Το θαύμα του Αγ.Παντελεήμονα και ο ασεβής γιατρός!

Ή πρεσβυτέρα είχε όγκο στο στήθος καί εγχειρί­στηκε. Μόλις έβγαλαν τον όγκο, δίνουν ένα κομμάτιστον πατέρα Ευάγγελο να το πάει για βιοψία καί ναφέρει αμέσως τ' αποτελέσματα. Μετά την απάντηση της εξετάσεως, οι γιατροί δεν δίνουν ούτε έξι μήνες ζωής στην άρρωστη. Ή κόρη του παπα-Βαγγέλη λι­ποθυμά μόλις το ακούει, ό ίδιος τα χάνει. "Ακου, λέει,γιατροί να το πουν έτσι ξαφνικά στο παιδί! Στά χέριατου όμως σφίγγει το χέρι του Αγίου Παντελεήμονα, πού έχει φέρει μαζί του, καί προσεύχεται.

Βγάζουν την πρεσβυτέρα από το χειρουργείο. Μελαχτάρα ό πατήρ Ευάγγελος ακουμπά πάνω στις γά­ζες πού σκεπάζουν το εγχειρισμένο στήθος της πρε­σβυτέρας, το χέρι του 'Αγίου καί γονατιστός προσεύ­χεται. Εκείνη την ώρα μπαίνει ό χειρουργός με τη μάσκα ακόμη. Βλέπει τη σκηνή καί βάζει τίς φωνές.

-Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; Πάρτο από δω και τράβα σπίτι σου. Ζαλισμένος ό καημένος, μα­ζεύει γρήγορα τ' αγία λείψανα καί προσπαθεί να βρει την πόρτα. Μέσ' τη ζάλη του, όμως, ακούει τη νοσο­κόμα να φωνάζει το γιατρό στο τηλέφωνο, πού τον ζή­τα επειγόντως ή γυναίκα του.

Το απόγευμα σταματά μια κούρσα έξω από το σπί­τι του ιερέα και με έκπληξη ό παπα-Βαγγέλης βλέπει να βγαίνει ό γιατρός. Πω! πω! σκέφτεται, ό γιατρός και στο σπίτι μου ακόμα με κυνηγάει! Με φρίκη, όμως, βλέπει να κατεβαίνει από τ' αυτοκίνητο και έναςνέος παραμορφωμένος. Το στόμα του είχε πάει στ' αυ­τί του. Αποσβολώθηκε ό παπάς.

-Πάτερ μου, του λέει ό γιατρός, εκείνο το κόκκαλο το έχεις; Με συγχωρείς, παραφέρθηκα, την ώρα πού σ' έδιωχνα μου τηλεφώνησε ή γυναίκα μου, ότι το παιδί μας, πού έδινε εκείνη την ώρα εξετάσεις, έπα­θε ξαφνικά αυτήν την πάρεση πού βλέπεις. Κατάλαβα ότι εγώ έφταιξα καί γι' αυτό σε παρακαλώ πολύ διά­βασε μας μια ευχή. Τη διεύθυνση σου στο χωριό την πήρα από την πρεσβυτέρα.

-Ευχαρίστως παιδιά μου, ελατέ στο εκκλησάκι. Κράτα αγόρι μου το χέρι του Αγίου καί γονάτισε.

'Απλώνω στο κεφάλι του νέου το πετραχήλι καί αρχίζω να διαβάζω την ευχή. Καθώς διαβάζω, ακούω θόρυβο κρακ, κρακ. Σκέφτομαι, τί συμβαίνει άραγε; Τελείωσα καί, όταν σηκώθηκε το παιδί, τί να δοϋμε, το στόμα του παιδιού είχε επανέλθει στην θέση του!Πατέρας καί γιος ρίχνονται πάνω μου.

-Παπούλη πώς να σ' ευχαριστήσουμε;

-Όχι εμένα, παιδιά μου, το Θεό καί τον "Αγιο.

Από τότε για πάρα πολύ καιρό ερχόταν τακτικά να προσκυνήσουν καί να φέρουν καί το λάδι για το καντήλι του 'Αγίου.

Όσο για την πρεσβυτέρα, είναι τώρα περισσότερα από εϊκοσι χρόνια πού είναι τελείως καλά χωρίς να κάνει απολύτως καμμία θεραπεία. Μεγάλωσε τα παι­διά της καί ζει στο χωριό προσέχοντας το εκκλησάκι με τα τόσα άγια λείψανα, μια πού δεν υπάρχει πια όπατήρ Ευάγγελος. Ό γιατρός πολλές φορές έλεγε στον παπα-Βαγγέλη:''Εμείς παπά μου πρέπει να τα κά­ψουμε τα βιβλία μας''
πηγή

Ο Αγιος Παντελεήμων, ο ανάργυρος γιατρός

Επιμέλεια Ξενοφών Τσούκαλης, M.D., 

Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντολέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.). Ο πατέρας του λεγόταν Ευστόργιος και ήταν ειδωλολάτρης αξιωματούχος, μέλος της συγκλήτου. Η μητέρα του λεγόταν Ευβούλη και ήταν θερμή Χριστιανή. Το όνομα που έδωσαν στο παιδί τους ήταν Παντολέον.

Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον 
Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από  τον πρεσβύτερο Ερμόλαο που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας. Ένα εντυπωσιακό γεγονός κάνει τον Παντολέοντα να πάρει τη σοβαρή και γενναία απόφαση να δεχθεί το Άγιο Βάπτισμα, να γίνει Χριστιανός. Ενώ περπατούσε στο δρόμο συνάντησε ένα παιδί που το δάγκωσε μια οχιά και πέθανε. Λέει λοιπόν στον εαυτό του: Θα προσευχηθώ στο Χριστό να αναστήσει αυτό το παιδί και αν πράγματι το παιδί αναστηθεί, εγώ πια δεν υπάρχει λόγος να καθυστερώ τη βάπτισή μου, θα γίνω Χριστιανός, θα πιστέψω ότι ο Χριστός είναι ο Θεός ο αληθινός, ο Σωτήρας του κόσμου. Αυτά σκέφτηκε και προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο. Αμέσως το παιδί ζωντάνεψε και το φίδι απέθανε.  

Από τότε ο Παντολέον έγινε ανάργυρος ιατρός. Θεράπευε με τη δύναμη του Ιησού Χριστού τους ασθενείς, χωρίς να παίρνει καθόλου χρήματα. Ακόμη, όταν έβρισκε φτωχούς τους βοηθούσε ποικιλότροπα, δίνοντας τους χρήματα και άλλα αναγκαία είδη. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά θαύματα του Αγίου ήταν η θεραπεία ενός τυφλού, με τη δύναμη και πάλι του παντοδύναμου Θεού μας, του Χριστού.

Οι θαυμαστές θεραπείες του Αγίου προκάλεσαν το θαυμασμό των κατοίκων της Νικομήδειας, αλλά και το μίσος και το φθόνο των άλλων ιατρών της πόλης. Οι τελευταίοι κατάγγειλαν τον Παντολέοντα στον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό, το φοβερό αυτό διώκτη του Χριστιανισμού.

Ο τυφλός,  ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον Αυτοκράτορα, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντολέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο Αυτοκράτορας αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντολέων προσήχθη στον Μαξιμιανό, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του. 

Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντολέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.  Το Τίμιο Σώμα του Αγίου τάφηκε με τιμές από τους Χριστιανούς. 

Καθώς ελεούσε τους πάντες, μετονομάστηκε σε Παντελεήμων. Και καθώς δε θεράπευε μονάχα, αλλά φρόντιζε και να ελεεί τους πεινασμένους, να προσφέρει άρτο σε όσους δεν είχαν να φάνε, καθιερώθηκε στη συνείδηση του λαού μας και ως «ο προστάτης των αρτοποιών»!
Ο Γεώργιος Μέγας στο έργο του «Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας» καταγράφει χαρακτηριστικά:
«Οι τρόποι με τους οποίους ο άγιος παρέχει πλούσια τις θεραπείες του είναι πολλοί και διάφοροι. Συνήθως οι ασθενείς προσφεύγουν στ' αγιάσματά του. Στην Κίο (Καύκασο) «όποιος πονούσε πήγαινε στον άγιο Παντελεήμονα κι έπαιρνε ένα βάσταγμα (αφιέρωμα) από την εικόνα του και το κρεμούσε στο εικονοστάσι του. Το είχεν εκεί, ώσπου να γινότανε καλά ο άρρωστος, κατόπιν έκανε κι αυτός ένα όμοιο βάσταγμα κι επήγαινε και τα κρεμούσε και τα δύο στον άγιο Παντελεήμονα».»
«Ο Άγιος Παντελεήμονας ήταν ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός στον Πόντο, όπως αναφέρει και ο Ιωάννης Μελετίδης. Ήταν και είναι γιατρός για όλες τις ασθένειες και τα σωματικά ελαττώματα. Χαρακτηριστικά έλεγαν:
«Ούμπαν κοτζοί κι ούμπαν στραβοί στον Αι Παντελεήμονα» (δηλαδή όπου κουτσοί και όπου στραβοί στον άγιο Παντελεήμονα).
Όλοι προσδοκούσαν ότι θα έβρισκαν γιατρειά από τον Άγιο. Μόνο η γερασμένη καρδιά, πίστευαν, δεν παίρνει θεραπεία. «Οι άρρωστοι ολ' χαίρουνταν, ελπίζ' νε να λαρούνταν και μονάχον το γερασμένον η καρδά λαρωμονήν κι παίρει (δηλ. οι άρρωστοι όλοι χαίρονταν, ελπίζανε να θεραπευτούν και μόνο η γηρασμένη η καρδιά θεραπεία δεν παίρνει)».
Στον Πόντο και το Καρς (Καύκασος) υπήρχαν πολλές εκκλησίες και εξωκλήσια στη χάρη του Αγίου. Μάλιστα λέγεται πως την ημέρα της γιορτής του επικρατούσε αυστηρά αργία από κάθε χειρωνακτική εργασία. Εξαίρεση, αποτελούσε μόνο η βοήθεια σε χήρες, ορφανά και ανήμπορους.
Η συρροή του κόσμου στα θρησκευτικά πανηγύρια, που είχαν και εμπορικό χαρακτήρα, ήταν ιδιαίτερα μεγάλη στα εξωκλήσια. Πήγαιναν και από μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια, ως τάμα για να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στον Άγιο για τη θεραπεία κάποιας ασθένειας. Μάλιστα, έταζαν ή έφερναν τάματα. 

Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη του την 27 η Ιουλίου
το είδαμε εδώ

Το άνοιγμα των πνευματικών ματιών

Την μνήμη της Αγίας Παρασκευής εορτάζουμε σήμερα και σε πολλούς ανεβαίνει από τα βάθη της ψυχής μας η επίκληση του ονόματός της για να μας χαρίσει υγεία και κυρίως την υγεία των οφθαλμών μας, των ματιών μας. Και έχει δοθεί πράγματι χάρισμα ιάσεων στην Αγία μας. (Περιστατικό Μαρτυρίου). Το χάρισμα όμως που προσφέρει σε όλους μας η αγία είναι η θεραπεία, το άνοιγμα των πνευματικών μας ματιών. Γιατί η ζωή της αγίας έχει να μας προσφέρει παραδείγματα και για τη δική μας ζωή, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε και μεις στην αιωνιότητα μαζί της. 
Καρπός πίστης και εμπιστοσύνης στο Θεό η αγία μας, αφού οι γονείς της τη απέκτησαν με πολλές προσευχές. Αυτή την πίστη και εμπιστοσύνη στο Θεό καλούμαστε να αποκτήσουμε και μεις ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες της εποχής μας. Μια πίστη που θα αποδεικνύεται όχι μόνο με την επιμονή μας στην προσευχή και στις δεήσεις στο Θεό, αλλά ελέγχοντας αν καθετί που επιθυμούμε, σκεπτόμαστε ή πράττουμε είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού.
Ανατρέφεται και μεγαλώνει η αγία μας λαμβάνοντας παιδεία Κυρίου, καλλιεργώντας δηλαδή ήθος και αρετές. Και γίνεται περισσότερο έντονη η ανάγκη σήμερα να αποκτήσει ο καθένας μας ήθος και αρετές. Σε μια περίοδο που έχει χαθεί ο σεβασμός και προς τον εαυτό μας πρώτα και προς τον Θεό και την εικόνα Του που είναι ο κάθε άνθρωπος, και που προσπαθούμε να αρέσουμε στους άλλους φτιάχνοντας την εμφάνισή μας και στολίζοντας το σώμα μας με λογίς στολίδια, η αγία Παρασκευή, αρνούμενη τη δόξα και τις τιμές που την υπόσχονται θυσιάζοντας στα είδωλα, προβάλει τη σεμνότητα, την καθαρότητα, την αγνότητα, την ταπείνωση, ως κοσμήματα και στολίδια της ψυχής. 
Μένοντας ορφανή μετά το θάνατο των γονέων της μοιράζει ελεημοσύνη τα υπάρχοντάς της και μας υπενθυμίζει ότι θησαυρός δεν είναι τα χρήματα, τα κτήματα και υλικά αγαθά, αλλά η προσφορά, η διακονία του συνανθρώπου που έχει ανάγκη από ένα λόγο παρηγοριάς, από μια επίσκεψη, από μια χειρονομία βοήθειας, από λίγο χρόνο που θα προσφέρουμε για το σύνολο. 
Τέλος, η αγία μας προσφέρει τη ζωή της θυσία στο Θεό. Και καλούμαστε και μεις να θυσιάσουμε κάτι από τον εαυτό μας για τον Θεό. Λίγο χρόνο που θα προσφέρουμε για την πρωινή και βραδινή προσευχή κάθε μέρα και την Κυριακάτικη λατρεία του Θεού, λίγο τον αγώνα να προσέξουμε τη γλώσσα και τα λόγια μας, λίγη προσπάθεια να ελέγξουμε το θυμό και τα νεύρα μας, λίγη διάθεση να συγχωρήσουμε αυτόν που μας ενοχλεί, γενικότερα να θυσιάσουμε τα πάθη, τις αδυναμίες και τις αμαρτίες μας. 
Και τότε θα ανοίξουν, θα θεραπευθούν τα μάτια της ψυχής μας και θα μπορούμε να βλέπουμε ποιο κοντά μας και την αγία Παρασκευή και όλους τους αγίους μας. Γένοιτο, δια πρεσβειών της αγίας ενδόξου οσιομάρτυρος Παρασκευής της αθληφόρου.  Πηγή 
το είδαμε εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ 630 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15) Ακτινοβόλες τροχιές “Υμείς εστέ το φως του κόσμου”

ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ 630 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 (Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15)

Ακτινοβόλες τροχιές

“Υμείς εστέ το φως  του κόσμου”

Η Εκκλησία μας, τιμά σήμερα, τη μνήμη των αγίων 630 Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το 451 μ.Χ.  στην Χαλκηδόνα για να διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα.  Συγκεκριμένα, με αφορμή τις διάφορες αιρέσεις που διαστρέβλωναν την αλήθεια της Εκκλησίας  γύρω από το πρόσωπο του Κυρίου, η Σύνοδος της Χαλκηδόνας διατύπωσε το Χριστολογικό δόγμα και διατράνωσε την πίστη της Ορθοδοξίας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Με αυτή την ομολογία πίστεως ο Χριστός είναι ο πραγματικός Σωτήρας και Θεός μας και επομένως καθοδηγητής των ανθρώπων που δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα των φώτων.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Εκκλησία μας σήμερα τιμώντας τη μνήμη των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, επέλεξε το συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα που είναι παρμένο από την “Επί του όρους ομιλία” και στο οποίο ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές Του με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη πάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού και ακόμα με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.

Το φως της ζωής

Μπορούμε να επιμείνουμε λίγο στον παραβολικό λόγο του Χριστού, με τον οποίο οι μαθητές παρουσιάζονται να είναι το “φως του κόσμου”.  Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αληθινό φως του κόσμου είναι μόνο ο Θεός.  Στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού οι άνθρωποι είδαμε το απρόσιτο φως της Θεότητας (“εγώ ειμί το φως του κόσμου”) και λάβαμε “το φως της ζωής”.

Εκείνος, λοιπόν, είναι “το φως των ανθρώπων”,  “το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον”. Τόσο οι μαθητές του Κυρίου όσο και οι πιστοί γενικότερα, επειδή ακριβώς δέχονται το φως το αληθινό, μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι φως με τη σχετική έννοια.  Ο Χριστός είναι ο ίδιος το φως και πηγή του φωτός.

Οι πιστοί είναι ετερόφωτοι γιατί αντλούν φως από την πηγή Εκείνου.  Παίρνουν το θείο φωτισμό “εκ του πληρώματος αυτού” και έτσι γίνονται “τέκνα” και “υιοί φωτός”. Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Γρηγόριος Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.

Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούμε στα κελεύσματα του ευαγγελικού λόγου, γινόμαστε κι εμείς φως του κόσμου.  Αποτελούμε επίσης την “πόλιν”, η οποία “επάνω όρους κειμένη ου δύναται κρυβήναι”, κατά το λόγο του Κυρίου.

Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι περίοπτη.  Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας.  Οι Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι - λυχνάρια αναμμένα από το φως του Χριστού -καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως, τόσο με τα λόγια όσο και με τα καλά μας έργα.

Αγαπητοί αδελφοί, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην αγάπη του Κυρίου και Θεού μας, θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μας κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Ο ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟΣ ΝΟΥΣ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής των Πατέρων (Τίτου γ' 8-15)

Ο ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟΣ ΝΟΥΣ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Κυριακής των Πατέρων

(Τίτου γ' 8-15)

Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα τού Θεού στον άνθρωπο είναι ο λόγος. Διά του λόγου, ενδιάθετου και προφορικού ο άνθρωπος ερευνά και εκφράζει την αλήθεια την οποία και βιώνει.

Έτσι με τον λόγο αναπτύσσει συζητήσεις επί διαφόρων θεμάτων και διά της σκέψεως ολοένα και περισσότερο ερευνά.

Τούτο όμως δεν σημαίνει πως όλες οι συζητήσεις είναι αναγκαίες και επιφέρουν ωφέλεια. Αντιθέτως προς τις ορθές, υπάρχουν και οι βλαβερές και μάταιες που απαραιτήτως πρέπει ο άνθρωπος και μάλιστα ο πιστός να τις αποφεύγει για να μη ζημιωθεί. Αυτό ακριβώς βλέπουμε να συνιστά ο Απ. Παύλος στον μαθητή του Τίτο και φυσικά η συμβουλή αυτή ισχύει για όλα τα μέλη τής Εκκλησίας· “Μωράς ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιίστασο, εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι”.

Ας εμβαθύνουμε όμως στο ποιες είναι αυτές οι συζητήσεις που τελικώς κάνουν κακό.

Γενικώς πρόκειται περί των μη σοβαρών συζητήσεων που δεν έχουν κανένα ουσιαστικό σκοπό. Οι συζητητές χάνουν τον χρόνο τους και την ψυχραιμία τους, με αποτέλεσμα να ζημιώνονται ψυχικώς και όχι μόνον. Τέτοια θέματα είναι εκείνα που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα, την πολιτική και τόσα άλλα που τις περισσότερες φορές όταν τελειώνουν, η ατμόσφαιρα έχει ηλεκτρισθεί και την θέση τής χαράς έχει καταλάβει η ψυχρότης, ο θυμός ή και αυτή η έχθρα.

Αλλά υπάρχουν και οι συζητήσεις που τελικώς οδηγούν σε πράξεις και έργα αμαρτωλά. Εξάπτουν την καλπάζουσα φαντασία με τελικό αποτέλεσμα τον μολυσμό τής όλης υπάρξεως. Πόσοι αλήθεια ξέπεσαν σε βάραθρο και σε πράξεις για τις οποίες “αισχρόν εστί και λέγειν” ακριβώς διότι ξεκίνησαν απρόσεκτα από μια “απλή συζήτηση”. Γι' αυτό είχε απόλυτο δίκαιο σύγχρονος Γέροντας που συμβούλευε κυρίως νέους ανθρώπους: “Σε οποιαδήποτε συζήτηση δεν μπορεί να υπάρχει η παρουσία τού Κυρίου Ιησού Χριστού, να την αποφεύγετε, ή εάν ξεκίνησε να την σταματάτε αμέσως”!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτού τού είδους οι συζητήσεις που οδηγούν τον απρόσεκτο άνθρωπο στα πνευματικά βάραθρα και στην κατασπατάληση της πολύτιμης υγείας, υπάρχουν και άλλου είδους συζητήσεις που θα φέρουν την καταστροφή και ο πιστός Χριστιανός θα πρέπει να αποφεύγει ολοσχερώς. Είναι εκείνες που αναπτύσσονται με ανθρώπους που πεισματικώς αρνούνται την αλήθεια. Με ανθρώπους που έχουν κάνει στάση ζωής το “ου με πείσεις καν με πείσεις”. Χρειάζεται άραγε να τονίσουμε ότι στην κατηγορία αυτή υπάγονται κυρίως οι κακόδοξοι και αιρετικοί που δαιμονικώς επιμένουν στην πλάνη τους; Οι άνθρωποι αυτοί συζητούν όχι για να μάθουν αλλά για να καταστρέψουν όσους από άγνοια πέσουν επάνω τους. Εξωτερικώς προσπαθούν να φαίνονται άψογοι και ειρηνικοί με το καμουφλάζ τού χαμόγελου και της δήθεν καλής συμπεριφοράς, όταν όμως κανείς τούς γνωρίζει και τους αποκαλύπτει, τότε ξεσπούν την απαίσια συμπεριφορά τους που ταυτίζεται με την πλάνη τους.

Σε όλους μας είναι γνωστοί λίγο έως πολύ οι Ιεχωβίτες, οι προτεστάντες με όλο τους τον αλλοπρόσαλλο συρφετό, και γενικώς οι τόσοι κακόδοξοι που ανερυθριάστως τολμούν να κτυπούν τις θύρες των οικιών μας για να μας δώσουν “τα φώτα τού σκότους”.

Η επιμονή και ο φανατισμός τους, το ότι με τους υπευθύνους επί των θεμάτων αυτών ποιμένες και θεολόγους αρνούνται πεισματικώς τον αποκαλυπτικό διάλογο, τούτο φανερώνει όχι απλώς μια “κλειδωμένη διάνοια”, αλλά ότι σε αρκετές των περιπτώσεων αποτελούν κατά τον χειρότερο τρόπο τους πράκτορες των αντορθοδόξων και ανθελληνικών δυνάμεων.

Τι θα κάνει ο απλός Χριστιανός μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις; Θα επιδιώξει να αντικρούσει τα επιχειρήματά τους για να τους κάμει να επιστρέψουν στην Ορθόδοξη πίστη εντασσόμενοι και πάλι στο Σώμα τής Εκκλησίας; Η ίδια η πράξις δείχνει ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα πειστούν. Και τούτο, διότι δεν ερευνούν για την αλήθεια. Έχουν βλασφημήσει το Πνεύμα το Άγιον, τους έχει εγκαταλείψει η χάρις και είναι αδύνατον να ταπεινωθούν και να ομολογήσουν, αν και γνωρίζουν, πού ευρίσκεται η αλήθεια.

Αλλά εδώ κρύπτεται και άλλος κίνδυνος. Ο απλός πιστός που νομίζει ότι θα τους πείσει, μη όντας κατηρτισμένος και έτοιμος με θεολογικό οπλισμό, να επηρεαστεί από τα δήθεν επιχειρήματα και τελικώς να απορροφηθεί από την δίνη τής αιρέσεως. Και δυστυχώς πολλές τέτοιες περιπτώσεις έως σήμερα αριθμούνται.

Επιτέλους, είναι και θέμα υπακοής στον θεόπνευστο λόγο τού Θεού. Από την στιγμή που ο Απόστολος τονίζει “αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού”, δεν μπορείς να θεωρείς τον εαυτόν σου ανώτερον του λόγου τού Θεού και να έχεις διαφορετική συμπεριφορά. Εάν αυτό συμβαίνει, τότε στην ψυχή εμφωλεύει κρυπτός εγωισμός με αποτέλεσμα τελικώς ο άνθρωπος να πέφτει εξ' αιτίας της ανυπακοής του, λειτουργώντας και εδώ οι πνευματικοί νόμοι.

Ας γίνει κατανοητόν πως ο αιρετικός “εξέστραπται και αμαρτάνει, ων αυτοκατάκριτος”. Διεστραμμένος άνθρωπος και κακής πίστεως συζητητής είναι αδύνατον να πεισθεί και να μετανοήσει. Τραγικό παράδειγμα επ' αυτού οι Εβραίοι, που ενώ έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια τον Χριστό να θεραπεύει και να ανασταίνει νεκρούς και να εκδιώκει δαιμόνια, αυτοί διέστρεφαν την πραγματικότητα κραυγάζοντας πως “εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια”.

Επομένως ας μην δείχνουμε αφέλεια και ανυπακοή. Αντί να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας με ανωφελείς, επιβλαβείς και καταστροφικές συζητήσεις που τελικώς οδηγούν στην γέενα, ας εκμεταλλευόμαστε το δώρο τού Θεού, τις στιγμές τού χρόνου με ό,τι ευάρεστο στον Κύριο.

Εάν δε αισθανόμαστε την ανάγκη συζητήσεως, έχουμε ενώπιόν μας τόσα θέματα που μας μορφώνουν, ειρηνεύουν, οικοδομούν, εξαγιάζουν.

Και στο σημείο αυτό οδηγός μας ο θεόπνευστος λόγος τού Θεού και ερμηνευτές αυτού οι Άγιοι της Εκκλησίας μας.

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Ιωάν.8,12)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατείτε" (Απόστολος Παύλος)
Πώς τα πάμε με το φως; Χαιρόμαστε όταν γνωρίζουμε τον εαυτό μας ή λυπούμαστε. Αγαπάμε τον εαυτό μας και χαιρόμαστε να είμαστε μαζί του ή δεν τον αγαπάμε και δεν υποφέρουμε ούτε στιγμή να είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας;

Ο Χριστός πάντως μας αγαπάει όπως είμαστε. Θεωρεί δεδομένο ότι αγαπάμε κι εμείς τον εαυτό μας όπως είναι. Αγαπάτε τον πλησίον σας, όπως τον εαυτό σας, λέει.

Μερικοί νομίζουν ότι ο Θεός θυμώνει μαζί μας. Δεν θυμώνει ο Θεός μαζί μας. Εμείς είμαστε θυμωμένοι με τον εαυτό μας. Ίσως να μην τον αγαπάμε όπως είναι. Αυτή η αγάπη του εαυτού είναι μάλλον αποδοχή του εαυτού μας. Ο θυμός είναι απόρριψη. Δεν φτάνει που νιώθουμε συχνά την απόρριψη των άλλων, απορρίπτουμε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Γι' αυτό νιώθουμε καλά να επαναλαμβάνουμε μέσα μας αυτά τα λόγια:
Αγαπώ τον εαυτό μου ό,τι κι αν κάνει, επειδή το κάνει.. 
Αγαπώ τον εαυτό μου ό,τι κι αν σκέφτεται, επειδή το σκέφτεται.

Μερικοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε καλούς που χρειάζονται αγάπη και σε κακούς που χρειάζονται εχθρότητα. Ο κόσμος δεν διακρίνεται σε καλούς και σε κακούς, αλλά σε θεραπευμένους και σ' αυτούς που χρειάζονται θεραπεία. Κι η καλύτερη θεραπεία είναι η αποδοχή, η αγάπη.

Αν λοιπόν ο εαυτός μας χρειάζεται θεραπεία, θα τον ωφελήσει ν΄ ακούει, ότι τον αγαπάμε όπως είναι , δηλαδή με ό,τι κάνει και με ό,τι σκέφτεται. Ώσπου να φτάσουμε έως τη γνώση και την αποδοχή του εαυτού μας, ένα είναι σίγουρο και να μην το ξεχνάμε ότι ο Ιησούς μας αγαπάει και μας δέχεται όπως είμαστε.

Ο Κύριος μας παροτρύνει να γνωρίσουμε την αλήθεια κι η αλήθεια θα μας ελευθερώσει. Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή, λέει. 
Ο ακολουθών εμοί δεν θα είναι χαμένος στο σκοτάδι.

το   είδαμε εδώ

Ἡ Ἁγία Μαρίνα

 

Γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Κλαυδίου τοῦ Β´, τὸ 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετὰ τὴν γέννησή της, ἡ μητέρα της πέθανε, καὶ ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, ποὺ ἦταν Ἱερέας τῶν εἰδώλων, τὴν ἀνέθεσε σὲ μία χριστιανὴ γυναῖκα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Μαρίνα διδάχθηκε τὸ Χριστό.

Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, ἀποκαλύπτει στὸν πατέρα της ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἔκπληκτος αὐτὸς ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ ἄκουσε, μὲ μῖσος τὴν διέγραψε ἀπὸ παιδί του. Μετὰ ἀπὸ καιρό, ἔμαθε γιὰ τὴν Μαρίνα καὶ ὁ ἔπαρχος Ὀλύμβριος, ποὺ διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν γιὰ ἀνάκριση.

 

Ὅταν τὴν εἶδε μπροστά του, θαύμασε τὴν ὀμορφιά της καὶ προσπάθησε νὰ τὴν πείσει μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ γίνει σύζυγός του. Μάταια, ὅμως. Ἡ Μαρίνα σὲ κάθε προσπάθεια τοῦ Ὀλυμβρίου ἀντέτασσε τὴν φράση: «Εἶμαι χριστιανή».

Τότε ὁ σκληρὸς ἔπαρχος διέταξε νὰ τὴν ξαπλώσουν στὴ γῆ, καὶ τὴν καταξέσχισε ἄσπλαχνα μὲ ραβδιὰ τόσο, ὥστε ἡ γῆ ἔγινε κόκκινη ἀπὸ τὸ αἷμα ποὺ ἔτρεξε. Ἔπειτα, ἐνῷ αἱμοῤῥαγοῦσε, τὴν κρέμασε γιὰ πολλὴ ὥρα καὶ μετὰ τὴν φυλάκισε. Ὅταν γιὰ δεύτερη φορὰ τὴν ἐξέτασε καὶ διαπίστωσε ὅτι ἡ πίστη τῆς Μαρίνας ἦταν ἀμετακίνητη στὸ Χριστό, τὴν ἔκαψε μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Ἀλλὰ οἱ πληγές της μὲ θαῦμα ἔκλεισαν, καὶ αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα πολλοὶ παρευρισκόμενοι νὰ γίνουν χριστιανοί. Μπροστὰ σ᾿ αὐτὸν τὸν κίνδυνο ὁ ἔπαρχος τελικὰ ἀποκεφάλισε τὴν Μαρίνα, ποὺ ἔτσι πῆρε «τὸν ἁμαράντινον τῆς δόξης στέφανον», δηλαδὴ τὸ ἄφθαρτο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.

 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος· τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ τῶν ἰαμάτων τὰ δωρήματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἀνδρείαν καὶ φρόνησιν, σὺ κεκτημένη σεμνή, ἀνδρείως κατεπάτησας ὄφιν ἀρχέκακον, Μαρίνα πανεύφημε, ἤσχυνας Ὀλυμβρίου τᾶς πικρᾶς τιμωρίας, εὐφρανας Ἀσωμάτων τᾶς χορείας ἀθλοῦσα, διὸ ἀπαύστως πρέσβευε Χριστῷ, εἰς τὸ σωθήναι ἠμᾶς.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, ἀκηράτοις στέμμασιν, ἐστεφανώθης Mαρίνα, αἵμασι, τοῦ μαρτυρίου δε φοινιχθεῖσα, θαύμασι καταλαμπρύνθης τῶν ἰαμάτων, καὶ τῆς νίκης τὰ βραβεῖα, ἐδέξω Μάρτυς χειρὶ τοῦ Κτίστου σου.

Ὁ Οἶκος
Τῷ νυμφίῳ Χριστῷ, ἔρωτι τῆς καρδίας σου ἀπὸ βρέφους σεμνὴ πυρποληθεῖσα, ἔδραμες, δορκὰς ὡς διψῶσα πηγαῖς ἀειρύτοις, Παρθενομάρτυς, καὶ τῇ ἀθλήσει σεαυτήν συντηρήσασα, ἐν τῷ ἀφθάρτῳ ὄντως τοῦ Κτίστου σου, νύμφη εὐκλεής, θαλάμῳ ἔφθασας ἐστολισμένη, πεποικιλμένη, στεφανηφόρος, νικητὴς λαμπαδηφόρος, εὐθαλής, ἀφθάρτου νυμφῶνος τυχοῦσα, καὶ δεξαμένη ὡς χρυσίον, βραβεῖα νίκης τῆς σῆς ἀθλήσεως.

Μεγαλυνάριον
Τὴν λαμπάδα πάντες τὴν φαεινήν, καὶ τῆς παρθενίας, τὸν ἀσύληπτον θησαυρόν, τὴν νύμφην Κυρίου, καὶ ἄσπιλον ἀμνάδα, Μαρίναν τὴν ἁγίαν, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Κήρυγμα Κυριακῆς 12.07.2015 (Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου Ρωμ. ιβ΄ 12) «Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος» υπό του Αρχιμανδρίτου Καλλίνικου Νικολάου

 υπό του Αρχιμανδρίτου Καλλίνικου Νικολάου

Κήρυγμα Κυριακῆς 12.07.2015

(Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου Ρωμ. ιβ΄ 12)

«Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος»

Πολύς λόγος γίνεται κάθε φορά γιά τήν ἀγάπη, σάν ἀπαραίτητο συστατικό τῶν ἀμοιβαίων σχέσεων μας. Ὡστόσο τό στοιχεῖο τῆς ἐλλείψεως ὑποκρισίας σ’ αὐτήν εἶναι βασικό. Τό «ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος» (Ρωμ. ιβ΄ 9) τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μᾶς δίνει τήν ἀφορμή γιά τίς ἑπόμενες σκέψεις.

Ἡ ὑποκρισία μέσα στήν ἀγάπη ἔγινε συχνό φαινόμενο στίς ἡμέρες μας. Κάτω ἀπό τήν κάθε ἐκδήλωση φιλίας ἤ ἐνδιαφέροντός μας γιά τόν ἄλλο κρύβεται πολλή δόση ἀνειλικρίνειας καί μεγάλο ποσοστό συμφεροντολογικοῦ ὑπολογισμοῦ. Ἀγαπᾶμε ὄχι γιατί αἰσθανόμαστε τήν ἀγάπη μας, ἀλλά γιατί ἐφαρμόζουμε μυστικῶς – μερικές φορές μάλιστα καί φανερά- τήν νομική ἀρχή «δίνω γιά νά δώσεις». Δίνουμε τά ψίχουλα μιᾶς ψεύτικης ἀγάπης γιά νά εἰσπράξουμε τό κεφάλαιο μαζί μέ τόν τόκο. Ἕνας ψυχρός ὑπολογισμός στίς ἐκδηλώσεις μας ἀφαιρεῖ ἀπ’ αὐτές ὅ, τι εὐγενικό ὑπάρχει μέσα μας καί κατεβάζει στά χαμηλά καί τά πιό ἱερά συναισθήματα.

Γενικά ἡ εἰλικρίνεια στίς ἐνέργειές μας ἔχει σήμερα καταντήσει σπάνιο νόμισμα. Ὁ καθένας κοιτάζει πώς θά ξεγελάσει τόν ἄλλον, προσφέροντάς του κίβδηλα αἰσθήματα πού στήν πρώτη δυσκολία ἐξανεμίζονται καί ἀπογυμνώνονται ἀπό τό ἐπιμελημένο ἔνδυμά τους.

Μᾶς περιβάλλουν ἄνθρωποι πού λίγο ἤ πολύ παίζουν μέ τόν ἑαυτό τους καί μαζί μας κατεβάζοντας σέ ἐπικίνδυνο σημεῖο τήν ποιότητα τῆς ζωῆς. Κανείς μας δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ἀμέτοχος τῆς εὐθύνης γιά τό φαινόμενο αὐτό, πού μοιάζει μέ ἕνα φαύλο κύκλο.

Ὅλοι μιλᾶνε γιά τήν ἀνάγκη τῆς εἰλικρίνειας στίς διανθρώπινες σχέσεις μας κι ὅλοι ἔπειτα ὑποκύπτουμε στόν πειρασμό νά συμμορφωθοῦμε μέ ὅ, τι ἐπικρατεῖ στήν κοινωνία μας. Ἔτσι ἔχουμε μάθει νά ἀντικρίζουμε μέ περισσή ἐπιφύλαξη τόν διπλανό μας, καθώς διαπιστώνουμε τήν ἠθική διάβρωση ὅλων μας ἀπό τό κακό τῆς ἀνειλικρίνειας καί τῆς ὑποκρισίας.

Κι ὅμως εἶναι ἀνάγκη μας ψυχική ν’ ἀγαπᾶμε. Καί ν’ ἀγαπᾶμε ἀνυπόκριτα. Χωρίς δηλαδή σκεπασμένες ἐπιδιώξεις πού συχνά ἀπογυμνώνουν τήν ἀγάπη μας ἀπό τήν ὅλη θειότητα καί εὐγένειά της. Κουραζόμαστε ψυχικά κάθε φορά πού χρειάζεται νά κάνουμε μία πικρή διαπίστωση πώς τούς καιρούς μας «ἐψύγει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», γιατί στήν βάση της αὐτή ἡ διαπίστωση ἔχει τήν πνευματική καταδίκη τῆς ἐποχῆς μας, ἔστω κι ἄν μεσουρανοῦν οἱ τεχνολογικές της κατακτήσεις. Ποτέ ἄλλοτε δέν εἶναι τόσο ἄρρωστη μία κοινωνία, ὅσο ὅταν τά στελέχη της ἐμεῖς δηλ. οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦμε ν’ ἀντικρύζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον μέ τό φωτεινό πρόσωπο τοῦ ἀθώου πού ἀγαπάει εἰλικρινά καί μέ τό μέτωπο καθαρό. Ἀλλά στίς ἡμέρες μας ἡ ἀνυπόκριτη ἀγάπη, καθώς ἀπουσιάζει ἀπό πολλές πτυχές τοῦ βίου μας, σκοτεινιάζει τίς καρδιές μας καί γεννάει στίς ψυχές μας καί στά πρόσωπά μας τήν ἀμφισβήτηση γιά τό μέλλον μας.

Ποτέ ἡ κοινωνία τῶν στόχων καί ἡ ὁμοιογένεια τῶν πολιτικῶν πεποιθήσεων ἤ τό σφυκτικό δέσιμο τῶν ἰδίων συμφερόντων δέν μπόρεσαν νά ἐξασφαλίσουν τήν ἀνυπόκριτη ἀγάπη. Ἡ ἱστορία πληροφορεῖ πώς κανένα ἀπό τά παραπάνω σχήματα δέν βρέθηκαν ἱκανά στό διάβα τῶν αἰώνων νά ἐπιβάλει στούς ἀνθρώπους ν’ ἀγαπιῶνται εἰλικρινά καί πέρα ἀπό κάθε ὑπολογισμό. Οὔτε κι αὐτή ἀκόμα ἡ κοινότητα τοῦ αἵματος δέν μπόρεσε νά ἐγγυηθεῖ κάτι τέτοιο. Γιατί αὐτή βασίζεται κυρίως ἐπάνω στήν ἐσωτερική ἀναγέννηση καί στήν πίστη στόν ἄνθρωπο πού εἶναι εἰκόνα Θεοῦ.

Ἡ ἀληθινή ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο δέν εἶναι σκέτο συναίσθημα. Ἔχει σάν ἀφετηρία τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ἔρχεται σάν προέκταση αὐτῆς τῆς ἀγάπης, γι’ αὐτό καί ἔχει χαρακτήρα ἱερό. Ἔτσι, σέ τελευταία ἀνάλυση ἡ εἰλικρινής ἀγάπη μας γιά τόν ἄλλον δέν ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικά ἀπό ἐμᾶς. Εἶναι, θά ἔλεγα, δῶρο τοῦ Θεοῦ ἤ μᾶλλον ἀντίδωρον σέ ὅσους στηρίζονται πάνω στήν πρός Αὐτόν ἀγάπη. Γι’ αὐτό οἱ δύο ἀγάπες, πρός τόν Θεόν καί πρός τόν ἄνθρωπον, στά πλαίσια τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, βρίσκονται σέ ἄμεση σχέση. Δηλ. δέν μπορεῖ κανείς νά ἀγαπάει τόν Θεό σάν δέν ἀγαπάει τόν ἄνθρωπο καί τανάπαλιν. Αὐτή ἡ ἀλληλοεξάρτηση δείχνει τό βαθύ θεμελίωμα τῆς χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας καί τονίζει τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου μέσα στόν κόσμο.

Ἀπό τέτοια ἀγάπη ἔχουν ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποις καί οἱ ἐποχές. Γιά νά ὀρθοποδήσουν καί νά εὐημερίσουν. Καί θά πληρώνεται αὐτή ἡ ἀνάγκη, ὅσο οἱ ἄνθρωποι θά γίνονται πνευματικότεροι. Πιότερη ἀγάπη στόν Θεό θά σημαίνει ἀναπόφευκτα πιότερη ἀγάπη καί πρός τόν ἄνθρωπο. Ἀλλιῶς θά τρεφόμαστε μέ αὐταπάτες.

Θά μπορέσουν ἄραγε ὅλοι νά ἀντιληφθοῦν αὐτή τήν ἀλήθεια; Ἄν ναί, τότε δέν θά εἶναι ἁπλῶς «ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος» ἀνάμεσά μας ἀλλά καί οἱ ἡμέρες μας ξεχωριστές καί ἡ παρουσία μας τίμια.

Οι τρεις κανόνες της ζωής (Διδακτική ιστορία)

Κάποτε ένας κυνηγός κατάφερε να πιάσει ένα πουλί πολύ έξυπνο.

Τόσο έξυπνο που μπορούσε να μιλά 70 διαφορετικές γλώσσες.

Έτσι είπε το πουλί στον άνθρωπο: «Άσε με ελεύθερο κι εγώ θα σου διδάξω τρεις κανόνες της ζωής που θα σου φανούν πολύ χρήσιμοι».

«Πες μου τους κανόνες και θα σ’ αφήσω ελεύθερο», απάντησε ο θηρευτής.

«Πρώτα θα μου υποσχεθείς» ανταπάντησε το έξυπνο πουλί «ότι θα κρατήσεις την υπόσχεσή σου και όντως θα μ’ ελευθερώσεις».

Κι όταν ο άντρας ορκίστηκε να τηρήσει την υπόσχεσή του, το πουλί είπε: «Ο πρώτος κανόνας είναι ποτέ μη μετανιώνεις για όσα συνέβησαν. Ο δεύτερος κανόνας είναι ποτέ μην πιστέψεις κάτι που καταλαβαίνεις πως είναι αδύνατο ή απίθανο να συμβεί. Ο τρίτος κανόνας είναι ποτέ μην προσπαθήσεις να πιάσεις κάτι από τη φύση του άπιαστο».

Έχοντας μιλήσει, το πουλί ζήτησε από το θηρευτή να εκπληρώσει την υπόσχεσή του, αφήνοντάς το ελεύθερο κι έτσι ο άντρας με τη σειρά του άνοιξε τα χέρια του και το άφησε να πετάξει μακρυά.

Το πουλί προσγειώθηκε στην κορυφή του πιο ψηλού δέντρου και λάλησε κοροϊδευτικά στον άνθρωπο που στεκόταν από κάτω: «Ανόητε, μου επέτρεψες να πετάξω μακρυά, δίχως να γνωρίζεις ότι κρύβω ένα πολύτιμο μαργαριτάρι στο σώμα μου, την πηγή της ίδιας της σοφίας μου».

Μόλις ο θηρευτής άκουσε τα λόγια του πουλιού, μετάνιωσε πικρά που το είχε αφήσει να πετάξει και προχώρησε βιαστικά προς το δέντρο, προσπάθησε να το σκαρφαλώσει, αλλά δεν τα κατάφερε και πέφτοντας έσπασε τα πόδια του.

Το πουλί γέλασε δυνατά και ξαναλάλησε: «Ανόητε! Δεν έχει περάσει ούτε μία ώρα από τη στιγμή που σε δίδαξα τους τρεις κανόνες και ήδη τους έχεις ξεχάσει!

Σου είπα ποτέ να μη μετανιώνεις για όσα συνέβησαν στο παρελθόν κι εσύ μετάνιωσες που μ’ άφησες ελεύθερο. Σου είπα ποτέ να μην πιστεύεις ότι είναι εμφανώς αναληθές κι εσύ ήσουν τόσο αφελής που πίστεψες πως πράγματι κουβαλώ ένα πολύτιμο πετράδι στο σώμα μου. Είμαι απλώς ένα φτωχό άγριο πουλί που καταφέρνει να επιβιώνει λεπτό προς λεπτό με σκόρπιους κόκκους τροφής.

Και τέλος, σε συμβούλεψα ποτέ να μην παλεύεις μάταια για το ανέφικτο κι εσύ προσπάθησες να πιάσεις ένα πουλί με γυμνά χέρια και τώρα βρίσκεσαι πεσμένος καταγής στο έδαφος με τα δυό σου πόδια σπασμένα. Για μερικούς σαν εσένα έχουν πει οι φιλόσοφοι πως «πιο πιθανό είναι να συνετίσεις ένα σοφό με μια επίπληξη, παρά έναν ανόητο με εκατό μαστιγώματα».

Αλλά αλίμονο, δεν αποτελείς εξαίρεση στον κόσμο αυτό, καθώς άνθρωποι σαν εσένα υπάρχουν πολλοί.

Και αποσώνοντας τα λόγια του, το σοφό πουλί πέταξε μακρυά να βρει την τροφή του.

Πηγή

το είδαμε εδώ

Ο Μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλος στην εορτή του Αγίου Ραφαήλ στην Ιθάκη (Φώτο)

Με μεγάλη λαμπρότητα τελέσθηκε η Ιερά πανήγυρις του Αγίου Ραφαήλ του εξ ιθάκης στο ομώνυμο της νησί. Στην εορτή παρέστη και συμμετείχε ο Μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης κ.κ. Θεόφιλος, ο οποίος συμμετείχε τόσο στον πανηγυρικό Αρχιερατικός εσπερινό όσο και στην Θεία Λειτουργία και την Λιτάνευση των ιερών λειψάνων του Αγίου στο Νησί της Ιθάκης. 

Μεταξύ του κλήρου, παρεβρέθηκε και ο πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας π. Επιφάνιος Καραγεώργος.

πηγή