Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

" Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Μητροπολιτικό Ναό της Ιθάκης "

Με μεγάλη λαμπρότητα τελέσθηκε, στον Μητροπολιτικό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου Ιθάκης, ο Όρθρος και η πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, χοροστατούντος και ομιλούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λευκάδος και Ιθάκης κ.κ. Θεοφίλου. Στην Θεία Λειτουργία συμμετείχαν μεταξύ των απλών πολιτών και η μαθητιώσα νεολαία της Ιθάκης. Ο σεπτός ποιμενάρχης της Ιθάκης μίλησε πατρικά στα παιδιά και τους εξήγησε με απλά και κατανοητά λόγια περί των Εισοδίων της Θεοτόκου. Στο τέλος μάλιστα, διένημε σε όλα τα παιδιά μικρή ευλογία και εκκλησιαστικό κέρασμα ενώ παράλληλα τραβήχτηκε και αναμνηστική φωτογραφία με τα παιδιά και τον Μητροπολίτη Λευκάδος. Επίσης, ευχαρίστησε στο τέλος και τον προϊστάμενο του Ιερού Ναού Αρχιμ. π. Σεβαστιανό Μόσχο, ο οποίος είναι και ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Καθαρών Ιθάκης, για την άψογη οργάνωση της Ιεράς Πανηγύρεως του Μητροπολιτικού Ναού. Στις Ιερές ακολουθίες έψαλλε ο προσκεκλημένος Ιεροψάλτης από την Πάτρα κ. Σπυρίδων Κασπίρης. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας παρατέθηκε κέρασμα σε όλο το εκκλησίασμα επιμελημένο από τον π. Σεβαστιανό Μόσχο.
























Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ι.Ν. ΕΙΣΟΔΙΩΝ Υ.Θ. ΒΑΘΕΩΣ ΙΘΑΚΗΣ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ & ΙΘΑΚΗΣ

ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ  Υ.Θ. ΙΘΑΚΗΣ
                                          


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ

ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ.

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

 ΩΡΑ  18.30.

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

ΩΡΑ  20.00

ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

ΩΡΑ  07.30-10.00

* ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ μετα θειου κηρυγματοσ

ΩΡΑ  20.00

*ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ,ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ.

                               ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

*ΚΥΡΙΑΚΗ* Η΄ Λ Ο Υ Κ Α ( κατά Λουκά ι΄ 25 - 37 ) " Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη "

*ΚΥΡΙΑΚΗ* Η΄ Λ Ο Υ Κ Α ( κατά Λουκά ι΄ 25 - 37 ) " Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη "


Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη.
     Ποιος δεν γνωρίζει αυτά τα λόγια του Ευαγγελίου που θα ακουστούν αύριο την Κυριακή 10η Νοεμβρίου από τα χείλη των ιερέων μας σε όλη την Ορθοδοξία, ποιος δεν γνωρίζει αυτήν την παραβολή που είπε ο Ιησούς ως απάντηση στον νομικό της εποχής του, που τον ρώτησε τι να κάνει για να κληρονομήσει την "αιώνια ζωή".
     Βλέπετε αγαπητοί μου, πως οι μεταφυσικές ανησυχίες μας δεν άλλαξαν και πολύ τα τελευταία δύο χιλιάδες και παραπάνω χρόνια που πέρασαν από την έλευση του Ιησού πάνω στην γη, αφού η ίδια ερώτηση προβληματίζει ακόμα τον άνθρωπο που διψά για την αιώνια και άφθαρτη ζωή κοντά στο θέλημα του Θεού.

     Έτσι ο νομικός αντί για απάντηση εισπράττει μια ερώτηση από τον Χριστό, μια ερώτηση "Έν τω νόμω τι γέγραπται; πώς αναγινώσκεις;", που τον φέρνει μπροστά στις ευθύνες του, αφού ήταν ένας μορφωμένος νομοδιδάσκαλος, γνώστης του γράμματος του νόμου, ο οποίος ευθαρσώς του απάντησε: "ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν·" 
Ε αυτό κάνε, ευλογημένε, και θα ζήσεις όπως επιθυμείς, του λέει ο Χριστός.
     Έτσι όμως για τον νομικό του σημερινού Ευαγγελίου, προέκυψε άλλο πρόβλημα, που αντί να τον καθησυχάσει τον έβαλε σε μεγαλύτερες σκέψεις: "να αγαπήσω τον πλησίον μου σαν να ήταν ο εαυτός μου;"  και έτσι ξαναρωτά τον Χριστό:"Και τίς εστί μου πλησίον;"
     Η απάντηση του Ιησού έρχεται καταπέλτης στον ψυχισμό όλων μας και έρχεται με την γνωστότερη παραβολή που είπε ο Χριστός και που τόσο όμορφα μας την περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς. 
     Στο πρόβλημα, στον πόνο, στην ανάγκη, στην αρρώστια, του συνανθρώπου μας έσκυψε το πιο απίθανο άτομο, ο Σαμαρείτης, ο αμαρτωλός, ο υποδεέστερος, ενώ ο Ιερεύς και ο Λευΐτης, άνθρωποι καταξιωμένοι που έχαιραν εκτιμήσεως και αναγνώρισης "...ιδών αυτόν αντιπαρήλθεν."
     Συγχωρέστε με αδελφοί μου, όμως στον νου μου ήρθε γράφοντας αυτές τις σκέψεις μου, ένα όμορφο λαϊκό τραγούδι με τίτλο "στα υπόγεια είναι η θέα" και το αφήνω και αυτό στην κρίση σας μαζί με την υπόλοιπη μικρή ανάλυση μου πάνω στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη, που όλοι ξέρουμε τα λόγια που συνοδεύουν την ιστορία της, αλλά δύσκολα ασχολούμαστε με το βαθύτερο νόημα της που μας διδάσκει ο Κύριος μας, ίσως γιατί αρκετές φορές βρεθήκαμε να μοιάζουμε περισσότερο με τον Ιερέα και τον Λευΐτη της παραβολής αυτής και λιγότερο με τον Σαμαρείτη.
     Γνωρίζουμε όλοι μας λοιπόν την απάντηση στην ερώτηση του νομικού: "Και τίς εστί μου πλησίον;". Την ήξερε και ο νομοδιδάσκαλος αυτός, όταν την έκανε στον Ιησού. Μπορούσε όμως να την εφαρμόσει; 
    Ο Χριστός συχνά-πυκνά μας φέρνει μπροστά στις ευθύνες μας. "Πορεύου και σύ ποεί ομοίως", μας λέει και μας ζητά να μοιάσουμε του καλού Σαμαρείτη της παραβολής, ξέροντας πως εύκολο δεν είναι, μα το έπαθλο είναι μεγάλο και δεν είναι άλλο από την κατάκτηση της αιώνιας ζωής, που είναι και το ζητούμενο του νομικού της περικοπής του ευαγγελίου μας, όπως σας είπα αρχικά, αλλά θα έπρεπε να είναι και το δικό μας ζητούμενο!!!


Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Οι Ευαγγελιστές


Μαζί με τους δώδεκα Μαθητάς, για τους οποίους ομιλήσαμε την προηγούμενη Κυριακή και οι οποίοι αποτελούσαν τον στενό όμιλο των Μαθητών του Χριστού, συγχρόνως υπήρχαν και οι εβδομήκοντα Μαθητές του Χριστού. Μερικοί από αυτούς, και τους δώδεκα και τους εβδομήκοντα, λέγονται Ευαγγελιστές, γιατί συνέγραψαν τα τέσσερα Ευαγγέλια. Πρόκειται για τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, τον Ευαγγελιστή Μάρκο, τον Ευαγγελιστή Λουκά και τον Ευαγγελιστή Ιωάννη.           
Η λέξη Ευαγγέλιο αποτελείται από δύο λέξεις το “εύ” και την “αγγελία” και δηλώνει την καλή αγγελία, την καλή πληροφορία. Οι Ευαγγελιστές, λοιπόν, μετέδωσαν γραπτώς την είδηση ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού ενηνθρώπησε, εδίδαξε, απέθανε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε, ανελήφθηκε και πρόκειται να έλθη εκ νέου για να κρίνη τους ανθρώπους.
Το κεντρικό σημείο των Ευαγγελίων είναι το τί είπε ο Χριστός, το τί έκανε ο Χριστός και το τί έπαθε ο Χριστός. Η διδασκαλία του Χριστού συνδέεται στενά με τα θαύματά Του, τα Πάθη Του και την Ανάστασή Του. Τα Ευαγγέλια δεν είναι μια πλήρης βιογραφία του Χριστού, αλλά είναι η μετάδοση της πληροφορίας ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, που είναι και Υιός του ανθρώπου και αυτός μόνον μπορεί να κάνη τον άνθρωπο κατά Χάριν υιό του Θεού.              
Οι Ευαγγελιστές Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς και Ιωάννης. Μικρογραφίες σε χειρόγραφο του 13ου αι., Ι. Μονή Πάτμου

Τα τρία πρώτα Ευαγγέλια (τού Ευαγγελιστού Ματθαίου, του Ευαγγελιστού Μάρκου και του Ευαγγελιστού Λουκά) λέγονται “συνοπτικά Ευαγγέλια” και επικεντρώνουν την προσοχή των αναγνωστών σε μερικά ιστορικά σημεία της ζωής του Χριστού. Τα τρία αυτά Ευαγγέλια θεωρούνται από μερικούς ως κατηχητικά βοηθήματα της αρχαίας Εκκλησίας που προορίζονταν για εκείνους κυρίως που επρόκειτο να βαπτισθούν, για να μπορούν να απαλλαγούν από τις σατανικές ενέργειες, αλλά συγχρόνως απέβλεπαν και στους Χριστιανούς που είχαν ήδη βαπτισθή για να έχουν μπροστά τους ένα συνοπτικό βιβλίο της ζωής και της διδασκαλίας του Χριστού.
Το τέταρτο Ευαγγέλιο, δηλαδή το Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστού Ιωάννου, στην αρχαία Εκκλησία χαρακτηριζόταν “πνευματικό” Ευαγγέλιο, γιατί προοριζόταν κυρίως γι΄ αυτούς που είχαν βαπτισθή και φωτισθή και έπρεπε να μάθουν την υψηλότερη διδασκαλία του Χριστού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Εκκλησία καθόρισε να διαβάζεται στην θεία Λειτουργία το Ευαγγέλιο αυτό από την Κυριακή του Πάσχα και καθ΄ όλη την διάρκεια του Πεντηκοσταρίου, αφού το Μ. Σάββατο γίνονταν οι ομαδικές βαπτίσεις των Χριστιανών.
Η εποχή στην οποία ζούμε είναι εποχή ενημερώσεως, εποχή διαδόσεως πολλών βιβλίων. Εμείς οι Χριστιανοί πρέπει κυρίως να μελετούμε την ζωή και την διδασκαλία του Χριστού, όπως περιγράφονται μέσα στα ιερά Ευαγγέλια. Κάθε ανάγνωση των Ευαγγελίων και γενικότερα της Αγίας Γραφής ανοίγει τον νού μας για να μάθουμε την αποστολή μας, το έργο μας και τον προορισμό μας, να μάθουμε γιατί ζούμε, γιατί υπάρχουμε και ποιός είναι ο σκοπός μας στην γή, αλλά και τί πρέπει να κάνουμε για να απαλλαγούμε από τα πάθη μας και να έχουμε κοινωνία με τον Χριστό.
Με την ανάγνωση των Ευαγγελίων, όπως ερμηνεύονται από την Εκκλησία μας δια των αγίων Πατέρων, θα μπορέσουμε να αισθανθούμε την γλυκύτητα της καλής αγγελίας, δηλαδή την γλυκύτητα της σωτηρίας μας.

† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ.              

Δύο αδέλφια που αγίασαν: ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης και η Οσία Άννα η Παρθένος.



του Κώστα Ζαφειρίου
 
(φωτο ierovima.gr) Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης εντάχθηκε επίσημα στο ορθόδοξο αγιολόγιο το 2008 και η μνήμη του τιμάται στις 4 Νοεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του (1959).
 
Ο άγιος ετάφη χωρίς φέρετρο, κατά την τάξη των μοναχών. Στην κηδεία του, μετά από επιθυμία του, οι γυναίκες φορούσαν άσπρα κεφαλομάντηλα. Την ημέρα της κοίμησής του, δύο κυπαρίσσια που βρίσκονταν στην αυλή του μοναστηριού λύγισαν και παρέμειναν λυγισμένα για σαράντα μέρες.
 
Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης, είναι ο λατρεμένος όσιος του ποντιακού στοιχείου ενώ ελάχιστοι γνωρίζουν ότι και η αδελφή του Οσίου είναι ενταγμένη στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο. Πρόκειται για την Οσία Άννα την Παρθένο, που εκοιμήθη το 1910 σε ηλικία 14 ετών.
 
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης (το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος) γεννήθηκε το 1901 στην Αργυρούπολη του Πόντου (Γκιουμούς Χανέ). Ορφάνεψε πολύ μικρός και μεγάλωσε με την ευσεβή γιαγιά του. Το 1917 εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής (Γεωργία) παίρνοντας το όνομα Συμεών, ενώ όταν χειροτονήθηκε ιερομόναχος ονομάστηκε Γεώργιος (όπως του είχε προειπεί ο άγιος Γεώργιος, που τον είχε δει καβαλάρη στην παιδική του ηλικία).
 
Ο Γεώργιος ήρθε το 1930 στη Δράμα, στο χωριό Ταξιάρχες, όπου -μετά από παράκληση των κατοίκων- του παραχωρήθηκε από τη Διεύθυνση Γεωργίας αγροτεμάχιο 5-6 στρεμμάτων. Εκεί, με τη βοήθεια της τοπικής κοινότητας, ίδρυσε το Μοναστήρι της Αναλήψεως του Σωτήρος, όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του, ώς το 1959. Λόγω της αρετής του, έγινε ευρύτατα γνωστός και αναδείχτηκε σε μεγάλο γέροντα, διδάσκαλο και πνευματικό πατέρα πολλών ανθρώπων. Κηδεύτηκε στη μονή του.
 
Στις 9 Φεβρουαρίου 2006, έγινε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του από τον μητροπολίτη Δράμας Παύλο, τα όποια ετέθησαν σε ιερή λειψανοθήκη για τον αγιασμό των πιστών. Ο άγιος ετάφη χωρίς φέρετρο, κατά την τάξη των μοναχών. Την ημέρα της κοίμησής του δύο κυπαρίσσια, που βρίσκονταν στην αυλή του μοναστηριού λύγισαν και παρέμειναν λυγισμένα για σαράντα μέρες. Μετά την κοίμησή του έχουν σημειωθεί πλήθος θαύματα και εμφανίσεις του.
 
Αλλά και η αδελφή του αγίου, η Οσία Άννα η Παρθένος (εκοιμήθη το 1910, σε ηλικία 14 ετών) είναι επίσης ενταγμένη στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο. Τρία χρόνια μετά την κοίμησή της, ένας Τούρκος που ζούσε στην πόλη (Αργυρούπολη του Πόντου) συνήθιζε να πηγαίνει να κάθεται σε ύψωμα απέναντι από το νεκροταφείο των χριστιανών. Κάποτε άρχισε να βλέπει κάθε βράδυ ένα φως να βγαίνει από έναν τάφο. Πήρε λοιπόν μια παρέα μουσουλμάνους και πήγαν εκεί για να διαπιστώσουν από ποιον τάφο έβγαινε το φως: έβγαινε από τον τάφο της μικρής Άννας. Ο ιμάμης της περιοχής ενημέρωσε τον χριστιανό επίσκοπο, πήγαν οι χριστιανοί και άνοιξαν τον τάφο. Τότε είδαν, ότι η καρδιά και το δεξί χέρι της μικρής Άννας ήταν άφθαρτα, σκεπασμένα από μια χρυσαφένια σκέπη και τα υπόλοιπα λείψανά της ήταν κίτρινα σαν το κερί. Η μικρή Άννα είχε αγιάσει.
 
Ο αδελφός της Άννας ζήτησε ένα μέρος των ιερών λειψάνων από τον επίσκοπο του τόπου, βεβαιώνοντάς τον ότι θα γίνει μοναχός και θα τα κρατήσει ως φυλαχτό σε όλη του τη ζωή και θα τα τιμήσει. Τότε, ο δεσπότης τού έδωσε μέρος της καρδιάς και μετά από χρόνια ο μοναχός Γεώργιος πλέον επέστρεψε στην Αργυρούπολη και πήρε και τα υπόλοιπα.
 
Σήμερα τα λείψανα της Ογίας Άννας φυλάσσονται στη μονή Σίψα, στη Δράμα, σε ένα ασημένιο κιβώτιο μπροστά στην εικόνα της Παναγίας.
 πηγή

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου) Ευαγγέλιο : 16, 19-31 π.Γερασιμάγγελος Στανίτσας



Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

            Εν ολίγοις

            Όταν ακούμε σήμερα στην εκκλησία την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, η σκέψη μας πηγαίνει αμέσως στους πλουσίους. Μάλιστα μερικοί αποφεύγουν αυτό το διάστημα να εκκλησιασθούν, γιατί δεν θέλουν να τους τα ψάλλουν απ’ άμβωνος.
            Η σημερινή παραβολή βέβαια δεν απαντά στο πρόβλημα της θεοδικίας.   Δεν κρίνει, δεν αξιολογεί και δεν ερμηνεύει τα οικονομικά μεγέθη της ζωής του ανθρώπου. Εξ άλλου ούτε ο πλούτος ούτε η φτώχεια αποτελούν καθ’ εαυτά κριτήρια για το Θεό. Επικεντρώνει όμως την προσοχή μας  στην αξία του ανθρώπου, στη σχέση του με τον Θεό, με τα υλικά αγαθά και την ευθύνη της διαχείρισής τους.
            Δύο είναι τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά της παραβολής αυτής. Το πρώτο είναι, ότι ενώ σε όλες τις άλλες παραβολές του Χριστού δεν αναφέρονται ονόματα προσώπων, η παραβολή αυτή είναι μοναδική, γιατί ονομάζει το ένα από τα δύο πρόσωπα, τον φτωχό το Λάζαρο. Ο πλούσιος παραμένει ανώνυμος. Και δεύτερο είναι η μόνη παραβολή που αναφέρεται στη μετά θάνατο ζωή.
            Η διήγηση της παραβολής διαιρείται σε τρία μέρη. Ο  πλούσιος και ο φτωχός σ’ αυτή τη ζωή, ο θάνατος των δύο πρωταγωνιστών και η αλλαγή της κατάστασής τους μετά το θάνατό τους, και ο διάλογος μεταξύ του Αβραάμ και του πλουσίου για την κατάσταση αυτών που βρίσκονται ακόμη στη ζωή.
            Ας δούμε λίγο ειδικότερα τη σημερινή παραβολή.
            Το κεντρικό σημείο της παραβολής του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου δεν είναι η καταδίκη του πλούτου και ο εγκωμιασμός της φτώχειας. Ο ευαγγελιστής Λουκάς βέβαια με όσα αναφέρει μας δίνει να καταλάβουμε ότι η κοινωνική όψη του πράγματος δεν αφήνει αδιάφορο το Χριστό, δεν αποτελεί όμως και τον κύριο σκοπό του. Ο φτωχός δεν σώζεται ή δεν κερδίζει τη συμπάθεια επειδή είναι μόνο και μόνο φτωχός, αλλά γιατί στηρίζει αποκλειστικά τον εαυτό του στο Θεό. Αλλά και ο πλούσιος δεν καταδικάζεται επειδή έχει υλικά αγαθά, αλλά επειδή στηρίζει τον εαυτό του μόνο σ’ αυτά. Έτσι όμως κινδυνεύει να παγιδευτεί  στη γοητεία του χρήματος και να χάσει το νόημα της ζωής του.
            Το πρόβλημα λοιπόν της παραβολής δεν είναι ότι υπήρχε ένας πλούσιος και ένας φτωχός ονόματι Λάζαρος. Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι και φτωχοί και θα υπάρχουν όσο υπάρχει το σχήμα του κόσμου τούτου με τις αμαρτωλές δομές του και τις άδικες κοινωνικές του συνθήκες. Το πρόβλημα είναι ότι σε κάθε εποχή οι έχοντες, οι πλούσιοι αδιαφορούν για τους μη έχοντες, τους φτωχούς αδελφούς του Χριστού. Βλέπουμε ότι ο πλούσιος της παραβολής, όπως είπαμε, δεν έχει όνομα, είναι ανώνυμος, γίνεται απρόσωπος μέσα στην αδιαφορία του για τον συνάνθρωπό του. Μπορεί ο ίδιος να μην τον εκμεταλλεύτηκε ή να μην τον αδικεί, όμως τον αγνοεί  και τον περιφρονεί. Και αυτό είναι απαράδεκτο και γι’ αυτό κολάσιμο. Οχυρωμένος μέσα  στα πλούτη του κυριαρχείται από τη συναίσθηση ότι τα αγαθά του θα του εξασφαλίσουν μια διαρκή ευδαιμονιστική ζωή. Όμως μια τέτοια αντίληψη γίνεται παγίδα και κινδυνεύει να χάσει το νόημα της ζωής του.
            Η αναζήτηση του νοήματος της ζωής αποτελεί στοιχειώδη καθημερινή ανάγκη. Με την απάντηση που δίνει κανείς στο ερώτημα αυτό προδιαγράφει και τη στάση του και στα καθημερινά προβλήματα, ανάμεσά τους η φτώχεια και ο πλούτος που έχουν σχέση με την παραβολή μας. Δυστυχώς οι άνθρωποι αδυνατούν να βρουν νόημα στη ζωή τους και μάλιστα σήμερα με τις καταπληκτικές προόδους της επιστήμης και της τεχνολογίας. Και η αδυναμία αυτή του ανθρώπου καταλήγει σε μια τραγική ειρωνεία της ζωής.
            Τα αίτια που οδηγούν σ’ αυτή την αστοχία βρίσκονται στην απερίσκεπτη προσκόλληση του ανθρώπου στον υλικό κόσμο. Όσο περιορίζεται σ’ αυτόν τόσο υποδουλώνεται στη φυσική αναγκαιότητα. Όταν όμως ο Θεός γίνει σημείο αναφοράς της ζωής του ελευθερώνεται απ’ αυτή την αναγκαιότητα και ολοκληρώνεται ως πρόσωπο, γιατί έχει κοινωνία με τον Θεό.  Επομένως ο εγκλωβισμός στη υλική αντίληψη της ζωής, όπως φαίνεται στη σημερινή παραβολή, εμποδίζει την προσέγγιση του νοήματος της ζωής.
            Το νόημα της ζωής μας βρίσκεται στον Θεό που αποτελεί την αιτία της υπάρξεώς μας. Διότι η πίστη στο Θεό και η αγάπη Του προς τον άνθρωπο δίνει νόημα στη ζωή  του ανθρώπου. Η αληθινή ζωή είναι ο Θεός. Όποιος απομακρύνεται απ’ Αυτόν είναι ουσιαστικά νεκρός. «Οι μακρύνοντες εαυτούς απ’ εμού απωλούνται». Διότι η πραγματική ζωή βρίσκεται πέρα από τη φθορά και τον θάνατο. Ο Θεός είναι άφθαρτος και ο άνθρωπος φθαρτός. Ο φθαρτός άνθρωπος βρίσκει την αφθαρσία ενούμενος με τον Θεό.
            Τέλος η σημερινή παραβολή θέλει ακόμη να τονίσει, ότι η παρούσα ζωή συνδέεται άρρηκτα με την μέλλουσα. Η κοινωνία μας με τον Θεό στο εδώ και τώρα αποτελεί προϋπόθεση για να διατηρηθεί στον μέλλοντα αιώνα. Και αυτή η θεώρηση της ζωής εισάγει μία ριζική  ανατροπή στη θεώρηση του κόσμου. Μετά απ’ αυτά τίποτα δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως αγαθό, όταν δεν συνδέεται με την αιώνια ζωή. Όλα τα υλικά αγαθά, τα πλούτη, οι τιμές ,οι διακρίσεις, τα αξιώματα ακόμη και αυτό το αγαθό της ζωής, δεν αποτελούν τελικά από μόνα τους αγαθά , αν δεν ενταχθούν στη γενικότερη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.
            Αν σήμερα οι οικονομικές θεωρίες και σχολές μιλούν με πάθος για τις κοινωνικές ανισότητες, η Εκκλησία δεν εξαντλείται μονομερώς σ’ αυτό. Υπάρχουν κι άλλες διαστάσεις της ζωής, που δεν πρέπει να αγνοούνται, γιατί ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με την ικανοποίηση κάθε είδους υλικών αγαθών, αλλά και με τις πνευματικές αναζητήσεις που δίνουν ουσιαστικό περιεχόμενο στη ζωή του, εφ όσον βέβαια εντάσσονται μέσα στη χάρη και τις ευλογίες του Θεού.

Καλή Κυριακή.


π. γ. στ.