Ι.Ν. ΕΙΣΟΔΙΩΝ Υ.Θ. ΒΑΘΕΩΣ ΙΘΑΚΗΣ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ & ΙΘΑΚΗΣ

ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ  Υ.Θ. ΙΘΑΚΗΣ

                                          

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ

ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ.

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

 ΩΡΑ  18.30.

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΥΚΑΔΟΣ & ΙΘΑΚΗΣ κ. κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ 

ΩΡΑ  20.00

ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ  21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΩΡΑ  07.30-10.00

* ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΥΚΑΔΟΣ & ΙΘΑΚΗΣ κ. κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ 

*ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ  ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΘΑ ΤΕΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΤΗΣ ΑΛΛΑΧΘΕΙΣΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ

ΩΡΑ  20.00

*ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ,ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ.

                               ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

o Nικόλαος Τερζάκης που έγινε o μυροβλύτης όσιος Nείλος!

Ο Όσιος Νείλος ο Μυροβλύτης (ο νέος) έζησε τον 16ο αιώνα και καταγόταν - σύμφωνα με την Ακολουθία του, πού εκδόθηκε το 1847 - από τον Άγιο Πέτρο, ορεινό χωριό του Πάρνωνα Κυνουρίας του Νομού Αρκαδίας.
Όταν το 1601, ο κατά κόσμον Νικόλαος Τερζάκης ήλθε σε κατάλληλη ηλικία, μαζί με τον θείο του Μακάριο (πού ήταν και δάσκαλος του στα ιερά γράμματα), εντάχθηκαν στο Μοναστήρι της Παναγίας της Μαλεβής.

Εκεί ο Νείλος χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και στη συνέχεια Ιερομόναχος. Κατόπιν πήγε στο Άγιο Όρος, όπου ασκήτευσε στο σπήλαιο του Αγ. Πέτρου του Αθωνίτη (στο Καραβοστάσι) επί πολλά χρόνια και είναι άγνωστο πώς τρεφόταν αφού το σπήλαιο είναι απρόσιτο. Πέθανε ειρηνικά στις 12 Νοεμβρίου 1651, στο απλό κελλάκι που έχτισε μέσα στη σπηλιά του.

Ο τάφος του βρέθηκε στις 7 Μαΐου 1845 από μοναχό ονόματι Αιχμάλωτο που του είχε υποδείξει τον τόπο στον ύπνο του ο ίδιος ο Όσιος. Κατά την ανεύρεση των λειψάνων του έγιναν πολλά θαύματα ενώ μέσα από τον τάφο του ανάβλυζε μύρο που γιάτρευε τους πιστούς και έφθανε μέχρι τα απότομα βράχια τής παραλίας, από όπου με βάρκες οι ναυτικοί το μάζευαν.
Το λείψανο του βρίσκεται στο μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας στο οποίο είχε ασκητεύσει για κάποιο διάστημα ο Όσιος.Tεμάχια τού ιερού του λειψάνου βρίσκονται καιστην γενέτειρα του Τσακωνιά αλλά και στον υπό των συμπατριωτών του Αρκάδων ανεγερθέντα ιερό ναό αγ.Νείλου Χατζηκυριακείου Πειραιώς,που είναι και ο μοναδικός σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο ενοριακός ναός που τιμάται στο όνομα του μυροβλύτη οσίου.

Ο ναός πανηγυρίζει σήμερα και το άγιο λείψανο εκτίθεται προς προσκύνηση καθ όλη την διάρκεια του έτους. 

«Σήμερα, στα βράχια αυτά, καθώς κατεβαίνουν προς τον γκρεμό και βυθίζονται στο χάος τής θάλασσας, φαίνονται καθαρά τα ίχνη τού Αγίου Μύρου...»
Τιμάται ως προστάτης Κυνουρίας, στις 7 Μαΐου στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Άγιο Πέτρο και στις 12 Νοεμβρίου στη Μονή της Λαύρας εορτάζεται η Κοίμησή του. Ο Φώτης Κόντογλου έχει ζωγραφίσει την σεπτή του εικόνα στο Ναό του Αγ. Νικολάου Κάτω Πατησίων-Αχαρνών.

(ζωγραφική απεικόνιση του κελλιού «Άγιος Νείλος» στην ομώνυμη περιοχή του Άθωνα από τον Εδεσσαίο καλλιτέχνη Χρηστο Παλλάνη) 

Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε. 
Σοφίας τω άνθρακι, άποκαθάρας τον νουν το νάμα έξέπιες, της αιωνίου ζωής, βιώσας ως άγγελος  όθεν αεί βλυστάνεις, το άλλόμενον ύδωρ, πράξει και θεωρία, καταρδεύων τον κόσμον. Διό σε άνευφημούμεν, Νείλε Πατήρ ημών Όσιε. 

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ'. Τη υπερμάχω. 
Τας φρυγανώδεις των παθών των εκ του σώματος, επαναστάσεις τιμητικώς Νείλε Μακάριε, εν αγρύπνω σου συνέκοψας ικεσία, αλλά ως έχων παρρησίαν προς τον Κύριον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω σοι, Χαίροις Πάτερ παγκόσμιε.

Μπορείτε να κατεβάσετε την ακολουθία του Αγίου Νειλου από εδώ 

Βιβλιογραφία:
1.«Οι αόρατοι ερημίτες του Άθωνα», Βλασίου μοναχού Αγιορείτου, Εκδόσεις ΤΕΡΤΙΟΣ, Σελίδα 40
2. "Ευαγγελικός Κήπος", της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Κύπρου

* Ιεροψάλτη Ι.Ν ΑΓ. Βασιλείου Άστρους Κυνουρίας - ανταποκριτή του περιοδικού "ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ"

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Η' ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ι΄ 25-37) "Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη"

πηγή/αντιγραφή

      Το ευαγγέλιο της Κυριακής 11ης Νοεμβρίου του 2012,που θα διαβαστεί από τους ιερείς μας στους Ορθόδοξους Ναούς όλης της οικουμένης περιέχει μια ερώτηση από έναν δάσκαλο του Θεϊκού νόμου εκείνης της εποχής στον Χριστό,που όμως είμαι σίγουρος ότι όλους μας απασχολεί:

"Διδάσκαλε τί πρέπει νά κάνω γιά νά κερδίσω τήν αἰώνια ζωή;" 

     Και ο Ιησούς του απαντά:Νομοδιδάσκαλος δεν είσαι,λοιπόν τί γράφει ὁ νόμος; Και εκείνος του απαντά αυτό που ξέρει καλύτερα από όλους:Νά ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου μέ ὅλη σου τήν ὕπαρξη καί τόν πλησίον
 σου ὡς τόν ἑαυτό σου.Ε λοιπόν καλά τα λές,τόν συμβουλεύει ὁ Ἰησοῦς, 
αὐτό νά κάνεις για να  κερδίσεις την αιώνια ζωή.

       Ο νομοδιδάσκαλος τότε για να μπερδέψει τον Ιησού,γιατί μάλλον 
αυτή ήταν η πρόθεση του από την αρχή,του κάνει μια άλλη ερώτηση 
εξίσου σημαντική με την προηγούμενη:

"Και ο πλησίον μου ποιός είναι;"

       Τότε αντί για απάντηση
 ο Ιησούς του αφηγείται μια 
παραβολή, που είναι και η 
απάντηση σε όλα αυτά τα 
ερωτηματικά μας: 

       Ἕνας ἄνθρωπος ἀπό 
τά Ἱεροσόλυμα πηγαίνοντας
 γιά τήν Ἱεριχῶ, ληστεύεται, 
κακοποιεῖται και ἐγκαταλείπεται 
αἱμόφυρτος. Σέ λίγο περνᾶ ἕνας 
Ἱερέας ὁ ὁποῖος ἀδιαφορεῖ γιά τόν τραυματισμένο, τό ἴδιο κάνει 
καί ἕνας Λευίτης. Ένας Σαμαρείτης ὅμως,πού περνᾶ από εκεί 
σταματά, περιποιεῖται τά τραύματα καί τόν ὁδηγεῖ στό πανδοχεῖο 
ὅπου πληρώνει γιά νά περιποιηθοῦν τόν τραυματισμένο ἀπό τούς
 ληστές καί συνεχίζει τόν δρόμο του.

    Εδώ ο Χριστός,καθόλου τυχαία νομίζω, χρησιμοποιεί αυτές 
τις τρεις διαφορετικές τάξεις ανθρώπων για να δείξει την αντίθεση 
μεταξύ των λόγων και έργων των ανθρώπων.Όπου ιερέα βάλτε…
ας πούμε εμένα, όπου Λευίτη βάλτε…έναν καθηγητή Πανεπιστημίου 
και όπου Σαμαρείτη,δεν ξέρω, βάλτε...όποιον νομίζετε εσείς τον πιο 
αμαρτωλό της εποχής μας. 

      Τελειώνοντας τήν διήγηση ὁ Ἰησοῦς ἐρωτᾶ: Ποιός ἀπό τούς τρεῖς
 ἐπιτέλεσε τό καθῆκον τοῦ πρός τόν πλησίον; καί ὁ νομοδιδάσκαλος
 ἀπαντᾶ:αὐτός πού τόν περιποιήθηκε. Τότε ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέει: 
Πήγαινε λοιπόν νά κάνεις καί σύ τό ἴδιο. Νά βοηθᾶς κάθε ἄνθρωπο 
πού ἔχει ἀνάγκη.

     Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν είναι οι "πλησίον" μας, όλους να τους 
βοηθούμαι με όλες μας τις δυνάμεις,και τότε η αιώνια ζωή θα είναι 
δική μας.

     Ἀδελφοί μου, ὁ Ἰησοῦς μας 
μέ αὐτό τό ἀριστούργημα τῆς
 παγκόσμιας λογοτεχνίας, τῆς 
παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη
 μας φανερώνει ἀλλά καί ταυτόχρονά
 μας δείχνει τόν δρόμο πού θέλει νά
 βαδίσουν ὅσοι τόν πιστεύουν καί 
τόν ἀγαποῦν. Εἶναι ὁ δρόμος τῆς
 ἀγάπης. Τῆς ἀγάπης ἐκείνης πού
 ἔχει σάν συστατικό της τό
 ξεπέρασμα
 ὁρίων, συνόρων καί διαχωριστικῶν πού πολλές φορές ἡ σκέψη
 μας βάζει,
 γιατί δέν βλέπει οὔτε φυλή, οὔτε χρῶμα, οὔτε γλώσσα ἀλλά μόνο 
ἀνθρώπινα πρόσωπα πού ἔχουν πληγές, οἱ ὁποῖες πρέπει νά
 γιατρευθοῦν. 

      Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι πέντε εἶναι τά γνωρίσματα 
αὐτῆς τῆς ἀγάπης τήν ὁποία μας ζητεῖ ὁ Κύριος καί πού για 
αυτήν μας δίνει αντίδωρο,τά ἀγαθά τῆς βασιλείας του.

      Τό πρῶτο ὁ αὐθορμητισμός της. Δέν περιμένει οὔτε προτροπές,
 οὔτε ἐξαναγκασμούς γιά νά ἐκδηλωθεῖ ἀλλά τρέχει αὐθόρμητα, μέ 
ἕνα πηγαῖο ἐνθουσιασμό γιά νά χαρίσει τήν δροσιά της καί τό ἄρωμά
 της.

      Αὐτός ὁ αὐθορμητισμός τήν κάνει νά γίνεταιἔμπρακτη, στοιχεῖο 
πού ἀποτελεῖ τό δεύτερο γνώρισμά της. Ἔτσι δέν περιορίζεται σέ λόγια
 κενά καί σέ κούφιες αἰσθηματολογίες συμπάθειας, ἀλλά πλένει 
στοργικά κάθε πληγή καί προσφέρει τά πάντα γιατί πιστεύει ὅτι 
αὐτό πρέπει νά κάνει, γι’ αὐτό καί εἶναι καί ἀνιδιοτελής, τό τρίτο 
γνώρισμά της.

      Δέν τήν κινεῖ κανένα συμφέρον, οὔτε ἐπιζητεῖ ἐπαίνους καί
 χειροκροτήματα καί οὔτε ζητᾶ λαξευτό καί μέ χρυσά γράμματα
 τό ὄνομά της πάνω σέ μάρμαρο. Τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά. Κάνει 
τά πάντα καλά, ἀθόρυβα καί ταπεινά, γί΄αὐτό καί εἶναι καί
ἡρωική, τό τέταρτο γνώρισμά της.

      Καί εἶναι ἡρωική γιατί χρειάζεται
 ἡρωισμός καί αὐταπάρνηση γιά νά
 νικήσει τήν λογική καί πολλές φορές 
καί τό ἔνστικτό της αὐτοσυντήρησης. 
Ἰδιαίτερα μάλιστα στή δική μας ἐποχή
 ὅπου ἡ λογική ἀποτελεῖ τίς βάσεις καί 
τό κίνητρο τῶν ἀνθρώπινων πράξεων.

       Ο Ι. Χρυσόστομος λέει ὅτι ἡ ἀγάπη
 αὐτή ὁμοιάζει μέ τό λιμάνι, πού δέχεται 
τούς ναυτικούς κάθε χώρας, κάθε φυλῆς
 καί χωρίς νά κάνει σέ κανένα ἐξαίρεση. 
Εἶναι δηλαδή παγκόσμια, τό πέμπτο 
γνωρισμά της ποῦ σημαίνει ὅτι ἀγκαλιάζει 
κάθε ἄνθρωπο, διότι 
«οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Έλλην…».

Ἄς δοῦμε ὅμως τό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς ἀγάπης, με μια δική μας 
όμορφη ιστορία.

   Κάποτε ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων πήγαινε στή πόλη γιά νά 
πουλήσει τά ἐργόχειρά του καί ἔτσι νά προμηθευτεῖ ψωμί γιά
 τή συντήρησή του. Κοντά στήν ἀγορά συναντᾶ ἕνα φτωχό 
καί ἀνάπηρο γέρο ὁ ὁποῖος μόλις τόν εἶδε τοῦ εἶπε: Γιά ὄνομα 
τοῦ Θεοῦ, ἀββᾶ, μή μέ ἀφήσεις κι ἐσύ ἀβοήθητο τόν δυστυχῆ. 
Πάρε μέ κοντά σου.

     Ὁ ἀββᾶς τόν ἔβαλε νά καθίσει δίπλα του καί ἅπλωσε 
τά καλάθια του. Μόλις πούλησε τό πρῶτο τόν ρώτησε ὁ 
γέρος:Πόσα λεφτά πῆρες ἀββᾶ; (Τόσα)... τοῦ ἀπάντησε ὁ ὅσιος.
 Καλά εἶναι. Δέν μοῦ ἀγοράζεις ὅμως μία μικρή πίττα ἔτσι γιά νά 
δεῖς καλό, γιατί ἔχω νά φάω ἀπό χθές τό βράδυ; Καί ὁ Ὅσιος 
του ἁπαντά:μετά χαρᾶς, καί τοῦ ἐκπλήρωσε τήν ἐπιθυμία του.

     Σέ λίγο τοῦ ζήτησε φροῦτα,
 ὕστερα γλυκό. Ἔτσι σέ κάθε καλάθι 
πού πουλοῦσε, ξόδευε τά χρήματα 
χάριν τοῦ φτωχοῦ ἀναπήρου.
 Ἔδωσε ὅλα τά καλάθια ἀλλά καί ὅλα
 τά χρήματα, χωρίς νά μείνει τίποτα
 γιά τόν ἑαυτό του. 
Ἔτσι θά ἔμενε μία ἑβδομάδα χωρίς ψωμί. 
Δέν τόν ἔνοιαζε ὅμως.Σέ λίγο
 ἑτοιμάσθηκε νά φύγει.Φεύγεις; 
τοῦ λέει ὁ ἀνάπηρος.Ναί τελείωσα τή 
δουλειά μου.Ἔ, τώρα θά κάνεις ἀγάπη 
νά μέ πᾶς ὡς τό σταυροδρόμι καί ἀπό
 κεῖ φεύγεις γιά τήν ἔρημο, του λέει πάλι. 

  Κι τότε ὁ Ἀγάθων παρά τή κούρασή του, τόν φορτώθηκε 
στή πλάτη του καί τόν μετέφερε μέ πολύ δυσκολία.Ὅταν ὅμως
 ἔφθασαν στό σταυροδρόμι καί ἑτοιμάσθηκε νά ἀφήσει κάτω
 τόν ἀνάπηρον ἄκουσε μία γλυκεία φωνή νά τοῦ λέει:
 Εὐλογημένος νά εἶσαι Ἀγάθων ἀπό τόν Θεό καί στή γῆ καί 
στόν οὐρανό. Σήκωσε τά μάτια του νά δεῖ αὐτόν πού τοῦ μιλοῦσε. 
Ὁ ἀνάπηρος εἶχε γίνει ἄφαντος. Ἦταν ἕνας ἄγγελος σταλμένος 
ἀπό τόν Θεό νά δοκιμάσει τήν ἀγάπη του.

    Εὐλογημένος εἶναι λοιπόν ἀδελφοί μου ἀπό τόν Θεό ὅποιος
 ἀγαπᾶ τόν πλησίον του, τό κάθε ἄνθρωπο καί αὐτή ἀκριβῶς ἡ
 εὐλογία θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει καί ὅπως ἀκριβῶς
 ὅταν ἔχουμε ἕνα γραμμάτιο τό ἐξοφλοῦμε ἔτσι πρέπει νά 
ἐξοφλήσουμε καί τό γραμμάτιο πού μας ἔδωσε ὁ Κύριος μέ 
τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη. Ναί ἡ ἀγάπη μας γιά 
τόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι γραμμάτιο πού πρέπει νά ἐξοφλήσουμε
 ὅσο ἀκόμα το έχουμε στα χέρια μας,όσο ἔχουμε καιρό,όσο ζούμε.

   

Καλή και έγκαιρη ἐξόφληση ἀδελφοί μου!!!

O Αγιος Νεκτάριος της υπομονής

Ο ήρεμος των εικόνων, ο γλυκύτατος Άγιος Νεκτάριος. Ο φίλος μας, ο πρεσβευτής, ο θαυματουργός, η γαλήνια όψη στο ηδύ φως του καντηλιού, η σιγουρεμένη γαλήνη των βραδυνών προσευχών, με  το χέρι του πάνω από τον κόσμο να υποδέχεται των ανθρώπων τους λυγμούς –πρώτο υλικό των θαυμάτων του-.

Γεννήθηκε την πρώτη μέρα του Οκτώβρη του 1846 στη Σηλυβρία της Αν. Θράκης και πήρε το όνομα Αναστάσιος. Γονείς του ο Δημοσθένης και η Μαρία Κεφαλά. Η μητέρα του ήταν ιδιαίτερα ευσεβής και όταν ο Αναστάσιος ήταν πέντε ετών, του δίδαξε τον πεντηκοστό ψαλμό. Το παιδί όταν έφτανε στον στίχο «διδάξω ανόμους τας οδούς Σου και ασεβείς επί Σε επιστρέψουσι», τον επαναλάμβανε πολλές φορές σαν να ήξερε πως αυτός θα ήταν ο δρόμος του….

Τελειώνοντας  το Δημοτικό και το Σχολαρχείο, σε ηλικία 14 ετών, πήγε στην Κωνσταντινούπολη όπου, με μόνη ανταμοιβή στέγη και τροφή, εργάστηκε σε κατάστημα συγγενούς του. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες αλλά αυτός έβρισκε καταφύγιο στην μελέτη και μάλιστα, όσα από τα ρητά που διάβαζε θεωρούσε χρήσιμα τα σημείωνε στα περιτυλίγματα του καπνού, για να τα διαβάζουν και οι πελάτες του καταστήματος!

Αργότερα, εργάστηκε ως παιδονόμος στο Αγιοταφίτικο Μετόχι της Πόλης και σε ηλικία 20 ετών πηγαίνει την Χίο όπου υπηρετεί ως γραμματοδιδάσκαλος. Το 1873 προσέρχεται στη Νέα Μονή και μετά δοκιμασία τριών ετών, λαμβάνει το αγγελικό σχήμα με το όνομα Λάζαρος. Στις 15 Ιανουαρίου (ημέρα της βαπτίσεώς του) 1877 χειροτονείται διάκονος και μετονομάζεται σε Νεκτάριο.

Στη Χίο φοιτά στο Γυμνάσιο αλλά ο σεισμός του 1881 τον αναγκάζει να έλθει στην Αθήνα, όπου παίρνει το απολυτήριό του από το Βαρβάκειο. Την ίδια χρονιά ταξιδεύει στην Αλεξάνδρεια και ο πατριάρχης Σωφρόνιος τον παροτρύνει να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο, κάτι που γίνεται εφικτό με την οικονομική στήριξη των αδελφών Χωρέμη.

Στις 23 Μαρτίου 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος από τον Σωφρόνιο και στις 6 Αυγούστου του ίδιου χρόνου χειροθετείται Μέγας Αρχιμανδρίτης και Πνευματικός και τοποθετείται στην Πατριαρχική Αντιπροσωπεία Καίρου, όπου εργάζεται με ζήλο και αυταπάρνηση. Στις 15 Ιανουαρίου 1889 χειροτονείται Μητροπολίτης Πενταπόλεως και ασκεί τα καθήκοντά του δίχως αμοιβή –λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης του πατριαρχείου-.

Οι αρετές του διαδόθηκαν παντού και όλοι μιλούσαν με θαυμασμό για τον θησαυρό που τους χάρισε ο Θεός. Όμως ο διάβολος δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του : Κάποιοι φιλόδοξοι κληρικοί του περιβάλλοντος του ενενηντάχρονου πατριάρχη άρχισαν να διαδίδουν ότι ξεσηκώνει τον λαό και επιδιώκει να αναλάβει τον Θρόνο της Αλεξάνδρειας. Ταυτόχρονα υπαινίχθηκαν και ηθικές παρεκτροπές του δικαίου Νεκταρίου.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την παύση του από την Διεύθυνση του Πατριαρχικού Γραφείου και του…επέτρεπαν να λαμβάνει μέρος τροφής εν τη κοινή τραπέζη μετά των ιερέων και να διαμένει στο οίκημα της Επιτροπείας. Ύστερα από λίγο, αποπέμπεται από την Αίγυπτο ως «μη δυνηθείς να εξοικειωθεί με το κλίμα της Αιγύπτου»……

Μάταια ζήτησε να συναντήσει τον Πατριάρχη. Δεν του επετράπη και οι πιστοί με πολύ θλίψη στερήθηκαν τον «συμπαθέστερο των Αρχιερέων και τον αγαθώτατον και δραστηριώτατον των κληρικών». Ο Νεκτάριος δέχθηκε την αδικία αυτή γαλήνια και ευχαριστώντας τον Κύριο, αναχώρησε για την Αθήνα το 1889.

Χωρίς χρήματα –ούτε καν για το ενοίκιό του- ανεζήτησε εργασία και κατόρθωσε να πάρει μια θέση ιεροκήρυκος στην Εύβοια για να μετατεθεί, στη συνέχεια, στην Φθιωτιδοφωκίδα και τελικά να αναλάβει, τον Μάρτιο του 1894, την διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, η οποία επί των ημερών του γνώρισε την μεγαλύτερη άνθηση της ιστορίας της.

Γνώρισε τον παπα - Νικόλα Πλανά και μαζί του πήρε μέρος στις αγρυπνίες του Αγίου Ελισσαίου, όπου έψαλλαν ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης, επισκέφθηκε το 1898 (για πρώτη φορά) το Άγιον Όρος και συνδέθηκε ιδιαίτερα με τον Γέροντα Δανιήλ και τον Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη (ο οποίος, αργότερα, διαδέχθηκε τον Αγ. Σάββα Καλύμνου στην πνευματική καθοδήγηση της Μονής στην Αίγινα).

Ξαναγύρισε στην πατρίδα του για να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας της Σηλυβριανής και τους τάφους των γονέων του.

Το 1904 έγινε πραγματικότητα η επιθυμία του για Ίδρυση γυναικείας μοναστικής αδελφότητος και τον Φεβρουάριο του 1908 παραιτήθηκε από την Ριζάρειο, λόγω ασθενείας. Έκτατε αφοσιώνεται στην καθοδήγηση των μοναχών, στην ανοικοδόμηση της μονής, στην συγγραφή και στην πνευματική και οικονομική στήριξη των κατοίκων της Αίγινας. Οι δοκιμασίες όμως δεν σταμάτησαν. Για διάφορους λόγους, η επίσημη αναγνώριση της μονής δεν ήλθε παρά μόνο όταν ο Άγιος είχε κοιμηθεί.

Η πάντα εύθραυστη υγεία του άρχισε να επιδεινώνεται από τις  αρχές του 1919 και τον Σεπτέμβριο μεταφέρθηκε στο Αρεταίειο νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλεύτηκε ως άπορος.

Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου, τα μεσάνυχτα, παρέδωσε –πλήρης ουρανίου γαλήνης- την μακαρία ψυχή του εις χείρας Θεού ζώντος , τον οποίον αγάπησε εκ νεότητος και εδόξασε με όλη του την ζωή. Τα σημεία της αγιότητός του φάνηκαν αμέσως καθώς το τίμιο λείψανο ευωδίαζε, άρχισε να θαυματουργεί και ευώδες μύρο έκβλυζε από το πρόσωπό του.

 Αν και δεν υπήρχα τότε, έχω ακούσει γι' αυτή τη φωτο ότι η σορός του αγίου έμεινε έξω από τις ΚΛΕΙΣΤΕΣ πόρτες του καθεδρικού ναού Πειραιά, περιμένοντας το καραβάκι για Αίγινα. 

Ανεπιθύμητος ο άγιος, όπως όλοι οι δίκαιοι, δεν του άνοιξαν τις πόρτες.

 Δόξα τω Θεώ.

Το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε αυθημερόν στην Αίγινα, στο μοναστηράκι του, όπου εψάλη η εξόδιος ακολουθία και ετάφη με συμμετοχή πλήθους κλήρου και λαού. Ο τάφος του ανοίχτηκε επανειλημμένα κατά τα επόμενα χρόνια και για είκοσι και πλέον έτη το σώμα του ήταν σώο και αδιάφθορο, εκχέον την άρρητον ευωδία της αγιότητος. Αργότερα διαλύθηκε, κατά παραχώρηση του Θεού, μετά από παράκληση του ιδίου του Αγίου, για να δοθούν τεμάχια σε όλον τον κόσμο- για τον οποίον ήταν, εν ζωή, μια πλατιά αγκαλιά-.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1953 έγινε η ανακομιδή των χαριτοβρύτων λειψάνων του και πλημμύρισε η περιοχή ευωδία.  Το 1961 έγινε η επίσημη ανακήρυξή του από την Εκκλησία, αφού έτσι κι αλλιώς ο λαός τον τιμούσε- ήδη- ως μεγάλο Άγιο που συνεχώς θαυματουργεί, θεραπεύει και διακονεί ποικιλοτρόπως την στρατευομένη Εκκλησία. 

(Πληροφοριακό υλικό από τις "Αναβάσεις")

πηγή

"ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: η Διαθήκη του για τον Ελληνισμό! "

πηγή

Άγγελοι Αρχάγγελοι - Τάγματα και Διάταξη των Αγγέλων

Ο αριθμός των αγγελικών 

όντων είναι ανυπολόγιστος

 και απροσμέτρητος.

 Ο ίδιος ο Ιησούς ομιλεί
 στη Γεσθημανή για 

περισσότερες από δώδεκα 

λεγεώνες αγγέλων,

 ενώ ο Ευαγγελιστής

 Ιωάννης μαρτυρεί ότι

 είδε και άκουσε γύρω 

από το Θεϊκό θρόνο

 χορωδία από μυριάδες 

μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων αγγέλων.

Όλοι αυτοί οι αναρίθμητοι άγγελοι είναι οργανωμένοι 

σε τάγματα ή αλλιώς σε τάξεις.

 Συγκεντρώνοντας τις αναφορές σε αυτό το θέμα του

 Προφήτη Ησαϊα, του προφήτη Ιεζεκιήλ,

 του αποστόλου Παύλου, του αγίου Διονυσίου 

του αρεοπαγίτη και του Οσίου Νικήτα Στηθάτου,

 μπορούμε να καταλήξουμε στα εξής:

Τα τάγματα των αγγέλων είναι εννέα, 

τα οποία ταξινομούνται σε τρεις τρίχορες

 ιεραρχίες ή ταξιαρχίες, κατά τον ακόλουθο

 τρόπο: Σεραφείμ, Χερουβείμ,

 Θρόνοι - Κυριότητες, 

Δυνάμεις,

 Εξουσίες - Αρχές, 

Αρχάγγελοι, Αγγελοι.

Ιδίωμα της πρώτης ιεραρχίας είναι η πύρινη 

σοφία και η γνώση των ουρανίων, ενώ έργο 

τους ο θεοπρεπής ύμνος του «γελ». 

Η δεύτερη ιεραρχία έχει ως ιδίωμα τη

 διευθέτηση των μεγάλων πραγμάτων και

 την διενέργεια των θαυμάτων, ενώ έργο τους 

είναι ο τρισάγιος ύμνος «Αγιος, Αγιος, Αγιος». 

Τέλος ιδίωμα της τρίτης ιεραρχίας είναι να

 εκτελούν θείες υπηρεσίες και έργο τους 

αποτελεί ο ύμνος «Αλληλούϊα».

Πέρα από τα ονόματα των εννέα τάξεων, η Αγία 

Γραφή μας φανερώνει και τα προσωπικά ονόματα 

ορισμένων αγγέλων. Γνωρίζουμε το Γαβριήλ, 

που σημαίνει «ήρωας του Θεού», από την εμφάνισή 

του στο προφήτη Δανιήλ, στο προφήτη Ζαχαρία 

και στη Θεοτόκο. 

 Γνωρίζουμε το Μιχαήλ, που σημαίνει 

«τις ως ο Θεός ημών», ενώ εμφανίζεται πολλές

 φορές στη Παλαιά Διαθήκη. 

Ο Ραφαήλ είναι ο τρίτος άγγελος που γνωρίζουμε,

 το όνομά του σημαίνει «ο Κύριος θεραπεύει» 

και εμφανίζεται στον Τωβίτ μεταφέροντας τις 

ανθρώπινες προσευχές στο θρόνο του Θεού. 

Τέλος γνωστός από την εβραϊκή παράδοση 

είναι και ο Ουριήλ.

του π. Αθανασίου Γιουσμά

Η πίστη μας είναι όντως ένα μυστήριο! 

Αρκετά τα άγνωστα και πάμπολλα τα κεκρυμμένα... 

Γνωρίζουμε και πιστεύουμε τόσα όσα ο Κύριος

 μάς έχει αποκαλύψει. Και μας αποκάλυψε τόσα 

όσα είναι αρκετά για να Τον πλησιάσουμε 

και να σωθούμε.

Η Ορθόδοξη πίστη μας είναι αλήθεια που δεν 

ανακαλύφθηκε κι ούτε ανακαλύπτεται, αλλά

 αποκαλύφθηκε και αποκαλύπτεται.

 Αποκαλύφθηκε από τον Τριαδικό Θεό μέσα

 στο διάβα των αιώνων και αποκαλύπτεται 

(με την έννοια γνωρίζεται, κατανοείται) 

ως σήμερα, σε όσους είναι δεκτικοί αυτής

 της δωρεάς κι έχουν αγαθή προαίρεση 

και «καθαρή καρδιά» (Ματθ. 5, 8).

Η «αποκαλυφθείσα» πίστη μας είναι καταγεγραμμένη 

στον κλειστό κανόνα (σύνολο) των βιβλίων 

της Αγίας Γραφής και θεμελιωμένη από 

την αγιοπνευματική αυθεντία των Οικουμενικών 

Συνόδων και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας

 μας.Περιφρουρείται όμως - φυσικά όχι από τους

 «κατ' όνομα Χριστιανούς» της «Πασχαλινής λαμπάδας»,

 όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο αείμνηστος 

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Σεραφείμ 

- από τον ευλογημένο λαό του Θεού που συνειδητά 

είναι αυτό που είναι, και καρδιακά πιστεύει αυτό

 που πιστεύει...

Σύμφωνα λοιπόν, με την Ορθόδοξη διδασκαλία 

πέρα των δύο Αγίων Αρχαγγέλων, 

των Μιχαήλ και Γαβριήλ, υπάρχουν και στις

 τοιχογραφίεςαπεικονίζονται και δύο ακόμα

 Άγιοι Αρχάγγελοι, ο Ραφαήλ και ο Ουριήλ. 

Τι γνωρίζουμε αλήθεια γι' αυτούς;

Το όνομα του ενός, Ραφαήλ, σημαίνει ο 

Κύριος θεραπεύει, ικανοποιεί τα αιτήματα. 

Κάθε όνομα στην Παλαιά Διαθήκη έκρυβε

 έναν συμβολισμό ή ένα μήνυμα. 

Στο βιβλίο της Αγίας Γραφής «Τωβίτ», 

διαβάζουμε πως ο γέροντας Τωβίας έστειλε

 το γιο του Τωβίτ στους Ράγους της Μηδίας 

για να ζητήσει από το Γαβαήλ τα δανεικά που 

του είχε δώσει, έτσι ώστε να μπορέσει να 

αντεπεξέλθει τις δυσκολίες της ζωής καθώς 

εκείνος θα πέθαινε. Το μακρύ αυτό ταξίδι ο

 Τωβίτ το έκαμε με έναν υπέροχο συνοδό, 

που του στάθηκε ως το τέλος απαραίτητος βοηθός, 

το Ραφαήλ. Κατά τη Γραφή ο Ραφαήλ ήταν 

«άγγελος Κυρίου» που συμπορεύτηκε μαζί 

του και που τον βοήθησε να επιστρέψει πίσω 

σώος και αβλαβής (Τωβ. κεφ. 5 & 12)! 

Ως Αρχάγγελος ο Ραφαήλ χαρακτηρίζεται

 στον εξωβιβλικό χώρο, σε πατερικά 

ή ασκητικά κείμενα.

Αξίζει να θυμίσουμε - για να δικαιολογήσουμε 

και τη σημασία του ονόματός του

 - πως ο Ραφαήλ γιάτρεψε σε κάποια δεδομένη

 στιγμή τη γυναίκα του Τωβίτ, τη Σάρρα, και 

προς το τέλος όλης αυτής της υπόθεσης, 

ξανάδωσε το φως στον πιστό 

τυφλό γέροντα Τωβία!

Ο Ραφαήλ θεωρείται ως ένας
«εκ των επτά αγγέλων» της Αποκάλυψης του Ιωάννη,

 που κρατώντας χρυσό θυμιατήρι προσφέρει στο

 θρόνο του Θεού τις προσευχές του λαού 

(Αποκ. 8, 3-5). Στο απόκρυφο δε βιβλίο του

 Ενώχ, γίνεται μεγάλη αναφορά σ'; αυτόν...

Ως τέταρτος Αρχάγγελος αναφέρεται ο Ουριήλ.

 Η ονομασία του σημαίνει πως ο Θεός είναι φως! 

Γεγονός είναι πως γι'; αυτόν δεν έχουμε καμία 

αγιογραφική τεκμηρίωση, όμως αντλούμε αρκετές

 σχετικές πληροφορίες από την Ιουδαϊκή 

και τη Χριστιανή παράδοση.

Προβάλλεται ως ο Αρχάγγελος του Άδη, 

με ειδική μάλιστα αποστολή και λειτούργημα 

την επιμέλεια των ψυχών. 

Σε όραμα που είδε ο Αγιος Νήφων, 

επίσκοπος Κωνσταντιανής «της κατ'; Αλεξάνδρειαν»

 (4^ος αιώνας μ.Χ.),

 ο Ουριήλ ήταν «αρχηγός αγγελικής παράταξης, 

λευκός σαν το χιόνι, ολοφώτεινος και σαγηνευτικός»

 (βλ.: «Ένας ασκητής επίσκοπος», 

Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, 2004).

 Είναι ο Αρχάγγελος που ζει τη δυστυχία των 

κολασμένων και με βαθιά συμπόνια σ'; αυτούς,

 ψάλλει τον όγδοο στίχο του 81^ου ψαλμού: 

«Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην».

 Προσεύχεται να έλθει γρήγορα η ημέρα 

της Κρίσεως...

Μαζί με τον Ουριήλ προσδοκούμε κι εμείς 

τη Δεύτερη του Χριστού Παρουσία και ικετεύουμε

 τον Αρχάγγελο Ραφαήλ να σταθεί ως τότε

 βοηθός πλάι μας, φύλακας του σώματος 

και της ψυχής μας, όπως κάποτε στον Τωβίτ. 

Το ελπίζουμε!

πηγή