π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος: "Ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς"

Ουρές στις Εκκλησίες και όχι στα ΑΤΜ.

Η χώρα μας αυτήν τη στιγμή βρίσκεται σε μια δύσκολη συγκυρία. Βλέπουμε κάποιους εκτός Ελλάδας να θέλουν να μας βυθίσουν ακόμα περισσότερο σε μια πρωτοφανή ύφεση, χωρίς να τους ενδιαφέρει τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην κοινωνία του σήμερα και του αύριο. 
Ο κόσμος από την άλλη, βλέπουμε να τρέχει πανικόβλητος στα ΑΤΜ, να βγάλει τα λεφτά του, λες και έρχεται η συντέλεια του πλανήτη. Γιατί τόση ανασφάλεια; Γιατί αυτός ο πανικός; Πού είναι η πίστη σας στην Πρόνοια του Θεού;

Αφήστε λοιπόν, τις ουρές στα ΑΤΜ και τρέξτε στις εκκλησίες να προσευχηθείτε. Με το κομποσχοίνι στο χέρι, προσευχηθείτε για τον εαυτό σας, για την οικόγενειά σας και για την Πατρίδα μας. Πάντα ο ελληνικός λαός, στις δύσκολες στιγμές κατέφευγε στον Θεό και στις εκκλησίες. Ζητούσε το έλεος και τη βοήθεια του Θεού.
«Κάποτε στην Κατοχή του ’40, σε κάποιο νησί των Κυκλάδων, μια νεαρή γυναίκα πήγε σ’ έναν ιερέα και του ζήτησε να της δώσει λίγο λάδι για να φάνε τα παιδιά της. Ο ιερέας είχε λίγο λάδι, αλλά έφτανε γι’ αυτόν και την οικόγενειά του. Η νεαρή γυναίκα έκλαιγε και τον παρακαλούσε. Οπότε σκέφτηκε, να δώσει καλύτερα όλο το λάδι στη νεαρή γυναίκα και γι’ αυτόν και την οικόγενειά του, έχει ο Θεός. Τα άφησε όλα στην πρόνοια του Θεού.
Η γυναίκα του όταν το έμαθε, τον μάλωσε και του φώναζε γι’ αυτό που έκανε. Όμως ο Θεός, είδε την πράξη του ιερέα και την καλή του προαίρεση και δεν τον άφησε. Τρεις μέρες μετά, έπιασε στο νησί το καράβι από τον Πειραιά και ήρθε στο σπίτι του κάποιος, τον οποίο είχε βοηθήσει ο ιερέας στο παρελθόν. Ο νεαρός για να ανταποδώσει τη βοήθεια που του είχε προσφέρει ο ιερέας στο παρελθόν, του έφερε δύο τενεκέδες λάδι.
Θαυμαστά τα έργα του Θεού! Ο ιερέας τα άφησε όλα στην Πρόνοια του Θεού και η ανταμοιβή του ήρθε γρήγορα και μάλιστα στο δεκαπλάσιο«.
Γι’ αυτό, αφήστε τα ΑΤΜ και τρέξτε στις εκκλησίες να προσευχηθείτε. Ο Θεός δεν θα μας αφήσει. Οι Άγιοι και οι Γέροντες μας διαβεβαίωσαν γι’ αυτό. Αρκεί να ζητήσουμε τη βοήθεια του Υψίστου και να μετανοήσουμε. Ο Θεός, η Παναγία και οι Άγιοι δεν θα μας αφήσουν, όπως δεν μας άφησαν και άλλες φορές.
Σ.Κ.
πηγή

Τα δάκρυα του Αποστόλου

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Στον Απόστολο Παύλο, «τον υψηλό και τον μέγα...τον σχεδόν ασώματο και τον αιχμάλωτο της αγάπης του Χριστού»1, τον κυβερνήτη της Εκκλησίας2 και τον διορθωτή της οικουμένης3, τον παιδαγωγό και πατέρα, τον σκηνοποιό και ακτήμονα4, όπως τον χαρακτηρίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, θα σταθεί ο πτωχός και ασήμαντος λόγος μας.

Ποιός ο Απόστολος Παύλος; Τον περιγράφει ο χρυσούς την γλώτταν Ιωάννης:

Είναι εκείνος που έτρεχε όλον τον κόσμο κηρύτοντας.
Είχε ξεπεράσει τις φυσικές του ανάγκες.
Ζούσε σαν να μην είχε σώμα.
Κατατρόπωνε τους δαίμονες.
Ακόμη και τα ρούχα του θεράπευαν.
Την φωνή και τη σκιά του την έτρεμε ο διάβολος.
Ακόμη και τα θηρία τον σεβάστηκαν, κι η αγριεμένη θάλασσα τον φοβήθηκε.
Ήταν πολίτης του Παραδείσου.
Ανέβηκε έως τρίτου ουρανού.
Ήταν το σκεύος της εκλογής.
Ήταν ο νυμφαγωγός της Εκκλησίας.
Έτρεξε στη γη και στη θάλασσα.
Παντού έστησε τα τρόπαια της δικής του ανδρείας.
Ήταν ο παράφορος εραστής του Χριστού, πιο θερμός από τη φωτιά, πιο δυνατός από το σίδηρο, πιο σκληρός από το διαμάντι5.

Μας συγκινεί η μορφή του. Είναι ο Απόστολος της Πατρίδος μας, ο Απόστολος της Ευρώπης που συνεχώς σπαράσσεται και η γη της βάφεται στο αίμα. Αυτήν την ύστατη ώρα αξίζει να σταθούμε σε έναν λόγο του μεγάλου Αποστόλου που αποτυπώνει την αγωνία του και συγχρόνως το κλάμα και τα δάκρυά του στο χαρτί της επιστολής του :

«Πολλοί γαρ περιπατούσιν ους πολλάκις έλεγον ημίν, νυν δε και κλαίων λέγω, τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού»6.

1. «Κλαίων τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού» : Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Απόστολος χρησιμοποιεί αυτήν τη σωτήρια ποιμαντική. Αφού συμβούλευσε, παρακάλεσε και προέτρεψε, γιατί ήταν πράγματι η «μέριμνα πασών των Εκκλησιών»7, η ευαίσθητη καρδιά του καταφεύγει και στα σωτήρια δάκρυα που σαν πολύτιμοι μαργαρίτες φθάνουν ως ικεσία στον θρόνο της Θείας Μεγαλωσύνης. Τα δάκρυα του Αποστόλου τα συναντούμε, ακόμη, στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων : «διό γρηγορείτε, μνημονεύοντες ότι τριετίαν νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον»8. Και το κλάμα αυτό του Αποστόλου αφορά τους Χριστιανούς εκείνους οι οποίοι διάλεξαν αντί του Σταυρού του Χριστού, για τον Οποίον ο φτερωτός Απόστολος καυχάται («εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού»9), τον ευρύχωρο δρόμο που οδηγεί στην απώλεια της αιωνίου ζωής. Όχι μόνο δεν ήταν συν-κυρηναίοι του Χριστού, όχι μόνο δεν σήκωσαν στους ώμους τους τον Σταυρό, αλλά κατάντησαν και εχθροί Του.

2. «Κλαίων τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού» : Στην εποχή του Αποστόλου Παύλου ήταν οι ιουδαϊζοντες και οι ψευδάδελφοι· εκείνοι οι οποίοι προτιμούσαν την περιτομή, τον νεκρό πλέον τύπο, χωρίς να ενδιαφέρονται για την ουσία της σωτηρίας τους. Ήταν εκείνοι, που προτιμούσαν τη ζωή της ανέσεως και όχι τη ζωή του Σταυρού, το φρόνημα του Σταυρού που είναι η άσκηση, η θυσία και η νέκρωση των παθών. Ήταν εκείνοι, που δεν είχαν συνέπεια στη ζωή τους και, αντί να ζουν με σύνεση κάτω από τη σκιά του Σταυρού, χριστολογούσαν μετά πάσης ανέσεως, προκειμένου να ελκύσουν περισσοτέρους οπαδούς. Η καλοπέραση, η άνεση και η κοσμική εξέλιξη ήταν οι επιδιώξεις αυτών των «Χριστιανών», για τους οποίους τρέχουν πύρινα δάκρυα από τα μάτια του Αποστόλου. Γι’αυτούς, αλλά και για τον καθένα μας, ο λόγος του Ιερού Χρυσοστόμου είναι χαρακτηριστικός :
«Ο Δεσπότης σου εσταυρώθη κι εσύ άνεσιν ζητείς; Ο Δεσπότης σου προσηλώθη κι εσύ τρυφάς; Και πού τοσαύτα στρατιώτου γενναίου;»10.

3. «Κλαίων τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού» : Αν βρισκόταν σήμερα σωματικά ανάμεσά μας αυτός ο στρατηγός της Εκκλησίας και πάλι τα δάκρυά του θα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια του. Δάκρυα :
για εκείνους που καταπατούν και βλασφημούν τον Σταυρό του Χριστού,
για εκείνους που ντρέπονται να κάνουν το σημείο του Σταυρού και δεν αγαπούν την ζωή του Σταυρού,
για εκείνους που δεν συμβαδίζουν με το πολίτευμα του Σταυρού,
για εκείνους που με την πρόσκαιρη δύναμή τους δοκιμάζουν την υπομονή των λαών και καταπιέζουν και τυραννούν το ανθρώπινο πρόσωπο, περιφρονούν και ασεβούν απέναντι στο ανεπανάληπτον της θείας εικόνος του ανθρώπου,
για εκείνους που σαν τον Ιούδα προδίδουν τον Χριστό,
καθώς και για τους πάσης φύσεως αιρετικούς που σαν «λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου», λαλούν «διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών»11.
για κείνους που δημιουργούν σχίσματα και διαιρέσεις, που προβάλλουν το πρόσωπό τους και το δήθεν έργο τους παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως σωτήρα κι όχι τον αληθινό Σωτήρα που είναι ο Χριστός. Ο λόγος του Αποστόλου είναι συγκλονιστικός «Εγώ μεν ειμί Παύλου, εγώ δε Απολλώ, εγώ δε Κηφά, εγώ δε Χριστού. μεμέρισται Χριστός; μή Παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών;»12.

4. «Κλαίων τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού» : Είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι, ενώ τάχθηκαν να είναι ηγέτες του λαού του Θεού, πέρασαν στην οπισθοφυλακή. Έτσι, ενώ έπρεπε να ήταν «πόλις επάνω όρους κειμένη»13, ξέχασαν την αποστολή τους και το άλας, κατά τον λόγο του Χριστού, μωράνθηκε στα χέρια τους. Τους χαρακτηρίζει η νοθεία, το ψέμα, η αναλήθεια, η έλλειψη ακεραιότητος, η απουσία της αγωνιστικότητος, με αποτέλεσμα να έχουν φτάσει στην ανυποληψία, αφού χρεωκόπησαν στις συνειδήσεις των ανθρώπων και έγιναν αναξιόπιστοι.

Είναι εκείνοι, που με την δική τους ιδεολογία και φιλοσοφία, στάθηκαν εχθροί της πίστεως και με το δηλητήριο της αρνήσεως και της συκοφαντίας ποτίζουν τις καρδιές των ανθρώπων και προσπαθούν με τον δόλο και το ψέμα να επιβάλλουν τις απόψεις τους χρησιμοποιώντας άριστα την τέχνη των εντυπώσεων. Είναι τα πρόσωπα αυτά, που έχουν ως σύνθημά τους τη διαγραφή του Θεού από το λεξιλόγιο της ζωής τους και που λένε : «απόστα απ’ εμού, οδούς σου ου βούλομαι ειδέναι»15. Και, ενώ μετά από τόσα χρόνια ζωντανής παρουσίας του Χριστού στον κόσμο και στην ιστορία θα έπρεπε να επικρατεί η αγάπη και η ειρήνη «η υπερέχουσα πάντα νουν», απεναντίας επικρατεί το ψέμα και η αναλήθεια, το μίσος και η λατρεία των ειδώλων και κυρίως η λατρεία του χρήματος.

Για όλους αυτούς αλλά και για όλους εμάς, αλλά και «για την Ευρώπη που έβγαλε τον Σταυρό του Χριστού από την καρδιά της και τον έραψε στην πλάτη της και έκανε το ματωμένο σύμβολο της ελευθερίας αιμοβόρο όπλο τυραννίας, ρήμαξε χώρες και λαούς και αυτήν τη βασιλεύουσα γη»16, κλαίει και θρηνεί ο Απόστολος Παύλος.

Αυτά τα δάκρυα είναι θεραπευτικά, πατρικά και αγαπητικά, όπως τα δάκρυα των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης για τον αποστάτη λαό, όπως η θυσίες του Δικαίου Ιώβ υπέρ των υιών αυτού.

Αυτά τα δάκρυα του Αποστόλου, των Αγίων του χθες και του σήμερα, παρακλητικά προς το Θεό, θα μας σώσουν.

Σήμερα, λοιπόν, που στην πατρίδα μας, με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, τιμάται η μνήμη του, ο λόγος του είναι και πάλι παρεμβατικός και θεραπευτικός. Είναι ο ίδιος λόγος που απηύθυνε στο δεσμοφύλακα των Φιλίππων : «πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση συ και ο οίκος σου»17.

Η πίστις στο πρόσωπο του Χριστού θα είναι η σωτηρία μας και η ανατολή μιας καινούριας ζωής, και επίγειας αλλά και κυρίως ουράνιας.

Παύλε Απόστολε των Εθνών διδάσκαλε,
Φωτιστά της πατρίδος μας και όλης της Ευρώπης,
Ικέτευε τον Σωτήρα Χριστό για τη σωτηρία του λαού του Θεού
Για τη σωτηρία της πατρίδος μας, την έσχατη αυτή ώρα.

---

1. ΕΠΕ 37,424.
2. ΕΠΕ 16Β,244.
3. ΕΠΕ 17,676.
4. ΕΠΕ 18,430.
5. ΕΠΕ 33,270.
6. Φιλιπ. 3,18.
7. Β΄ Κορ. 11,28.
8. Πραξ. 20,31.
9. Γαλ. 6,14.
10. ΕΠΕ 22,6.
11. Πραξ. 20,30.
12. Α΄ Κορ. 1,12-13.
13. Ματθ. 5,15.
14. Ματθ. 5,13 καί Λουκ. 14,34.
15. Ιωβ 21,14.
16. Περιοδ. Ο ΣΩΤΗΡ, Ιούνιος 2015.
17. Πραξ. 16,31.

 

 

  ΠΗΓΗ

 το είδαμε  ΕΔΩ

Συμβουλές για ενάρετη ζωή

Αν παρακολουθείς τον εαυτό σου και τον δοκιμάζεις, θα δεις ότι οι άρχοντες και τα αφεντικά έχουν εξουσία μόνο του σώματος, όχι και της ψυχής.

Και να το θυμάσαι αυτό πάντοτε. Γι’ αυτό, αν διατάζουν φόνους ή τίποτε άτοπα ή άδικα και ψυχοβλαβή, δεν πρέπει να υπακούμε σ’ αυτούς και αν μας βασανίζουν ακόμα. Γιατί ο Θεός δημιούργησε την ψυχή ελεύθερη και αυτεξούσια σε όλα όσα κάνει, καλά η κακά.

Η λογική ψυχή φροντίζει με κάθε τρόπο να ξεφύγει από όσα δεν οδηγούν πουθενά, την οίηση, την υπερηφάνεια, την απάτη, το φθόνο, την αρπαγή και τα παρόμοια, όσα δηλαδή είναι έργα δαιμονικά και κακής προαιρέσεως. Όλα κατορθώνονται με επιμέλεια και επίμονη προσοχή και μελέτη από εκείνον τον άνθρωπο, του οποίου η επιθυμία δεν τρέχει στις κακές ηδονές.

Εκείνοι πού ζουν μετρημένη και περιορισμένη ζωή, και από κινδύνους γλιτώνουν, και δεν έχουν ανάγκη από φύλακες. Με το να νικούν την επιθυμία σε όλες τις περιπτώσεις, βρίσκουν το δρόμο προς το Θεό εύκολα. Οι άνθρωποι πού τούς οδηγεί το λογικό, δεν χρειάζεται να μοιράζουν την προσοχή τους σε πολλές συντροφιές, αλλά μόνο στις ωφέλιμες και μάλιστα σ’ εκείνες όπου πρυτανεύει το θέλημα του Θεού. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι προχωρούν πάλι στην κατά Θεό ζωή και το αιώνιο φως. Πρέπει εκείνοι πού επιδιώκουν την ενάρετη και θεοφιλή ζωή, να είναι απαλλαγμένοι από οίηση και κάθε κούφια ματαιοδοξία και να φροντίζουν με όλη τη δύναμη τους να διορθώνουν τη ζωή τους και την εσωτερική τους διάθεση προς το καλύτερο. Επειδή νους πού αγαπά το Θεό και δεν μεταβάλλεται από την καλή κατάστασή του, είναι ανύψωση και δρόμος προς το Θεό.

Άγιος Αντώνιος

Ποιό είναι το ζητούμενο
Μην προσεύχεσαι να γίνουν τα θελήματά σου, γιατί οπωσδήποτε δεν συμφωνούν με το θέλημα του Θεού· αλλά μάλλον καθώς διδάχθηκες λέγε στην προσευχή σου: «Γενηθήτω το θέλημά Σου εν εμοί». Και σε κάθε πράγμα έτσι να ζητάς από Αυτόν, να γίνει το θέλημά Σου, γιατί ο Θεός θέλει το αγαθό και συμφέρον της ψυχής σου. Ενώ εσύ οπωσδήποτε δεν ζητείς πάντοτε το συμφέρον σου.

Πολλές φορές ζήτησα με την προσευχή από το Θεό, να μου γίνει κάτι πού το νόμιζα καλό, και επέμενα παράλογα να το ζητώ βιάζοντας το θέλημα του Θεού, και δεν Σον άφηνα να οικονομήσει Εκείνος ότι γνωρίζει ως συμφέρον δικό μου. Και λοιπόν αφού έλαβα ότι ζήτησα, στενοχωρήθηκα ύστερα πολύ πού δεν είχα ζητήσει μάλλον να γίνει το θέλημα του Θεού. Γιατί δεν μου ήρθε το πράγμα έτσι όπως το νόμιζα.

Άγιος Νείλος ο Ασκητής.

Η φροντίδα του νου
Με μεγάλο αγώνα και κόπο του νου, με σεμνές έννοιες και με συνεχή φροντίδα όλων των καλών κατορθώνεται η αγάπη προς το Θεό, όπως προείπαμε. Και αυτό γιατί ο εχθρός εμποδίζει το νου και δεν τον αφήνει να προσηλώνεται στον θειο έρωτα με τη μνήμη των καλών, αλλά του ερεθίζει την αίσθηση προς τις γήινες επιθυμίες. Γιατί ο θάνατος του εχθρού και η αγχόνη του, μπορούμε να πούμε, είναι όταν ο νους χωρίς περισπασμό ενδιατρίβει στην αγάπη και στη μνήμη του Θεού. Από αυτό μπορεί να γεννηθεί και η ειλικρινής αγάπη του πλησίον· επίσης και η αληθινή απλότητα, η πραότητα, η ταπείνωση, η ακεραιότητα, η αγαθότητα και η προσευχή, και γενικά όλο το πανέμορφο στεφάνι των αρετών, από τη μία και μόνη και πρώτη εντολή, την αγάπη προς το Θεό, αντλεί την τελειότητα.

Έχουμε λοιπόν ανάγκη από μεγάλο αγώνα και πόνο κρυφό και εσωτερικό, από έρευνα των λογισμών και γύμναση των εξασθενημένων αισθητηρίων της ψυχής για να διακρίνουν το καλό και το κακό, και από ενδυνάμωση και αναζωπύρωση των καταπονημένων μελών της ψυχής με την επιμελή ύψωση του νου προς το Θεό. Γιατί όταν ο νους μας συνεχώς προσκολλάται με τέτοιο τρόπο στο Θεό, θα γίνει ένα πνεύμα με τον Κύριο, σύμφωνα με το ρητό του Παύλου.

Αγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος

πηγή

Ἡ πτώχευση

 

 

 

 

 Μητροπολίτης Ἀχελώου  Εὐθύμιος 

Πολύς λόγος γίνεται τελευταίως, γιά πρόβλημα πτώχευσης τῆς Ἑλλάδος. Καί ὅσοι ὁμιλοῦν γιά τό πρόβλημα αὐτό, ἀναφέρονται στίς οἰκονομικές κυρίως δυσχέρειες ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Πατρίδα μας, κατά τή σύγχρονη ἱστορική συγκυρία.


Ὡστόσο, τό πραγματικό καί οὐσιαστικό πρόβλημα τῆς Χώρας μας, σήμερα, δέν εἶναι τόσο οἰκονομικό, ὅσο πνευματικό. Δέν εἶναι ὅτι μᾶς ἔλλειψαν τά οἰκονομικά μέσα, ἀλλά πρωτίστως τό ὅτι στούς σημερινούς Ἕλληνας παρατηρεῖται ἔλλειμμα πνευματικότητος. Καί ὅταν λέμε «ἔλλειμμα πνευματικότητος», ἐννοοῦμε τήν χαλάρωση τῶν πνευματικῶν ἐνδιαφερόντων, τήν ἀπεμπόληση ἠθῶν καί ἐθίμων τοῦ εὐλογημένου τόπου μας, τήν ἀπαξίωση πολιτιστικῶν καί ἠθικῶν ἀξιῶν, τήν ἀποδυνάμωση ἤ καί ἀμφισβήτηση τῆς πατροπαραδότου Ὀρθοδόξου Πίστεως, τήν περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας μας καί τήν περιφρόνηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, τήν ἀποδιοργάνωση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, τήν ἀμφισβήτηση τῆς ἱστορίας τῆς ἐνδόξου Πατρίδος μας, τήν ἀποδιοργάνωση τῆς ἐθνικῆς Παιδείας, τήν κατάργηση τῶν ἱερῶν καί ἐθνικῶν συμβόλων κ.λπ.


Ἡ πνευματική αὐτή πτώχευση, γιά ἄλλες σύγχρονες χῶρες ἴσως δικαιολογεῖται ἐν μέρει, λόγω τοῦ μικροῦ ἱστορικοῦ χρόνου σύστασης τῶν κοινωνιῶν τους. Γιά τήν Ἑλλάδα ὅμως, ποὺ ἔχει συνεχῆ ἱστορική καί πολιτιστική παρουσία ἐπί χιλιάδες χρόνια, ἡ πτώχευση αὐτή εἶναι ἀδικαιολόγητη καί ἀνεπίτρεπτη.


Πολύ περισσότερο, διότι, σέ ὅλο αὐτό τό μεγάλο χρονικό διάστημα, βασικό χαρακτηριστικό τῆς Ἑλλάδος ἦταν ἡ Παιδεία καί τό ὑψηλό ἐπίπεδο πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς ζωῆς. Οἱ Ἕλληνες ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων οὐδέποτε διεκρίθησαν γιά τόν οἰκονομικό πλοῦτο τους, πλήν τῆς ἀνεπτυγμένης ναυτιλίας τους, καί οὐδέποτε ἐθεοποίησαν τό χρῆμα καί τό κέρδος. Κώδικες τῆς καθημερινῆς ζωῆς τους ἦσαν τό «Μηδέν ἄγαν» καί «Μέτρον ἄριστον».


Καί ὡς γνωστόν, τά πνευματικά εἶναι προϋπόθεση τῶν ὑλικῶν. Τά ὑλικά εὐημεροῦν, ὅταν κυριαρχοῦν τά πνευματικά. Καί ἀντιθέτως, τά ὑλικά δυσπραγοῦν, ὅταν τά πνευματικά κλονίζονται ἤ χαλαρώνονται. Τό ἀξίωμα αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τήν ἱστορία, τήν παλαιά καί πρόσφατη, τῆς Πατρίδος μας. Ἡ Ἑλλάδα ἤκμασε καί ἄσκησε ἐπίδραση σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα ὄχι ὡς πλούσια χώρα, ἀλλά ὡς Παιδεία, ὡς Πολιτισμός, ὡς Γλώσσα καί ὡς Ὀρθοδοξία. Ἡ Ἑλλάδα δέν ἐξάγει στίς διάφορες χῶρες τοῦ κόσμου τά προϊόντα τῆς γῆς, πετρέλαιο, σίδηρο, χρυσό, ποὺ δέν ἔχει, ἀλλά προϊόντα του πνεύματος. Τά σύγχρονα πολιτισμένα κράτη σεμνύνονται νά ἔχουν στίς Ἐθνικές Βιβλιοθῆκες τους τά συγγράμματα τῶν ἀρχαίων καί συγχρόνων Ἑλλήνων σοφῶν καί λογίων. Τά Μουσεῖα τους βρίθουν ἀπό ἐκθέματα ἑλληνικῆς καί καλλιτεχνικῆς δημιουργίας καί προέλευσης τῆς πρώιμης καί ὕστερης ἀρχαιότητος. Λαοί τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ἀσίας καί τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, μέ πρωτόγονες θρησκευτικές ἀντιλήψεις, καθώς γνωρίζουν τήν ἑλληνική Ὀρθοδοξία, ἀσπάζονται τήν πίστη, τόν λειτουργικό πλοῦτο της καί γίνονται ἔνθερμοι ἱεραπόστολοι τῶν συμπατριωτῶν τους. Ἡ ἑλληνική Ὀρθόδοξη Ἐξωτερική Ἱεραποστολή, κατά τά τελευταῖα πενήντα χρόνια ἔχει διαδοθεῖ σέ δεκάδες χῶρες τοῦ Τρίτου Κόσμου.


Βεβαίως, ἡ οἰκονομική ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας μας πρέπει νά ἐπιδιωχθεῖ μέ κάθε προσπάθεια. Ὡστόσο, ἡ πνευματική ἀνασυγκρότηση πρέπει νά προηγηθεῖ Καί τοῦτο, διότι, ὁποιαδήποτε προσπάθεια καί ἄν καταβληθεῖ στόν οἰκονομικό τομέα καί ὁποιαδήποτε ἀνασυγκρότηση ἄν ἐπιτευχθεῖ μέ μεγάλες θυσίες τοῦ λαοῦ μας, θά εἶναι ἕωλη, κυριολεκτικά «στόν ἀέρα», ἄν δέν γίνει ταυτόχρονα τεράστια καί πανεθνική ἐκστρατεία γιά τήν πνευματική καλλιέργεια τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων καί ἰδιαίτερα τῆς Νεολαίας.


Μόνο μέ καλλιεργημένους, καταρτισμένους κοινωνικά, πολιτιστικά, πνευματικά καί ἐκκλησιαστικά Ἕλληνες, ἡ ἐπιδιωκόμενη οἰκονομική ἀνάπτυξη θά ἔχει σταθερά θεμέλια καί μεγάλες ἐλπίδες εὐημερίας τοῦ εὐλογημένου Λαοῦ μας.


Πρέπει νά τό παραδεχθοῦμε. Ἡ σύγχρονη τεχνολογική ἐποχή, μᾶς εὑρῆκε ἀπροετοίμαστους μορφωτικά καί πολιτιστικά. Ἔχομε χάσει 500 ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τό πολιτιστικό γίγνεσθαι τῶν Δυτικοευρωπαϊκῶν λαῶν, ἐξ αἰτίας τῆς σκληρῆς καί μακραίωνης δουλείας σέ ἀμόρφωτο καί ἀπολίτιστο κατακτητή. Ἀντίθετα, οἱ λαοί τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης εἶχαν τήν δυνατότητα νά ἀξιοποιήσουν μορφωτικά καί πολιτιστικά τήν ἀντίστοιχη χρονική περίοδο καί στίς μέρες μας προχωροῦν ταχύτατα πρός τήν εὐρωπαϊκή ὁλοκλήρωση.


Πρέπει, λοιπόν, νά παραδεχθοῦμε, ὅτι ὁ Λαός μας στερήθηκε, ἀλλά καί ἀκόμη στερεῖται ἐπιμελοῦς ἀγωγῆς, σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Δέν μποροῦμε, ἑπομένως, οὔτε ἐμεῖς οὔτε καί κανένας ἀλλοδαπός νά κρίνει καί νά καταδικάσει συλλήβδην τόν Λαό μας. Ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται εἶναι ἡ συνειδητοποίηση τῆς καταστάσεώς μας. Ἄλλωστε, ἡ χριστιανική διαδικασία τῆς Μετανοίας, προϋποθέτει αὐτήν ἀκριβῶς τήν αὐτοσυνειδησία τῆς πνευματικῆς μας ἀτέλειας καί ἁμαρτωλότητος.


Στήν προσπάθεια πνευματικῆς ἀνασυγκρότησής μας, ὑπάρχει ἕνα ἐλπιδοφόρο ἐχέγγυο: ἡ εὐφυΐα καί τό φιλότιμό τοῦ λαοῦ μας. Ὅταν ὁ Ἕλληνας βοηθηθεῖ νά συνειδητοποιήσει τήν κατάστασή του, ἀνταποκρίνεται ταχύτατα στήν βελτίωσή του (οἱ Ἕλληνες τοῦ Ἐξωτερικοῦ, ὡς παράδειγμα). Ὁ Ἕλληνας ἀντιλαμβάνεται εὔκολα τό καλύτερο, τό ἀνώτερο, τό τελειότερο γιά τόν ἑαυτό του καί τόν τόπο του καί φιλοτιμεῖται νά τό πραγματώσει ἄμεσα. Πολλοί, μάλιστα ξένοι, θαυμάζουν γιά τό πόσο γρήγορα οἱ Ἕλληνες ἐξοικειώνονται στό σύγχρονο ἐπιστημονικό καί τεχνολογικό γίγνεσθαι.


Ἄς μή λησμονοῦμε, ὅτι ὁ λαός μας, ἄν μή τί ἄλλο, βιώνει τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, βασικό καί οὐσιαστικό στοιχεῖο τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Μετάνοια. Ὅταν κατάλληλοι πνευματικοί πατέρες τόν χειραγωγήσουν στόν ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς καί πολιτείας, τόσο οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι ὅσο καί οἱ μορφωμένοι καί κοινωνικά καταξιωμένοι, ἀλλάζουν πρός τό καλύτερο, τό συνεπέστερο, τό τιμιότερο.


Ἄς δώσουμε, λοιπόν, τήν δυνατότητα στό Λαό μας, νά μάθει τό καλύτερο, ἄς τόν χειραγωγήσουμε σέ ἕνα καλύτερο τρόπο ζωῆς καί συμπεριφορᾶς. Οἱ εὐλογημένοι γονεῖς, οἱ ἀνάδοχοι, οἱ δάσκαλοι, οἱ ἱερεῖς τῆς ὑπαίθρου καί τῶν μεγαλουπόλεων, οἱ καθηγηταί τῆς Μέσης, Ἀνωτέρας καί Ἀνωτάτης ἐκπαίδευσης, οἱ ὀργανωμένοι πολίτες σέ συλλόγους καί ἐθελοντικά σωματεῖα, τά Μέσα Ἐνημέρωσης, οἱ Ἐφημερίδες, τά Περιοδικά, ἡ Τηλεόραση, οἱ Βουλευταί, ἡ Βουλή, ἡ Κυβέρνηση, ὅλοι «οἱ φέροντες τά ὅπλα» τῆς παιδείας, τῆς μόρφωσης, τῆς διαπαιδαγώγησης τοῦ Λαοῦ μας, ὅλοι καί ὅλοι μαζί ἄς ξεκινήσουμε ἕνα μακροχρόνιο «Μαραθώνιο», γιά νά ἀνεβάσουμε τόν πολύ ἀξιόλογο κατά τά ἄλλα Λαό μας, σέ ἀνώτερα ἐπίπεδα ἀξιοπρέπειας, συνέπειας καί εὐσυνειδησίας. Μᾶς ὑποχρεώνει τό πολιτιστικό παρελθόν μας, μᾶς τό ἐπιβάλλει ἡ Ὀρθοδοξία, τό περιμένουν οἱ συμπατριῶτες μας, τό ἀπαιτοῦν οἱ συνεταῖροι μας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.

πηγή

Ου γαρ οι ακροαταί...αλλ΄ οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος Αποστολικό Ανάγνωσμα Β' Κυριακής Ματθαίου. (Ρωμ. β' 10-16)

        Ου γαρ οι ακροαταί...αλλ΄ οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται. 

                            Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Β' Κυριακής Ματθαίου. (Ρωμ. β' 10-16)

 Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Δεν είναι ολίγοι εκείνοι οι πιστοί που ενώ ξεκινούν την πνευματική ζωή με ιερό ενθουσιασμό και με συνέπεια, προϊόντος τού χρόνου αφήνουν την καρδιά τους να ψυχρανθεί και η πίστις να καταστεί απλώς κάτι σαν ιδέα και θεωρία. Οι συνέπειες όμως αυτής τής καταστάσεως είναι άκρως αρνητικές, αφού τελικώς όχι αυτοί που έχουν κάποια γνώση, αλλά εκείνοι που την εφαρμόζουν θα δικαιωθούν εν ημέρα κρίσεως. Αυτήν ακριβώς την αλήθεια μάς επισημαίνει στο Αποστολικό ανάγνωσμα ο Απ. Παύλος.

“Ου γαρ οι ακροαταί τού νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ' οι ποιηταί τού νόμου δικαιωθήσονται” (Ρωμ. β' 13).
Ας εμβαθύνουμε όμως με τη χάρη τού Θεού στο σημαντικότατο αυτό θέμα.
Θα πρέπει εξ' αρχής να τονίσουμε και να εννοήσουμε ότι ο Θεός δεν δίδει τον Νόμον του και τις εντολές του απλώς και ως έτυχε. Δεν είναι απλά λόγια το αποκαλυπτικό θέλημα του Θεού που επαφίεται στο τι εξ' αυτών ο άνθρωπος θα θελήσει να εφαρμόσει. Όχι, ο Νόμος και οι Εντολές τού Θεού για τους πιστούς που εκουσίως δέχονται τον ελαφρύ ζυγό τού Χριστού, είναι υποχρεωτικού κύρους και εφαρμογής. Μας εδόθη ο νόμος τού Θεού που διασφαλίζεται και ερμηνεύεται αυθεντικώς μόνο εντός τού Σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, όχι για άλλο σκοπό, αλλά για να τον έχουμε ρυθμιστή στην ατομική, την οικογενειακή, την κοινωνική, την Εθνική μας ζωή. Και φυσικά το τέλειο είναι ολόκληρος ο κόσμος να τεθεί στην υπακοή αυτών των θείων εντολών που απελευθερώνουν και εξαγιάζουν τον άνθρωπο.
Ο Χριστιανός που θεωρητικώς αποδέχεται την πίστη τού Χριστού αλλά αδιαφορεί για την πρακτική της εφαρμογή ομοιάζει προς το άκαρπο δένδρο. Τι λέγει όμως ο Κύριος για την περίπτωση αυτή; “Παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν, εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται”.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίες οι λέξεις διά των οποίων ο Κύριος αποδίδει τις ουράνιες πραγματικότητες, αφού σε αυτό το πυρ τής αιωνίου κολάσεως θα καταλήξει ο κάθε αμετανόητος παραβάτης τού Ευαγγελικού νόμου.
Όχι, αδελφοί μου, δεν μπορούμε να θεωρούμε εντελώς φυσιολογικό γεγονός την εφαρμογή τού πολιτειακού νόμου• να συμφωνούμε ότι άγνοια νόμου δεν συγχωρείται• να δεχόμαστε απαξάπαντες - οι νουν έχοντες - ότι οι παραβάτες των νόμων τού κράτους πρέπει να τιμωρούνται και από την άλλη να αρνούμαστε τις συνέπειες της παραβάσεως των εντολών τού Θεού. Εκ των λόγων σου κρινώ σε δούλε πονηρέ. Αυτή τη λογική που εφαρμόζεις για τα του κόσμου, τουλάχιστον εφάρμοσέ την και στα του Θεού, για να μην ισχυριστούμε ότι η διαλεκτική αυτή σύγκρισις υποβιβάζει το πανάγιον θέλημα. Αλλ' έστω κι απ' αυτήν την οπτική γωνία εάν το παρατηρήσει κάποιος το όλον θέμα, καταντά αναπολόγητος και στη ζωή αυτή, αλλά, φοβερόν, και εν ημέρα κρίσεως.
Δεν μπορούμε λοιπόν παρά να καταντούμε άνευ των έργων τής πίστεως, πνευματικώς νεκροί. Και φυσικά, αυτό σε ουδεμία των περιπτώσεων συνιστά ηθικισμό όπως θα σπεύσουν να κατηγορήσουν οι νεορθόδοξοι και οι “καιροσκόποι” θεολόγοι, το κατάντημα δηλ. τούτο τής πίστεως. Η εφαρμογή τής Ορθοδόξου πίστεως διά έργων αγαθών, αποδεικνύει ορθοπραξίαν και συνειδητή μυστηριακή – ασκητική – ησυχαστική – ομολογιακή βιοτή με όλες τις συνέπειες και σε όλες τις εκφάνσεις τής καθημερινότητος.
Αυτό δηλ. που κηρύσσει θεοπνεύστως και ο θείος Ιάκωβος όταν γράφει: “η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί”, για να προσθέσει προς κάθε πιστόν “δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου”.
Εάν τώρα θελήσουμε να προσέξουμε περισσότερο την πληγή τής μη εφαρμογής θα διαπιστώσουμε και θα παραδεχθούμε όχι ότι ο Θεός ζητά πράγματα ακατόρθωτα, αλλά ότι μας πνίγουν οι τρεις γίγαντες  της ψυχής, δηλ. η ραθυμία, η λήθη και η άγνοια, κατά τους Πατέρες τής Εκκλησίας μας. Αυτή είναι η βασική αιτία συν τού ότι ως ανόητοι αναπαυόμαστε στην αμαρτητική ροπή που φέρουμε μέσα μας αλλά και στην κατάσταση της πνευματικής αναισθησίας που καρποφορεί η ενεργός αμαρτία σε όλα της τα επίπεδα. Είναι δε τόσο δαιμονική η αδικαιολόγητος δικαιολογία ορισμένων ότι δήθεν οι εντολές τού Χριστού είναι ανεφάρμοστες και τα θεία παραγγέλματα ακατόρθωτα που εγγίζουν τα όρια της βλασφημίας τού Αγίου Πνεύματος. Είναι δυνατόν άνθρωπε ο Θεός να δώσει νόμο δυσβάστακτο και ακατόρθωτο στους ανθρώπους; Αυτός ο πάνσοφος που γνωρίζει έως λεπτομερείας τις δυνατότητες του ανθρώπου, Αυτός που εξ αγάπης και εκ του μη όντως τον δημιούργησε, Αυτός που έδωσε τον Υιόν του τον μονογενή να θυσιαστεί επί του Σταυρού για την σωτηρία τού ανθρώπου, είναι ποτέ δυνατόν να ισχυρισθούμε ότι ζητά κάτι ακατόρθωτο από τον άνθρωπο; Κύριε φύλαξέ μας από τέτοιους δαιμονικούς λογισμούς. Όχι λοιπόν δεν είναι αυτό. Η πνευματική τεμπελιά, η άγνοια, η συνήθεια στην αμαρτία που καταντά δευτέρα φύσις καθότι “το επαναλαμβανόμενον έθος, ήθος”, η δειλία και η ντροπή τού κόσμου και τόσα άλλα είναι εκείνα που υψώνονται ως ανυπέρβλητο εμπόδιο στο να εφαρμόσουμε με χαρά και ενθουσιασμό τον αιώνιον και αμετάθετον νόμον τού Θεού. Αυτή είναι η πραγματικότητα και ας αφήσουμε τις δικαιολογίες που ως βαρίδια μάς δένουν και μας ρίχνουν στο πέλαγος της ανυπακοής.
Ναι. Τα πάντα ως προς το ζήτημα αυτό εξαρτώνται από εμάς και μόνον από εμάς, δοθέντος ότι“ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν” (Α' Τιμ. Β' 4).
Αδελφοί μου τα έτη που μας χαρίζει η αγάπη τού Θεού για να ζήσουμε στον πρόσκαιρο αυτό κόσμο είναι μετρημένα και φεύγουν γρηγορότερα και από το νερό. Στο χέρι μας είναι να τα εκμεταλλευθούμε και να θέσουμε αρχή σωτηρίας. Η εφαρμογή και μόνο η εφαρμογή των θείων εντολών είναι που βεβαιώνει την ελπίδα για την άλλη, την αιώνια, την ζωή στους ουρανούς που θα απολαμβάνουμε το λατρευτό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Να δώσει ο Θεός.

Αμήν

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Πως γεννιέται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου η αγάπη και παραμένει μόνιμα;

Πως γεννιέται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου η αγάπη;

Η αγάπη είναι καρπός της αρετής. Αλλά και η αγάπη ,με τη σειρά της, γεννάει την αρετή. Και να πως γίνεται αυτό: Ο ενάρετος δεν προτιμάει τα χρήματα από την αγάπη στο συνάνθρωπό του. Δεν είναι μνησίκακος.

Δεν είναι άδικος. Δεν είναι κακολόγος. Όλα τα υπομένει  με ψυχική γενναιότητα . Από αυτά προέρχεται η αγάπη.

Το ότι από την αρετή γεννιέται η αγάπη ,το φανερώνουν τα λόγια του Κυρίου: « όταν θα πληθύνει η κακία, θα ψυχρανθεί η αγάπη » (  Ματθ. 24: 12 ) . Και το ότι από την αγάπη πάλι γεννιέται η αρετή, το φανερώνουν τα λόγια του Παύλου: «Όποιος αγαπάει τον άλλο ,έχει τηρήσει το σύνολο των εντολών του Θεού» ( Ρωμ. 13: 8 ).

Ένα από τα δύο, λοιπόν, απαιτείται, η αγάπη ή αρετή. Όποιος έχει το ένα, οπωσδήποτε θα έχει και το άλλο. Και αντίθετα: Όποιος δεν αγαπάει ,θα κάνει και το κακό. Και όποιος κάνει το κακό, δεν αγαπάει. Την αγάπη, επομένως, ας προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε, γιατί είναι ένα φρούριο, που μας προφυλάσσει από κάθε κακό…

Ο απόστολος δεν είπε απλά « αγαπάτε », αλλά « επιδιώκετε την αγάπη »  ( Α΄ Κορ. 14 :1  )  ,καθώς απαιτείται μεγάλος αγώνας για να  την αποκτήσουμε . Η αγάπη τρέχει γοργά και εξαφανίζεται, γιατί πολλά πράγματα του κόσμου τούτου την καταστρέφουν. Ας την επιδιώκουμε, ας τρέχουμε συνεχώς από πίσω της ,για να τη συλλάβουμε ,πριν προφθάσει να μας φύγει…

Πώς όμως ,θα είναι μόνιμη η αγάπη; Μας το υποδεικνύει και αυτό ο απόστολος ,λέγοντας: « Να συναγωνίζεστε ποιος θα τιμήσει περισσότερο τον άλλο »  ( Ρωμ. 12: 10 ) . Με αυτόν τον τρόπο και δημιουργείται η αγάπη και μόνιμα  παραμένει. Γιατί στα αλήθεια δεν υπάρχει καλύτερο μέσο για τη διατήρηση της αγάπης ,όσο το να παραχωρούμε στον άλλο τα πρωτεία της τιμής. Έτσι και η αγάπη γίνεται ζωηρή και η αλληλοεκτίμηση βαθειά.

Πέρα από την τιμή, χρειάζεται ακόμα να δείχνουμε ενδιαφέρον για τα προβλήματα του άλλου ,γιατί ο συνδυασμός της τιμής με το ενδιαφέρον δημιουργεί τον πιο θερμή αγάπη. Δεν φτάνει να αγαπάμε μόνο με την καρδιά, αλλά είναι απαραίτητα κι αυτά τα δύο, τιμή και ενδιαφέρον, που είναι  της αγάπης εκδηλώσεις , αλλά και συνάμα προϋποθέσεις. Γεννιούνται από την αγάπη, αλλά και γεννούν αγάπη…

Από το βιβλίο « Θέματα ζωής» Α΄
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Ιερά Μονή Παρακλήτου
Ωρωπός Αττικής 2003

το είδαμε εδώ

Στους πειρασμούς ωριμάζει ο άνθρωπος

Στους πειρασμούς ωριμάζει ο άνθρωπος και γίνεται πνευματικός· ενώ χωρίς πειρασμούς είναι άσοφος, άμορφος, άχρηστος, κούτσουρο!
Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας 
πηγή

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ Ο Ι Ε Σ Τ Α Υ Ρ Ω Μ Ε Ν Ο Ι

Ο Ι      Ε Σ Τ Α Υ Ρ Ω Μ Ε Ν Ο Ι

« καί ὅς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.»

 (Ματθ. ι΄ 38)

 

Τό κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀποτελεῖ ἕναν ἐσταυρωμένο. Kάποιοι ἴσως ἀδυνατοῦν νά ἀντικρύσουν μιά τέτοια εἰκόνα, δειλιοῦν ἐνώπιον αὐτῆς τῆς τοποθετήσεως καί στρέφουν τό πρόσωπο ἀλλοῦ, ὅταν εὑρεθοῦν ἀντιμέτωποι μέ παρόμοιες καταστάσεις. Ὅσοι ὅμως ἀνοίγουν καλά τά αὐτιά τους στό κάλεσμα, τό ὁποῖο ἀπευθύνει ὁ θεῖος Λυτρωτής, τόν ἀκοῦν νά λέγει: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι.» (Μαρκ. η΄ 34) Ὁταν ὁ Κύριος καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά τόν ἀκολουθήσουν, τούς πληροφορεῖ ἐξ ἀρχῆς ὅτι θά πρέπει, ὡς ἄλλοι Κυρηναῖοι, νά κουβαλήσουν τό δικό τους σταυρό μέχρι τό Γολγοθᾶ τους. Ἡ ἀπόφαση εἶναι καθαρά δική τους καί αὐτοί εἶναι ἐλεύθεροι νά ἀκολουθήσουν τό δρόμο τοῦ Κυρίου ἤ νά τόν ἀποφύγουν. Ἔτσι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος προβαίνει στήν ἀπόφαση νά συνταχθεῖ μέ ὅσους ἀκολουθοῦν τόν Κύριο, γνωρίζει ὅτι τόν ἀναμένει ὁ δικός του σταυρός. Ἡ ζωή τῶν πιστῶν δοκιμάζεται «ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ». Τό μετάλλευμα τοῦ χρυσοῦ, ὡς γνωστόν, μέσα στή δυνατή φωτιά τοῦ καμινιοῦ λειώνει καί ξεχωρίζει ἀπό τίς διάφορες ἄχρηστες οὐσίες. Ἀφοῦ, λοιπόν, ξεχωρίσει καί συγκεντρωθεῖ σέ ἕνα μέρος, τότε ἀποβαίνει κατάλληλο γιά χρήση καί παράλληλα ἀποκτᾶ μεγάλη ἀξία. Μέ τόν ἴδιο τρόπο ὁ Θεός δοκιμάζει τούς δικούς του, ἐπιτρέποντας νά τούς βροῦν διάφορες δοκιμασίες ὥστε νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τίς ποικίλες ἀδυναμίες καί τά πολλά ἐλαττώματα, τά ὁποῖα τούς κατατρύχουν καί νά ἐξαγνισθοῦν. Οἱ Ἅγιοι Πάντες καί φίλοι τοῦ Θεοῦ, τούς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία σήμερα τιμᾶ καί προβάλλει, διῆλθαν τό στάδιο αὐτῆς τῆς ἐφημέρου ζωῆς ὡς ἐσταυρωμένοι, δηλαδή ὡς νεκροί μέσα στόν κόσμο. Ὑπῆρξαν νεκροί, ὡς πρός τό κοσμικό φρόνημα καί τά δελεάσματα τῆς πολυκέφαλης ἁμαρτίας καί γενικά τά πράγματα τοῦ κόσμου τούτου. Βεβαίως αὐτοί ὑπέστησαν, μέχρι νά δεχθοῦν τό ἁμαράντινο στεφάνι τῆς δόξης, πολλές δοκιμασίες, πόνους, στερήσεις, θλίψεις, διωγμούς καί παθήματα. Ὅλα, ὅμως, αὐτά τά θεώρησαν σκύβαλα (σκουπίδια) καί τίποτε δέν μπόρεσε νά τούς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη πρός τό Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ψυχῆς τους, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα;» (Ρωμ. η΄ 35) Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ὁ κλῆρος τῶν πιστῶν δέν εἶναι ἕνας ἀνθόσπαρτος περίπατος. Ἀντίθετα ἀποτελεῖ μιά πορεία μετ’ ἐμποδίων. Γιά τοῦτο καί «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22). Δυστυχῶς κάποιοι ἀγνοοῦν αὐτήν τή μοναδική ἀλήθεια, ὡς πρός τήν οὐσία καί τό βάθος τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ἔτσι ὅταν τούς βροῦν δεινά καί περιπέτειες στό διάβα τῆς ζωῆς τους, ἀντί νά ἐνσκύψουν στόν ἐσωτερικό τους κόσμο, νά τόν μελετήσουν καί νά διορθωθοῦν, πολλές φορές στρέφονται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί ἐναντίον τῶν συνανθρώπων τους. Ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι μοι Ἰησοῦ Χριστῷ». (Φιλ. δ΄ 13) Ἄν οἱ πιστοί ἔμεναν ἀβοήθητοι ἀπό τόν Κύριο, θά ἀδυνατοῦσαν νά σηκώσουν τό σταυρό τους. Ὁ Κύριος, ὅμως, γνωρίζει ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἴμεθα ἀδύνατοι, γιά τοῦτο δέν ἐπιτρέπει νά πειρασθοῦμε πέραν τῶν δυνάμεών μας. Ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «πιστός δέ ὁ Θεός, ὅς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δύνασθε, ἀλλά ποιήσει σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν». (Α΄ Κορ. ι΄ 13) Ἀφοῦ ἐκεῖνος ἐπιτρέπει τόν πειρασμό, ταυτόχρονα παρέχει καί τούς τρόπους νά ἀντιμετωπισθεῖ καί νά ξεπερασθεῖ. Κύριε, μέγα Σου τό ἔλεος. Δόξα σοι!

το είδαμε εδώ