Η ταυτότητα του Αγίου στις μέρες μας…

Ο σκοπός της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού, είναι η θέωση του ανθρώπου.

Οι έννοιες Άγιος και Αγιότητα στηνεποχή μας διέρχονται κρίση: η αποκρούονται, η χλευάζονται, η παραποιούνται. Και μάλιστα όχι μόνο σε κοινωνικές ομάδες, που έχουν προσωρινά η μόνιμα διακόψει κάθε σχέση και σύνδεσμο με το εκκλησιαστικό σώμα, αλλά και μεταξύ των λεγομένων χριστιανών και μάλιστα των «Ορθοδόξων». Ιδανικό στον κόσμο μας είναι οι οικονομικές

αξίες, η ευζωία, η υλική ευημερία. Ποιός, ακόμη και χριστιανός, έχειβάλει σκοπό της ζωής του να γίνει άγιος; Ποιός, ενδιαφερόμενος και μοχθών για την σταδιοδρομία του παιδιού του, δίνει προτεραιότητα στην αγιότητά του; Και όμως σε προηγούμενους καιρούς αυτός ήταν ο κύριος σκοπός του ορθοδόξου πιστού. «Χριστός και ψυχή σας χρειάζονται», δηλαδή η σωτηρία, έλεγε ο Πατροκοσμάς αναδιατυπώνοντας τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, που ήταν το ιεραποστολικό πρότυπό του: «Πάντα ηγούμαι (τα θεωρώ) σκύβαλα (σκουπίδια), ίνα Χριστόν κερδήσω» (Φιλ. 3, 8).

Σήμερα, σχεδόν κατά κανόνα, η «αγιότητα» είναι ένα «λησμονημένο όραμα» και υποτιμημένη αξία. Και όμως! Ο σκοπός της Εκκλησίας ωςσώματος Χριστού και εν Χριστώ κοινωνίας, είναι η θέωση τουανθρώπου, δηλαδή η αναγέννησή του μέσα στην άκτιστη θεϊκή Χάρη, ο αγιασμός του. «Άγιοι έσεσθε, ότι εγώ άγιος ειμι» (Λευιτ. 20, 26), που είναι αντίστοιχο με τον λόγο της Καινής Διαθήκης: «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τέλειος εστιν» (Ματθ. 5, 48). Γι’ αυτό υπάρχει στον κόσμο η Εκκλησία και καλεί κάθε άνθρωπο να ενταχθεί ολόκληρος («ολοτελής», Α’ Θεσ. 5, 23) στην κοινωνία της, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τον σκοπό της υπάρξεώς του μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Διότι ο Θεός σ’ αυτό «προορίζει»

κάθε άνθρωπο, εφ’ όσον «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και ειςεπίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2, 4). «Επίγνωσις» είναι η πλήρης και τελεία γνώση του Χριστού (Εφ. 4, 13), που αποκτάται με την «θέωση», την υψίστη αγιοπνευματική εμπειρία του πιστού, στην οποία αποσκοπεί όλη η αγιοπνευματική πορεία του μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα (κάθαρσις – φωτισμός – θέωσις). Γι’ αυτό η Εκκλησία χαρακτηρίζεται από Πατέρες, όπως ο Ιερός Χρυσόστομος, «Ιατρείον πνευματικόν» και «εργαστήριον αγιότητας», διότι σκοπό έχει να λειτουργεί ως πνευματικό νοσοκομείο, που θεραπεύει την αρρώστια του ανθρώπου, την νόσο της ψυχής του, την πτωτική κατάσταση, για να μπορεί να προχωρήσει προς την κάθαρση της καρδιάς του, τον φωτισμό και την θέωση. Η Εκκλησία είναι «εργαστήριον», ένα πνευματικό εργοστάσιο, που παράγει αγίους, διαφορετικά δεν θα είχε λόγο υπάρξεως.

Πως βιώνεται όμως η αγιότητα στην πράξη της καθημερινότητας; Όχι ασφαλώς ως έννοια ηθική, αλλά (άγιο)πνευματική (συνιστώ το πρόσφατο βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, Η Ιατρική εν πνεύματι Επιστήμη, Λειβαδειά 2009). Η Εκκλησία ως Ορθοδοξία δεν επιδιώκει να κάμει τον άνθρωπο «ηθικό» με την κοσμική σημασία του όρου. Ο μακαρίτης «λαϊκός», αλλά πατερικότατος, ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, έγραψε ένα βιβλίο, που το συνιστώ πάντοτε, με τον τίτλο: «Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο χριστιανός». Ο ορθόδοξος χριστιανός αγωνίζεται για την τήρηση των εντολών του Θεού όχι όμως με την έννοια ενός κώδικα καλής συμπεριφοράς (sav·ir vivre), αλλά για να οδηγηθεί, με την συνεργεία της Χάριτος του Θεού, στο εν Χριστώ ήθος, που πηγάζει από την καρδιά του ως «καρπός του Πνεύματος» (Γαλ. 5, 22) και «ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον» (Ιω. 4, 14). Η τήρηση των θείων εντολών δεν είναι το «τέλος», ο σκοπός, όπως λέγει ο άγιος Μάρκος ο ερημίτης (5ος αι.) · «Αι εντολαί ουχί την αμαρτίαν εκκόπτουσιν, αλλά τους όρους της δοθείσης ημίν ελευθερίας φυλάττουσιν» (ΡG 65, 992). Άλλωστε είπε και ο Κύριος: «..Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε, ότι δούλοι αχρείοι εσμεν, ότι ο οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17, 10).

Η τήρηση των εντολών του Θεού ανοίγει την πηγή της Χάριτος. Και ο Ορθόδοξος πιστός ζητεί συνεχώς Χάρη, δύναμη θεϊκή (πρβλ. τον λόγο του Παύλου: «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλ. 4, 13). Οι αιρετικοί, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, βλέπουν τις εντολές του Θεού ηθικολογικά, θέλουν να γίνουν «καλοί άνθρωποι», όπως τοεπιδιώκουν άλλωστε και οι άθεοι και οι μη χριστιανοί, οπαδοί των θρησκειών (θρησκευμάτων) του κόσμου. Ο Ορθόδοξος πιστός όμως δεν επιδιώκει να γίνει απλά «καλός» και «ηθικός», αλλά Άγιος, να ενωθεί με τον Χριστό και μέσω αυτού με όλη την Αγία Τριάδα, να γίνει «ναός Θεού» (Α’ Κορ. 3, 16 κ.α.), διότι τότε θα είναι «αληθινός», όπως και ο Θεός μας (Α’ Ιω. 5, 20) και αληθινά συνάνθρωπος, «πλησίον» και αδελφός του άλλου· όταν η Χάρη του Θεού (η «βασιλεία» Του) θα ενοικεί στην καρδιά του και η αγάπη του δεν θα είναι «αγάπη αμαρτωλών» (Λουκ.6, 33), δηλ. υπολογιστική και συμφεροντολογική, αλλά ανιδιοτελής, όπως η αγάπη του Θεού, που «ου ζητεί τα εαυτής» (Ρωμ. 13, 5) και γι’ αυτό «ουδέποτε εκπίπτει» (13, 8).

Με τις προϋποθέσεις αυτές κατανοείται πόσο ανησυχητικό είναι το θλιβερό σύμπτωμα της αλλοιώσεως των κριτηρίων μας στο θέμα της αγιότητος. Αυτό φαίνεται από την ευκολία, με την οποία συνήθως χαρακτηρίζουμε κάποιον ως άγιο («άγιος άνθρωπος», λέμε) απλώς, διότι είναι «καλός», χωρίς να ξέρουμε το βάθος της καρδιάς του («τα φαινόμενα συχνά απατούν»). Αυτόοφείλεται στην αδρανοποίηση των ορθοδόξων κριτηρίων η και των προϋποθέσεων αναγνωρίσεως και διακρίσεως της αγιότητας. Σε τελευταία ανάλυση μόνον ο Άγιος, αυτός που έφθασε στην θέωση η στον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και μπορεί να «δει» την καρδιά του άλλου και το περιεχόμενό της, γνωρίζει και μπορεί να διακηρύξει ποιός είναι Άγιος, «ναός δηλαδή και κατοικητήριο του Θεού». Αυτά λέγει μεταξύ άλλων ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος (Ομιλίαι Πνευματικαί, Θ’, 8. Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών), Θεσσαλονίκη 1985, σ. 166), στηριζόμενος και ερμηνεύοντας τον λόγο του Αποστόλου Παύλου (Α’ Κορ. 2, 15: «ο πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρινόμενος»). Γράφει ο άγιος Μακάριος: «Ο πνευματικός (σημ. αυτός δηλαδή που έχει ζωντανή την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά του) πάντας ανθρώπους «ανακρίνει…, γινώσκει έκαστον πόθεν λαλεί και που έστηκε και εν ποίοις μετροις εστίν». (Σημ. Μπορεί δηλαδή να γνωρίζει τον απέναντί του, σε ποιά εσωτερική κατάσταση βρίσκεται, ποιές είναι οι προϋποθέσεις των λόγων και έργων του, αν είναι ειλικρινής και δεν προσποιείται, ως ο ηθικολόγος και φαρισαίος). Και συνεχίζει: «Αυτόν δε (τον «πνευματικόν» και Πνευματοφόρο) ουδείς ανθρώπων, των εχόντων το πνεύμα του κόσμου, γινώσκειν και ανακρίνειν δύναται, ει μη μόνον ο το όμοιον έχων επουράνιόν της θεότητος πνεύμα γινώσκει το όμοιον». Με λίγα λόγια: Μόνον οι άγιοι γνωρίζουν ποιός είναι άγιος και αυτών η γνώμη και άποψη έχει σημασία. Όταν λέμε συνεπώς, ότι ο «λαός του Θεού» αναγνωρίζει την αγιότητα, εννοούμε στην κυριολεξία τους Αγίους, αυτούς που έφθασαν στην αγιότητα, (φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και θέωση) και όχι εκείνους, που δεν αγωνίζονται, βαδίζοντας «συν πάσι τοις Αγίοις» και ακολουθώντας τα ίχνη τους, να γίνουν άγιοι. Εμείς σκεπτόμεθα συνήθως «λαοκρατικά» και «λαϊκίστικα», όταν λέμε ότι ο «λαός» αναγνωρίζει τους Αγίους! Γιατί το ερώτημα είναι: ποιός λαός; Ποιά σχέση έχει, δηλαδή, με την Χάρη και σε ποιά κατάσταση είναι η «καρδιά» του; Διότι, διαφορετικά, τα κριτήριά μας θα είναι ηθικολογικά και κοσμικά.

Ποιός λοιπόν, με βάση τα ορθοδοξοπατερικά κριτήρια, είναι ο Άγιος;Οι έχοντες την εμπειρία της θεώσεως, οι Αγιοί μας δηλαδή, χαρακτηρίζουν ως Αγίους τα πρόσωπα εκείνα, που έχουν φθάσει στον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και στην θέωση, συνιστώντας τους μάρτυρές της μέσα στην ιστορία. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, (8ος αι.) τιμούμε ως αγίους «τους ενωθέντας Θεώ κατά προαίρεσιν και τούτον δεξαμένους ένοικον, και τη τούτου μεθέξει γεγονότος χάριτι, όπερ αυτός εστι φύσει». Άγιοι είναι, έτσι, «οι έμψυχοι ναοί του Θεού, τα έμψυχά του Θεού σκηνώματα», διότι «δια του νου τοις σώμασιν αυτών ενώκησεν ο Θεός» (Έκθεσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, Δ(15)88. ΡG 94, 1164 Β επ.). Δηλαδή: «όσους ενώθηκαν με τον Θεό, σύμφωνα με την προαίρεσή τους, την ελεύθερη βούλησή τους, και Τον δέχθηκαν να κατοικήση μέσα τους και έγιναν με την μέθεξή Του, την ένωσή τους μαζί Του, κατά χάριν, αυτό που ο ίδιος ο Θεός είναι από τη φύση Του).

Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή (7ος αι.): «η υπερώνυμος θέωσις» καθιστά τους μετέχοντες σ’ αυτήν «ακτίστους, ανάρχους και απεριγράπτους… καίτοι δια την οικείαν φύσιν εξ ουκ όντων γεγονότος» (ΡG. 91,1144 ΑΒ). Μολονότι, δηλαδή, και ο Άγιος είναι άνθρωπος κατά την φύση του, έχει ψυχή και σώμα, όπως όλοι μας, και είναι κτίσμα του Θεού, με την θεία Χάρη γίνεται ο,τι είναι και ο Θεός: άκτιστος, άναρχος, απερίγραπτος και αιώνιος, αλλά «κατά χάριν». Αυτός είναι ο πνευματικός «καταλύτης» στο γεγονός της ενώσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου. Δεν παύει ο Άγιος να είναι άνθρωπος και κτίσμα, αλλά «κατά χάριν Θεού» γίνεται άκτιστος και όλα τα άλλα, μεταμορφούμενος μέσα στο φως του Θεού. Μεταμόρφωση, συνεπώς, ζει ο Άγιος και όχι μεταβολή της φύσεώς του. Πρέπει δε εδώ να λεχθεί, ότι όσοι διέπονται από «ευσεβιστικές» τάσεις, μιλούν προτεσταντικά για «ηθική θέωση», διότι θεωρούν βλασφημία να δεχθούν, ότι ο θεούμενος φθάνει να γίνει «άκτιστος» και «άναρχος», όπως ο Θεός είναι από τη φύση Του. Η θέωση όμως μεταμορφώνει την φύση του ανθρώπου και δεν «βελτιώνει» απλά τον χαρακτήρα του. Και αυτό συμβαίνει, διότι κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά: «Όλος μεν όλοις τοις αξίοις ο Θεός περιχωρεί, όλω δε όλοι περιχωρούσιν ολικώς οι Άγιοι τω Θεώ, όλον αντιλαβόντες εαυτών τον Θεόν» (Υπέρ των Ιερώς Ησυχαζόντων 3, 1, 27). Δηλαδή: «Όλος ο Θεός περιχωρεί εις όλους τους αξίους, εις όλον δε τον Θεόν περιχωρούν όλοι οι Άγιοι ολικά, έχοντας προσλάβει αντί τον εαυτό τους τον Θεόν».

Η απώλεια η αδρανοποίηση των ορθοδόξων κριτηρίων οδήγησεστην αντικατάσταση της πνευματικότητας με την ηθικολογία και τηςαγιότητας με την ουμανιστική αρετολογία. Όταν γνωστοί κανονολόγοι αποφαίνονται, ότι η αγιοκατάταξη (και όχι: αγιοποίηση, που μόνο στον Παπισμό υπάρχει) γίνεται «υπό της γενικής εκκλησιαστικήςσυνειδήσεως ποιμένων και ποιμαινομένων», αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για αυθεντικούς ποιμένες και ποιμαινόμενους δηλαδή αυθεντικά μέλη του σώματος του Χριστού, φορείς της Χάριτος και όχι απλώς κατ’ όνομα χριστιανούς, λόγω ενός τυπικού βαπτίσματος η μίας εξωτερικής χειροτονίας. Μη ξεχνάμε: οι Άγιοι αναγνωρίζουν τους Αγίους! Η ιστορία της Εκκλησίας μας διδάσκει, ότι η αναγνώριση της αγιότητας δεν υπήρξε ποτέ αυθαίρετη και συναισθηματική, ούτε στηρίχθηκε ποτέ στην καλή φήμη, την ηθικότητα, έστω και στις αγαθοεργίες κάποιου, αλλά σε απτά και τεκμηριωμένα, δηλαδή εκ του Θεού προερχόμενα, δείγματα της πραγματικότητας της θεώσεως. Ο Θεός μαρτυρεί την αγιότητα ενόςπροσώπου.

Οι Ορθόδοξοι μιλούμε για «αγιότητα μαρτυρουμένη» άνωθεν, εκ του Θεού. Ο μέγας θεολόγος των νεωτέρων χρόνων, αρχιεπίσκοπος Ευγένιος ο Βούλγαρης (1716-1806), λέγει χαρακτηριστικά για την αναγνώριση των Αγίων: «Ευλογητός ο Θεός, ος ουκ αμάρτυρον επί γης αφίησιν τηναλήθειαν αυτού» (Πρβλ. Πραξ. 14, 17. Ευγ. Βούλγαρη, Επιστολή προς Κλαίρκιον, Αθήνα 1844, σ. 6). Σύμφωνα με την μακραίωνη ορθόδοξο-εκκλησιαστική πράξη οι Άγιοι δεν «αναγνωρίζονται» η «διακηρύσσονται» με ηθικολογικά, κοινωνικά και ενδοκοσμικά κριτήρια, αλλά μετά από την φανέρωση της αγιότητάς τους από τον ίδιο τον Θεό, με σημεία αδιαμφισβήτητα, που αντέχουν σε κάθε κριτική και αποσείουν κάθε αμφιβολία. Και τέτοια σημεία είναι: η κατάσταση του λειψάνου (άφθαρτο η οστά, που υπερβαίνουν την συνέπεια της φθοράς/σήψεως και γι’ αυτό εκπέμπουν ευωδία υπερκόσμια και όχι δυσοσμία, και κυρίως θαύματα). Υπάρχει μάλιστα μία παγκόσμια ισχύουσα, γνωστή από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, παροιμία: «ο άγιος εάν δεν θαυματουργήσει, δεν δοξολογιέται», δεν τιμάται δηλαδή ως Άγιος. Η παροιμία αυτή σε διάφορες παραλλαγές, όπως η έρευνα έχει αποδείξει, είναι γνωστή ευρύτατα και στην Δύση. Ακόμη δε και στην περίπτωση του μαρτυρίου, τα θαυμαστά σημεία δεν λείπουν, όπως διαπιστώνεται από την μελέτη των συναξαριών και της υμνογραφίας μας.

Η πορεία προς την αγιότητα και ο πνευματικός αγώνας δεν χάνει τηναξία του και αυτό ισχύει για κάθε αγωνιζόμενο πιστό. Περιμένουμε όμως ο Θεός να βεβαιώσει («μαρτυρήσει») την αγιότητα (την θέωση) του συγκεκριμένου προσώπου, για να δικαιούμεθα και εμείς αναντίρρητα και χωρίς δισταγμούς, να το τιμάμε ως Άγιο. Μη ξεχνάμε, ότι οι άγιοι παρακαλούν τον Θεό για μας, διότι έχουν «παρρησία». Για τους άλλους ευσεβείς πιστούς, που δεν έφθασαν όμως στον φωτισμό η την θέωση, προσευχόμεθα εμείς (πρβλ. τα μνημόσυνα).

π. Γεώργιος Μεταλληνός

πηγή το είδαμε εδώ

Η πηγή μας Εδώ

Εγώ φταίω...

Όμορφο κείμενο για γονείς με παιδιά που έχουν δυσκολίες… 
Νομίζεις πως είναι κάπου μακριά και δεν ακούν. Νομίζεις πως είναι απασχολημένα και δεν σε βλέπουν. Νομίζεις πως είναι μικρά και δεν θα καταλάβουν… ….. Η μαμά γύρισε αργά από τη δουλειά. Είναι κουρασμένη. Κάνει δουλειές και είναι θυμωμένη. Εγώ φταίω αν είχα μαζέψει τα παιχνίδια μου, δεν θα χρειαζόταν να κουραστεί για να τα μαζέψει εκείνη… Η αλήθεια είναι πως είναι εκεί. Κρυμμένα ή απλά αόρατα. 
Μέσα στον μικρό χρωματιστό τους κόσμο, εκεί που εσύ είσαι πελώριος. Ο γονιός, ο τροφός, ο δάσκαλος, ο αρχηγός… Ο Πελώριος! Η μαμά ξέχασε το φαγητό. Το φαγητό κάηκε κι η μαμά είναι λυπημένη γιατί πρέπει να κάνει άλλο. Εγώ φταίω. Αν είχα κάνει μόνος τα μαθήματα μου δεν θα χρειαζόταν η μαμά να με βοηθήσει και δεν θα καιγόταν το φαγητό… Ακούν, νιώθουν, οσφραίνονται την αγωνία, το φόβο, το θυμό, την κούραση, την ένταση… Τα νιώθουν χωρίς να το θέλουν. Ο μπαμπάς φτιάχνει τη βρύση που χάλασε και εγώ παίζω με τα κατσαβίδια του…Έσπασε όμως ο σωλήνας και πλημμύρισε η κουζίνα με νερά. Είναι θυμωμένος και φωνάζει και η μαμά μαλώνει μαζί του. Εγώ φταίω, αν δεν ήμουν μέσα στα πόδια του όλη την ώρα δεν θα είχε γίνει αυτό! Χωρίς να το επιδιώκουν, τα κάνουν όλα «δικά τους». Φταίνε αυτά… Για όλα. Για τα πάντα. Για τα αδύνατα. Για τα αδιανόητα. Φταίνε αυτά! Η μαμά μάλωσε με τον μπαμπά. Φωνάζουν κι είναι πολύ θυμωμένοι. Εγώ φταίω, αν είχα πάει πιο νωρίς για ύπνο, δεν θα ήταν τόσο κουρασμένοι και δεν θα θύμωναν, τόσο πολύ! Οι μικροί, άγουροι άνθρωποι. Νέοι σε έναν κόσμο παλιό κι ακατανόητο. Κι αν όλα αυτά πια είναι για εσένα απλά. Κι αν είσαι ο μόνιμα κουρασμένος ενήλικας, με τις μεγάλες ευθύνες και τη δύσκολη καθημερινότητα Θυμήσου… Θυμήσου εσένα κρυμμένο στις σκιές. Να ακούς, να νιώθεις, να παλεύεις, με τα «θηρία» και να νομίζεις , να πιστεύεις, για κάποιο ανεξήγητο λόγο πως είναι δικά σου… Κι εσύ να πρέπει να αλλάξεις! Εσύ να βρεις τη λύση στα δικά τους προβλήματα… Ο μπαμπάς μετράει τα λεφτά και δεν φτάνουν. Είναι λίγα. Θύμωσε και είναι νευριασμένος. Εγώ φταίω αν δεν του είχα ζητήσει να μου πάρει κρουασάν… Δεν θα ξαναζητήσω να μου πάρουν τίποτα… Θυμήσου πως είναι να νιώθεις ότι πρέπει να αλλάξεις χωρίς να ξέρεις το γιατί, χωρίς να ξέρεις το πώς… Πως; Θυμήσου πως είναι να νιώθεις συνέχεια πως είσαι «το λάθος»… πως «εσύ φταις». Απλά θυμήσου… Η αδερφή μου έχασε το αρκουδάκι της και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Κλαίει κι η μαμά κι ο μπαμπάς την μαλώνουν που όλο το χάνει. Εγώ φταίω αν δεν είχα μπει στο δωμάτιο της να παίξω, σίγουρα δεν θα είχαν ανακατευτεί τα παιχνίδια και θα έβρισκαν το αρκουδάκι της! Θυμήσου: Τα λόγια που σε πλήγωσαν για να μην τα ξαναπείς. Ο μπαμπάς δεν έχει καθόλου χρόνο για να με βοηθήσει στα Μαθηματικά. Η μαμά είναι στη δουλειά και πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του. Κλαίω στο δωμάτιο μου γιατί δεν καταλαβαίνω και με μαλώνει. Εγώ φταίω, αν ήμουν καλή κι άκουγα την δασκάλα στο σχολείο θα καταλάβαινα τα μαθηματικά μου…Ο μπαμπάς μου λέει ότι είμαι ανόητη και χαζή…Είμαι χαζή! Θυμήσου: Τις πράξεις που σε πόνεσαν για να μην τις ξανακάνεις. Στο σχολείο έχασα την κασετίνα μου. Δεν μπορώ να την βρω πουθενά. Φοβάμαι να το πω γιατί θα με μαλώσουν. Εγώ φταίω…είμαι απρόσεχτος, αν πρόσεχα τα πράγματα μου δεν θα έχανα την κασετίνα. Τώρα μπορεί να μου τραβήξουν το αυτί ή τα μαλλιά και θα μπω τιμωρία στο δωμάτιο μου. Φοβάμαι. Κι ύστερα θυμήσου τον ήχο του παιδικού σου γέλιου και σκέψου ποιοι ήταν οι λόγοι που εκείνο το γέλιο έπαψε! Παίζουμε και χτυπάμε τα παιχνίδια μας στο πάτωμα και γελάμε. Η μαμά και ο μπαμπάς μας λένε να σταματήσουμε. Δεν κάνουμε τίποτα μόνο γελάμε. Μας φωνάζουν να σταματήσουμε να κάνουμε βλακείες και να κάνουμε επιτέλους ησυχία…γελάμε κρυφά και μετά εκείνοι θυμώνουν γιατί τους κοροϊδεύουμε. Μας έπιασαν δυνατά από το χέρι και μας έκλεισαν στα δωμάτια μας. Μόνους… Εμείς φταίμε γιατί γελούσαμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε!! Χιλιάδες λόγοι. Σε ένα πελώριο στα μάτια του κόσμο, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να φταίει. Σε μια ζωή της οποίας δεν έχει τον έλεγχο. Δίπλα σε ανθρώπους από τους οποίους εξαρτάται απόλυτα. Υπάρχουν εκατοντάδες παράλογες στιγμές στις οποίες φταίει. Δεκάδες παράλογα λάθη τα οποία δεν έκανε, δεν προέβλεψε, δεν γνώριζε και για τα οποία φταίει… Αυτός ο μικρός άνθρωπος με τα λεπτά χέρια και τα πελώρια μάτια. Φταίει για όλα και ζει την καθημερινή αγωνία…για όλα αυτά για τα οποία θα φταίει μέχρι το τέλος της ημέρας… Προσπαθεί σκληρά να ελαχιστοποιήσει τα λάθη μα είναι αδύνατον να γίνει αυτό. Άλλωστε πώς να σταματήσεις να φταις για κάτι που δεν φταις; Σε κάθε φωνή, σε κάθε ένταση, μια σκιά είναι πίσω. Ένα προσωπάκι σιωπηλό, χλωμό, παρακολουθεί με αγωνία και δεν προσπαθεί πια να καταλάβει…Το έχει πάρει απόφαση πως φταίει!!! Όχι. Στόχος δεν είναι η ενοχή. Στόχος είναι η ευθύνη. Πως γίνεται αυτό με εμένα;… Αλλάζω και προσπαθώ να αλλάξω όχι από τη στιγμή που έγινα γονιός αλλά, από τη στιγμή που το συνειδητοποιώ. Από τη στιγμή που νιώθω την ανάγκη να κάνω χαρούμενο, όχι μόνο το παιδί μου αλλά να ξανακάνω χαρούμενο το παιδί εκείνο. Το μικρό μπερδεμένο ανθρωπάκι που νόμιζε πως φταίει για όλα… Εμένα!Εσένα! Πριν θυμώσεις, πριν μιλήσεις, πριν σηκώσεις τη φωνή σου ή το χέρι σου, στάσου λίγο και σκέψου…Σκέψου την δύναμη που έχεις. Εσύ ο πελώριος γονιός. Σκέψου την εξουσία! Την εξουσία σου πάνω του…Τον έλεγχο σε έναν άλλο άνθρωπο. «Θα σε πάρω αγκαλιά και θα σε σφίξω όπως σου αξίζει. Μην φοβάσαι μικρέ άνθρωπε. Δεν σου έχω πει ποτέ ψέματα και σήμερα θα σου πω μια μεγάλη και δύσκολη για εμένα αλήθεια… Να θυμάσαι λοιπόν, δεν φταις εσύ, εγώ φταίω!» …Σε όλους τους μικρούς μας ανθρώπους. Σε αυτούς που μεγαλώνουμε και σε αυτούς που ζουν ακόμη μέσα μας…Σε εσάς αγαπημένο
πηγή  το εείδαμε εδώ

«ΑΚΡΑΤΗΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΟΣ ΤΡΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑΝ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ

……… Ο κόσμος όλο εις το πονηρόν τρέχει, σαν αμαρτωλός εις την αμαρτίαν. Ακράτητοι είναι οι άνθρωποι, και λαός και κλήρος σαν τα αχαλίνωτα άλογα τρέχουν στην αμαρτίαν^. ούτε συλλογίζονται Θεό, θάνατο, κρίση και ανταπόδοση^.μόνον για την ύλη, για το σώμα, για τας ηδονάς, για τις τιμές. Για την ψυχήν, για τον Θεόν, για την αρετήν τίποτε. Πολλοί ολίγοι είναι εκείνοι που έχουν αληθινά ενδιαφέροντα, και ίσως χάριν αυτών των ολίγων κρατεί ο Θεός τον κόσμον.

Μεγάλη οργή θα έλθει δια τα πολλά κακά που γίνονται, ιδίως δια τας ασελγείας και εκτρώσεις που κάμνουν οι γυναίκες. Τόσο μεγάλο κακό στον κόσμο δεν έγινε σε καμιά εποχή, να σκοτώνουν 6 – 10 παιδιά οι μητέρες και να μην αισθάνονται καθόλου τύψεις συνειδήσεως, που, εάν είχαν λίγο ίχνος μετανοίας και συναισθήσεως, έπρεπε να ανοίξουν τάφους και να μπουν μέσα να βασανίζονται, αλλά μένουν αναίσθητες. Εξομολογούνται καμιά φορά, αλλά χωρίς μετάνοια.Επίσης και που περπατούν άνδρες και γυναίκες ημίγυμνοι, περισσότερον αι γυναίκες, και αυτό δεν είναι δυνατόν να το υπομείνει ο Θεός….. Δεν είναι ποτέ δυνατόν ο Θεός, ο οποίος πάντοτε την αμαρτίαν την τιμωρεί να αφήσει τόσα κακά να γίνονται χωρίς τιμωρίαν…..

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ ΣΟΦΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ, «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τευχ. 62-63, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1995, σ. 131 κ.ε.

πηγή

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»   

ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ Θεολόγος - Καθηγητής

Στις 30 Ιουνίου η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει με ξεχωριστή λαμπρότητα τη Σύναξη των Δώδεκα Αποστόλων. Βεβαίως υπάρχουν και οι προσωπικές μνήμες τους σε διάφορες ημερομηνίες του έτους, αλλά με αυτόν τον συλλογικό εορτασμό τιμάται σύμπασα η χορεία των μεγάλων αυτών ανδρών, οι οποίοι ως συνεχιστές του σωτηριώδους έργου του Κυρίου επί της γης, έστρεψαν τον ρου της ιστορίας και άλλαξαν κυριολεκτικά την μορφή του κόσμου! Εμείς ως συνειδητό εκκλησιαστικό σώμα γνωρίζουμε την ανεκτίμητη προσφορά τους στην εδραίωση και επέκταση της Εκκλησίας στον κόσμο και γι' αυτό με την ευκαιρία της σεπτής τους εορτής τους εναποθέτουμε τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μας.
Οι ιερές μορφές τους είναι ιστορημένες σε περίοπτες θέσεις στους ναούς μας και η μνεία και αναφοράς τους στις ιερές ακολουθίες είναι συχνές, διότι αυτοί αποτελούν τη σπουδαιότερη αγιολογική χορεία της Εκκλησίας μας. Χάρη στο δικό τους τιτάνιο αγώνα, τις αφάνταστες προσωπικές τους θυσίες, θεμελιώθηκε η Εκκλησία στον κόσμο, μέσα σε ένα εξαιρετικά εχθρικό για την εν Χριστώ σωτηρία και αλήθεια περιβάλλον. Επισφράγισμα του έργου τους υπήρξε ο εμποτισμός του με το αίμα τους. Στο σύνολό τους έδωσαν και αυτή τη ζωή τους για τον ευαγγελισμό του κόσμου.

Είναι πάντως γεγονός πως πολλοί χριστιανοί γνωρίζουν ελάχιστα για τα πρόσωπα και το έργο των αγίων Αποστόλων. Η σύντομη αυτή εργασία έχει ως στόχο να κάμει γνωστές τις προσωπικότητες και το έργο τους. Το έχουμε τονίσει πολλές φορές πως ο συνειδητός χριστιανός δεν είναι παθητικός οπαδός και ουραγός κανενός αρχηγού, αλλά ενεργό κύτταρο του εκκλησιαστικού σώματος με γνώση, γνώμη και δημιουργική πρωτοβουλία στη
ζωή της Εκκλησίας. Έτσι θέλει τον πιστό η αγιοπατερική και ελληνορθόδοξη παράδοσή μας.

Η λέξη απόστολος σημαίνει τον απεσταλμένο. Εν προκειμένω Απόστολοι ονομάσθηκαν οι εκλεγμένοι και καλεσμένοι από τον Κύριο μαθητές Του να συνεχίσουν το σωστικό Του έργο, μετά την εις τους ουρανούς Ανάληψή Του. Επίσης, σύμφωνα με την χαρακτηριστική Του προτροπή έγιναν οι μάρτυρες της Αναστάσεώς Του «έως εσχάτου της γης» ( Πράξ.1,8).

Η εκλογή και η κλήση των Αποστόλων, οι οποίοι ως την Πεντηκοστή καλούνταν μαθητές, έγινε αμέσως με την αρχή της δημόσιας δράσης του Κυρίου, στη Γαλιλαία. Ευθύς μετά τη Βάπτισή Του κατευθύνθηκε στις όχθες της λίμνης Γενησαρέτ, όπου απευθύνθηκε στους εκεί αλιείς, στους οποίους είπε: «δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ.4,20). Αυτοί «ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ.4,21). Oλλοι «αφέντες τον πατέρα αυτών Ζεβεδαίον εν τω πλοίω μετά των μισθωτών απήλθον οπίσω αυτού» (Μαρκ.1,20).

Οι μαθητές ορίσθηκαν από τον Κύριο σε τρεις κύκλους ήτοι: τον στενό κύκλο των δώδεκα, τον ευρύτερο κύκλο των εβδομήκοντα και τον ευρύτατο κύκλο των πολυπληθών φίλων Του. Μεγαλύτερη σημασία είχε ο κύκλος των δώδεκα. Αυτοί βρισκόταν πλησίον Του και σ' αυτούς αποκάλυψε τα μυστήρια του Θεού. Αυτοί έλαβαν την ειδική χάρη της ιεροσύνης να επιτελούν τις αγιαστικές και λειτουργικές πράξεις της Εκκλησίας και να τη μεταδίδουν στους διαδόχους τους. Αυτοί είχαν την τιμή να ορισθούν ως οι κατ' εξοχήν συνεχιστές του έργου Του, διότι μόνο σε αυτούς είπε: «Εγώ εξελεξάμην υμάς, και έθηκα υμάς ίνα υμείς υπάγετε και καρπόν φέρητε, και ο καρπός υμών μένη» (Ιωάν.15,16). Μετά τη Ανάσταση τους κατέστησε επίσημα διαδόχους του έργου Του: «καθώς απεσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. Και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς΄ λάβετε Πνεύμα Aγιον΄ αν τινών αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε , κεκράτηνται»(Ιωάν.20,21). Επίσης στο όρος της Γαλιλαίας, όπου είχαν συναχθεί οι έντεκα μαθητές, λίγο πριν την Ανάληψη τους είπε: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ.28,19-20). 

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν επέλεξε τους Αποστόλους Του από την ελίτ της τότε αριστοκρατίας, ή από τις τάξεις των πολιτικά ισχυρών, των οικονομικά δυνατών, ή τους κλειστούς κύκλους της διανόησης, διότι η διαφθορά, η κατάπτωση και η έπαρση ήταν το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων. Αντίθετα τους επέλεξε από τους άσημους, αδύναμους και αγράμματους ανθρώπους, οι οποίοι βίωναν την δυστυχία και την κακοδαιμονία της πτώσεως και της αμαρτίας καλλίτερα από τους πρώτους και καλλιεργούσαν έντονα στην ψυχή τους την προσδοκία της από το Θεό απολυτρώσεως. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν… τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση, όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του Θεού.» (Α΄Κορ.1,21-29). Η άσημη προέλευση των Αποστόλων είναι από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια ως σήμερα σημείο αναφοράς όλων των πολεμίων του Χριστιανισμού, ως δήθεν θρησκεία των παρακατιανών ανθρώπων. Η σάπια ψευτοδιανόηση θα ήθελε έναν Χριστιανισμό «φιλοσοφικό», ο οποίος θα έδινε έναυσμα για ανώφελες συζητήσεις στους κλειστούς κύκλους των «πνευματικών ανθρώπων», αποκομμένο από τον αγιαστικό και σωστικό του ρόλο. Επειδή αυτός δεν ταιριάζει στα δικά τους μέτρα, γι' αυτό απορρίπτεται από αυτούς και πολεμείται λυσσαλέα σε όλες τις εποχές!

Το Aγιο Πνεύμα κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής (Πραξ.2ο κεφ.) μεταμόρφωσε τους άσημους, δειλούς και αγραμμάτους ψαράδες σε σοφούς άνδρες, σε πανίσχυρες προσωπικότητες, σε ολόφωτες υπάρξεις, οι οποίοι καταύγασαν την οικουμένη. Η συγκλονιστική εμπειρία της Αναστάσεως του Κυρίου και η επέλευση της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος έδωσαν σε αυτούς αφάνταστη ορμή. Διασκορπίστηκαν σε όλον τον κόσμο για να διαλαλήσουν το νέο, ελπιδοφόρο και σωτήριο μήνυμα της εν Χριστώ απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Οι πυρωμένες από θείο ζήλο καρδιές τους και το φλογερό τους κήρυγμα έκαναν τις καρδιές των ανθρώπων να δονούνται από λαχτάρα για λύτρωση. Ο σπόρος του Ευαγγελίου ρίχνονταν από αυτούς τους άοκνους και θείους εργάτες σε κάθε μέρος της οικουμένης και αύξανε θεαματικά.

Τα σκοτάδια της πλάνης διαλύονταν με το άκουσμα της ευαγγελικής αλήθειας. Οι δεισιδαίμονες τυραννικές αντιλήψεις παραμερίζονταν μπροστά στην πνευματική ελευθερία του χριστιανικού μηνύματος. Οι ασήμαντοι αυτοί αλιείς της Γαλιλαίας έστρεψαν την ιστορία του κόσμου στον δρόμο της ανθρωπιάς, του πολιτισμού και της προόδου. Οι ταπεινοί και καταφρονημένοι άνθρωποι της παλαιάς εποχής, οι οποίοι δεν είχαν μεγαλύτερη αξία από εκείνη των ζώων και των πραγμάτων, αναδείχτηκαν, χάρις στο κήρυγμα εκείνων, για πρώτη φορά ως ανθρώπινες αξίες και ακόμα περισσότερο, ως ζωντανές εικόνες του Θεού! Πολλοί ισχυροί κατάλαβαν ότι η εγκόσμια ισχύς τους δεν είχε πραγματική αξία και γι' αυτό την αποποιήθηκαν. Μια νέα πρωτόγνωρη παγκόσμια αδελφότητα γεννήθηκε στον κόσμο, η Εκκλησία του Χριστού, ως μια νέα πραγματικότητα αγάπης και συναδελφώσεως των ανθρώπων και των λαών μέσα στον απάνθρωπο κόσμο της αμαρτίας και του κακού, ως μέσον σωτηρίας και απολυτρώσεως από την δουλεία της αμαρτίας και της φθοράς.

Η ανθρωπότητα και ο σύγχρονος πολιτισμός οφείλει μεγάλη ευγνωμοσύνη στους αγίους Αποστόλους. Ό,τι δεν κατόρθωσε η διανόηση και η δύναμη του αρχαίου κόσμου, το κατόρθωσε η χορεία των Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού. Όμως ο κόσμος, δυστυχώς, όχι μόνο δεν εκτίμησε την προσφορά τους, αλλά το αντίθετο, έκαμε ό,τι μπορούσε για να ματαιώσει και να γκρεμίσει ό,τι εκείνοι έκτιζαν. Ο απόστολος Παύλος περιέγραψε πολύ παραστατικά τις δυσκολίες της αποστολής τους ως εξής: «ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν, ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγεννήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις, ημείς μωροί δια Χριστόν, υμείς φρόνιμοι εν Χριστώ, ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί ΄υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. ’χρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί΄ λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν΄ ως περικαθάρματα του κόσμου εγεννήθημεν, πάντων ερίψημα έως άρτι» (Α΄Κορ.4,9-13). Οι μύριες αυτές δυσκολίες, οι κακουχίες, οι κόποι και προπαντός οι απάνθρωποι διωγμοί δεν τους πτόησαν. Το έργο τους καρποφορούσε, διότι το αύξανε το ενοικούν στην Εκκλησία Aγιο Πνεύμα (Ιωάν.15,26).

Το έργο των αγίων Αποστόλων συνεχίστηκε και συνεχίζεται δια των διαδόχων αυτών. Σε κάθε μέρος, όπου ίδρυαν τοπικές εκκλησίες, χειροτονούσαν επισκόπους και πρεσβυτέρους για να συνεχίσουν το έργο τους. Γράφει ο άγιος Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων, το κατ' εξοχήν βιβλίο της ιεραποστολής της Εκκλησίας μας: «Χειροτονήσαντες δε αυτοίς πρεσβυτέρους κατ' εκκλησίαν και προσευξάμενοι μετά νηστειών παρέθετο αυτούς τω Κυρίω, εις ον πεπιστεύκασι» (Πράξ.14,23). Αυτή η αδιάκοπη διαδοχή συνεχίζεται ως σήμερα και χαρακτηρίζεται ως αδιάκοπη διαδοχή προσώπων και πίστεως και γι' αυτό ονομάζεται η Εκκλησία μας Αποστολική. Όλοι λοιπόν όσοι εργάζονται στην Εκκλησία του Χριστού, κληρικοί και λαϊκοί συνεχίζουν κατ' ουσίαν το έργο των αγίων Αποστόλων. Τόσο μεγάλο είναι το έργο που επιτελούν!

Όλοι εμείς οι πιστοί του Χριστού και προσκυνητές της σεπτής εορτής των Αγίων Αποστόλων, των«Συνεργών του Χριστού» (Β΄Κορ.6,1), έχουμε χρέος να αποδίδουμε σε αυτούς την αρμόζουσα τιμή, διότι η αγία μας Εκκλησία είναι θεμελιωμένη πάνω σε αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες. Αυτό το βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος είδε στην Αποκάλυψη την θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία του Χριστού, θεμελιωμένη επί «θεμελίους δώδεκα και επ' αυτών δώδεκα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου» (Αποκ.10,21). 

ΠΗΓΗ  το είδαμε εδώ

«Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ» Λαμπρος Κ. Σκοντζος Θεολογος- Καθηγητης

«Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ»

Λαμπρος Κ. Σκοντζος Θεολογος- Καθηγητης

Ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος δεν ανήκε στη χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Δε γνώρισε τον Κύριο όσο ζούσε στη γη, αλλά αποκαλύφτηκε κατόπιν σε αυτόν και κλήθηκε να γίνει απόστολός Του, όντας αυτός πολέμιος της Εκκλησίας.

      Η Εκκλησία μας χαρακτήρισε τον Απόστολο Παύλο ως τον «Πρώτον μετά τον Ένα», δηλαδή τον σημαντικότερο άνδρα επί γης μετά τον Χριστό και ως το «πολύτιμο σκεύος Χριστού». Δίκαια, διότι ο μέγας αυτός Απόστολος προσέφερε στην Εκκλησία του Χριστού τις πιο ανεκτίμητες υπηρεσίες της ιστορίας Της! Αυτός είναι ο ουσιαστικός θεμελιωτής Της στα έθνη, ως τα πέρατα της οικουμένης!

      Τις πληροφορίες για τον βίο και το έργο του μεγάλου Αποστόλου αντλούμε από το βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» και από τις Επιστολές του, αλλά και από άλλες αρχαιότατες εξωβιβλικές μαρτυρίες. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής χωρία: Πραξ.9,1-29, 22,3-21,26,9-20, Γαλ.1,13-24, A΄Κορ.15,8, Εφ.3,8, Φιλιπ.3,12, κλπ. Το ιεραποστολικό του έργο περ-γράφεται στα κεφάλαια 13^ο - 28^ο του βιβλίου των «Πράξεων των Αποστόλων».

       Γεννήθηκε γύρω στο 15 μ.Χ. στην Ταρσό της Κιλικίας από Iουδαίους γονείς, οι οποίοι κατάγονταν από την φυλή του Βενιαμίν. Ονομαζόταν Σαούλ ή Σαύλος και επίσης είχε και το ρωμαϊκό όνομα Παύλος. Οι εύποροι γονείς του έδωσαν στον φιλομαθή γιο τους υψηλή παιδεία. Επίσης το αξιόλογο ελληνιστικό πνευματικό κλίμα της Ταρσού επέδρασαν θετικά στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Τόσο ο πατέρας του όσο και ο Παύλος ανήκε στην αίρεση των Φαρισαίων. Αυτό σημαίνει ότι από μικρός είχε καλλιεργήσει στην ανήσυχη ψυχή του θέρμη και ζήλο για την πίστη του.

     Γύρω στο 34 μ.Χ. βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ να σπουδάζει κοντά στον ονομαστό νομοδιδάσκαλο Γαμαλιήλ (Πράξ.22,3). Ο νεαρός φαρισαίος μαθητής έδειξε ιδιαίτερο ζήλο για τη διάσωση της θρησκείας του. Τον συναντούμε συμμέτοχο στον λιθοβολισμό του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου (Πραξ.7,54) και λίγο αργότερα φανατισμένο διώκτη των Χριστιανών. Διαβάζουμε στο ιερό κείμενο: «Σαύλος ελυμαίνετο την εκκλησίαν κατά τους οίκους εισπορευόμενος, σύρων τε άνδρας και γυναίκας παρεδίδου εις φυλακήν» (Πραξ.8,3). Εξαιτίας του υπέρμετρου μάλιστα ζήλου του και του μίσους κατά των πιστών του Ιησού, ζήτησε από τον αρχιερέα να τεθεί επικεφαλής αποσπάσματος, το οποίο θα βάδιζε προς τη Δαμασκό, προκειμένου να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εκεί Ιουδαίους που είχαν γίνει Χριστιανοί και να τους σύρει δεμένους στην Ιερουσαλήμ  (Πραξ.9,1).

       Όμως καθ' οδόν έγινε το μεγάλο θαύμα. Ο διώκτης Παύλος είδε ένα εκτυφλωτικό φως, το οποίο τον έριξε από το άλογο και τον τύφλωσε. Ταυτόχρονα άκουσε μια φωνή να του λέγει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;». Ο τρομοκρατημένος Παύλος ρώτησε: «Τις ει, Κύριε;» και απάντησε: «Εγώ ειμι Ιησούς ον συ διώκεις΄ αλλά ανάστηθι και είσελθε εις την πόλιν, και λαληθήσεται σοι τι σε δει ποιείν» (Παρξ.9,4-6). Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός συντάραξε κυριολεκτικά τον Παύλο, μετανόησε και αφού μπήκε στην πόλη συναντήθηκε με τον επί κεφαλής της Εκκλησίας Ανανία, ο οποίος τον θεράπευσε από την τύφλωση, τον κατήχησε και τον βάπτισε. Το γεγονός αυτό έγινε χρονολογικά πιθανότατα το 36 μ.Χ.

      Από τότε ο Παύλος έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της Εκκλησίας.Ύστερα από μια επιμελή προετοιμασία ανέλαβε να εκχριστιανίσει τους εθνικούς, δηλαδή τους μη Ιουδαίους.                      

      Με συνοδεία άξιων συνεργατών, όπως του Βαρνάβα και του Μάρκου ως ένα σημείο, ο Παύλος ξεκίνησε το 48 μ.Χ. την πρώτη μεγάλη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται λεπτομερώς στα 13^ο και 14^ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Πρώτος σταθμός τους ήταν η Σαλαμίνα και ύστερα η Πάφος της Κύπρου, όπου κήρυξαν και ίδρυσαν εκκλησίες. Κατόπιν διάβηκαν στην Μικρά Ασία και περιόδευσαν στις πόλεις Πέργη της Παμφυλίας, στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στο Ικόνιο, τα Λύστρα, την Δέρβη και αλλού. Παρ' όλες τις δυσκολίες που συνάντησαν και τις διώξεις που υπέστησαν, το κήρυγμά τους σημείωσε επιτυχία. Σε όλες τις πόλεις ίδρυσαν τοπικές εκκλησίες. Μέσω της Αττάλειας επέστρεψαν στην Αντιόχεια, όπου «συναγαγόντες την εκκλησίαν ανήγγειλαν όσα εποίησεν ο Θεός μετ' αυτών και ότι ήνοιξε τοις έθνεσι θύραν πίστεως» (Πραξ.14:27).

      Στη συνέχεια έλαβε μέρος στην Σύνοδο της Ιερουσαλήμ (48 μ.Χ.), η οποία έλυσε σοβαρά θέματα ιεραποστολής (Πράξ.15^ο κεφ.). Σε αυτή ο Παύλος έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Κατόρθωσε να πείσει ότι η αποστολή του Ιουδαϊσμού τελείωσε και πως η χάρη του Θεού έρχεται σε κάθε άνθρωπο, που συντάσσεται με το Χριστό.  

     Ύστερα με συνεργάτη του τον Σίλα αναχώρησε για την δεύτερη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται στα 16^ο , 17^ο και 18^ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων».   Μέσω της Συρίας και Κιλικίας περιόδευσε τις πόλεις της Ασίας Δέρβη και Λύστρα. Εκεί συνάντησε τον ευσεβή και ένθερμο νέο Τιμόθεο, το οποίο πήρε και αυτόν μαζί του. Διάβηκαν την Φρυγία, την Γαλατία, έφτασαν στην Μυσία και κατόπιν στην Τρωάδα. Κατόπιν οράματος πέρασαν στην Μακεδονία και ίδρυσαν εκκλησίες στους Φιλίππους, την Θεσσαλονίκη, την Βέροια, την Αθήνα και την Κόρινθο, στην οποία έμειναν περίπου ενάμισι χρόνο στο σπίτι του Ακύλα και της Πρισκίλας. Με το τέλος και της δεύτερης περιοδείας ο Παύλος έφτασε στην Έφεσο και από εκεί μέσω Καισάρειας στην Ιερουσαλήμ. Κατόπιν επέστρεψε στην Αντιόχεια για ανάπαυση. 

       Σύντομα ανέλαβε να επιτελέσει και την Τρίτη αποστολική περιοδεία του. Περιγράφεται στα 19^ο και 20ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Επισκέφτηκε την Γαλατία, την Φρυγία και κατέληξε στην Έφεσο, όπου έμεινε τρία χρόνια διδάσκοντας και στηρίζοντας την εκκλησία της μεγάλης ασιατικής αυτής πόλεως. Μετά ήλθε στην Τρωάδα, πέρασε ξανά στους Φιλίππους, στην Θεσσαλονίκη, στην Βέροια, ίσως στην Ήπειρο και τερμάτισε στην Κόρινθο, όπου έμεινε τρεις μήνες.

        Μέσω Τρωάδος, Μιλήτου και Καισάρειας έφτασε και πάλι στην Ιερουσαλήμ. Εκεί συνελήφθη ως ταραχοποιός και οδηγήθηκε σε δίκη (Πράξ.21^ο κεφ.). Ως ρωμαίος πολίτης (Ρωμ.11,1) απαίτησε να δικαστεί στο αυτοκρατορικό δικαστήριο της Ρώμης. Γι' αυτό αναχώρησε δέσμιος ακτοπλοϊκώς για την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Κοντά στη νήσο Μελίτη ναυάγησε το πλοίο και βγήκαν στην ξηρά όπου κήρυξε και ίδρυσε και εκεί εκκλησία. Τελικά έφθασε στη Ρώμη, όπου ύστερα από δύο χρόνια σχετικού περιορισμού δικάστηκε και αθωώθηκε (Πράξ.27^ο και 28^οκεφ.). Στο σημείο αυτό τελειώνει και το ιερό βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων».

        Από την Ρώμη έπλευσε στην Κρήτη, όπου αφήκε επίσκοπο τον εκλεκτό και πιστό συνεργάτη του Τίτο, ανέβηκε στην Κόρινθο, στην Μακεδονία και επισκέφτηκε πιθανότατα την Νικόπολη της Ηπείρου το Φθινόπωρο του 66 μ.Χ., όπου και παραχείμασε (Τιτ.3,12). Μετά πέρασε και πάλι στην Ασία, όπου αφήκε τον αγαπητό του συνοδό Τιμόθεο, αφού τον κατέστησε επίσκοπο στην Έφεσο. Η τέταρτη και τελευταία περιοδεία του μεγάλου αποστόλου τερματίστηκε στην Δύση. Έφτασε σύμφωνα με μαρτυρία του αγίου Κλήμεντα Ρώμης στις εσχατιές της Δύσης, στην Ισπανία. Κατόπιν κατάκοπος και τσακισμένος από τις κακουχίες κατέληξε στην Ρώμη. Κατάλαβε το τέλος του και έγραψε στον αγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο: «εγώ ήδη σπένδομαι και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε» (Β΄Τιμ.4,6-8). Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, που είχε κηρύξει ο παράφρονας Νέρων βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Ο Παύλος κατέστη ο κύριος στόχος των ειδωλολατρών δημίων. Έτσι γύρω στο 67 μ.Χ. συνελήφθη και αποκεφαλίσθηκε, σφραγίζοντας έτσι το τιτάνιο ιεραποστολικό του έργο με το μαρτύριό του.

       Ο μεγάλος αυτός Απόστολος μας άφησε και δεκατέσσερις επιστολές, οι οποίες κατέχουν σπουδαία θέση στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αυτές είναι: 1) Η προς Ρωμαίους, 2) προς Κορινθίους Α΄, 3) προς Κορινθίους Β΄ 4) προς Γαλάτας, 5) προς Εφεσίους, 6) προς Φιλιππησίους, 7) προς Κολασσαείς, 8) προς Θεσσαλονικείς Α΄, 9) προς Θεσσαλονικείς Β΄,10) προς Τιμόθεον Α΄,11) προς Τιμόθεον Β΄,12) προς Τίτον, 13) προς Φιλήμονα και 14) προς Εβραίους.  

       Η σεπτή του μνήμη εορτάζεται ομού με του άλλου κορυφαίου απόστόλου Πέτρου στις 29 Ιουνίου.  

πηγή

Κυριακή Αποστόλων Πέτρου & Παύλου

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Ποίοις πνευματικοῖς ᾄσμασιν ἐπαίνέσωμεν Πέτρον καί Παῦλον;».
 Εορτάζουν σήμερα «οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρομοι καί τῆς οἰκουμένης διδάσκαλοι», κι ιερός υμνωδός της Εκκλησίας εκφράζει την απορία όλων μας: Με τι λόγια και με ποιους ύμνους να πλέξουμε εγκώμια και να τιμήσουμε επάξια τους δύο Πρωτοκορυφαίους Αποστόλους;
Κι η είναι η εορτή αυτή και η χαρά ένα γεγονός πολυσήμαντο και πολυδιάστατο για τη θριαμβεύουσα και τη στρατευομένη Εκκλησία· για το επουράνιο και το επίγειο θυσιαστήριο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.
Αν κάθε έθνος έχει τους ήρωες του και τους τιμά όπως τους αρμόζει, αν κάθε πόλη έχει τους ευεργέτες της, που πολλά προσέφεραν σ’ αυτήν από πολύ αγάπη έτσι και η Αγία μας Εκκλησία έχει τους δικούς της ήρωες. Τους ήρωες της πίστεως, της αυταπάρνησης, της αρετής και της αγιότητας. Τα ονόματά τους γραμμένα με χρυσά γράμματα στα δίπτυχα του ουρανού, είναι σύμβολα. Το άφθαστο μεγαλείο τους ουράνιο.
Και σήμερα δύο απ’ αυτούς τους ήρωες μάς παρουσιάζει η Εκκλησία μας. Δύο φωστήρες ολόλαμπροι του νοητού στερεώματος. Δύο μάρτυρες της πίστεως. Δύο άσειστοι και αρραγείς στύλοι της Εκκλησίας. Δύο διδάσκαλοι της οικουμένης. Δύο Απόστολοι του Κυρίου. Οι κορυφαίοι του χορού των Αποστόλων. Οι πρώτοι. Ο Πέτρος και ο Παύλος.
Ο Απόστολος Πέτρος, η πέτρα της πίστεως. Ένας άνθρωπος αγράμματος και απλοϊκός. Όταν ο Κύριος τον κάλεσε, αμέσως άφησε δίχτυα, πλοία, άφησε τα πάντα και τον ακολούθησε. Έγινε ψαράς ανθρώπων ή όπως πολύ ωραία υπογραμμίζουν τα Καθίσματα της εορτής «τόν βυθόν τῆς ἁλιείας καταλιπών…», «βροτῶν ἁλιέα θεῖον ἀπειργάσατο». 
Κι όταν ο Κύριος, όπως αναφέρει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, ζήτησε να του πουν οι Μαθητές του ποια ιδέα έχουν γι’ Αυτόν «ὑμεῖς δέ τίνα με λέγετε εἶναι;», ο Πέτρος πρώτος και σαν εκπρόσωπος των άλλων ομολόγησε: «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος». Πάνω στη πέτρα, πάνω στο θεμέλιο λίθο αυτής της ομολογίας ο Ιησούς Χριστός θεμελιώνει την Εκκλησία Του.
Αργότερα γνωρίζουμε τον κλονισμό, τον οποίο δοκίμασε η πίστη του. Έπεσε ο Πέτρος. Αρνήθηκε τον Διδάσκαλο. Όμως δεν έμεινε εκεί. Σηκώθηκε και με δάκρυα γεμάτα μετάνοια στερεώθηκε στην ψυχή του περισσότερο η πίστη. Έζησε κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο του Θεού, γράφοντας τις Επιστολές του, στηρίζοντας τους χριστιανούς. Εργάσθηκε πολύ, κοπίασε, υπέφερε και πέθανε με μαρτυρικό θάνατο ο Απόστολος Πέτρος, κι όλα αυτά για την αγάπη του Χριστού.
Και είναι για όλους μας μεγάλο παράδειγμα. Κι εμείς πολλές φορές στη ζωή μας δοκιμάζουμε ταλαντεύσεις, συχνά δοκιμάζεται η πίστη μας. Η ανόρθωσή του από την πτώση και η μετέπειτα σταθερή πορεία του οφείλει να είναι έμπνευση και οδοδείκτης στη ζωή μας, με τις δυσκολίες, τα εμπόδια, τις κρίσεις που καθημερινά αντιμετωπίζουμε. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την πίστη. Πολύ περισσότερο την έχει ανάγκη σήμερα. Γι’ αυτό πρέπει όλοι μας να έχουμε στην καρδιά μας την ομολογία του Πέτρου· «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος».
Ο Απόστολος Παύλος είναι ο αγιότερος των ηρώων. Άγριο λιοντάρι, κατά την ιερή υμνολογία, που ως Σαούλ κατασπάραζε την Εκκλησία του Χριστού. Τιθασεύτηκε όμως αυτό το λιοντάρι από τη φωνή της Δαμασκού κι έγινε αμνός, έγινε «σκεῦος ἐκλογῆς». Έγινε το όργανο του Χριστού για να κάνει γνωστό το όνομά του στα έθνη. Όπως ψάλλει ο ιερός υμνογράφος «κύκλῳ τήν οἰκουμένην πᾶσαν περιέλαβεν», «διαδραμών τό κλίτος ὃλον τῆς γῆς, ὣσπερ ἀρότρῳ ἒσπειρε τήν πίστιν».
Ο θείος, ο ουρανοβάμων Απόστολος, έφθασε μέχρι τρίτου ουρανού. Ο Απόστολος της αγάπης, της αυταπάρνησης, της αυτοθυσίας. Διέτρεξε Ανατολή και Δύση για το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Για να φωτίσει την οικουμένη, να αναγεννήσει τους ανθρώπους, να στηρίξει, να καθοδηγήσει, να εμπνεύσει, να διδάξει και νουθετήσει, να παρακαλέσει και να επιπλήξει, να γίνει «τοῖς πᾶσι τά πάντα». 
Ποια χώρα δεν άκουσε το κήρυγμά του; Ποια πόλη δεν δέχθηκε τους μαθητές του; Ποια γενεά δια μέσου των αιώνων δεν φωτίσθηκε από τα ρήματα του Αποστόλου Παύλου;
Ήταν ο ακαταπόνητος, ο πιο ριψοκίνδυνος και μαρτυρικός Απόστολος. Τι δεν δοκίμασε! «Τά κατά πόλιν δεσμά καί τάς θλίψεις» ή «τούς ἀγῶνας καί τάς βασάνους διά Χριστόν», ποιος μπορεί να διηγηθεί ή να αναπαραστήσει; Τι κατατρεγμούς, τι διωγμούς, τι συκοφαντίες, τι κόπους και στερήσεις, τι ταλαιπωρίες και αντιδράσεις, τι πολέμους και καθημερινούς θανάτους στο αποστολικό του έργο!
Τα περιγράφει ο ίδιος στην σημερινή αποστολική περικοπή, από την Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του. Εκεί απαριθμεί κόπους, πληγές, φυλακίσεις, ραβδισμούς, λιθοβολισμούς, οδοιπορίες, ναυάγια, στερήσεις και αγρυπνίες. 
Δείλιασε σ’ όλα αυτά; Παραπονέθηκε; Όχι. Τα δέχθηκε με χαρά. Τα υπέμεινε με αδάμαστη καρτερία. Θυσίαζε πάντοτε τον εαυτό του στο άγιο έργο του. Και στο τέλος παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο με μαρτυρικό θάνατο.
Και σήμερα στην εορτή του θα πρέπει αντί για κάποιο άλλο ύμνο, να σκεφθούμε πόσες φορές εμείς δειλιάζουμε, πόσες φορές υποχωρούμε, όχι μπροστά σε μαρτύρια, σε διωγμούς, σε ραβδισμούς και φυλακίσεις, αλλά σε πράγματα και ζητήματα πολύ μικρότερα, μηδαμινά. Μπροστά σε μια ειρωνεία, σε κάποιο χλευασμό υποστέλλουμε τη σημαία μας. Μπροστά και στην πιο μικρή δυσκολία συμβιβαζόμαστε με το κακό και την αμαρτία.
Ας μάς ταρακουνήσει λίγο από την ησυχία, από την νωθρότητα που βρισκόμαστε το φωτεινό παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου. Ας μάς βοηθήσει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας, την καθημερινή πορεία της ζωής μας, δείχνοντας παντού και πάντοτε εμμονή στις αρχές μας. Σταθερότητα και φρόνημα άκαμπτο, ότι κι αν μάς στοιχίζει η στάση μας αυτή.
Οι δύο «ζευκτοί βόες τοῦ Χριστοῦ», Πέτρος και Παύλος, «πάντας εἳλκυσαν πρός τήν θεογνωσίαν ἒθνη, πόλεις τε καί νήσους». Να ευχαριστούμε τον Κύριο, γιατί ως φιλάνθρωπος Θεός έδωσε καυχήματα στην Εκκλησία Του, τους Πρωτοκορυφαίους των Αποστόλων, που ως αστέρια λάμπουν στον νοητό στερέωμα.
Και η πορεία της πίστεως και η ζωή της αυταπάρνησης είναι η πορεία που πρέπει να βαδίσουμε όσοι θέλουμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και να γίνουμε γνήσιοι μαθητές τους. Αμήν.

Ο λόγος του σοφού γέρoντος Γεωργίου (Kαψάνη)

Πόλη – Κράτος, Κοινωνία και πρόσωπα

«Την διάκρισιν της κοινωνίας από της πολιτείας κατέστησεν, ουσιαστικώς, δυνατήν ο Χριστιανισμός. Πράγματι, διά του Χριστιανισμού εισήχθη νέος τρόπος θεωρήσεως του προσώπου και της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων. Ούτοι δεν θεωρούνται πλέον ως εξαρτήματα της πόλεως ή του κράτους, η δε αξία των δεν προσδιορίζεται επί τη βάσει της θέσεως, την οποίαν κατέχουν ή του έργου, το οποίον προσφέρουν εντός αυτών.

Κατά την χριστιανικήν διδασκαλίαν, οι άνθρωποι έχουν αξίαν ως πρόσωπα εικονίζοντα τον εν Τριάδι Θεόν, η δε κοινωνική ζωή των, ως εκδήλωσις της κατ’ εικόνα Θεού πλασθείσης υπάρξεώς των, δεν έχει τον σκοπόν της εκτός αυτής, αλλ’ αποτελεί αυτοσκοπόν».

Πηγή: αρχιμ. Γεώργιος (Καψάνης), Χριστός – Εκκλησία – κοινωνία, σελ. 42 & 34, Έκδοσις 2η, 1983.

​Μεταμόρφωση προσώπων, αλλαγή θεσμών

Οι Ορθόδοξοι, χωρίς να αρνούμεθα την σημασία της κοινωνικής επιδράσεως, δίνουμε την προτεραιότητα στη μεταμόρφωση του προσώπου διά της μετανοίας και της Θείας Χάριτος. Είναι μεγάλη πλάνη να θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία χωρίς να αγωνισθούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας… Ο άρρωστος άνθρωπος κάνει άρρωστες κοινωνίες και οι άρρωστες κοινωνίες αρρωσταίνσυν χειρότερα τους ανθρώπους.

Πηγή: αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, Χριστός – Εκκλησία – κοινωνία, σελ. 36, 1983.

Πολιτικές με καπηλεία και απόρριψη της Παράδοσης

Οι Νεοέλληνες είμεθα υπεύθυνοι δυο μεγάλων αμαρτημάτων: της καπηλείας της Παραδόσεως, με όλο το πληθωρικό και χωρίς αντίκρισμα στην προσωπική ζωή ρητορισμό (βερμπαλισμό) γύρω από τις αξίες του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», πού επιχείρησαν κυρίως οι παρατάξεις δεξιών και μικροαστικών φρονημάτων και της απορρίψεως της Παραδόσεως, προκειμένου να οικοδομηθεί επί υλιστικών και αθεϊστικών βάσεων ή σοσιαλιστική κοινωνία, πού επιχειρούν οι παρατάξεις αριστερών φρονημάτων. Πρόκειται ουσιαστικά για την ίδια αρνητική στάση πού προδίδει άγνοια της Παραδόσεώς μας, πνευματική εξάρτηση από τη μη Ορθόδοξη, αιρετική, ιδεαλιστική ή υλιστική Δύση, αποκοπή και ξερρίζωμα από τις ζωηφόρες ελληνορθόδοξες πηγές μας…».

Πηγή: αρχιμ. Γεώργιος (Καψάνης), Χριστός – Εκκλησία – κοινωνία, σελ. 10, Έκδοσις 2η, 1983.

Πηγή

Ένας άνθρωπος τού Θεού, στην «μικρή Μόσχα» της Πάτρας…

Τις μέρες αυτές καί εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μας ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων πού θα γίνουν τέλος Ιουνίου στην Πάτρα. 

Το κείμενο μιλούσε για την μετά από 50 χρόνια εκταφή των λειψάνωνμιάς μεγάλης προσωπικότητας πού δραστηριοποιήθηκε στην πάλαι ποτέ ευγενή πολιτεία μας.

Το πρόσωπο αυτό είναι ο γνωστός, στους παλιούς κυρίως Πατρινούς, ως ο «παπούλης Γερβάσιος» !

Μάλιστα, κάποιοι  παλιοί φίλοι πού προσωπικά τον γνώρισαν ισχυρίζονταν, χωρίς κανένα θρησκευτικό  ή και ζηλωτικό φανατισμό, θέλουμε να πιστεύουμε, ότι αν δούμε σωστά το πνευματικό αλλά και φιλανθρωπικό έργο πού έκανε στις φτωχογειτονιές της Πάτρας εκείνη την εποχή ο πατήρ Γερβάσιος , φαίνεται καθαρά σαν να «τον είχε στείλει ο Θεός στα Προσφυγικά της Πάτρας όπου κυρίως έδρασε !

Σε μια εποχή φτώχειας, δυστυχίας, και εξαθλιώσεως εκ της προσφυγιάς, για να βοηθήσει τους διωγμένους  από τον Κεμάλ και κατασφαγμένους Μικρασιάτες της Ιωνίας λίγα χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922…».

Μόνο έτσι εξηγείται και η μεγάλη ανταπόκριση πού βρήκε από μικρούς και μεγάλους καθώς και η ολόψυχη συνδρομή τους στο έργο του! Κι΄αυτό παρ΄όλη την αυστηρότητά του…

Τότε, τά λεγόμενα «Προσφυγικά» θά λέγαμε ότι κομμουνιστοκρατούνταν, ( όπως και σήμερα άλλωστε ), γι΄ αυτό και ο νέος Δήμαρχος Πατρών, παιδί του ΚΚΕ, ο  κ. Πελετίδης, τα διάλεξε για βάση του και ορμητήριό του…

Και μάλιστα, είχαν πάρει, από τις τότε αρχές Ασφαλείας την ονομασία «μικρή Μόσχα», με φακελωμένους τους περισσότερους της περιοχής γιατί «…ο θείος του θείου τους κουβεντιάζοντας κάποια μέρα…. σ΄ ένα καφενείο είχε επαινέσει την Ρωσία, κάνοντας έτσι… «προπαγάνδα υπέρ του κομμουνιστικού κόμματος…».

Αυτό το «συμβάν» είχε μπεί στον φάκελο και στο Ποινικό μητρώο και τον είχε δεμένο κι΄ αυτόν και τα παιδιά του και αποκλεισμένο μέχρι τρίτης γενεάς από κάθε πρόσληψη στο Δημόσιο, και ειδικά σε Στρατιωτικές Σχολές !

Άσε πού αρκετές φορές επρόκειτο για κοινές συκοφαντίες ανθρώπων ( χαφιέδων ), για να τά έχουνε καλά με τις Αρχές ότι προσφέρουν «Εθνικές» ( ; ) υπηρεσίες, χώρια τα μπουρμπουάρ πού έπαιρναν από κάποια μυστικά κονδύλια της ΚΥΠ  και τις άλλες «εξυπηρετήσεις» πού είχανε, όπως ισχυρίζονται κάποιοι…

Ήταν η εποχή του αδελφοκτόνου αλληλοσπαραγμού των Ελλήνων, με πολλά λάθη εκατέρωθεν των παρατάξεων…
Και από τους μέν «αριστερούς», και από τους δε, «δεξιούς»…

Τά λεγόμενα «Προσφυγικά», άρχιζαν τότε από την περιοχή της Αγίας Αικατερίνης, περνούσαν την πλατεία Ελευθερίας και κατέληγαν εκατέρωθεν της περιοχής της Αγίας Φωτεινής.

Εδώ ο παπούλης μέ μία ομάδα από τα 700 περίπου παιδιά πού συγκέντρωναν τότε τα κατηχητικά του σχολεία.
Σήμερα πολλά απ΄ αυτά, μεγάλα τώρα, θυμούνται το έργο του εδώ στήν Πάτρα καί θα τιμήσουν με τήν παρουσία τους τήν εκταφή του, τό απόγευμα τής  Κυριακής πού μάς έρχεται... 

-------------------Ποιό ήταν όμως το έργο τού γέροντος των Προσφυγικών πού επειδή βοηθούσε όλους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, τον κατηγόρησαν στο τέλος κι΄ αυτόν ως «κομμουνιστή» και παρά λίγο να τον φυλακίσουν ;

Αλλά πρίν περάσουμε στο έργο του και στην ζωή του να σημειώσουμε ότι η εκταφή θα γίνει παρουσία του Μητροπολίτη Πατρών και δεκάδων ιερέων, ηγουμένων, και μοναχών καθώς και επισήμων της περιοχής μας. Θα γίνει την Κυριακή το απόγευμα στις  5.30, στα Συχαινά – απέναντι από τα Σχολεία Σωτηρχόπουλου - στην κατασκήνωση της «Αναπλαστικής Σχολής Πατρών» πού είχε ιδρύσει ο πατήρ Γερβάσιος όπου τώρα είναι και ο τάφος του ! 

Ακούσαμε τρείς προβλέψεις για το άνοιγμα του τάφου και τις μεταφέρουμε εδώ με κάθε επιφύλαξη:

1^ον-- Υπάρχει το ενδεχόμενο να βρεθεί σώος και ανέπαφος όπως τον έθαψαν στην κοίμησή του το 1964…

2^ον-- Συζητείται ακόμη να βρεθεί κατά το ήμισυ άφθαρτος και να ευωδιάζει, και

3^ον-- Να ευρεθούν απλώς τα λείψανά του και να επακολουθήσουν σύν τώ χρόνω κάποια ξεχωριστά σημεία από τον Θεό…

Όπως και να έχει το πράγμα, βρισκόμαστε μπροστά σε μία ξεχωριστή εκδήλωση πού υπολογίζεται να προσελκύσει εκατοντάδες, μη πούμε και χιλιάδες Πατρινούς…

 Επανερχόμαστε όμως στην ζωή του πατρός Γερβασίου και άς αφήσουμε να μας πεί περισσότερα ο γνωστός θεολόγος και συγγραφέας από την Παραλία Πατρών πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Καπετανόπουλος.

Γράφει λοιπόν:

«…Ο πατήρ Γερβάσιος υπήρξε γιός πτωχοτάτων γονέων, του Χαραλάμπους και της Βασιλικής από το Χωριό Γρανίτσα Γορτυνίας (τώρα Νυμφασία). Γεννήθηκε την 1.1.1878.

Σε ηλικία τριών (3) ετών ορφάνεψε από μητέρα. Η μητριά του, στερούμενη αγάπης και στοργής, τον βασάνιζε και τον ταλαιπωρούσε. Συχνά του έδενε την κοιλιά με ζωνάρια για να μην τρώγει πολύ! 

Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Γεώργιος.

Για λίγη στοργή περιεφέρετο από την μια θεία στην άλλη. Όμως μια ευσεβής γιαγιά του, από το σόι της μητέρας του, τον αγαπούσε πολύ και εμερίμνησε για την στοιχειώδη μόρφωσή του. Είχε μεγάλο πόθο να μάθει γράμματα. Αρίστευσε σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού Σχολείου. Χωρίς βιβλία και τετράδια πήγαινε στο σχολείο και δανειζόταν από τα άλλα παιδιά. Με χρήματα των δασκάλων του και της γιαγιάς

του πήρε το απολυτήριο του Δημοτικού Σχολείου.

Εγγράφεται στο «Ελληνικόν Σχολείον». Η φτώχεια όμως τον αναγκάζει να διακόψει το σχολείο και να εργασθεί διαδοχικά σε ξυλουργείο, σε ραφείο, και σε παντοπωλείο.

Είχε όμως μέσα του την λαχτάρα για γράμματα. Το ιδανικό της αγιότητας και ο πόθος του μοναχού,

οδηγεί το φτωχοπαίδι με τα χιλιομπαλωμένα ρούχα στο μοναστήρι της Κερνίτσας, που ήταν κοντά στο

χωριό του. Εκεί μέσα έλαβε την μεγάλη απόφαση να γίνει μοναχός. Και ήταν τότε μόνον 13 ετών!!

Εδώ φαίνεται ο ευεργετικός ρόλος των θλίψεων. Εάν δεν ορφάνευε και εάν δεν αντιμετώπιζε την σκληρότητα της μητριάς του, ίσως να μην γινόταν ό,τι έγινε. «Όν αγαπά Κύριος παιδεύει...»! Την απόφασή του εκμυστηρεύτηκε στη γιαγιά του. Κλαίγοντας εκείνη δεν τον άφησε να φύγει, αγκαλιάζοντάς τον. Τον αγαπούσε πολύ!.. Έτσι το απόγευμα της 15.11.1891 πήγε στο Μοναστήρι.

Εκεί μέσα εκτελούσε τις πιο σκληρές για την ηλικία του διακονίες. Μέσα εκεί διδάχθηκε τα γράμματα από τον τυφλό μοναχό Αβέρκιο. Το βράδυ κατάκοπος μελετούσε με το φως του λυχναριού.

Ο Ηγούμενος όμως ήταν δύσκολος άνθρωπος. Του απαγόρευε να σπαταλά το λάδι για το λυχνάρι του.

Έτσι φεύγει από εκεί και έπειτα από σκληρή οδοιπορία φθάνει στο Μ. Σπήλαιον. Ήταν Πάσχα του 1894.

Εκεί του φέρθηκαν με σκληρότητα (!).

Του έδωσαν ένα κομμάτι ψωμί και τον έβαλαν να κοιμηθεί σε μια αποθήκη χωρίς σκεπάσματα. Ντυμένος με ράκη και σκελετωμένος φεύγει από το Μ. Σπήλαιον και καταφεύγει στο Μοναστήρι των Ταξιαρχών Αιγιαλείας.

Εκεί έτυχε Αβραμιαίας περιποιήσεως! Γράφεται στο Σχολαρχείον και αριστεύει. Συκοφαντίες όμως τον

έδιωξαν και από εκεί.

Έτσι έρχεται στην Ι. Μονή Γηροκομείου Πατρών. Εδώ θα κουρνιάσει ο λεοντόκαρδος Γορτύνιος.
Τότε βασίλευε στην Πάτρα η φωτισμένη μορφή του ιεράρχου Ιεροθέου Μητροπούλου με τους συνεργάτες του Ευσέβιον Ματθόπουλον, Ηλίαν Βλαχόπουλον, τον Πολύκαρπον Συνοδινόν, μετέπειτα Μητροπολίτην

Μεσσηνίας, και άλλους. Ο Ιερόθεος Μητρόπουλος υπήρξε ο σπουδαιότερος συνεργάτης του Απόστολου Μακράκη. Ο κατατρεγμένος και ταλαιπωρημένος Γεώργιος εδώ θα φωλιάσει.
Μέσα εκεί έγινε υποτακτικός σε γέροντα, έχοντας το ένα πόδι στην προσευχή και το άλλο στη διακονία. Εδώ στην Πάτρα τελειώνει το σχολαρχείον και την 31ην Οκτωβρίου 1905 εισάγεται στη Ριζάρειον Σχολήν, που είχε τότε Σχολάρχην τον Νεκτάριον, τον μετέπειτα Άγιον της Αιγίνης τον θαυματουργόν.

Η θεία Πρόνοια οδηγούσε τα βήματα του Γερβασίου!... Αποφοιτά με άριστα και το 1909 εγγράφεται στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο δρόμος για την γνώση, που τόσο πολύ αγαπούσε, άνοιξε... Εκεί, στη Ριζάρειον Σχολήν, ο Άγ. Νεκτάριος διείδε την εξέλιξη του Γερβασίου και τον ευλόγησε ενώπιον των συσπουδαστών του λέγοντας: «Εις το πρόσωπόν σου βλέπω τον αυριανόν ταγόν της Εκκλησίας μας, τον πραγματικόν ποιμένα του χριστεπωνύμου πληρώματος». Και η προφητεία του Νεκταρίου επαληθεύθηκε! Ο Γερβάσιος έγινε καύχημα της Εκκλησίας.

Μοναχός εκάρη στις 27.8.1903, λαβών το όνομα Γερβάσιος, όνομα μάρτυρος των πρώτων αιώνων της

Εκκλησίας. Ο Μοναχισμός του ήταν ΒΑΘΥΣ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ και ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ.

Δεν ήταν σαν άλλους που είχαν ως επικάλυμμα την μοναχική ιδιότητα.

Ο Γερβάσιος δεν ήταν από τους ανθρώπους που τα έχουν καλά με όλους. Στη ζωή του, χάριν της αληθείας, επίκρανε και εστεναχώρησε πολλούς. Έτσι όμως έπρεπε να γίνει.

Ο άξιος κληρικός δέν είναι δυνατόν να είναι κόλακας, χαμερπής, διπρόσωπος και δουλοπρεπής. Αντιθέτως πρέπει να είναι όρθιος και απροσκύνητος...

 Ο Γερβάσιος ήλθε σε ρήξη με πρόσωπα... Δεν υπολόγιζε τίποτα μπροστά στην αλήθεια! Με ακμαίες τις δυνάμεις του και με μόρφωση θεολογική ρίχνεται στους αγώνες. Όμως ο φωτισμένος Ιεράρχης των Πατρών, ο Ιερόθεος Μητρόπουλος, που θα τον ενέτασσε στο επιτελείο του, αποθνήσκει.

Στο πόδι του Ιεροθέου ήλθε ο Αντώνιος, αντίποδας του Ιεροθέου.

Ο Γερβάσιος ήταν βαθύτατα φιλόπατρις. Κατά τους νικηφόρους πολέμους του ’12-13, φλεγόμενος από αγάπη προς την Πατρίδα, διακόπτει τις σπουδές του και δίδει το «παρών» στο κάλεσμα της Πατρίδας.

Με τον Σταυρόν στο χέρι λαβαίνει μέρος στις μάχες του Σαρανταπόρου και των Γιαννιτσών, υπηρετώντας στο περίφημο Α ́ Ευζωνικό Σύνταγμα.Με δάκρυα στα μάτια ήταν από τους πρώτους που εισήλθε στη Θεσσαλονίκη στις 26.10.1912.

Στη μάχη του Σαρανταπόρου παρεκινδύνευσε ευρισκόμενος στις πρώτες γραμμές του πυρός, ενισχύων και ενθαρρύνων τα μαχόμενα τμήματα.
Τον Δεκέμβριον του 1915 γίνεται Ηγούμενος της Ι. Μονής του Γηροκομείου Πατρών. Ως Ηγούμενος αναμόρφωσε τη λειτουργική ζωή της Μονής και οργάνωσε κοινοβιακώς την διαβίωση των πατέρων.Δίδει πρώτος το παράδειγμα νηστεύων, προσευχόμενος, λειτουργών και μελετών την Αγ. Γραφή.

Όμως από εδώ αρχίζουν τα βάσανα και οι ταλαιπωρίες του από ομάδα «παλαιοκαλογήρων» που έχαναν την ησυχία τους. Πικράθηκε από μοναχούς αμόναχους.

Εδώ στην Πάτρα έδωσε τη ζωή του για τους 7.000 πρόσφυγες από τη Μ. Ασία.
Έγινε προστάτης άγγελος της προσφυγιάς. Έδωσε την ψυχή του στα θύματα της θηριωδίας του Κεμάλ. Στέγνωσε δάκρυα προσφύγων...

Με σπλάχνα οικτιρμών αντιμετώπιζε την φτώχεια. Κέντρα δράσεώς του στην Πάτρα στάθηκαν οι Ι. Ναοί Αγ. Αικατερίνης, Αγ. Παρασκευής και Αγ. Δημητρίου. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και έδωσε μεγάλο βάρος στην κατήχησή τους, οργανώνοντας τα Κατηχητικά Σχολεία. Τα άμφιά του ήταν φτωχά και καθαρά. Δεν φόρεσε ποτέ πολυτελή άμφια, όπως άλλοι που θέλουν να εντυπωσιάζουν. Έδινε μεγάλη σημασία στο κήρυγμα, γιατί πίστευε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει θρησκευτική ζωή χωρίς αυτό.
Εδώ στην Πάτρα έμελλε να υποστεί διωγμούς και πικρίες από το «εκκλησιαστικό κατεστημένο», κριτικές από φθονερούς ανθρώπους, από «φιλοσόφους» της καρέκλας, από δικολάβους των καφενείων.

Στάθηκε σφοδρός πολέμιος των αιρέσεων και του νεοειδωλολατρικού καρναβαλικού ξεφαντώματος.

Ως εξομολόγος γιάτρεψε αμέτρητες ψυχές. Ο Ιερέας, έλεγε, ότι είναι θεραπευτής του λαού του Θεού, και η Εκκλησία το θεραπευτήριον του Τριαδικού Θεού στη γή. Πολλοί βρήκαν το δρόμο τους κάτω από το πετραχήλι του!

Είχα κι εγώ το προνόμιο να τον γνωρίσω, ως λαϊκός, λίγο προτού πεθάνει. Έδειχνε αγάπη στον αμαρτωλό! Είχε ανοιχτή αγκαλιά! Ήταν επιεικής στον πεσμένο άνθρωπο!

Κατέλειπε πολύτιμες παρακαταθήκες, τα συγγράμματά του. Εκείνο το βιβλίο του «Ερμηνευτική επιστασία της θείας Λειτουργίας» πρέπει να το μελετήσει ο καθένας κληρικός.
Το φτωχό και ταλαιπωρημένο παιδί από τη Γρανίτσα της Γορτυνίας στάθηκε τροφοδότης, παρηγορητής και λειτουργός δεόμενος για το λαό του.

Μέσα από τους Ι. Ναούς και την «Αναπλαστική Σχολή Πατρών», που ίδρυσε στην οδό Ιωνίας 47, συνεχίζει να ευεργετεί...

Ανέδειξε εργάτες του Ευαγγελίου, όπως τον μακαριστόν Μητροπολίτην Ύδρας Ιερόθεον, τον οποίον ευτύχησα να έχω εξομολόγον. Έπειτα από μια ζωή θυσίας και αυταπαρνήσεως, εκοιμήθη την 29ην Ιουνίου 1964, ατενίζοντας την εικόνα της Θεοτόκου και προσευχόμενος.

Η πυρκαγιά όμως που άναψε, ακόμη σήμερα σιγοκαίει!..

=========================

 Μεριμνούσε για τους φυλακισμένους και τους ενδεείς και είχε γίνει ο προστάτης των προσφύγων. Ζούσε και κήρυττε ως Ορθόδοξος κληρικός, χωρίς να απομακρύνεται ούτε στο ελάχιστο από την αγία Παράδοση και τους ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας. Αυτό, όμως, είχε ως αποτέλεσμα να διωχθεί.
 Οι πρώτες συκοφαντίες άρχισαν με αφορμή τις νυκτερινές Θείες Λειτουργίες που τελούσε χάριν των εργαζομένων. Κι αυτό ήταν η αρχή ενός απηνούς πολέμου κατά του Αγίου Πατρός. Για πολλούς ήταν «βαρύς και  βλεπόμενος».΄Επρεπε να φιμωθεί ο λόγος της αληθείας.
 ΄Επρεπε να εξουδετερωθεί ο άνθρωπος του Θεού, για να παύσει ο έλεγχος των αμαρτωλών συνειδήσεων. Το 1931 η υπόθεση έφθασε στο Συνοδικό Δικαστήριο. Το αποτέλεσμα της δίκης ήταν, με πλειοψηφία μιας μόνο ψήφου, εξάμηνη αργία και περιορισμός στην Ιερά Μονή Γηροκομείου. Η συμπαράσταση όμως του λαού, ο οποίος σύσσωμος υπερασπίσθηκε τον πνευματικό του πατέρα, ήταν συγκινητική.
 Τελικά, η αθωότητα του Αγίου Γέροντος αποδείχθηκε περίτρανα και όχι μόνον διατάχθηκε ενωρίτερα η άρση της ποινής του, αλλά και τιμήθηκε να υπηρετήσει ως Πρωτοσύγκελλος στην Ιερά Μητρόπολη Πατρών.
 Το 1939 καλείται από τον Αθηνών Χρύσανθο να αναλάβει τα καθήκοντα του Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Κατόπιν πολλών πιέσεων δέχθηκε. Κι απ᾿ την θέση αυτή εργάσθηκε με σθένος για την εξυγίανση των εκκλησιαστικών πραγμάτων προχωρώντας σε βαθειές τομές.
 Δεν λύγιζε μπροστά σε τίποτε. Ουδέποτε εργάσθηκε για το ατομικό του συμφέρον. ΄Ελαμψε και στην περίοδο αυτή της πρωτοσυγκελλίας του με το άριστο παρά-   δειγμα και την ασκητική ζωή του.
 Το 1941 απαλλάχθηκε των καθηκόντων του Πρωτοσυγκέλλου όταν αρνήθηκαν με τόν τότε Αρχιεπίσκοπο να ορκίσουν δοσίλογη με τούς Γερμανούς Κυβέρνηση και επέστρεψε στην Πάτρα. Μετά από λίγο καιρό ο νέος αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός τον κάλεσε πάλι στην Αθήνα, αλλά αυτή την φορά δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση. Παρέμεινε έκτοτε κοντά στο ποίμνιό του, που με τόσο πόνο είχε αποχωρισθεί.

==========================

Ένα διδακτικό περιστατικό τέλος, από την αγία ζωή του π. Γερβασίου το οποίο σχετίζεται άμεσα με την τέλεση των ιερών ακολουθιών είναι και το εξής: «Πολλοί από εμάς αδελφοί μου έχουμε την κακή συνήθεια μέσα στον ιερό χώρο του Ναού, ακόμη και κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας, να μιλάμε, να χαιρετάμε (με χειραψία), να ψιθυρίζουμε, ή να πιάνουμε ατέλειωτες συζητήσεις με το διπλανό μας λέγοντας τα νέα μας, σχολιάζοντας την επικαιρότητα, ή ακόμη και όσα γίνονται την ώρα εκείνη την ιερή από τους ιερείς ή τους ψάλτες.

Προσέξτε λοιπόν το πιο κάτω περιστατικό, που διηγείται ένας αυτόπτης μάρτυρας, από τη λειτουργική ζωή του αγίου Γέροντος π. Γερβασίου, για να πάρουμε ζωντανό παράδειγμα, σχετικό με το θέμα αυτό.

Κατά τη διάρκεια ενός άδικου διωγμού, που είχε ξεσπάσει εναντίον του, μπήκαν στο άγιο Βήμα αστυνομικοί, για να τον συλλάβουν την ώρα που λειτουργούσε. Τον ειδοποίησαν

ότι θέλουν να του μιλήσουν. Ο Γέροντας δεν απάντησε τίποτε. Παρέμεινε ακίνητος. Δεν

ασχολήθηκε μαζί τους καθόλου μέχρι το τέλος της θείας λατρείας. Ήταν φανερό ότι

ζούσε βυθισμένος σε ουράνιους αγγελικούς κόσμους.

Οι αστυνομικοί έμειναν καθηλωμένοι, μη τολμώντας να προχωρήσουν στο έργο τους. Ακίνητοι  ως το τέλος. Όταν τελείωσε τη Θ. Λειτουργία, ο σεβαστός Γέροντας, έβγαλε το πετραχήλι, έβγαλε και το φελόνι  και τότε είπε στους αστυνομικούς:

«Ο Ιερέας δεν διακόπτει τη σιωπή του, ούτε κινείται μπροστά στο Άγιο Θυσιαστήριο. Εάν με διακόπτατε θα σας ήλεγχα αυστηρά. Όχι εγώ αλλά Αυτός που έχει δώσει εντολή να σιωπούμε όλοι μπροστά στο Θεό μένοντας ακίνητοι με ιερό φόβο και τρόμο»

Οι αστυνομικοί έφυγαν άπραγοι, έχοντας την αίσθηση, ότι έζησαν μια ώρα από την αιωνιότητα γεμάτη από τη φρικτή θεϊκή παρουσία!»

-----------------------------

της

Σοφίας Μουστακά,

Νοσηλεύτριας

Ο π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ

ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ

Ο π. Γερβάσιος επιθυμούσε πολύ να αποκτήσουν τα παιδιά δικό τους χώρο αναψυχής για την καλοκαιρινή περίοδο.

Για το σκοπό αυτό, έκανε προαιρετικό έρανο μεταξύ των χριστιανών και αγόρασε το1934 από την Ι.Μ. Γηροκομείου στη θέση «Προφήτης Ηλίας» και δίπλα από το ομώνυμο παρεκκλήσιο αγροτική έκταση τριών στρεμμάτων. Όλη η έκταση φυτεύθηκε από

τον Γέροντα και τα κατηχητόπουλα με δέντρα, όπως μουριές, αμυγδαλιές, πεύκα και

ελιές.

Εκεί άρχισε τα πρώτα καλοκαιρινά μαθήματα κάθε Κυριακή απόγευμα.

Το 1946 ξεκίνησαν οι πρώτες εκκλησιαστικές κατασκηννώσεις στην Ι. Μ. Γηροκομείου και στον Προφήτη Ηλία.

Στην Ι. Μ. Γηροκομείου φιλοξενήθηκαν 650 αγόρια σε τρείς αποστολές, διάρκειας είκοσι ημερών.

Για υπνοδωμάτια είχαν τα υπόστεγα των κελιών των μοναχών και κοιμόταν πάνω σε

κουβέρτες, τις οποίες με την ανατολή του ήλιου μάζευαν σε ρόλους και τους ακου

μπούσαν στον τοίχο. Όλες τις υπόλοιπες ώρες τις περνούσαν τα παιδιά στο προαύλιο με παιχνίδια, συγκεντρώσεις, τραγούδια και ύμνους. Στον Προφήτη Ηλία φιλοξενήθηκαν 700 κορίτσια, κυρίως άπορα από τα προσφυγικά.

Το φαγητό τους το ετοίμαζαν εθελοντικά κυρίες με πολλή αγάπη, τα δύσκολα εκείνα χρόνια μετά τον πόλεμο. Σε αυτές τις ιδιότυπες κατασκηνώσεις καλλιεργούνταν παράλληλα με τη σωματική ευεξία και η πνευματική εν Χριστώ ζωή και ανάπτυξη, η άσκηση στη βιοτεχνία και την οικοκυρική. Κορίτσια ηλικίας από επτά ως δεκαπέντε ετών ασχολούνταν με χειροτεχνήματα, όπως αζούρ, φιλτιρέ, κ.λπ., στο χειρισμό ραπτομηχανής, στην κατεργασία μεταξιού με λειτουργία υφαντουργείου, αλλά και σε άλλες χρήσιμες επιδόσεις για τον αγώνα της ζωής.

Ο μακαριστός Γέροντας καλλιεργούσε στα παιδιά την αυτοσυντήρηση και την κοι-

νωνικότητα. Αγωνιζόταν να οδηγηθούν από το «κατ’ εικόνα» στο «καθ’ ομοίωσιν», να

ξεχνούν το «εγώ», τα προσωπικά τους πάθη και να ζούνε στο «εμείς», με ξεγνιασιά ανα-

πνέοντας το άρωμα της καθαρής χριστιανικής ζωής. Η ζωή της κατασκήνωσης ήταν

κοινοβιακή και χριστοκεντρική, γι’ αυτό τα αποτελέσματα ήταν εμφανή όταν τα παιδιά επέστρεφαν στα σπίτια τους.

Κρατούσαν μέσα τους το Χριστό και την Ελλάδα και γινόταν φώς για την Πάτρα. Άλλωστε ο λόγος του Θεού ενοικεί πλουσίως στην παιδική ψυχή και εμπνέει αγάπη για την Εκκλησία και καύχηση για την Ορθοδο-

------------

19

1

Σ. Νικολαΐδου, εν εφημ. «Πελοπόννησος» 25/7/1968, σ. 5.

ξία.

Αργότερα από το καλοκαίρι του 1953 πρωτοξεκίνησε σιγά σιγά η λειτουργία της μεγάλης κατασκήνωσης βόρεια του χωριού Συχαινά, σε αγροτική έκταση οκτώ στρεμμάτων υπό την επωνυμία «Παιδική Εξοχή της Α.Σ.Θ. “Η Αγία Παρασκευή”» που δώρισε η φιλόθεος προσφυγοπούλα από τον Πόντο Μαρία Κωνσταντινίδου.

Ο Γέροντας αρνήθηκε αρχικά τη δωρεά προς αποφυγή της κατάκρισης του λαού. «Αν δεν επέμενε η κ. Αθηνά Θεοδοσίου, κατηχήτρια, δε θα γινότανε η κατασκήνωσις»

ομολογούσε ο παππούλης. Στην έκταση αυτή έκτισε Ναό προς τιμήν της Αγ.Παρασκευής και το 1954 φιλοξένησε 130 παιδιά με την ευλογία του Μητροπολίτου Πατρών

Θεοκλήτου, ο οποίος επισκέφθηκε την κατασκήνωση μαζί με το Δήμαρχο Πατρέων Β. Ρούφο.

Το 1961 φιλοξενήθηκαν 108 κορίτσια με προϊσταμένη την αφοσιωμένη διακόνισσα Αθηνά Θεοδοσίου, την οποία τιμούσαν τα παιδιά σαν αληθινή μητέρα τους. Το υπηρετικό προσωπικό μάγειροι, νοσοκόμες, φύλακες, τεχνικοί κ.λπ. αφανείς διάκονοι αγάπης θυσίαζαν τη θερινή τους ανάπαυση, χάριν της κατασκηνώσεως. Η κατασκήνωση λειτουργούσε με πρόγραμμα που σκοπό είχε την καλλιέργεια της χριστιανικής ζωής, τη διδασκαλία του λόγου του Θεού με όμορφες ιστορίες από την Αγ. Γραφή και τους βίους

των Αγίων.

Τα παιδιά ζούσαν σε ένα ήσυχο περιβάλλον με καθαρό αέρα, μακριά από κινδύνους μέσα στην ομορφιά της φύσης. Τα κελαηδήματα των πουλιών, οι ύμνοι που έψαλαν με τις παιδικές φωνούλες τους ανέβαιναν ψηλά στο θρόνο του Θεού. Μαζί με τη χριστιανική αγωγή καλλιεργούσαν το πατριωτικό συναίσθημα.

Η έπαρση και η υποστολή της σημαίας γινόταν καθημερινά, ενώ έπαιζαν σκέτς και έλεγαν ποιήματα.

Είχαν τη μεγάλη ευλογία να έχουν συνεχώς ανάμεσά τους τον πνευματικό τους πατέρα,

ο οποίος εξομολογούσε τα παιδιά, προκειμένου να κοινωνήσουν επάξια το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Την καρποφόρο πνευματική εργασία του Γέροντος στις κα

τασκηνώσεις αναγνώρισε και επιβράβευσε ο Μητροπολίτης Πατρών Κωνσταντίνος το

1963. «Συχαινά, το Θαβώρ της Αχαΐας, Η κατασκήνωση της αρετής. Ο θρίαμβος της

αγιωσύνης. Το πνευματικό περιβόλι του π. Γερβασίου», αφού τα παιδιά που παραθερί-

ζουν σ’ αυτές οδηγούνται «στα μονοπάτια της χάριτος στο δρόμο προς την τελειότητα του ουρανού»

========================

πηγή  το είδαμε εδώ