ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΪΚΟΥ ΥΠΕΡΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ρωμανού  Ξενοφάνουc  Ανδρούτσου*

 ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ Ή ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ «ΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥ;»

Οι 222 Κινέζοι Ορθόδοξοι άγιοι Μάρτυρες (†11-6-1900) που εκτελέσθηκαν λόγω της πίστης τους, οι περισσότεροι με φριχτό τρόπο, κατά την επανάσταση των «Μπόξερς» στο Πεκίνο και ο Άγιος Εσκιμώος μάρτυς, Πέτρος ο Αλεούτιος (†13-12-1815).

Ο πρώην «πανάσχημος»… ανθρωποφάγος της Αφρικής!

Ο Ρέπροβος και μετέπειτα γλυκύτατος Άγιος Χριστοφόρος (3^ος αι.).

Ποιος ξέρει τι εσώτερο ακατέργαστο κάλλος είδε στην καρδούλα του ο Καρδιογνώστης Θεάνθρωπος…

                      Οι 24 προστάτες άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κορέας, των οποίων, τα άγια λείψανα φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως στο Καπυόνγκ.

«Και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα τού κτίσαντος αυτόν, όπου ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός»

(Koλ., γ΄10-11).

ΟΙ ΜΕΓΙΣΤΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΑΓΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

«Τα μωρά και τα ασθενή του κόσμου» που αγκάλιασε, βάφτισε και εξαγίασε η Ρωμηοσύνη!

Στο κέντρο δεσπόζουν οι μορφές του Καθηγητή της Ερήμου, Μεγάλου Αντωνίου και του μεταποιημένου – παρά τω Αληθινώ Θεώ – σε Άγιο,

πρώην αρχιλήσταρχου και αιμοσταγούς δολοφόνου, Αββά Μωυσή του Αιθίοπα, το σκήνωμα, του οποίου, παραμένει άφθαρτο ως τις μέρες μας!

«Αυτά τα ζώα με την ελάχιστη νοημοσύνη και την πλακουτσωτή μύτη»,

σύμφωνα με τον Βολταίρο,

 είναι μερικοί από τους Μεγίστους Πατέρες και Μητέρες της Oικουμενικής Ορθοδόξου Εκκλησίας!

*Από το υπό έκδοση βιβλίο του:

ΦΡΑΓΚΟCΥΝΗ←«ΜΝΗΜΟΝΙΟ»→ΡΩΜΗΟCΥΝΗ

Πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ Υπό Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Orthodox Newsletter of St Theodore, Lanham

Ορθόδοξο Φυλλάδιο Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρου, Lanham

IOYNIΟΣ /JUNE 30^th, 2013                                                   Τεύχος / Issue 58

Υπό Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ   /   By His Eminence Metropolitan PANTELEIMON of Antinoes

Με την αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού σας καλωσορίζω σ’ αυτή την θεία και ουράνια ιερά ακολουθία και προσεύχομαι, όπως η αγάπη του Κυρίου και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, αναπαυθεί στις καρδιές όλων.

            Ο Κύριος επιθυμεί να μας δώσει ειρηνική καρδία, διότι, ο Ίδιος είναι ο Άρχων της Ειρήνης και είναι Αυτός που συμφιλίωσε τον άνθρωπο με τον Θεό.  Την ειρήνη που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο διαφέρει απ’ εκείνη του κόσμου.  Ο Κόσμος αναζητά εξωτερική ειρήνη, ενώ ο Θεός δίδει στον άνθρωπο την εσωτερική ειρήνη, που κανείς άλλος δεν μπορεί να προσφέρει.  Αυτή την θεϊκή ειρήνη ο άνθρωπος την δέχεται, όταν ο ίδιος ανοίξει την καρδιά του στο Χριστό και Τον καλωσορίσει με πίστη και εμπιστοσύνη.

            Ο σκοπός της ζωής και της υπάρξεως του ανθρώπου είναι να πετύχει τον αγιασμό και την σωτηρία του εν Χριστώ Ιησού.  Ο Απόστολος Πέτρος μας υπενθυμίζει την πρόσκληση του Θεού (Λευϊτ. 11:44), «άγιοι γίνεσθε, καθώς Εγώ Άγιος ειμί» (1 Πέτρ. 1:16).  Το να επιτύχει κανείς αυτόν τον αγιασμό, οφείλει να ακολουθήσει τον Χριστό, διότι Εκείνος είπε, «χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωαν. 15:5).  Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο σωτηρία του ανθρώπου και έλαβε όλη την ανθρώπινη φύση για να την σώσει και να την αγιάσει.  Ο Χριστός είναι η Αυτοαποκάλυψη του Θεού και χαρίζει την ουράνια θεογνωσία στον κάθε άνθρωπο, που επιθυμεί να γίνει αποδέκτης αυτής της θείας γνώσης.

            Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να επιτύχει την αληθινή γνώση περί του Θεού εκτός μέσον της θείας Αποκαλύψεως, που ο Ίδιος ο θεός αποκαλύπτει στον άνθρωπο. Κανένας δεν μπορεί να επιτύχει τον αγιασμό και την σωτηρία του εκτός μέσον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που ο Χριστός ίδρυσε χύνοντας το Πανάγιο Αίμα Του επάνω στο Σταυρό.

            Μόνον, όταν ο άνθρωπος στραφεί στον αληθινό Θεό, μπορεί να γίνει η ζωντανή εικόνα της θείας δόξας.  Ο Θεός αναπαύεται μέσα στις καρδιές μας, όταν εμείς εφαρμόζουμε τις εντολές Του και έτσι αποδεικνύομε, ότι αγαπάτε πράγματι τον Θεό.  Και, τότε, ο άνθρωπος φέρει πνευματικό καρπό, τις αρετές.  Διότι, χωρίς τον Χριστό δεν μπορεί να καρποφορήσει.

            Αυτό όμως τι σημαίνει; Για να επιτύχουμε οποιαδήποτε αρετή, για να επιτύχουμε τον αγιασμό και την σωτηρία μας, οφείλομε όχι μόνον να είμαστε μέλη του Κανονικού Σώματος του Χριστού, αλλά να είμαστε και ενωμένοι με το κανονικό Σώμα Του, που είναι η Αγία Ορθόδοξός Του Εκκλησία.  Οι πολυάριθμες και ποικιλόμορφες αιρέσεις, ως και τα διάφορα σχίσματα δεν ανήκουν στον Χριστό, αλλά είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, επινοήσεις του διαβόλου, όπου ο άνθρωπος δεν αγιάζεται και πολύ περισσότερο δεν σώζεται.

            Ο Χριστός καλεί όλους τους ανθρώπους να πιστέψουν σ’ Αυτόν και να Τον ακολουθήσουν.  Θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν στην επίγνωση της αληθείας.  Όσοι θέλουν να Τον ακολουθήσουν, οφείλουν να βαδίσουν επάνω στα δικά Του διδάγματα, να ακολουθήσουν το δικό Του παράδειγμα, να γίνουν μιμητές Του.

            Οι Άγιοι της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας αυτό ακριβώς έπραξαν.  Μέσα από τη ζωή τους φανέρωσαν τη ζωή του Χριστού.  Απέδειξαν, ότι τα διδάγματα του Κυρίου είναι εφικτά και ότι ο κάθε άνθρωπος, όταν θελήσει, μπορεί να τα εφαρμόσει στην καθημερινή του ζωή. Οι Άγιοι απέδειξαν, ότι τα λόγια του Χριστού είναι ζωή και πηγή σωτηρίας.  Οι Άγιοι είναι η απτή απόδειξη των υποσχέσεων του Θεού, ότι ο άνθρωπος μέσα στην Ορθόδοξο Εκκλησία του Θεού σώζεται και αγιάζεται.  Εάν κανείς αφαιρέσει τους αγίους, τότε αυτό αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή ο άνθρωπος ούτε σώζεται, ούτε αγιάζεται.

            Οι Άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι οι γνήσιοι φίλοι του Χριστού. Οι Άγιοι είναι εκείνοι που μιμήθηκαν τον Διδάσκαλό τους.  Οι Άγιοι είναι εκείνοι που θυσίασαν την ζωή τους προς χάρη του Διδασκάλου.  Οι Άγιοι είναι το Ιερό Ευαγγέλιο στην πράξη και στη ζωή.  Οι Άγιοι είναι οι εικόνες του Ζώντος Θεού και εκείνοι που αρνούνται τους Αγίους γίνονται αρνητές του Ευαγγελίου, του Χριστού, του Θεού.

            Οι Άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι οι ήρωες της Ορθοδόξου μας Πίστεως και τα πρότυπα κάθε αρετής. Οι ιερές εικόνες τους είναι τα άγραφα ιερά βιβλία που μας καλούν όλους για να τους μιμηθούμε και τα ιερά λείψανά τους αποτελούν πηγή θείων δωρεών.

            Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν λατρεύει τους αγίους, αλλά τους τιμά και σέβεται ως φίλους Χριστού, που απέδειξαν στη ζωή τους, ότι υπήρξαν αληθείς μαθητές του Σωτήρος Χριστού.  Οι Άγιοι, με την Χάρη του Χριστού, καταπάτησαν τον μισάνθρωπο διάβολο και αποδείχθηκαν νικητές εναντίον όλων των πονηρών πνευμάτων και της κάθε είδος αμαρτίας.

            Σήμερα, η Ορθόδοξος μας Εκκλησία τιμά την μνήμη όλων των Αγίων.  Μας καλεί να τους γιορτάσουμε όχι με γλέντια και χορούς, αλλά με το να τους μιμηθούμε στη ζωή.  Μας καλεί να σηκώσουμε τον σταυρό μας, να απαρνηθούμε τον αμαρτωλό εαυτό μας.  Μας καλεί να μετανοήσουμε για τα πολλά αμαρτήματά μας. Μας καλεί να γίνουμε ναοί του Θεού.  Μας καλεί να γίνουμε άγιοι.  Γι’ αυτό καθημερινά ακούμε τον ιερέα μέσα στη θεία Λειτουργία να προσκαλεί όλους λέγοντας: «Τα Άγια τοις αγίοις».

            Αγαπημένα μου παιδιά, ας αγωνιστούμε να γίνουμε και εμείς άγιοι, ας δεχθούμε την πρόσκληση του Χριστού.  Ας μη μείνει κανείς έξω, αλλά με την Χάρη του Χριστού μπορούμε και εμείς να επιτύχουμε εκείνο που οι Άγιοι της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας επέτυχαν, τον αγιασμό και την σωτηρία τους.

πηγή

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Επί 11 χρόνια κοντά του ο Ιερομόναχος Δαβίδ αφηγείται ζωντανά περιστατικά

Συγκινητική η παρουσία του κόσμου

Γράφει ο Γιώργος Σωμαράκης

Προ εκπλήξεως πιάστηκαν οι υπεύθυνοι της Ενωμένης Ρωμηοσύνης, με τον κόσμο να έχει κατακλύσει την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως, παρότι η αφόρητη ζέστη δημιούργησε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Ασφυκτικά γεμάτο, όρθιοι στους διαδρόμους και στις πόρτες οι πολίτες της Έδεσσας και όχι μόνο –είχε κόσμο από Σκύδρα, Αριδαία αλλά και από  τα γύρω χωριά- περίμεναν υπομονετικά να ακούσουν λόγια για τον γέροντα Παΐσιο αλλά και να παρακολουθήσουν το video που είχε ετοιμάσει το σωματείο και διέμεινε εντελώς δωρεάν σε cd σε όλον τον κόσμο στο τέλος της εκδήλωσης. Βέβαια αν και το οπτικοακουστικό αυτό υλικό είναι διάρκειας περίπου μιας ώρας λόγο του πολύ κόσμου παρουσιάστηκαν επιλεκτικά κάποια αποσπάσματα.

Στην μνήμη του λαού μας ως Άγιος

Κατά την έναρξη της εκδήλωσης και με την παρουσία του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, κ.κ. Ιωήλ έγινε το καλωσόρισμα από εκπρόσωπο του σωματείου και μεταξύ άλλων ειπώθηκε: «…Εκ μέρους της Ενωμένης Ρωμηοσύνης σας καλωσορίζω στην σημερινή μας μικρή εκδήλωση αφιέρωμα στην μνήμη του γέροντος Παϊσίου, του Αγιορείτου, ενός ασκητή που έχει καταγραφεί στην μνήμη μας και στην μνήμη του λαού μας ως Άγιος. Η Ενωμένη Ρωμηοσύνη είχε την χαρά και την ευλογία να γράψει πριν από λίγα χρόνια έναν οπτικοακουστικό δίσκο με τον βίο του γέροντος Παϊσίου. Απόσπασμα αυτού του δίσκου θα παρακολουθήσουμε σήμερα και κατά την έξοδό σας θα πάρετε δωρεάν. Πριν από αυτό όμως θα έχουμε την ευλογία να ακούσουμε λόγο ωφέλιμο, από το περιβόλι της Παναγίας, από τον Ιερομόναχο πατέρα Δαβίδ, από το Ιερόν Κελίον των Αρχαγγέλων του Αγίου Όρους. Θα ήθελα όμως πρώτα να καλέσω στο βήμα τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας, Πατέρα Ιωήλ, για έναν χαιρετισμό και να ευλογήσει την εκδήλωσή μας».

Με τα δυο μου χέρια την ευλογώ

«Χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτή την εκδήλωση που γίνεται στην αίθουσα της Μητροπόλεως όπου συχνά πυκνά ακούγονται Πνευματικοί Λόγοι», είπε ο Σεβασμιώτατος, ο οποίος επίσης χάρηκε που η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, παρ’ όλο που η έδρα της είναι στην Θεσσαλονίκη, έχει τόσες δραστηριότητες και στην έδεσσα. Μίλησε ακόμη για τον  Αγιορείτη Δαβίδ, ο οποίος είναι ένας εκλεκτός κληρικός και είναι ευτυχής που ανήκει στο δυναμικό της Μητροπόλεως. Ο Μητροπολίτης  Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, κ.κ. Ιωήλ, έχει γνωρίσει τον πατέρα Παΐσιο και είχε και καλές εμπειρίες  και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που χαίρεται ιδιαίτερα γι’ αυτήν την εκδήλωση και όπως τόνισε: «με τα δυο μου χέρια την ευλογώ κι εύχομαι το σωματείο της Ενωμένης Ρωμηοσύνης να αυξάνει και να πληθύνει και να κάνει πάντα τέτοιες καλές εκδηλώσεις για την υποδομή των ανθρώπων».

Οι εμπειρίες του Ιερομόναχου Δαβιδ

Αφού ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη και την Ενωμένη Ρωμηοσύνη ο Ιερομόναχος πατέρας Δαβίδ προχώρησε στην αφήγηση δικών του εμπειριών από την συχνή επαφή του με τον γέροντα Παΐσιο. 

 «Βλέπουμε μέσα στην Αγία Γραφή ότι όλοι σχεδόν οι Προφήτες ήταν συνυφασμένοι με την ζωή και την ιστορία της θλίψης και τις χαρές του Έθνους του Ισραήλ. Προφήτεψαν τις καταστροφές που θα έρχονταν, λόγο της αποστασίας τους από τον ζώντα Θεό. Προφήτεψαν την Παλιγγενεσία του  Έθνους τους. Πολλοί Προφήτες έζησαν αυτές τις καταστροφές, ζυμώθηκαν με αυτόν τον ανυπότακτο λαό και ταλαιπωρήθηκαν μαζί του. Δεν ήσαν αδιάφοροι αντιεισαγγελείς αυτών των τιμωριών. Αυτή είναι η ζωή του κάθε Προφήτη. Το Προφητικό κάλεσμα μέσα από την εκκλησία ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει….

Όμως το προφητικό κάλεσμα έχει μεγαλύτερη ευρύτητα και αφορά όλη τη ζωή του λαού. Με αυτήν την διάσταση δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Είναι από τα υψηλά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Η μορφή του Κοσμά του Αιτωλού ήταν καταλυτική για την ιστορία του έθνους μας. Είναι ο Προφήτης της Ρωμηοσύνης που με το μαρτυρικό του αίμα ζωοποίησε τις σκλαβωμένες ψυχές των ρωμηών. Τα Προφητικά του λόγια τα κράτησαν μέσα στις ψυχές τους πολλές γενιές ρωμηών. Πολλά πράγματα ακόμη τα αναμένουμε να γίνουν. Μίλησε για το μικρό και μεγάλο Ρωμαίικο. Μίλησε για τον προεδρικό στρατό που θα πορεύεται για την πόλη. Μίλησε για τους φόρους που θα βάλουν στα κοτέτσια και στα παράθυρα των σπιτιών, για την τηλεόραση, για το τηλέφωνο, για την εκδήλωση άλλων γεγονότων που άλλα έγιναν και άλλα αναμένονται να γίνουν.

Λένε οι Άγιοι Πατέρες ότι του Προφήτη τα λόγια μόνο ένας άλλος Προφήτης μπορεί να τα ερμηνεύσει. Αυτό το αισθάνθηκα κι εγώ στο προαύλιο της Παναγούδας όταν ακούγαμε τον Πατέρα Παΐσιο να μας δίνει την ορθή ερμηνεία για τα εξαμίλια που αναφέρει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Από πολλούς πολλά έχουν αναφερθεί για το ποια είναι αυτά τα εξαμίλια. Αλλά ο νέος Προφήτης της ρωμηοσύνης, ο μακαριστός γέροντας έδωσε την αληθινή εξήγηση, κάτι το οποίο το ζούμε σήμερα εμφανώς μέσα από τις ταλαιπωρίες του ελληνικού έθνους.

Θυμάμαι που μας ανέφερε τον ενθουσιασμό του για το βιβλίο του υπουργού Ν. Μάρτη περί μακεδονικού θέματος το πόσο σωστά έχει αναπτύξει αυτό το θέμα… γι’ αυτό είχε αναρτήσει στο δωμάτιό του εκεί που υποδεχόταν τον κόσμο την προφητεία του Προφήτου Αργύρου για τους Μακεδόνες.

Τον θυμάμαι να κρατάει το τετράδιο του Αγίου Αρσενίου… Για τα σημεία των καιρών πολλοί έχουν ωφεληθεί αλλά και πολλοί έχουν παρεξηγήσει.

Στην εποχή μας για την ρωμηοσύνη, αυτήν την κοινωνία των εθνών που έχουν ως σύμβολο ενότητας την ορθοδοξία, για το ελληνικό έθνος αλλά και ειδικά για την πορεία της εκκλησίας μίλησε μόνο ο γέροντας Παΐσιος…

Λένε οι Πατέρες ότι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος όταν δίδονται υπάρχει μια φυσική υποδοχή, δηλαδή μια φυσική κλίση ένα υπόστρωμα του φυσικού χαρίσματος. Για παράδειγμα το κάλεσμα της κυβερνήσεως γίνεται σε ψυχές που είναι ιδιαίτερα ηγεμονικές, το κάλεσμα της Σοφίας σε ψυχές που είναι ιδιαίτερα οξυδερκείς και νοήμονες… εννοείται ότι όλη αυτή η ποικιλία των ψυχών έχει περάσει μέσα από την κάθαρση και τον φωτισμό.

Βλέπουμε για παράδειγμα τον Μέγα Βασίλειο να μην περιορίζει το ενδιαφέρον του μόνο στην Καισάρεια, ενδιαφερόταν για το πώς πορευόταν οικουμενικά η εκκλησία, γι’ αυτό τον ονομάζουμε οικουμενικό Διδάσκαλο.

Ερχόμενοι στην περίπτωση του μακαριστού γέροντα πρέπει να θυμηθούμε ότι από τις πρώτες μέρες που γεννήθηκε έζησε την προσφυγιά. Έχασε την πατρίδα του, πήγε στο στρατό και πολέμησε για τις αξίες της ελληνικής φυλής μέσα στην παραζάλη του εμφυλίου πολέμου.

Πόνεσε για το λαό του Θεού, προσευχήθηκε υπέρ αυτού. Δεν περιορίστηκε στον προσωπικό του αγιασμό γι’ αυτό και ο Χριστός μας τον ανέδειξε νέο Προφήτη της Ρωμηοσύνης, μια συνέχεια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Τα λόγια του παρηγορούν πλήθος ανθρώπων σε πολλά έθνη. Μπορώ να πω ότι η Αγία μορφή του ενώνει όλη την Ορθόδοξη Οικουμένη, μιλάει στην καρδιά όλων των Χριστιανών.

Θυμάμαι μια άλλη φορά που μας μίλαγε για τις δύσκολες ημέρες που θα έρθουν τις οποίες θα ζήσετε εσείς μας έλεγε.

Στο τέλος όλων αυτών ο ΘΕΟΣ θα βοηθήσει την Ελλάδα, μάλιστα θα φτάσουν τα έθνη να λένε μα τόσο πολύ ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα και την βοηθάει; Βέβαια αυτή η βοήθεια του Θεού δεν είναι επειδή το αξίζουμε και για την αρετή μας αλλά για τα αίματα που έχυσαν οι πρόγονοί μας και περισσότερο οι ψυχές των Αγίων και της μάνας μας της Παναγίας …

Προσωπικά εύχομαι, ύστερα από το διεθνές ρεζίλι που ζούμε τώρα να ευαισθητοποιηθεί ό Έλληνας χριστιανός και να αποδώσει καρπούς μετανοίας διότι όλοι μας έχουμε ξεφύγει υπέρμετρα. Βλέπω ότι ο βίος και τα λόγια του μακαριστού γέροντα συγκινούν πλήθος καρδιών.

Πολλοί άνθρωποι γνώρισαν μέσα από αυτόν τον Θεό, μεταμορφώθηκε όλη η ζωή τους. Έχω γνωρίσει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις.

Η μορφή του γέροντα λέει πολλά από μόνη της ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά του μάτια, με πολύ πόνο για τον λαό του θεού.

Εύχομαι η μορφή του, ο βίος του και τα λόγια του σύγχρονου Αγίου να ενδυναμώσουν πολλές ψυχές προς την μετάνοια και να τις ξεδιψάσουν με την χάρη του Χριστού  που τόσο ξεπήδησε πάνω του.

Ζωντανά περιστατικά τα οποία ζήσαμε τα 11 αυτά χρόνια κοντά του είναι πάρα πολλά και μερικά από αυτά που δεν υπάρχουν στα βιβλία.

Όταν πήγα μικρό παιδί στο Άγιο Όρος στις 3 Ιουνίου του ‘83 ήταν πρώτη φορά που τον συνάντησα. Όταν με είδε με ρώτησε πού πηγαίνω. Του είπα στον γέροντα Παΐσιο. Μου λέει δεν είναι εδώ παιδί μου λείπει. Του λέω γέροντα εσείς είσαστε. Μου απαντάει αμέσως, πήγες στον Άγιό σου στην Θεσσαλονίκη να προσκυνήσεις; Του λέω γέροντα δεν πρόλαβα να πάω και αμέσως μετά μου απαντάει τι κάνει ο φίλος μου ο πάτερ Νικόδημος στην Πάτρα ο πατριώτης σου.

Θυμάμαι πολλές φορές με πολύ έξυπνους τρόπους προσπαθούσε να διορθώσει και εμάς αλλά και τους προσκυνητές που πήγαιναν κοντά του.

Όταν ήθελα να αφήσω το σχολείο ο γέροντας διέβλεψε ότι δεν πρέπει να αφήσω το σχολείο και όταν πήγα να του πω ότι σκέφτομαι αυτό το πράγμα πριν του πω με ρώτησε, ήρθες να με ρωτήσεις ή να μου αναγγείλεις αυτό που έχεις αποφασίσει. Λέω γέροντα θέλω να μου πείτε εσείς τι να κάνω και με ρώτησε έτσι χαριέστατα, η σχολή σας έχει ψυγείο;… έχει απαντάω… κατάψυξη έχει;.. έχει, ΄΄θα πάρεις τις σκέψεις σου αυτές που θες να τελειώσεις την σχολή θα τις βάλεις στην κατάψυξη και αφού τελειώσεις την τρίτη λυκείου τότε θα τις φέρεις να ξεπαγώσουνε και να δούμε τι θα κάνεις΄΄.

Ήρθε ένας επισκέπτης με άσχημες σκέψεις και τον προτρέψαμε να έχει έναν πνευματικό, να εξομολογείται, να μιλάει και άρχισε να μας ειρωνεύεται. Τι χρειάζεται η εξομολόγηση έλεγε. Τον πήγα στον γέροντα. Όταν πήγαμε σκάλιζε τον κήπο του, τον ρωτήσαμε, γέροντα τι κάνετε και απάντησε, εξομολογώ τον κήπο μου, όταν τον εξομολογώ βγάζει πολύ καλά πράγματα και κάνω και εξαγωγές, όταν τον αφήνω αξομολόγητο δεν κάνει προκοπή και ταλαιπωρούμαι…

Ήταν μια παρέα και έβγαλε ο γέροντας να κεράσει ένα λουκούμι, όταν έφτασε στον τελευταίο το λουκούμι το έριξε κάτω, το πάτησε, το λέρωσε και του είπε πάρτο να το φας. Λέει γέροντα είναι λερωμένο δεν μπορώ να το φάω. Αυτό το λουκούμι σου αξίζει έτσι λερωμένο γιατί εσύ γράφεις άσχημα πράγματα και λερώνεις τη νεολαία μας. Μάθαμε ότι ήταν σεναριογράφος και έγραφε άσχημα σενάρια και λέρωνε τη νεολαία μας.

Κάποτε ήρθε μια παρέα από την Αθήνα νομίζοντας ότι θα δουν κάποιον μάγο ή φακίρη. Ο γέροντας κατάλαβε την σκέψη τους και έτσι έξω από το κελί του βρήκαν μια ταμπέλα: «ζωολογικός κήπος κλειστός, η μαϊμού λείπει»

Στις 19 Ιανουαρίου του 1994 ήταν η τελευταία φορά που τον συνάντησα στο μοναστήρι της Σουρωτής. Με συνάντησε στο πλοίο ένα παιδί που είχε καρκίνο και είχε τρεις μήνες ζωής. Τον πήγα στην Σουρωτή. Όταν είδε τον γέροντα άρχισε να κλαίει με λυγμούς και τον αγκάλιασε. Πρώτη φορά συναντιόντουσαν και του είπε: «Γιώργο, παιδί μου, από το ίδιο πράγμα υποφέρω και εγώ, αλλά επειδή εσύ είσαι καλό παιδί, και είσαι φιλότιμο παιδί και αγαπάς και την Παναγία, η Παναγία θα σε κάνει καλά και θα ζήσεις, μην φοβάσαι, έχε πίστη. Είναι παντρεμένος σήμερα με τρία παιδάκια. Ο καρκίνος εξαφανίστηκε. Μας επισκέπτεται στο Άγιον Όρος.

Το πρώτο περιστατικό που είχα ζήσει στο Άγιον Όρος ήταν με ένα παιδάκι αυτιστικό. Όταν πήγε στον γέροντα ο πατέρας του παιδιού τον παρακάλεσε με την προσευχή του να τον βοηθήσουν. Ο γέροντας είπε ότι δεν έχει τίποτα και αστειευόμενος το έσπρωξε κάτω στο χώμα. Όταν σηκώθηκε από κάτω είναι όπως είμαστε όλοι μας. Σήμερα είναι στην Πάτρα παντρεμένος με δύο παιδάκια και δουλεύει στο πανεπιστήμιο.

Ένας άρρωστος με ελεφαντίαση. Ήταν δύσκολα να πάει στον γέροντα όμως είπε ότι ήταν ανάγκη.  Όταν τον είδε ο γέροντας έκανε χιούμορ… βρε παιδί μου του είπε είσαι σαν κινητό κρεοπωλείο. Κάθε φορά τον ακουμπούσε στο σημείο που είχε το πρόβλημα. Όταν τον είδαμε ξανά θεωρήσαμε ότι ήταν άλλος επισκέπτης. Ήρθε φυσιολογικός άνθρωπος.

Κάποτε συνάντησα έναν ταξιτζή. Είχε την δική του εμπειρία… προσπαθούσαν χρόνια να κάνουν παιδιά. Πήγε η γυναίκα του στην Σουρωτή, είχε πολύ κόσμο και περίμενε στην σειρά της και όταν τον είδε έκανε τα παράπονά της που δεν μπορούσανε να κάνουνε παιδιά. Θέλεις να κάνεις παιδί, την ρώτησε; Κάνε κάνα δυο τώρα και βλέπουμε. Μετά από μερικές μέρες διεγνώσθη ότι ήταν έγκυος και με δίδυμα.

Έλεγε σε πολλούς ανθρώπους το όνομά τους και δεν μας έκανε εντύπωση πλέον.

Σε κάποιον κληρικό τον καλωσόρισε ο γέροντας και του είπε καλώς τον Φίλλιπο. Λέει πάτερ Κώστα με λένε. Εγώ θέλω να σε λέω Φίλλιπο, πειράζει; Όχι γέροντα άλλα Κώστα με βαπτίσανε. Μετά από λίγα χρόνια έγινε κληρικός και στην χειροτονία τον ονόμασαν Φίλλιπο….

Την ευχή του να έχουμε.

Εφημ. ΄΄Πέλλα news΄΄, Σκύδρα.

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ – Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΙΒ΄ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Κυριακὴ 30 Ἰουνίου. Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων. Ἡ Σύναξις τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων τῶν Δώδεκα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ μετὰ τὴν Πεντηκοστήν, τὴν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ἐν Ἀσίᾳ, Λιβύῃ καὶ Εὐρώπῃ, Βοῤῥᾷ τε καὶ Νότῳ, Ἁγίων Πάντων Ἑορτὴν ἑορτάζομεν.

Τυπικαὶ διατάξεις τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Ἐν τῷ μικρῷ ἐσπερινῷ

Μετὰ τὸν προοιμιακὸν ψαλμόν, εἰς τὸ· Κύριε ἐκέκραξα…ἱστῶμεν στίχους δ΄ καὶ ψάλλομεν γ΄ ἀναστάσιμα στιχηρὰ τοῦ πλ.δ΄ ἤχου· Ἐσπε-ρινὸν ὕμνον, καὶ λογικὴν λατρείαν…Κύριε, Κύριε, μὴ ἀποῤῥίψης ἡμᾶς… Χαῖρε Σιὼν ἁγία…καὶ ἒν ἀνατολικὸν· Ὁ ἐκ Θεοῦ Πατρὸς Λόγος… Δόξα…τὸ ἰδιόμελον τῶν ἁγίων· Μαρτύρων θεῖος χορός…Καὶ νῦν, τὸ δογματικὸν θεοτοκίον· Πως σὲ μακαρίσωμεν Θεοτόκε…Τὸ· Φῶς ἱλαρόν… Τὸ προκείμενον τῆς ἡμέρας μετὰ τῶν στίχων αὐτοῦ. Εἰς τὸν στίχον, τὸ ἀναστάσιμον στιχηρὸν· Ἀνῆλθες ἐπὶ Σταυροῦ…εἶτα τὰ γ΄ προσόμοια τῆς Θεοτόκου· Χαῖρε, Θεοτόκε πάνσεμνε…Χαῖρε, Θεομῆτορ ἄχραντε… Χαῖρε, Θεοτόκε Δέσποινα…Δόξα…τὸ ἰδιόμελον τῶν ἁγίων· Πίστεως συμφωνία…ἅτινα εὑρίσκεται εἰς τὴν Λιτὴν τοῦ μεγάλου ἐσπερινοῦ. Καὶ νῦν…τὸ ὁμόηχον ἐγκωμιαστικὸν θεοτοκίον· Νεφέλην σὲ φωτὸς ἀϊδίου… Τό· Νῦν ἀπολύεις…καὶ τὸ τρισάγιον. Ἀπολυτίκιον, τὸ ἀναστάσιμον· Ἐξ ὕψους κατῆλθες…τῶν Ἀποστόλων· Ἀπόστολοι ἅγιοι…Δόξα…τῶν ἁγίων· Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου…Καὶ νῦν, τὸ ὁμόηχον θεοτοκίον· Τὸ ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον…Ἀπόλυσις. 

Ἐν τῷ ἀποδείπνῳ

Ἐν τῷ μικρῷ ἀποδείπνῳ, ὁ κανὼν τῆς Θεοτόκου κατ’ ἦχον καὶ ἡμέραν· Θεία προνοίᾳ γεγονὼς εἰς ὑπαρξιν…(ἐκ τοῦ Θεοτοκαρίου τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου). Εἰς τὸ τρισάγιον, τὸ κοντάκιον τῶν ἁγίων· Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως…Ἐν τέλει δὲ οἱ κδ΄ οἴκοι τῆς Θεοτόκου.

Ἐν τῷ μεγάλῳ ἐσπερινῷ

Μετὰ τὸν προοιμιακὸν καὶ τὸ α΄ κάθισμα τοῦ Ψαλτρίου, ἤτοι τὸ· Μα-κάριος ἀνήρ…εἰς τὸ· Κύριε ἐκέκραξα…ἱστῶμεν στίχους ι΄ καὶ ψάλλομεν γ΄ ἀναστάσιμα στιχηρὰ· Ἐσπερινὸν ὕμνον…Κύριε, Κύριε, μὴ ἀποῥῤίψης ἡμᾶς…Χαῖρε, Σιὼν ἁγία…ἀνατολικὸν ἐν· Ὁ ἐκ Θεοῦ Πατρὸς Λόγος… τῶν ἁγίων προσόμοια γ΄· Οἱ πνευματοῥῤήτορες…Πυρὶ ἐκκαιόμενοι… Θηρσὶ προσπαλαίσαντες…καὶ τῶν ἀποστόλων προσόμοια γ΄· Ὡς αὐτό-πται καὶ μάρτυρες…Ὡς βολίδες ἀστράπτουσαι…Ἁλιέων ὁ κάλαμος… Δόξα…τὸ ἰδιόμελον τῶν ἁγίων· Μαρτύρων θεῖος χορός…Καὶ νῦν…τὸ α΄ δογματικὸν θεοτοκίον· Ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν…Εἴσοδος. Τὸ· Φῶς ἱλαρόν…καὶ τὸ προκείμενον· Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν…μετὰ τῶν στίχων αὐτοῦ. Εἶτα τὰ γ΄ ἀναγνώσματα τῆς ἡμέρας· α’. Πάντα τὰ ἔθνη συ-νήχθησαν ἅμα…(Προφητείας Ἠσαΐου τὸ Ἀνάγνωσμα. Κεφ΄ μγ΄. 9),  β΄. Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ…(Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. Κεφ΄ γ΄. 1), γ΄. Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι…(Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀ-νάγνωσμα. Κεφ΄ ε΄. 16). Εἰς τὴν Λιτήν, ψάλλομεν τὸ στιχηρὸν τοῦ ἁγίου τῆς μονῆς ἢ τοῦ ἁγίου τοῦ ναοῦ. Εἶτα τὰ γ΄ ἰδιόμελα τῶν ἁγίων· Πίστεως συμφωνία…Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί…Δεῦτε ἅπαντες…Δόξα… τὸ ἰδιόμελον τῶν ἁγίων· Τῇ νῦν πανηγύρει, συνδράμωμεν οἱ πιστοί…Καὶ νῦν…τὸ ὁμόηχον θεοτοκίον· Ναὸς καὶ πύλη ὑπάρχεις…Εἰς τὸν στίχον, τὸ ἀναστάσιμον στιχηρὸν· Ἀνῆλθες ἐπὶ Σταυροῦ…καὶ τὰ κατ’ ἀλφά-βητον γ΄ στιχηρὰ· Χριστὸν δοξολογήσωμεν…Ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις…Ὦ Δε-σπότα τῶν ἁπάντων…Δόξα…τὸ ἰδιόμελον τῶν ἀποστόλων· Ἑορτὴ χαρ-μόσυνος…Καὶ νῦν…τὸ ἰδιόμελον τῶν ἁγίων· Δεῦτε πιστοί, σήμερον χορείαν ἐπικροτήσαντες…Τό· Νῦν ἀπολύεις…καὶ τὸ τρισάγιον. Ἀπολυ-τίκιον, τὸ ἀναστάσιμον· Ἐξ ὕψους κατῆλθες…τῶν Ἀποστόλων· Ἀπό-στολοι ἅγιοι…Δόξα…τῶν ἁγίων· Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου… Καὶ νῦν· Θεοτόκε Παρθένε...Ἡ εὐλόγησις τῶν ἄρτων καὶ ἡ ἀνάγνωσις εἰς τὰς ἐπιστολὰς.

Μὴ οὔσης ἀγρυπνίας, ἐν τῷ μεγάλῳ ἐσπερινῷ λέγομεν ἀπολυτίκια ὡς ἐν τῷ μικρῷ διετάχθησαν. Τῇ δὲ Κυριακῇ πρωῒ, ἐν τῷ μεσονυκτικῷ, ὁ τριαδικὸς κανὼν τοῦ ἤχου· Τῷ τρισηλίῳ Βασιλεῖ καὶ πρύτανι…Τά· Ἄξιόν ἐστιν…Τρισάγιον…Ἡ ὑπακοὴ τοῦ ἤχου· Αἱ μυροφόροι τοῦ Ζωο-δότου…αἱ δεήσεις καὶ ἡ ἀπόλυσις.

Ἐν τῷ ὄρθρῳ 

Εἰς τὸ· Θεὸς Κύριος...τὰ Ἀπολυτίκια· Ἐξ ὕψους κατῆλθες…τῶν Ἀπο-στόλων· Ἀπόστολοι ἅγιοι…Δόξα…τῶν ἁγίων· Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου…Καὶ νῦν, τὸ ὁμόηχον θεοτοκίον· Τὸ ἀπ’ αἰῶνος ἀπό-κρυφον…Εὐθὺς ἡ στιχολογία τοῦ Ψαλτηρίου ὡς ἐξῇς: ὁ ἀναγνώστης· Κύριε, ἐλέησον γ΄, Δόξα, καὶ νῦν…Καὶ ἀναγινώσκει τὸ Β΄ κάθισμα τοῦ Ψαλτηρίου. Εἰς τὸ τέλος αὐτοῦ λέγει· Δόξα, καὶ νῦν. Ἀλληλούϊα, ἀλ-ληλούϊα, ἀλληλούϊα δόξα σοι, ὁ Θεός. Ἐκ γ΄. Ἡ ἐλπὶς ἡμῶν Κύριε δόξα σοι. Ὁ ἱερεύς· μικρὰ συναπτὴ καί· Ὅτι σὸν τὸ κράτος…Ὁ χορός· Ἀμήν, καὶ ψάλλονται τὰ ἀναστάσιμα καθίσματα· Ἀνέστης ἐκ νεκρὼν…Δόξα∙ Ἄνθρωποι τὸ μνῆμά σου…Καὶ νῦν…τὸ θεοτοκίον∙ Ὁ δι’ ἡμᾶς γεννηθεὶς ἐκ Παρθένου…Εἶτα ὁ ἀναγνώστης· Κύριε, ἐλέησον γ΄, Δόξα, καὶ νῦν. Καὶ ἀναγινώσκει τὸ Γ΄ κάθισμα τοῦ Ψαλτηρίου. Εἰς τὸ τέλος αὐτοῦ λέγει· Δόξα, καὶ νῦν. Ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα δόξα σοι, ὁ Θεός. Ἐκ γ΄. Ἡ ἐλπὶς ἡμῶν Κύριε δόξα σοι. Ὁ ἱερεύς· μικρὰ συναπτὴ καί· Ὅτι ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος…Ὁ χορός· Ἀμήν, καὶ ψάλλονται τὰ ἀνα-στάσιμα καθίσματα· Λευχειμονὼν ὁ Γαβριὴλ φαιδρὼς ἐπέστη…Δόξα∙ Ἀ-ναστὰς ἐκ τοῦ τάφου ὡς ἀληθῶς…Καὶ νῦν…τὸ θεοτοκίον∙ Ἐπὶ σοὶ χαίρει Κεχαριτωμένη…Εἶτα ὁ ἀναγνώστης· Κύριε, ἐλέησον γ΄, Δόξα, καὶ νῦν. Καὶ ἀναγινώσκει τὸ ΙΖ΄ κάθισμα τοῦ Ψαλτηρίου. Εἰς τὸ τέλος αὐτοῦ ψάλλονται τὰ Εὐλογητάρια. Αἴτησις καὶ ἡ Ὑπακοὴ τοῦ ἤχου· Αἱ μυρο-φόροι τοῦ Ζωοδότου…Εὐθὺς οἱ ἀναβαθμοὶ τοῦ ἤχου, τὸ προκείμενον αὐτοῦ καὶ ἅπασα ἡ τάξις τοῦ ἑωθινοῦ α΄ Εὐαγγελίου. Εἶτα τὸ· Ἀνά-στασιν Χριστοῦ…Ὁ ν΄ ψαλμός. Δόξα· Ταῖς τῶν Ἀποστόλων…Καὶ νῦν· Ταῖς τῆς Θεοτόκου…Εἰς τὸν στίχον τὸ· Ἀναστὰς ὁ  Ἰησοῦς… 

Εἶτα οἱ κανόνες· ὁ ἀναστάσιμος μετὰ τῶν εἱρμῶν εἰς δ΄ τροπάρια, ὁ τῆς θεοτόκου, ἄνευ εἱρμῶν, εἰς β΄ τροπάρια, τῶν ἁγίων, ἄνευ εἱρμῶν, εἰς δ΄ τροπάρια καὶ τῶν ιβ΄ ἀποστόλων, ἄνευ εἱρμῶν, εἰς δ΄ τροπάρια. Λέγομεν δὲ καὶ τοὺς ιβ΄ στίχους τῆς στιχολογίας ἐν ἑκάστῃ ᾠδῇ, εἰς δὲ τὰ δύο τελευταῖα τὸ· Δόξα…καὶ τὸ· Καὶ νῦν…Καταβασίαι· Ἀνοίξω τὸ στόμα μου…Ἀπὸ γ΄ ᾠδῆς, τὸ ἀναστάσιμον κοντάκιον· Ἑξαναστὰς τοῦ μνήματος…καὶ ὁ οἶκος· Τά τοῦ Ἅδου σκυλεύσας βασίλεια…τὸ κοντάκιον τῶν ἀποστόλων· Τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας…Εἴτα, κάθισμα τῶν ἁγίων· Προπατόρων, Πατέρων, Πατριαρχών…Δόξα…τῶν ἀποστόλων· Κατοικισθέντες ἐν φωτὶ ἀπροσίτῳ…Καὶ νῦν…το θεοτοκίον· Οὐ σιω-πήσωμέν ποτέ Θεοτόκε…Ἀφ’ ἕκτης, κοντάκιον τῶν ἁγίων· Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως…καὶ ὁ οἶκος αὐτῶν· Οἱ ἐν πάσῃ τῇ γῇ μαρτυρήσαντες…Συ-ναξάριον τοῦ Μηναίου, εἶτα τοῦ Πεντηκοσταρίου. Ἡ τιμιωτέρα στι-χολογείται.

Τὸ· Ἅγιος Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν…ἐκ γ΄ καὶ τὸ· Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν…εἶτα τὸ ἑξαποστειλάριον, τὸ α΄ ἀναστάσιμον· Τοῖς μαθηταῖς συ-νέλθωμεν…τῶν ἁγίων· Τὸν Βαπτιστὴν καὶ Πρόδρομον…τῶν ἀποστόλων· Τῶν Μαθητῶν τὴν παντιμον δωδεκάδα…καὶ τὸ θεοτοκίον· Ὑμεῖς ἐν σοὶ καυχώμεθα Θεοτόκε…Εἰς τοὺς αἴνους, ἱστῶμεν στίχους ι΄ καὶ ψάλ-λομεν ἀναστάσιμα στιχηρὰ δ΄· Κύριε, εἰ καὶ κριτηρίῳ παρέστης…Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ Διαβόλου…Κύριε, εἰ καὶ ὡς θνητὸν ἐν μνημείῳ…Ὁ ἄγ-γελός σου, Κύριε…τῶν ἁγίων προσόμοια γ΄· Τοὺς Ἁγίους ὁ Κύριος…Σὺν προφήταις Ἀπόστολοι…Οἱ τὴν γῆν οὐρανώσαντες…καὶ τῶν ἀπὸστόλων προσόμοια γ΄· Ἡ κορυφαὶα κρηπὶς τῶν Ἀποστόλων…Ὁ ἐκ κοιλίας μητρὸς ἀφωρισμένος…Ὡς φῶς ὑπάρχων πρὸ πάντων τῶν αἰώνων… Δόξα…τὸ α΄ ἑωθινὸν· Εἰς τὸ ὅρος τοῖς Μαθηταῖς ἐπειγομένοις…Καὶ νῦν, τὸ Θεοτοκίον· Ὑπερευλογημένη ὑπάρχεις…Δοξολογία μεγάλη, καὶ μόνον τὸν ἀναστάσιμον τροπάριον· Ἀναστὰς ἐκ τοῦ μνήματος…Ἐκτενής, ἀπόλυσις,  καὶ ἡ α΄ ὥρα ἐν τῷ νάρθηκι.

Ἐν ταῖς ὥραις

Ἐν μὲν τῇ α΄ καί Ϟ΄ ὥρα, Δόξα…τὸ ἀναστάσιμον ἀπολυτίκιον· Ἐξ ὕψους κατῆλθες…Καὶ νῦν…τὸ θεοτοκίον τῶν ὡρῶν. Ἐν δὲ τῇ γ΄ καὶ θ΄ ὥρα, Δόξα…τό ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων· Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου…Καὶ νῦν…τὸ θεοτοκίον τῶν ὡρῶν. Εἰς τὸ τρισάγιον δὲ πασῶν τῶν ὡρῶν, ἡ ὑπακοὴ τοῦ ἤχου· Αἱ μυροφόροι τοῦ Ζωοδότου…

Εἰς τὴν Λειτουργίαν 

Τὰ τυπικά. Οἱ μακαρισμοὶ τοῦ πλ. δ΄ ἤχου εἰς δ΄ τροπάρια, καὶ ἐκ μεν τοῦ κανόνος τῶν ἁγίων ἡ γ΄ ᾠδὴ εἰς δ΄ τροπάρια ἄνευ εἱρμῶν, ἐκ δὲ τοῦ κανόνος τῶν ιβ΄ ἀποστόλων, ἡ Ϟ΄ ᾠδὴ εἰς δ΄ τροπάρια ἄνευ εἱρμῶν. Εἰσοδικὸν τὸ· Δεῦτε προσκυνήσωμεν…ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρών…Ἀπολυ-τίκια μετὰ τὴν εἴσοδον· Ἐξ ὕψους κατῆλθες ὁ εὔσπλαχνος…τῶν ἁγίων· Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου…τῶν Ἀποστόλων· Ἀπόστολοι ἅγιοι… τοῦ ἁγίου τῆς μονῆς ἢ τοῦ ἁγίου τοῦ ναοῦ…ἡ ὑπακοὴ τοῦ ἤχου· Αἱ μυροφόροι τοῦ Ζωοδότου…Δόξα…τὸ κοντάκιον τῶν ἀποστόλων· Τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας…Καὶ νῦν…τὸ κοντάκιον τῶν ἁγίων· Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως…Τρισάγιον. Προκείμενον καὶ Ἀλληλουϊάριον τῶν ἁγίων Πάντων. Ἀπόστολος τῶν ἁγίων Πάντων καὶ τῶν ιβ΄ ἀπο-στόλων, ήτοι· Ἀπόστολος· α΄. Τῶν ἁγίων Πάντων· Οἱ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας…(Ἑβρ. ια΄ 33-40, ιβ΄ 1-2), ὁ ζήτει τῇ πρώτῃ Κυριακῇ ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴν καὶ β΄. Τῶν ιβ΄ Ἀποστόλων· Ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους…(Κορ. δ΄ 9-16), ὁ ζήτει τῇ ι΄ Κυριακῇ τῶν ἐπιστολῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Εὐαγγέλιον· α΄. Τῶν ἁγίων Πάντων· Πὰς ὅς τις ὁμολογήσει ἐν ἑμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων… (Ματθ.  ι΄ 32-48, 37-38, ιθ΄ 27-30), ὁ ζήτει τῇ πρώτῃ Κυριακῇ ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴν καὶ β΄. Τῶν ιβ΄ Ἀποστόλων· Ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὄχλους…(Ματθ. θ΄ 36, ι΄ 1-8), ὁ ζήτει τῇ λ΄ Ἰουνίου. Εἰς τὸ Ἑξαιρέτως, τὸ· Ἄξιόν ἐστιν…Κοινω-νικὸν· Αἰνεῖτε τὸν Κύριον…και· Ἀγαλλιάσθε δίκαιοι ἐν Κυρίῳ. Τὸ· Εἴ-δομεν τὸ φῶς… Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου…ἐκ γ΄, Δόξα καὶ νῦν οἱ δύο ψαλμοὶ· Εὐλογήσω τὸν Κύριον…Ὑψώσω σὲ ὁ Θεός μου…καὶ ἡ ἀπόλυσις.   

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΟΦΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πάντων (Εβρ. ΙΑ΄ 33 – ΙΒ΄ 2) Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΟΦΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής

των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πάντων

(Εβρ. ΙΑ΄ 33 – ΙΒ΄ 2)

Την μνήμη των Αγίων Πάντων, αλλά και τη Σύναξη των Δώδεκα Αποστόλων εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Και τούτο, διότι συμπίπτει η Κυριακή των Αγίων Πάντων με την ημερολογιακή εορτή των «Στύλων της Οικουμένης».

Δεν θα υπήρχε, ομολογουμένως, καταλληλότερο Αποστολικό Ανάγνωσμα για την κοινή εορτή, απ' αυτό που θ' ακούσουμε την Κυριακή στους Ιερούς μας ναούς.

Φυσικά και σε άλλες εορτές η Εκκλησία μας έχει τοποθετήσει αυτό το τμήμα από την προς Εβραίους Επιστολή. Όμως, όσες φορές και αν μελετά ο πιστός τα θεόπνευστα κείμενα του λόγου του Θεού, τόσο και περισσότερο η χάρις τον οδηγεί στα ύψη των θείων νοημάτων.

Μας κάνει, λοιπόν, λόγο ο Απ. Παύλος για τα σπουδαία κατορθώματα των δικαίων της Π. Διαθήκης. Κατορθώματα όντως συγκλονιστικά, όμοια προς τα οποία, αλλά και μεγαλύτερα, όπως γνωρίζουμε από τα Ιερά μας Συναξάρια, επιτέλεσαν και οι Άγιοι της Εκκλησίας του Χριστού.

Βεβαίως, στην ευλογημένη αυτή Σύναξη της Αγιότητας, τον πρώτο λόγο, τον έχουν οι Άγιοι Απόστολοι, οι οποίοι αποτελούν και το θεμέλιον της Πίστεως«επικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των Αποστόλων και των Προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού». (Εφεσ. Β΄20).

Τι πρόσφεραν, πράγματι, οι θαυμαστές αυτές προσωπικότητες σ' ολόκληρο τον κόσμο; Είναι αδύνατον να συλλάβει ανθρώπινος νους τους ατρήτους κόπους και το μέγεθος της αποστολικής θυσίας, για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού.

Γι' αυτό και οι μεγάλοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, προεξάρχοντος του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου πλέκουν αιώνιες τιμές και αθάνατα εγκώμια στον όμιλο των Δώδεκα Αποστόλων, κυρίως όμως σ' αυτόν που αγωνίστηκε και θυσιάστηκε περισσότερο όλων, δηλ. στον Άγιο Απόστολο Παύλο!

Πράγματι, ριπές δέους διαπερνούν τις καρδιές των πιστών όταν σκέπτονται, μα περισσότερο όταν μελετούν τον ένθεο ζήλο και τον ιερό ενθουσιασμό των αποστολικών προσωπικοτήτων.

Αλλά εκεί που αποκορυφώνεται η συγκίνησις είναι όταν συνειδητοποιούμε πως και το Έθνος μας, η Ελληνική μας Πατρίδα, αξιώθηκε από τον Θεό να δεχθεί το σωστικό κήρυγμα από αποστολικά χείλη, και ότι τα ιερά χώματα που πατούμε, εξαγιάστηκαν από τους μεγάλους Αποστόλους και τους συνεργάτες τους. «Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά!» (Ρωμ. Ι΄15).

Λόγω του ότι τον τελευταίο καιρό ακούγονται από περίεργα έως και ανόητα πράγματα για την Ορθόδοξη Χριστιανική μας πίστη, σε σχέση με το Ελληνικό μας Έθνος, η διπλή αυτή εορτή των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πάντων, μας δίνει την ευκαιρία να εμβαθύνουμε στο όλο θέμα αντικειμενικά και ιστορικά και έτσι να καταλήξουμε σε ορθά και αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα. Σε συμπεράσματα τα οποία ανέκαθεν φυσικά υπήρχαν, αλλά έτι πλέον είναι ανάγκη σήμερα να τα επαναλάβουμε, να τα συστηματοποιήσουμε και κυρίως να τα επιβεβαιώσουμε.

Πρώτα απ' όλα να επισημάνουμε το γεγονός ότι υπήρξε ευδοκία Θεού πως κατά την εποχή της Σαρκώσες του Υιού και Λόγου του Θεού, στον κόσμο, όλοι σχεδόν οι άνθρωποι ομιλούσαν την Ελληνική Γλώσσα. Αυτό, όπως γνωρίζουμε, συνετέλεσε, ώστε ολόκληρη η Κ. Διαθήκη να γραφεί στην Ελληνική. Ήδη δε από του Γ' π.Χ. αιώνος, και η Π. Διαθήκη είχε αρχίσει να μεταφράζεται από τους Ο' μεταφραστές στην Ελληνική γλώσσα. Έτσι λοιπόν, με τον τρόπο αυτό, ολόκληρη η γραπτή διδασκαλία που κατέχει η Εκκλησία μας, η Αγία Γραφή δηλαδή, ήταν διατυπωμένη στην Ελληνική.

Αλλά και η άλλη πηγή της πίστεώς μας, η Ιερά Παράδοσις, είναι και αυτή στην Ελληνική. Και τούτο διότι οι αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών αλλά και τοπικών Συνόδων διατυπώθηκαν στη γλώσσα αυτή που έχει την δυνατότητα να αποδώσει και τις λεπτότερες αποχρώσεις του ανθρωπίνου πνεύματος (κατά το ανθρώπινον).

Φυσικά, το ίδιο ισχύει τόσο για τα λειτουργικά, όσο και για τα ανεκτιμήτου πνευματικής αξίας υμνολογικά μας κείμενα. Και εύκαιρον να μνημονεύσουμε στο σημείο αυτό τον εκ Βορείου Ηπείρου καταγόμενον, αείμνηστο όσιο γέροντα Γεράσιμο τον Μικραγιαννανίτη, τον Υμνογράφο της Μεγάλης Του Χριστού Εκκλησίας, του οποίου το τεράστιο υμνολογικό του έργο, (μέρος του οποίου παραμένει ακόμα ανέκδοτο), αποτελεί όχι απλώς Εκκλησιαστικό ή Εθνικό, αλλά Πανορθόδοξο και Παγκόσμιο πλουτισμό!

Και ας μη μας διαφεύγει και το γεγονός ότι οι ανεκτιμήτου αξίας πνευματικοί θησαυροί των Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας, που είναι θησαυρισμένοι στα συγγράμματά τους, βρίσκονται διατυπωμένοι στην ίδια αυτή Ελληνική μας Γλώσσα.

Το Ελληνικό Έθνος λοιπόν αξιώθηκε της μεγάλης τιμής από τον Θεό, να προσφέρει τη γλώσσα του, για να διατυπωθεί σ' αυτή πρωτοτύπως το θέλημα του Θεού. Αλήθεια, πόσο μας ζηλεύουν γι' αυτό τα άλλα έθνη!

Μπορεί βεβαίως αυτά να διαθέτουν πλούτο πολύ, στρατούς μεγάλους, δύναμη υλική τεράστια, τεχνική και ηλεκτρονική τεχνολογία όλων των μορφών και να καυχώνται για τον εν γένει πολιτισμό τους. Ένα όμως πράγμα δεν έχουν, την ειδική ευλογία του Θεού να προσφέρουν την γλώσσα τους προς διατύπωση της Αιωνίου Αληθείας. Και φυσικά τα όσα αναφέρουμε δεν έχουν ίχνος σωβινισμού ή οτιδήποτε άλλο. Απλώς επισημαίνουμε την πραγματικότητα και κάτι που είναι απ' όλους παραδεκτό. Άλλωστε, γι' αυτό αναγκάζονται πολλοί από τα άλλα έθνη, να μαθητεύσουν στη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας, ακριβώς για να μελετούν στο πρωτότυπο τα λόγια του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Αλλά το Έθνος μας, είναι εκείνο το οποίο ευθύς εξαρχής εδέχθη τον Χριστιανισμό και απαρνήθηκε την αρχαία ειδωλολατρία. Βρήκε δηλαδή στο Αποστολικό κήρυγμα αυτό ακριβώς το οποίο ζητούσε.

Ο Κύριος βέβαια δίδαξε μόνο στους Ιουδαίους. Αλλά αυτοί δεν δέχτηκαν τη διδασκαλία Του. Τον αρνήθηκαν και Τον εσταύρωσαν. Ενώ οι πρόγονοί μας με πολλή προθυμία αποδέχθηκαν τα θεία διδάγματα. Αυτό μάλιστα το προείδε ο Κύριος. Και γι' αυτό, όταν μερικοί Έλληνες ζήτησαν να Τον ιδούν και να τον γνωρίσουν προσωπικώς, είπε τα λόγια εκείνα που τόσο τιμούν το Ελληνικό μας έθνος: «Ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου» (Ιωάν. ΙΒ' 23).

Και όντως, οι περισσότερες Χριστιανικές Εκκλησίες, ιδρύθηκαν από τους Αποστόλους και τους μαθητές τους σε περιοχές και πόλεις Ελληνικές.

Εκείνο όμως που κάνει μεγάλη εντύπωση, όσον αφορά την διάδοση του Χριστιανικού κηρύγματος, και την εξάπλωση της Εκκλησίας μας, είναι ότι ενώ άλλα έθνη (Ιουδαίοι, Ρωμαίοι), κατεδίωκαν τον Χριστιανισμό και εθανάτωναν τους οπαδούς του Χριστού, στην Ελλάδα ο Χριστιανισμός όχι μόνον δεν εδιώχθη, αλλά και έγινε δεκτός με χαρά και ικανοποίηση.

Όλοι γνωρίζουμε ότι Έλληνας ήταν ο τρίτος των Ευαγγελιστών, ο Ιερός Λουκάς, ο οποίος μας χάρισε το εξαίρετο Ευαγγέλιό του και τα ανεκτίμητα «απομνημονεύματα» που αποτελούν και πτυχές της Ιστορίας της πρώτης μας Εκκλησίας. Το βιβλίο του δηλαδή των «Πράξεων των Αποστόλων»!

Αλλά και στους Αποστολικούς Πατέρες αν περάσουμε στην συνέχεια, που είναι οι άμεσοι διάδοχοι των Αποστόλων, θα δούμε ότι Έλληνες είναι ο Πολύκαρπος και ο Ιγνάτιος.

Έλληνες και οι πρώτοι Απολογητές του Χριστιανισμού, ο Ιουστίνος, ο Αθηναγόρας, ο Κοδράτος αλλά και τόσοι άλλοι.

Έλληνες οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας (Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος, Χρυσόστομος, και τόσοι άλλοι αστέρες του νοητού στερεώματος).

Εάν δε όλες αυτές οι μεγάλες μορφές έθεσαν στην υπηρεσία του Ευαγγελίου τις ψυχικές και τις διανοητικές τους ικανότητες και με όλα τους τα χαρίσματα εργάστηκαν για την διάδοση της διδασκαλίας και την υπεράσπιση των δογμάτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, οι Έλληνες είναι εκείνοι που πρόσφεραν και το αίμα τους, ως μάρτυρες πλέον, παραμένοντας εδραίοι και ακλόνητοι στην πίστη του Χριστού.

Όταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες εξαπέλυαν τους μεγάλους και φοβερούς εκείνους διωγμούς εναντίον των Χριστιανών, οι πρόγονοί μας ήταν εκείνοι που απέδειξαν ότι μπροστά στην πίστη δεν υπολόγιζαν ούτε την ίδια τους τη ζωή. Και αυτό το νέφος των πρώτων μαρτύρων, που ανέρχεται σε ένδεκα εκατομμύρια και πλέον, αποτελείται κατά μέγα μέρος από Έλληνες.

Για όλα αυτά, αλλά και για πολλά άλλα ακόμα που είναι καταγεγραμμένα στις χρυσές σελίδες, τόσο της Εκκλησιαστικής, όσο και της γνησίας Εθνικής μας Ιστορίας, ο Χριστιανισμός στην αυθεντική του έκφραση, δηλ. την Αποστολική και Πατερική, δόξασε τον Ελληνισμό. Και ας προσθέσουμε ότι απ' όταν με το διάταγμα των Μεδιολάνων (313 μ.Χ.) του Μ. Κωνσταντίνου, έπαυσαν οι διωγμοί, το νεοΐδρυτο τότε Βυζαντινό Κράτος, αφού εγκολπώθηκε τον Χριστιανισμό, αναδείχθηκε φάρος πολιτισμού σε Ανατολή και Δύση.

Όχι μόνο στην Ασία, αλλά και στην Ευρώπη, ως γνωστόν, υπήρχε τότε βαρβαρότητα και αμάθεια και ειδωλολατρία, τα οποία τα διέλυσε με τον Χριστιανικό του πολιτισμό το Βυζάντιο. Αυτό έκανε Χριστιανούς τους Ρώσους, τους Σέρβους, τους Ρουμάνους, τους Βούλγαρους κτλ, και με τον τρόπο αυτόν τους εκπολίτισε.

Αλλά άνευ αντιρρήσεων, η ευεργετική επίδραση της Ορθοδόξου Χριστανικής πίστεως στο Ελληνικό Έθνος, φαίνεται περισσότερο κατά τους χρόνους της τουρκικής σκλαβιάς. Κατά τους σκοτεινούς εκείνους αιώνες η μόνη δύναμη που παρηγορούσε και βοηθούσε τους υπόδουλους ήταν η Εκκλησία.

Δεν είναι βεβαίως δυνατόν στα στενά αυτά πλαίσια να αναπτυχθεί το κεφάλαιο αυτό σε όλη του την έκταση. Τούτο μόνο επισημαίνουμε το οποίο και τονίζουν και όλοι οι σοβαροί μελετητές. Ότι άνευ της πίστεως των Αγίων και των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας, το Έθνος μας θα είχε υποστεί αφελληνισμό.

Αλλά και μέχρι των ημερών μας δεν επιβεβαιώνεται αυτή η πραγματικότητα;

Οπωσδήποτε, όπου υπάρχει ζωντανή Εκκλησία, όπου οι ποιμένες γνωρίζουν την ευλογημένη τους αποστολή, εκεί εκτός της Ορθοδόξου πνευματικότητος, έχουμε και ανεπτυγμένο το ορθό Εθνικό φρόνημα. Όπως αντιθέτως, όταν υποσκάπτονται τα θεμέλια της πίστεως μέσω των ποικίλων πλανών και οικουμενιστικών στοιχείων, εκεί δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ελαττώνεται έως και εκμηδενίζεται και αυτή η Εθνική πατριωτική συνείδηση.

Κυριακή των Αγίων Πάντων και Σύναξις των Αγίων Αποστόλων!

Πόσα αλήθεια μηνύματα δε μας μεταδίδει η διπλή αυτή εορτή! Από τα άκρως πνευματικά που παραπέμπουν στη ζωντανή Ορθόδοξη Αποστολική Παράδοση, η οποία εκφράζεται διά της δογματικής μας διδασκαλίας, έως και αυτή την καθημερινότητα την οποία βλέπουμε πώς τη βίωσαν οι εορταζόμενοι Άγιοι. Με αγώνα αλλά και χαρά. Με μαρτύριο της συνειδήσεως, αλλά και με ιερό ενθουσιασμό. Με αγάπη προς την Αλήθεια και θερμή προσευχή για να την γνωρίσει όλος ο κόσμος. Και Αλήθεια είναι ο Χριστός και το Σώμα Του. Η Ορθοδοξία μας. Και συνάμα με αγάπη προς αυτό το Έθνος μας που τόσα πρόσφερε για την πίστη, αλλά και που τόσο ευεργετήθηκε από την πίστη των Αποστόλων και των Αγίων.

Ομολογουμένως αδελφοί μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να επιβεβαιώνεται αυτή η διδασκαλία των Αγίων Αποστόλων με την συνεχή και ατελεύτητη αγιότητα των τέκνων της Εκκλησίας. Και φυσικά δεν υφίσταται μεγαλύτερο χάρισμα και πληρέστερη πνευματική χαρά από το να αγωνιζόμαστε εν ταπεινώσει αλλά και με ζήλο ιερό που αναρριπίζει η Χάρις του Θεού, για να μιμηθούμε τους μεγάλους Αδελφούς μας.

Τους Αγίους του Θεού.         

Αυτή ας γίνει η ευχή μας αλλά και η αποστολή μας.

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Για ποιόν κύριο λόγο αγαπάμε τους δύο κορυφαίους;

 

Η Εκκλησία εορτάζει αύριο την βαθιά αγάπη, την τέλεια αφοσίωση, την γενναιότητα του χαρακτήρα, την πνευματική ανδρεία στα πρόσωπα των δύο κορυφαίων. 

Τόσο μέγιστοι και ξεχωρισμένοι από μας, όσο και πολύ κοντά στην καθημερινότητα μας. Δύο απόστολοι με πάθος, ζήλο, ιερή κυκλοθυμία πού το κάθε πάθος τους το μετήλλαξαν σε υψηλή αρετή. 

Υπάρχει ποιό οικεία εικόνα από αυτην του Πέτρου πού πρώτα αρνείται και μετανοει για να ομολογήσει μετά; 

Υπάρχει πιό συνηθισμένη εικόνα χριστιανού από αυτήν του Παύλου, πού διώκει πρώτα και μετά διακονεί; 

Και οι δύο εκεί πού ανταριάζονται εκεί συγχωρούν και ευλογούν. Εκεί πού θυμώνουν, εκεί μεταμελούνται, υπομένουν και φέρονται πατρικά. 

Γι αυτούς δεν υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες. Το κάθε τί είναι Χριστός.

Ο ένας ψαράς και ο άλλος σκηνοποιός.Δύο φιγούρες της καθημερινότητας πού κρύβουν κάτι το διαφορετικό από τον κοινό κόσμο. Το βαθύ μυστήριο της αγιότητας με την ιερότητα της απλής κοινοτοπίας.

 Ο ένας με εγκόσμιες προσδοκίες πριν γνωρίσει τον Χριστό, ο άλλος θρησκευόμενος με μεταφυσικές ανησυχίες πριν το όραμα της Δαμασκού. Εικονίζουν τα θέλω και τον χαρακτήρα κάθε θρησκευόμενου. Τα συμπεριλαμβάνουν και τα ανακεφαλαιώνουν ΟΛΑ.

 Ε λοιπόν αυτοί οι Απόστολοι, αυτοί οι δύο πού στην αγιότητα δεν φτάνουμε ούτε το δαχτυλάκι τους , είναι ταυτόχρονα εκείνοι πού αντικατοπτρίζουν με την συμπεριφορά τους, τον ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ όλων των αιώνων. 

Γι αυτό και τους αγαπάμε και τους ξεχωρίζουμε ιδιαίτερα.

Είναι οι δικοί μας αναγνωρίσιμοι άνθρωποι, οι χριστιανοί της διπλανής πόρτας, πλην τόσο μα τόσο ιεροί!

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΘΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΜΙΑ ΠΤΥΧΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ! 

Και ταυτόχρονα είναι οι Πατέρες, οι φίλοι, οι μεγάλοι αδελφοί μας πού στερέωσαν το σπίτι μας, την Εκκλησία και πήγαν το Ευαγγέλιο μέχρι εκεί πού δύει ο ήλιος, από περάτων έως περάτων της γης.

Και όλα αυτά είναι τόσο βαθιά συγκινητικά πού κεντρίζουν και ενεργοποιούν την βαθύτερη αγάπη μας...

 πηγή

ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΦΗΜΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

Τῌ ΚΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΝΙΟΥ

Μνήμη 
τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων καὶ Πρωτοκορυφαίων,
 Πέτρου καὶ Παύλου.

Τῇ ΚΘ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
 Μνήμη 
τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων καὶ πρωτοκορυφαίων, 
Πέτρου καὶ Παύλου.

Σταύρωσις εἷλε κήρυκα Χριστοῦ Πέτρον,
Τομὴ δὲ Παῦλον, τὸν τεμόντα τὴν πλάνην.
Τλῆ ἐνάτῃ Σταυρὸν Πέτρος εἰκάδ' ἄορ δέ γε Παῦλος.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

                                                       

Ὁ μήνας ᾽Ιούνιος καταυγάζεται ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου (29 ᾽Ιουνίου). Δέν πρόκειται περί μίας ἁπλῆς ἑορτῆς, ὅπως συνήθως ἑορτάζουμε τίς ὑπόλοιπες ἑορτές τῶν ἁγίων μας: νά θυμηθοῦμε τήν κατά Χριστόν πολιτεία τους καί στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας νά τούς μιμηθοῦμε. Στόν ἐναγκαλισμό τῶν δύο ἀποστόλων, ὅπως τόν βλέπουμε στή γνωστή εἰκόνα τους, ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τή σύζευξη τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων, μέ ἄλλα λόγια εἶδε τούς ἀποστόλους αὐτούς ὡς σύμβολο καί τύπο τῆς παραδόσεώς της.

Ὑπῆρξε, καί ὑπάρχει ἀκόμη σέ ὁρισμένους αἱρετικούς, ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν διαφορετικές παραδόσεις καί ἐκφράζουν διαφορετικές θεολογίες: ὁ ἀπόστολος Πέτρος – λένε -  τονίζει τά ἔργα ὡς δρόμο σωτηρίας, γεγονός πού τόν σχετίζει περισσότερο μέ τήν ᾽Ιουδαϊκή παράδοση, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει κυρίως τήν πίστη, ἄρα εἶναι ὁ ρηξικέλευθος καί ὁ ἀληθινός χριστιανός. Τόν Πέτρο εἶδαν πολλοί ὡς πρότυπο τῆς θεολογίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἡ ὁποία πράγματι ὑπερτονίζει τά καλά ἔργα εἰς βάρος συχνά τῆς πίστεως, καί τόν Παῦλο ἀπό τήν ἄλλη σχέτισαν μέ τόν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ὑποβαθμίζει τά ἔργα ὑπέρ τῆς πίστεως.

Γιά ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους ὅμως μία τέτοια διασπασμένη κατανόηση τῆς θεολογίας τῶν ἀποστόλων αὐτῶν ἀποτελεῖ μεγάλη πλάνη. Καί τοῦτο γιατί καί οἱ δύο ἀπόστολοι ἐκφράζουν τήν ἴδια τελικῶς θεώρηση τῆς πίστεως. Δέν προβάλλει ἄλλον Χριστό ὁ Πέτρος καί ἄλλον ὁ Παῦλος. Καί οἱ δύο καταθέτουν τήν ἴδια ἐμπειρία, τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, γιά τήν ὁποία καί οἱ δύο ἔδωσαν μέ μαρτυρικό τρόπο τή ζωή τους. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἄλλωστε πού τούς φώτιζε, ἦταν καί εἶναι πάντοτε τό ἴδιο. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιά παράδειγμα, τονίζει τήν πίστη ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, ἐξαγγέλλει τήν κοινή μαρτυρία καί τῶν ἄλλων ἀποστόλων, ποεξάρχοντος τοῦ Πέτρου (Βλ. π.χ. Α´Πέτρ. 1, 5-9. 21κ.ἀ.), κατά τήν ὁποία, ναί μέν ῾ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται᾽ (Ρωμ. 1,17), ἀλλά ἡ πίστη αὐτή ἐκφράζεται μέ τά ἔργα τῆς πίστεως, μέ τή μετάνοια δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου, καί μέ τόν καρπό τῆς πίστεως, τήν ἀγάπη. ῾Πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽ (Γαλ. 5, 6) κατά τή συνοπτική διατύπωσή του, πού σημαίνει ὅτι τότε ἡ χριστιανική πίστη ζωντανεύει καί ἐνεργοποιεῖται, ὅταν ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τῆς ἀγάπης. Πρόκειται γιά διαφορετική διατύπωση τῆς διδασκαλίας καί τοῦ ἀποστόλου ᾽Ιακώβου, κατά τήν ὁποία ῾ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι᾽ (2, 18). Διαφορετικά, ἡ πίστη μόνη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ καί ὡς δαιμονική, ἀφοῦ ῾καί τά δαιμόνια πιστεύουσιν καί φρίττουσι᾽( ᾽Ιακ. 2,19).

῎Ετσι πίστη καί ἔργα (πίστεως) συμπορεύονται στή χριστιανική παράδοση, ἐνῶ ὁποιαδήποτε διάσπαση τῆς πίστεως ἀπό τά ἔργα ἑρμηνεύεται ὡς τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ διασπασμένου νοῦ τῶν αἱρετικῶν. Ἡ ἐσωτερική δηλαδή διάσπαση, τήν ὁποία ζοῦν οἱ αἱρετικοί, λόγω τῆς ἐνεργούσας μέσα τους ἁμαρτίας, τούς ὁδηγεῖ καί στό νά βλέπουν διασπασμένη τή θεολογία τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Μέ ἄλλα λόγια καί στό σημεῖο αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἡ ψυχολογική ἀρχή, σύμφωνα μέ τήν ὁποία  ὁ κάθε ἄνθρωπος γιά τήν κατανόηση τοῦ κόσμου προβάλλει στήν πραγματικότητα τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό: αὐτό πού ζεῖ, τό προεκτείνει καί πρός τά ἔξω.

Στήν πιθανή ἔνσταση ὅτι ἱστορικά ὑπῆρξε κάποια σύγκρουση τῶν πρωτοκορυφαίων - ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος τότε πού ῾ἦρθε ὁ Πέτρος στήν ᾽Αντιόχεια, τοῦ ἀντιμίλησε κατά πρόσωπο, γιατί ἦταν ἀξιοκατάκριτος. Γιατί πρίν ἔρθουν μερικοί ἄνθρωποι τοῦ ᾽Ιακώβου, ἔτρωγε στά κοινά δεῖπνα μαζί μέ τούς ἐθνικούς. Σάν ἦρθαν ὅμως, ὑποχωροῦσε καί διαχώριζε τή θέση του, ἐπειδή φοβόταν τούς ᾽Ιουδαίους᾽ (Πρβλ. Γαλ. 2,11 ἑξ.) - ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι διαφορετική: ἡ διαφωνία ἦταν γιά τήν τακτική τοῦ Πέτρου ἀπέναντι στούς ἐθνικούς καί ὄχι γιά τήν πίστη καί τήν ἀλήθεια πού ζοῦσε. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ᾽Εκκλησία μας, εἴπαμε, πρόβαλε καί προβάλλει συνεχῶς τήν  ἑ ν ό τ η τ ά  τους μέσα καί ἀπό τήν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς τους, ὅπου τούς τοποθετεῖ σέ ἐναγκαλισμό.

Ἡ μεγάλη λοιπόν ἑορτή τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού ἡ ᾽Εκκλησία μας τή συνοδεύει καί μέ νηστεία (γι᾽ αὐτούς γίνεται ἡ νηστεία καί ὄχι γιά τήν ἑπομένη, τῆς σύναξης τῶν ἀποστόλων), μᾶς ὑπενθυμίζει τή βασική ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας ὅτι δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε καί νά σχετιστοῦμε μέ τόν Χριστό, ἄν μαζί μέ τήν πίστη μας σέ ᾽Εκεῖνον δέν κινητοποιηθεῖ καί ὅλη ἡ ζωή μας. Μέ ἁπλά λόγια, ἡ ἀγάπη μας γιά τόν συνάνθρωπο (αὐτό σημαίνει κυρίως κινητοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας) ἀποτελεῖ καί τή σπουδαιότερη ἐπιβεβαίωση τῆς πραγματικῆς πίστεώς μας.

πηγή