Σκέπτομαι, τι χάνουν όσοι δεν γνωρίζουν πως ο καλύτερος τρόπος να ζήσεις την σαρακοστιανή περίοδο, εκτός της μετάνοιας και της περισυλλογής, είναι το να παρακολουθείς τις ωραίες ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Οι περισσότεροι γνωρίζουν τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, αγνοώντας το Μεγάλο απόδειπνο, τις Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες, τους κατανυκτικούς εσπερινούς... Ωραίες στιγμές, ψαλμοί γεμάτοι υψηλά νοήματα, που συμπαρασύρουν τον ακροατή τους, στην θάλασσα της περισυλλογής, στο πέλαγος του αυτοελέγχου και στον λιμένα της μετανοίας...
Μακάρι, όλοι να μπορούσαν να ακούσουν την προσευχητική φωνή να ομολογεί:'' Επλήθυναν αι ανομίαι μου, Κύριε, επλήθυναν αι ανομίαι μου, και ούκ ειμι άξιος ατενίσαι, και ιδείν το υψος του ουρανού, από του πλήθους των αδικιών μου...'' Αν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις το λάθος σου, δεν μπορείς και να το διορθώσεις... Όμως, υπάρχει ελπίδα, γιατί λίγο παρακάτω πάλιν δανειζόμενος την φωνή του ψαλμωδού ομολογείς:'' Ημάρτηκα, Κύριε, ημάρτηκα, και τας ανομίας μου εγώ γινώσκω, αλλ' αιτούμαι δεόμενος, Άνες μοι, Κύριε, άνες μοι, και μη συναπολέσης με ταις ανομίαις μου, μηδέ εις τον αιώνα μηνίσας τηρήσης τα κακά μοι, μηδέ καταδικάσης με εν τοις κατωτάτοις της γης, διότι συ ει Θεός, Θεός των μετανοούντων, και εν εμοί δείξεις πάσαν την αγαθωσύνην σου..''
Η Εκκλησία, έχει αυτήν την ιδιότητα. Να μπορεί να δέχεται τον αμαρτωλό και να τον εξαγιάζει! Καμιά θρησκεία στον κόσμο, δεν επέδειξε τέτοια ευσπλαχνία στον πεπτωκότα άνθρωπο, όση ο Χριστιανισμός. Κανένας ''θεός'' μιας άλλης θρησκείας, δεν έδειξε τέτοια ''σκανδαλώδη'' αγάπη στον άνθρωπο που πάσχει μέσα από τις αδυναμίες και τα λάθη του, όση ο Χριστός στους αμαρτωλούς! Εάν κανείς προσπαθήσει να δει τον Χριστιανισμό μέσα από έναν στείρο ηθικισμό θα αποτύχει... Ο Χριστιανισμός αποτελεί την κατ' εξοχήν έννοιαν της αληθινής αγάπης που μπορεί να δείξει ο Θεός για τον άνθρωπο. Αυτό είναι που ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν κάποιοι, το πως δηλαδή η αγάπη του Θεού μπορεί να μεταφραστεί σε θάνατο για τον ίδιο και σε ζωή για τον άνθρωπο...
Πολλές φορές, κατακρίνουμε τους άλλους! Είναι πολύ εύκολο εξάλλου να μπορείς να στιγματίσεις, να στοχοποιήσεις και να κατακρίνεις τον άλλον... Ειδικά για εμάς τους κληρικούς, που πολλές φορές την έννοια της ηθικής την περιορίζουμε στα σημεία τους σώματος κάτωθεν του ομφαλού... Αυτή λοιπόν την ηθική δίδαξε ο Χριστός, αρνούμενος να λιθοβολήσει μια μετανοημένη πόρνη; Αυτός είναι ο χρυσούς κανών μέσα από τον οποίον ο άνθρωπος μπορεί να κατακτήσει την βασιλεία των Ουρανών; Τότε ποιος ο λόγος, ο πρώτος οικιστής του Παραδείσου να είναι ένας ανώνυμος ληστής; Ευτυχώς, που κριτής των ανθρώπων είναι ο Θεός! Αλλιώς ποιος είχε ελπίδα σωτηρίας:
Αλίμονο, αν ο Θεός έκρινε τους ανθρώπους με τα κριτήρια που οι άνθρωποι, κρίνουν και κατακρίνουν τους συνανθρώπους τους. Αν ήταν έτσι, ο ηθικισμός των ηθικιστών θα είχε επικρατήσει και δεν θα μπορούσες να δεις αγίους μετανοημένους -αμαρτωλούς, να απεικονίζονται στις τοιχογραφίες των Εκκλησιών και να μας δείχνουν με το δικό τους παράδειγμα τον δρόμο της αναγνώρισης του λανθασμένου τρόπου σκέψης που συνεπάγεται λανθασμένη βιωτή και που μέσα από την αληθινή μετάνοια καθιστούν την Ουράνια Βασιλεία , όχι προνόμιο των λίγων αλλά κατάκτηση των πολλών... Καλή δύναμη για το υπόλοιπο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αδελφοί!
π. Θωμάς Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου