Ὅσιος Πορφύριος: Τό Μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης εἶναι προσφορά τοῦ Θεοῦ, ἀπαλλαγή ἀπό τό κακό καί τά ἀδιέξοδα

Α. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ

   Προσφορά τοῦ Θεοῦ, ἀπαλλαγή ἀπό τό κακό καί τά ἀδιέξοδα
Ὁ Θεόπνευστος Ὅσιος Πορφύριος, πού ἀπό πολύ μικρός πλουτίστηκε μέ πλῆθος Ἁγιοπνευματικῶν χαρισμάτων, χάρις στήν συνεχή του μετάνοια-ἐξομολόγηση καί τήν τέλεια ὑπακοή του στούς Πνευματικούς του Πατέρες, δίδασκε ὅτι: 
«ἡ ἐξομολόγηση εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ ἔρθει ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν Θεό. Εἶναι προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Τίποτα καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ στερήσει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο αὐτὴν τὴν ἀγάπη»[1]. Ἡ θεραπεία τοῦ ἀσθενοῦς πνευματικά ἀνθρώπου ἀρχίζει μέ τήν μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση. «Ἐγώ δέν ἔχω τίποτε», ἔλεγε. «Ἕνα πράγμα ξέρω. Μετάνοια, ἐξομολόγησι, ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία»[2].
Πνευματικό του παιδί ἀποκαλύπτει:
Ὁ Ὅσιος «ἔλεγε πώς, μὲ τὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ὅ,τι εἶναι πεσμένο χάμω ἀνορθώνεται. Μᾶς εἶπε κάποτε τὴν συγκινητικὴ περίπτωση ἑνὸς μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε πάει μικρὸς στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ εἶχε πολλὰ χαρίσματα, ποὺ τὸν ἔκαμναν νὰ νιώθει ὅτι ζοῦσε μέσα στὸν παράδεισο. Μιὰ ἡμέρα δὲν ἔκανε ὑπακοὴ σὲ κάτι ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Γέροντάς του καὶ τοῦ ἔφυγε τότε ὅλη αὐτὴ ἡ χαριτωμένη κατάσταση. Ὅταν γύρισε ὁ Γέροντάς του κι ἔκανε ἐξομολόγηση καὶ διαβάστηκε ἡ συγχωρητικὴ εὐχή, ἀμέσως ἐπανῆλθε ἡ κατάσταση ἐκείνη τῆς χάριτος, τὴν ὁποία εἶχε ἀπολέσει[3].
Ὁ Γέρων Πορφύριος τόνιζε πάντοτε ὅτι, ὅταν εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅταν συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, εἴμαστε μέσα στὸν παράδεισο. Καὶ ὅτι, ὅσο πιὸ πολὺ συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια, τόσο πιὸ πολὺ εἴμαστε στὴν αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ πάντοτε μᾶς θύμιζε τὴ ρήση τοῦ Κυρίου μας: “Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον”»[4].
Ἡ συμμετοχή στήν Ἱερά Ἐξομολόγηση εἶναι γιά τόν Ὅσιο ἀπόδειξη τῆς πίστης στόν Χριστό καί αἰώνια ζωή.
 Ἡ ἐξομολόγηση, διακήρυττε, εἶναι: α) ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο,
β) ὁ τρόπος ἀποβολῆς τοῦ κακοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο καί γ )ἡ λύση κάθε ἀδιεξόδου.
«Δέν ὑπάρχει», παρατηροῦσε, «ἀνώτερο πράγμα ἀπ’ αὐτό πού λέγεται μετάνοια καί ἐξομολόγηση. Αὐτό τό μυστήριο εἶναι ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Μ’ αὐτό τόν τέλειο τρόπο ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπ’ τό κακό. Πηγαίνομε, ἐξομολογούμαστστε, αἰσθανόμαστε τήν συνδιαλλαγή μετά τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ἡ χαρά μέσα μας, φεύγει ἡ ἐνοχή. Στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει ἀδιέξοδο, γιατί ὑπάρχει ὁ ἐξομολόγος, πού ἔχει τήν χάρη νά συγχωρεῖ. Μεγάλο πράγμα ὁ πνευματικός!»[5].
Σέ ἄλλη περίπτωση, κουρασμένος μετά ἀπό πολύωρη ἐξομολόγηση, εἶπε: «Παιδιά μου, νὰ ἐξομολογεῖσθε συχνά, νὰ κοινωνεῖτε καὶ ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀνθρώπους»[6].

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

                                           Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

  [1] Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου, Ἀνθολόγιο συμβουλῶν, Ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι Ἀττικῆς, Α΄ ἔκδοση 2002, (στό ἑξῆς: Ἀνθολόγιο) σελ. 169. Βρίσκεται στό: Κλείτου Ἰωαννίδη, Ὁ Γέρων Πορφύριος, Ἀθῆναι 1993 (στό ἑξῆς:Ὁ Γέρων Πορφύριος),http://www.porphyrios.net/%e1%bc%90%ce%be%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b7%cf%83%ce%b7-2/

[2] http://geron-porfyrios.blogspot.gr/2009/08/blog-post.html

[3] Τό περιστατικό ἀφορᾶ στόν ἴδιο τόν Γέροντα Πορφύριο ὅταν ἀκόμη ἦταν ὑποτακτικό στό Ἅγιον Ὄρος.

[4]Ἀνθολόγιο, σελ. 176-7. Βρίσκονται στό: Ὁ Γέρων Πορφύριος, σελ. 94
http://www.porphyrios.net/%e1%bc%90%ce%be%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%e1%bd%b6-%e1%bd%91%cf%80%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%ae/

[5] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄ σελ. 367.

[6] Ἀνθολόγιο σελ. 172
http://www.porphyrios.net/%e1%bc%90%ce%be%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b7%cf%83%ce%b7-2/
το είδαμε εδώ

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ (Α-7)

Στήν ἀρχή, ὁ ἄνθρωπος ἑλκύεται μέ τόν α´ ἤ β´ τρόπο ἀπό τήν δωρεά τῆς Χάριτος. Στήν γνησία-ἀτέλεστη ἐμπειρική πραγματικότητα ὁ ἄνθρωπος ἑλκύεται αἰσθητά ἀπό τήν Χάρι, διότι γεύεται τήν ἐπίσκεψι τοῦ Θεοῦ, ''τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν'', πού τοῦ παρέχει νέα πνευματικά φτερά. Τότε ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται πνευματικά. Ζεῖ τήν ὄντως καινή ἐν Χριστῷ ζωή. Γίνεται ''καινή κτίσις'', ἀναγεννᾶται ἄνωθεν. Καί τότε ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μία κατάστασι, πού ὄχι ἁπλῶς πιστεύει στόν Θεό - πού κι αὐτό βέβαια εἶναι σωτήριο καί ἀπαραίτητο, καί μάλιστα στήν ἀρχή -, ἀλλά γνωρίζει, στό μέτρο τῆς προσωπικῆς του θεοαποκαλύψεως, τά τοῦ Θεοῦ, ὅσον βέβαια αὐτό εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο. Αὐτή ἡ θεοεμπειρία του αὐξάνει καί ἑδραιώνει τήν ἀρχική του πίστι.

Αὐτή ἡ περίοδος τῆς Χάριτος, τοῦ πνευματικοῦ μέλιτος, εἶναι ἄγνωστο πόσο θά κρατήση, ὅταν καί ἄν παρουσιασθῆ μέ αὐτήν τήν ὀντολογική μορφή. Ἀλλά καί μέ αὐτήν τήν μορφή νά μή παρουσιασθῆ, πού δυστυχῶς εἶναι καί τό πιό σύνηθες φαινόμενο, ὑπάρχει μία Χάρις, μία ὄρεξις πνευματική, ἡ ὁποία τραβᾷ τόν ἄνθρωπο καί τόν ἀποσπᾷ ἀπό τά κοσμικά θελήματα, φρονήματα καί συνήθειες. Καί αὐτό ὅμως εἶναι δωρεά τῆς Χάριτος, ὄχι βέβαια στόν τέλειο βαθμό τῆς αἰσθητῆς δωρεᾶς τῆς Χάριτος. Ὅλα τελικά εἶναι δωρεά τῆς Χάριτος, διότι, διαφορετικά, κανείς, ὅπως λέγη ἡ Γραφή, δέν ἠμπορεῖ νά πῆ τόν Χριστό ''Κύριο'', ''εἰ μή ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ''. Ἄν δέν ἔλθη ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κι ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν ἐμποδίση μέ τήν στάσι του νά δράση μέσα του αὐτή ἡ ἐνέργεια, δέν ἠμπορεῖ νά γευθῆ καί νά συγκινηθῆ ἀπό τά τοῦ Εὐαγγελίου καί νά ἐννοήση τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί νά κάνη μία πρώτη πνευματική προσπάθεια.

Εἴθε ἡ στάσις μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ νά εἶναι τέτοια, ὥστε, χωρίς νά τό ἐπιδιώκωμε, τό Ἅγιο Πνεῦμα νά δρᾷ, εἰ δυνατόν καί αἰσθητά, μέσα μας.

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ

Καθαροί καί ἀμόλυντοι.

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Καθαροί καί ἀμόλυντοι.

 «Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς» (Λουκ. ιδ´ 16). Κάποιος ἄνθρωπος ἔκαμε δεῖπνο μεγάλο καί ἐκάλεσε πολλούς. Ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἄνθρωπος; Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Μᾶς καλεῖ ὅλους.

Τί λέγει; «Ἐγώ εἰμι, ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς· ὁ ἐρχόμενος πρός με οὐ μή πεινάσῃ» (Ἰωάν. στ´ 35). Πῶς ὅμως θά πᾶμε στό Δεῖπνο; «Ὁ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει, μή διακρίνων τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου» (Α´ Κορ. ια´, 29).

Δηλαδή, ὅποιος μεταλαμβάνει ἀναξίως, τρώγει καί πίνει κατάκριμα καί καταδίκη στόν ἑαυτόν του. Γι ̓ αὐτό συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος: «πολλοί ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι καί κοιμῶνται ἱκανοί (Α´ Κορ. ια´ ,30).

Γι ̓ αὐτό ὑπάρχουν μεταξύ σας πολλοί ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι καί ἀπέθαναν ἀρκετοί.

Τί πρέπει νά κάνουμε;

Συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω» (Α´ Κορ. ια´, 28). Δηλαδή, ἄς ἐξετάζη μέ προσοχή κάθε ἄνθρωπος τόν ἑαυτόν του καί ἀφοῦ προετοιμασθῆ μέ τήν ἐξέταση αὐτή, τότε ἄς τρώγη ἀπό τόν καθαγιασμένο ἄρτο καί ἄς πίνη ἀπό τό καθαγιασμένο ποτήριο.

* * *

Μία ὡραία διδακτική ἱστορία βλέπουμε στό βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «῞Οταν λειτουργοῦσε ὁ ῞Αγιος, ἔβλεπε τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα νὰ κατέρχεται στὰ Τίμια Δῶρα. Αὐτὸ τὸ ἔβλεπε μόνον αὐτός, ἐπειδὴ εἶχε καθαρὴ καὶ ἀμόλυντη ψυχή. Κάποτε ὅμως λειτούργησε ὁ ῞Αγιος μὲ ἕνα Διάκονο. ̔

Ο Διάκος κοίταξε κατὰ τὸ γυναικωνίτη, εἶδε μιὰ ὡραία γυναίκα καὶ σκανδαλίσθηκε. Τοῦτο τὸ κατάλαβε ὁ ̔Ιερὸς Χρυσόστομος, διότι δὲν εἶδε ἀκόμη τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ κατέρχεται, ὅπως τὸ ἔβλεπε ἄλλοτε.
Γι ̓ αυτό δέν ἐπέτρεψε στόν Διάκονο νά συνεχίση νά συμμετέχη στή θεία Λειτουργία. Τότε ἀμέσως εἶδε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο νὰ κατέρχεται ἐπάνω στὰ Τίμια Δῶρα. ῞Υστερα, γιὰ νὰ μὴ ξανασυμβῆ αὐτὸ στὸ μέλλον, διέταξε νὰ φτιάξουν στὸ γυναικωνίτη τὰ δικτυωτὰ πλέγματα, τὰ λεγόμενα καφάσια, ὥστε νὰ βλέπουν μὲν οἱ γυναῖκες πρὸς τὸ ῞Αγιο Βῆμα, οἱ δὲ κληρικοὶ νὰ μὴ βλέπουν τὶς γυναῖκες.

Τὰ καφάσια αὐτὰ διετηρήθησαν στὶς ̓Εκκλησίες καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Σὲ μερικὲς μάλιστα ἐπαρχίες ἴσως ὑπάρχουν ἀκόμη. Δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας, οἱ Χριστιανοὶ δὲν προσέχουν ὅσο πρέπει τὴν ἀξία τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς ἠθικῆς κα- θαρότητος. Δὲν ἐπιδιώκουν τὸν ἁγιασμό, «οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον». Δὲν ἀγωνίζονται ὅσον πρέπει νὰ διατηροῦνται ἁγνοί «ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ Πνεύματος».

* * *

Στὸ Γεροντικὸ διαβάζουμε: Διηγήθηκε κάποιος ἀπὸ τοὺς πατέρες γιὰ ἕνα Ἀββᾶ Παῦλο, ὅτι ἦταν ἀπὸ τὰ κάτω μέρη τῆς Αἰγύπτου, κατοικοῦσε δὲ στὴ Θηβαΐδα. Αὐτὸς κρατοῦσε στὰ χέρια του τὰ κερασφόρα ἑρπετὰ καὶ τοὺς σκορπιοὺς καὶ τὰ φίδια καὶ τὰ ἔσχιζε καταμεσίς.

Τοῦ ἔβαλαν οἱ ἀδελφοὶ μετάνοια λέγοντας: «Πές μας, τί ἔργο ἔκαμες καὶ ἔλαβες αὐτὸ τὸ χάρισμα;» καὶ τοὺς ἀπάντησε: «Συγχωρῆστε μ ε , πατέρες. Ἂν κάποιος ἀποκτήση καθαρὴ ψυχὴ, ὅλα ὑποτάσσονται σ ̓ αὐτόν, ὅπως στὸν Ἀδάμ, ὅταν ἦταν στὸν Παράδεισο, πρὶν παραβῆ τὴν ἐντολή». «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεός», λέγει ὁ προφήτης Δαυὶδ στὸν 50ό ψαλμό.

* * *

 Ὁ δὲ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ λέγει: «Ἡ καθαρότης εἶναι ἡ τελεία λησμοσύνη καὶ ἄγνοια τῶν τρόπων τῆς δευτέρας φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, οἱ ὁποῖοι προέρχονται ἀπὸ τὴν παρακοὴ καὶ τοὺς ὁποίους ἐφεῦρε καὶ αὔξησε ἡ φύση μας (μετὰ τὴν ἁμαρτία) ἀπὸ τὰ πράγματα τοῦ παρόντος κόσμου.

Ἐκεῖνος λοιπόν, ποὺ θὰ κατορθώση νὰ εὑρεθῆ ἔξω ἀπὸ αὐτὰ ἢ μᾶλλον ἐκεῖνος ποὺ θὰ βγάλη ἔξω ἀπὸ τὴν ψυχὴ του ὅλες τὶς παρὰ φύσιν καταστάσεις καὶ ἀσχήμιες καὶ θὰ φτάση στὸ σημεῖον λησμοσύνης ὅλων αὐτῶν, ἐξ αἰτίας τῆς ἠθελημένης ἀγνοίας αὐτῶν καὶ τῆς περὶ αὐτὰ ἀπραξίας εἶναι φανερό, ὅτι ἐπανέκτησε τὴν πρὸ τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἁπλότητα καὶ ἀκακία καὶ ἔγινε, κατὰ τὴν προαίρεση καὶ τὴν ψυχικὴ κατάσταση ἕνα πραγματικὰ ἀθῷο νήπιο, χωρὶς νὰ ἔχη τὰ ἐλαττώματα τοῦ νηπίου».

* * *

 Πῶς ὅμως καθαριζόμαστε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Λέγει ο Μέγας Βασίλειος: «Κι ὅπως καθαριζόμαστε μέ τό νερό καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα (δηλ. τό βάπτισμα) ἔτσι καθαριζόμαστε ἐπίσης μέ τά δάκρυα καί τήν ἐξομολόγηση. Ἡ ἁμαρτία δέν κρύβεται μέ τήν διάπραξη ἄλλης ἁμαρτίας, ἀλλά μέ ή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση». 

Ορθόδοξος Τύπος, 20/03/2015

πηγή

το είδαμε εδώ

Ἡ ἀλήθεια γιά τήν "κουφή" ἑβδομάδα

Συχνά ἀκοῦμε τήν ἄποψη ὅτι  ἡ ἑβδομάδα πού διανύουμε (πρίν δηλαδή τή Μεγάλη Ἑβδομάδα) ἀποκαλεῖται "κουφή" ἤ "βουβή" ἐπειδή δέν ὑπάρχουν ἀκολουθίες ἐν ἀναμονή τῶν Παθῶν. Εἶναι ὅμως ἀληθές αὐτό;

Ὁ εὐσεβής λαός ἀποκαλεῖ συχνά τήν ἑβδομάδα αὐτή «κουφή» ἤ    «βουβή» μέ μοναδική δικαιολογία ὅτι τήν Ἑβδομάδα αὐτή δέν τελοῦνται Ἀκολουθίες καί ὡς ἐκ τούτου δέν χτυποῦν οἱ καμπάνες τῶν ἱερῶν ναῶν. Ἡ πραγματικότητα ὅμως εἶναι ἀρκετά διαφορετική. Ἀρκεῖ νά ρίξει κανείς μία ματιά στά Λειτουργικά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά νά πεισθεῖ ὅτι, ὄχι «βουβή» καί «κουφή» δέν εἶναι αὐτή ἡ Ἑβδομάδα ἀλλά ἀντίθετα εἶναι  πλήρης μηνυμάτων καί θεολογικῶν ἐννοιῶν γύρω ἀπό τό Μυστήριο τοῦ θανάτου ἐν ὄψει ἄλλωστε καί τῆς ἑορτῆς τῆς ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου. Παλαιότερα ἡ παραπάνω λαθεμένη ἄποψη γιά τήν "κουφή" ἑβδομάδα ἐκαλλιεργεῖτο καί ἀπό τούς ἴδιους τους ἱερεῖς σάν μία δικαιολογημένη ἴσως προσπάθεια γιά λίγη ξεκούραση λίγο πρίν τόν μεγάλο κόπο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. Τό Τυπικό της Ἐκκλησίας μᾶς ὑπαγορεύει καί....

 αὐτήν τήν Ἑβδομάδα τίς Ἀκολουθίες πού τελοῦνται καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Δηλ. Μεσονυκτικό, Ὄρθρο, Ὧρες καί Ἑσπερινό, τό Μεγάλο Ἀπόδειπνο τό ἀπόγευμα, τήν Προηγιασμένη Θ.Λειτουργία τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή καθώς καί τό Μικρό Ἀπόδειπνο μέ τόν κανόνα τοῦ Ἁγίου Λαζάρου τήν Παρασκευή τό ἀπόγευμα. Ἡ μοναδική Ἀκολουθία πού ἀπουσιάζει εἶναι ἡ Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν  τῆς Παναγίας ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καί τήν μοναδική χαρμόσυνη νότα στήν πένθιμη περίοδο πού διανύουμε. Τό γεγονότς ὅτι δέν τελεῖται ἡ χαρμόσυνη  Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τήν Ἑβδομάδα αὐτή,  ὁδήγησε ἴσως στήν παρεξήγηση. 

πηγή

το είδαμε εδώ

Οι σταυροί των δοκιμασιών ( Αγιος Παΐσιος )

‘’Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος…’’ Ψαλμ. 65, 12.
Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.– Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς;
Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε 



Πηγή : Διακόνημαάνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρώμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.
Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ΄
ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

 πηγή
το είδαμε εδώ

Κυριακή Ε Νηστειών Δύνασθε πίειν το ποτήριον ο εγώ πίνω;

Σήμερα

έχουμε αφήσει κατά μέρους

τους μεγάλους στόχους.

Συνήθως μεταφέρουμε

στο μέλλον όνειρα

τα οποία έχουν να κάνουν

με την προσωπική μας

ευτυχία.

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Η ανθρώπινη ζωή είναι γεμάτη δοκιμασίες. Μικρότεροι ή μεγαλύτεροι σταυροί, τους οποίους καλούμαστε να σηκώσουμε, με αβέβαιη έκβαση και αγωνία αποτελούν για όλους μας δεδομένα στη ζωή. Υπάρχει όμως και ένα ποτήρι, το οποίο φαινομενικά δεν μοιάζει πικρό, κι όμως μπορεί να εξελιχθεί σε τέτοιο. Είναι ένας μεγάλος στόχος τον οποίο ενίοτε βάζουμε. Ένα έργο που έχει να κάνει με την καταξίωσή μας. Μία σχέση, η οποία -πιστεύουμε ότι- μπορεί να φέρει την ευτυχία. Μας προειδοποιούν όσοι μας αγαπούνε. Μας προειδοποιεί και η ίδια η ζωή ότι καμία χαρά δεν έρχεται δίχα λύπης. Δίχα κόπου. Δίχα σταυρού. Και από ένα σημείο και μετά μπορεί να είναι μόνο λύπη ο στόχος, το έργο, η σχέση. Όμως, αν πιστεύουμε ότι αξίζει  η επιλογή μας, τότε είμαστε αποφασισμένοι «πιείν το ποτήριον» (Μάρκ. 10,38). Ακόμη κι αν τελικά συντριβούμε. Διότι η όποια αβουλία να ακολουθήσουμε το σημαντικότερο ή το ασήμαντο όνειρό μας σημαδεύει αρνητικά τη ζωή μας, διότι της δίδει την αίσθηση του ανεκπλήρωτου.

                Σήμερα έχουμε αφήσει κατά μέρους τους μεγάλους στόχους. Συνήθως μεταφέρουμε στο μέλλον όνειρα τα οποία έχουν να κάνουν με την προσωπική μας ευτυχία. Οι νεώτεροι αργούνε να κάνουν οικογένεια. Δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν ευθύνες. Να μοιραστούν. Να δώσουν.Αρκούνται σε περιστασιακές ή χαλαρές σχέσεις. Άλλοτε πάλι, όταν τους δίδεται η ευκαιρία, αναλαμβάνουν έργα πολύ ανώτερα των δυνάμεών τους, κυρίως στο χώρο της εργασίας, με αποτέλεσμα να πίνουν πικρά ποτήρια. Όχι μόνο της αποτυχίας, αλλά και της σύγκρουσης. Εξάλλου, σήμερα έχει εκλείψει το όραμα της αλλαγής του κόσμου. Αποδείχθηκαν τα κοινωνικά και οικονομικά συστήματα πολύ ισχυρά, ενώ οι άνθρωποι φαίνεται ότι γερνούμε μέσα μας πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με την όψη και το σώμα μας. Συμβιβαζόμαστε. Βαφτίζουμε ρεαλισμό την ακολούθηση των συντεταγμένων του πολιτισμού και του τρόπου ζωής που αυτός μάς προσφέρει. Έτσι, προκειμένου να αναγκαστούμε να εισέλθουμε στη διαδικασία της λύπης για το ποτήριο το οποίο καλούμαστε να πιούμε, αποφεύγουμε το ίδιο το ποτήριο.

                Όμως χωρίς απόφαση για βήματα με νόημα στη ζωή μας, ο χρόνος περνά αφήνοντας πίσω του την αίσθηση της ματαιότητας. Την αίσθηση ότι περνούμε καλά ή προσπαθούμε να περάσουμε καλά, χωρίς όμως να μπορούμε να δημιουργήσουμε. Καταναλώνουμε τον χρόνο μας, δεν του δίδουμε πληρότητα και ουσιαστικό νόημα. Πρόσκαιρα ξεγελούμε τον εαυτό μας, στην πράξη όμως διαπιστώνουμε ότι άλλα θα θέλαμε. Φοβόμαστε τη ζωή περισσότερο από όσο χρειάζεται;  Δε γνωρίζουμε τον εαυτό μας όσο θα έπρεπε; Πάντως, η αίσθηση ότι καλούμαστε να έχουμε στο νου και την καρδιά μας ότι κάθε έργο χρειάζεται μικρότερη ή μεγαλύτερη θυσία προσκρούει στο ήθος της ευκολίας και του δικαιώματος, σήμα κατατεθέν του πολιτισμού μας.

                Δύο μαθητές του Χριστού, λίγο πριν το Πάθος του Κυρίου, έρχονται να ζητήσουν κάτι που φαινομενικά είναι εξωφρενικό: «δος ημίν ίνα είς εκ δεξιών σου και είς εξ ευωνύμων  σου καθίσωμεν εν τη δόξη σου» (Μάρκ. 10,37). Όταν εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία σου, βάλε μας να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στα αριστερά σου. Θρασύτητα; Φιλοδοξία; Παρανόηση τού τι είναι η Βασιλεία; Παρανόηση του Ποιος είναι ο Χριστός και τί επρόκειτο να κάνει για τον κόσμο και τον άνθρωπο; Πάντως, ο Χριστός τους προειδοποιεί: «δύνασθε πιείν το ποτήριον ό εγώ πίνω, και το βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι;» (Μάρκ. 10,38).  Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι του πάθους που θα πιω εγώ ή να βαφτιστείτε με το βάπτισμα με το οποίο θα βαφτιστώ εγώ; Και στην καταφατική τους απάντηση ο Χριστός θα τους διαβεβαιώσει ότι όντως θα πιούνε κι αυτοί το ποτήρι που θα πιει Εκείνος και θα βαφτιστούν με το βάφτισμα των παθημάτων Του, όμως δεν είναι για αυτούς το να καθίσουν στα δεξιά και αριστερά Του στην Βασιλεία Του.    

                Εντυπωσιάζει η αυτοπεποίθησή τους. Η άγνοια κινδύνου που τους διακατέχει. Αλλά και η διαστρέβλωση του νοήματος και του τρόπου ζωής της Βασιλείας. Όμως, από την άλλη, διακρίνονται  από μια αποφασιστικότητα που πρέπει να μας προβληματίσει. Μέσα τους, ό,τι κι αν συμβεί, έχουν βάλει το στόχο τους και ζητούνε την εκπλήρωσή τους ανεξαρτήτως τιμήματος.  Γι’  αυτό και ο Χριστός τούς προσγειώνει στην δική του πνευματική προσέγγιση της ζωής και των στόχων. Ένας στόχος έχει νόημα όταν φέρει μέσα του την διακονία των άλλων. Την θυσία  και την προσφορά. Του χρόνου. Της ζωής και της ακεραιότητας. Του να κάνεις αυτό που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν οι άλλοι. Αυτό το οποίο είναι απαραίτητο για να δοθεί νόημα στη ζωή όλων. Να μην φοβηθείς τον κόπο. Να μην φοβηθείς την υπέρβαση του εαυτού. Την παραίτηση από κάθε δικαίωμα. Το να βάλεις αγάπη, ταπείνωση και αποφασιστικότητα να σηκώσεις τον σταυρό σου όσο περνά από το χέρι σου. Μόνο έτσι μπορείς, ακόμη και το ποτήρι το οποίο θα κληθείς να πιεις, να το αντέξεις.Ενθυμούμενος όμως τον πραγματικό στόχο, που είναι η Βασιλεία της Αγάπης και όχι της εξουσίας και της επικράτησης εις βάρος των άλλων. Που είναι η θυσία για τους άλλους και όχι η εκμετάλλευση των άλλων. Και σ’  αυτόν τον αγώνα, σ’  αυτό το ποτήρι η σχέση με τον Χριστό θα δώσει τη δύναμη, ακόμη κι αν όλα μοιάζουν ακατόρθωτα, όχι μόνο η συνείδηση να είναι αναπαυμένη, αλλά και να υπάρχει εκείνη η εσωτερική βεβαιότητα ότι ο αγώνας άξιζε.

                Ας σκεφτούμε πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η πορεία μας αν ήμασταν αποφασισμένοι τόσο ως πρόσωπα όσο και ως κοινωνία να εργαστούμε στους στόχους μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στην καθημερινότητά μας να κοπιάσουμε χωρίς να φοβηθούμε το ποτήρι της δοκιμασίας.  Αρκεί να είχαμε τον στόχο της Βασιλείας. Και δεν είναι μόνο η αιωνιότητα. Βασιλεία θα μπορούσε να είναι κάθε έργο αγάπης και διακονίας. Κάθε τι το οποίο δίδει νόημα και πληρότητα. Αρκεί να γνωρίζουμε τι ζητούμε στη ζωή μας. Και να είμαστε έτοιμοι, μαζί με τον Χριστό, να παλέψουμε γι’  αυτό. Όχι αύριο. Σήμερα. Τώρα. Η Εκκλησία, δείχνοντάς μας την οδό της θυσίας και της πάλης μέχρι τέλους, ανοίγει πάντοτε έναν δρόμο. Στο χέρι μας είναι να τον ακολουθήσουμε, συμπορευόμενοι με τον Χριστό.

το είδαμε εδώ

Παρασκευή του Ακάθιστου Ύμνου - Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνισμός

Δύο δῶρα προσφέρουμε κάθε Παρασκευή τῶν Χαιρετισμῶν στήν Παναγία. Δυό ὑπέροχα δῶρα πού εἶναι ἀντάξια τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ, τῆς Θεοτόκου, τῆς τιμιωτέρας τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρας τῶν Σεραφείμ. Τά θεσπέσια αὐτά δῶρα εἶναι ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος μέ τούς 24 Οἴκους καί ὁ Κανόνας μέ τίς ἐννέα ὠδές. Καί τά δυό εἶναι ἀριστουργήματα τῆς Βυζαντινῆς ὑμνολογίας πού ἐξαίρουν τό ἔργο καί τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ ὑμνογράφος στόν κανόνα χρησιμοποιεῖ γιά τήν Παναγία τίς φράσεις: «ρόδον τό ἀμάραντον, μῦρον πολύτιμον, στάχυν ἡ βλαστήσασα τόν θεῖον, εἴσοδος τῶν σωζόμενων, κλῖμαξ, γέφυρα, ἱερόν καταφύγιον, ἰσχύς καί ὀχύρωμα τῶν ἀνθρώπων, λιμήν, ἄνθος τό ἀμάραντον, τεῖχος καί ὀχύρωμα, ἄστρον ἄδυτον, τῶν ἀθλητῶν στεφάνωμα». 

Ὅλα αὐτά χαρακτηρίζουν τήν ξεχωριστή θέση πού ἔχει ἡ Παναγία στόν κόσμο τῆς ἁγιότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μοναδικός θησαυρός τοῦ πιστοῦ, διότι προσφέρεται γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου καί γι' αὐτό ἀποκαλεῖται «κόσμου διάσωσμα». Ἡ Παναγία εἶναι τό καταφύγιο καί τό λιμάνι τῶν πιστῶν, διότι σ' αὐτήν βλέπουν ἀσφάλεια καί προστασία. Καί στόν Ἀκάθιστο Ὕμνο ἀποκαλεῖται «ἀστήρ, ὁδηγός σωφροσύνης, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων, γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας, τό στέφος τῆς ἐγκρατείας, ὄχημα πανάγιον, οἴκημα πανάριστον, ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί λόγου, ἁγία ἁγίων μείζων, ἀσάλευτος πύργος, τό ἀπόρθητον τεῖχος». Ὅλα αὐτά τονίζουν τό μέγιστο ἔργο τῆς Παναγίας γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ συνεχίζει τό θεῖο ἔργο μέ τά πολυάριθμα θαύματα πρός ὅσους προστρέχουν μέ πίστη καί ἀγάπη στόν Θεό. 

Ἰδιαίτερα ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι εὐχαριστήριος Ὕμνος καί ἐγκώμιο στό πρόσωπο τῆς Παναγίας γιά τό μεγάλο θαῦμα πού ἔκανε τό ἔτος 626 στήν Κωνσταντινούπολη, νικώντας δύο μεγάλες στρατιές ἀλλοθρήσκων, τούς Πέρσες καί τούς Ἀβάρους. Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος παρουσιάζει τήν βαθιά πίστη τῶν προγόνων μας στό Θεό καί στήν πατρίδα. Αὐτά τά δυό ἦταν ἑνωμένα στήν ψυχή τοῦ λαοῦ τοῦ Βυζαντίου καί ἐκφράζονται ἔντονα στόν Ἀκάθιστο Ὕμνο μέ τό «Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε» καί «τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια». Μέ τό «χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε» παρουσιάζεται τό κοσμοσωτήριο ἔργο τῆς Παναγίας καί μέ τό «τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ» τονίζονται τά θαυμαστά γεγονότα τῆς ἱστορίας τοῦ Βυζαντίου. Τά θρησκευτικά καί τά ἐθνικά ἰδεώδη συνυπάρχουν στό λαό τοῦ Βυζαντίου. Ἡ ἔννοια τῆς θρησκείας καί τῆς πατρίδος λαμβάνουν ἰδιαίτερο χῶρο στή συνείδηση τοῦ λαοῦ αὐτοῦ. 

Ἡ ἐθνική καί ἡ θρησκευτική συνείδηση 

Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος μᾶς καλεῖ νά μαθητεύσουμε στήν ἱστορία τῶν προγόνων μας, γιά νά ὠφεληθοῦμε ἀπό τά διδάγματά της γιά τούς κοινούς θρησκευτικούς καί ἐθνικούς ἀγῶνες τους. Οἱ ἔννοιες τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος συνυπῆρχαν στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Βυζαντίου. Ἡ πίστη καί ἡ ἐλευθερία ἦταν τά μοναδικά ἰδανικά των καί γι' αὐτά πολεμοῦσαν μέχρι θυσίας. 

Ἡ ἔννοια τῆς πατρίδας ἦταν συνυφασμένη μέ τήν ἔννοια τῆς θρησκείας, διότι σ' αὐτήν ὑπῆρχαν τά ἱερά καί ὅσια τῆς πίστεώς των. Ἀκόμη καί οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἔδιναν μία ἱερότητα στήν ἔννοια τῆς πατρίδος καί αὐτό τό τονίζει ὁ σοφός Σωκράτης: «Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἐστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον...» (=Καί ἀπό τήν μητέρα καί ἀπό τόν πατέρα κι ὅλους γενικά τοὺς ἄλλους προγόνους πιό πολύτιμο ἀγαθό εἶναι ἡ πατρίδα καί πιό σεβαστό καί πιό ἱερό...). Ὁ δέ στρατηγός Μακρυγιάννης στά ἀπομνημονεύματά του ἔγραφε: « Γλυκύτερον πράγμα δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν πατρίδα καί τήν θρησκεία». Καί ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς γράφει μέ τόλμη: « Δέν ζεῖ χωρίς πατρίδα ἡ ἀνθρώπινη ψυχή». 

Εἶναι γεγονός ἀναμφισβήτητο ὅτι στήν πατρίδα ἐμπιστευόμαστε τή ζωή μας, τή ζωή τῶν παιδιῶν μας, τήν τιμή μας, τά ἱερά καί τά ὅσιά μας. Γι' αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ἀγαπᾶμε τήν πατρίδα μας καί νά ἔχουμε ἐθνική συνείδηση. Διότι ἡ ἐθνική συνείδηση δηλώνει κοινούς ἀγῶνες, κοινή γλώσσα καί θρησκεία καί κοινές παραδόσεις. 

Ἡ ἐθνική καί ἡ θρησκευτική συνείδηση πρέπει νά πορεύονται μαζί, ὅπως ἡ ἑνότητα ἑνός ἔθνους καί ἡ πίστη στό Θεό, ἡ ἀρετή καί τό θεῖο. Καί οἱ δύο μαζί ὁδηγοῦν στήν ὁμόνοια ἑνός ἔθνους. Τό παρελθόν τῆς Ἑλλάδος εἶναι λαμπρό μέ τίς ἡρωικές μορφές της πού τήν διέκριναν ἀπό ὅλα τά ἔθνη τοῦ κόσμου. Οἱ ἱερές παραδόσεις ἐξυψώνουν τήν ἐθνική συνείδηση γιά νέους ἀγῶνες καί θυσίες. 

Ἡ πίστη στά ὑψηλά ἰδανικά ἐμπνέει τό πνεῦμα τῆς ἅμιλλας, τῆς ἑνότητας καί συνεργασίας πού ξυπνᾶ τόν Ἕλληνα ἀπό τόν λήθαργο τῆς ἀδιαφορίας καί τῆς ἀτομικῆς εὐμάρειας. Ἄς ξεχάσουμε τούς φανατισμούς μας, τίς μισαλλοδοξίες, τίς ἀδικίες καί τά μίση πού διασποῦν τήν ἑνότητά μας, διότι ἡ ἑλληνική ἱστορία μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι τίποτε καλό δέν ἔχουμε ἐπιτύχει μέ τίς διχόνοιες. Ὅπως προέτρεπε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τούς Ἕλληνες, «νά' στε μονιασμένοι». 

Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνισμός 

Πάντοτε ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν παράγοντας ἑνότητας, εἰρήνης καί συμφιλιώσεως τῶν Ἑλλήνων, διότι κηρύττει τήν ἐλευθερία καί τήν ἀγάπη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Βλέπει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί τό σέβεται προσφέροντάς του τά ὑψηλά ἰδανικά καί τίς θεανθρώπινες ἀξίες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία στοχεύει νά δημιουργήσει ὥριμους καί ὑπεύθυνους ἀνθρώπους μέ ὑψηλούς σκοπούς, ὥστε νά συμβάλλουν γιά μία καλύτερη κοινωνία, ἡ ὁποία νά ἐμφορεῖται ἀπό τίς ἀξίες τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀγάπης. 

Ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἔχουμε τήν προσωπική εὐθύνη γιά ὀρθόδοξο καί ἑλληνικό ἦθος. Καί τά δύο μαζί νά συμπορεύονται καί νά κατευθύνουν τήν ψυχή τοῦ Ἕλληνα σέ νέους ἀγῶνες καί θυσίες. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν ἀναπτύξει σέ μεγάλο βαθμό τή μεγάλη ἀξία τῆς θρησκείας καί τῆς πατρίδος. 

Μπορεῖ νά αἰσθανόμαστε ἀδύναμοι μπροστά στίς δυνάμεις τῶν μεγάλων ἐθνῶν, στίς ὑπεράριθμες στρατιές ἄλλων χωρῶν, ἀλλά ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι 12.000 στρατιῶτες πού εἶχαν μείνει στά τείχη τῆς Κωνσταντινούπολης μέ τόν πατριάρχη Σέργιο καί τόν φρούραρχο Βῶνο πολέμησαν τίς μυριάδες τῶν Περσῶν καί τῶν Ἀβάρων , πού κτυποῦσαν ἀλύπητα τά φρούρια τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό ξηρά καί θάλασσα. Ἡ ΝΊΚΗ τῶν βαρβάρων ἦταν σίγουρη, ἀλλά δέν εἶχαν ὑπολογίσει τήν πίστη τῶν ὀλιγάριθμων χριστιανῶν. Ἡ Παναγία ἔκανε πάλι τό θαῦμα της καί ὡς Στρατηγός διηύθυνε τό στράτευμα, προσθέτοντας τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί κατατροπώνοντας τίς ἐχθρικές δυνάμεις τῶν Περσῶν καί τῶν Ἀβάρων. Ἡ δύναμή μας εἶναι ἡ πίστη μας στό Θεό καί τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός θά ὁδηγήσει τήν Ὀρθοδοξία καί τή μικρή Ἑλλάδα καί σέ ἄλλα θαύματα, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά εἴμαστε σταθεροί στήν πίστη καί στά ἰδανικά μας. 

Ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἑλληνισμός πορευόμενοι μαζί δίνουν μήνυμα καί πρόσκληση στόν σύγχρονο κόσμο, προσφέροντας τίς παραδόσεις καί τήν πνευματική κληρονομιά της. Πάντοτε ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἑλληνισμός ὑπῆρξαν ἑνωμένοι καί αὐτό δηλώνεται μέ τήν σφραγίδα τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Εἶναι οἱ δυό ὄψεις τοῦ αὐτοῦ νομίσματος. 

Ἡ κρίση τῶν ἀξιῶν 

Σήμερα ζοῦμε σ' ἕναν κόσμο πού ἡ ἑλληνική κοινωνία ἀπειλεῖται ἀπό ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς ἐχθρούς καί συγχρόνως διέρχεται κρίσεις, ἀπό τίς ὁποῖες κινδυνεύει νά χάσει τήν ταυτότητά της. Ξεκινᾶ ἀπό τή κρίση τῶν ἀξιῶν καί τῶν ἰδεολογιῶν καί φθάνει μέχρι τήν κρίση τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τῆς ἠθικῆς, τῆς οἰκογένειας καί τῆς παιδείας. Αὐτό πού κυριαρχεῖ περισσότερο εἶναι ἡ κρίση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης καί τῆς προσφορᾶς. Ἀκόμη ἕνας ἀφανής κίνδυνος εἶναι ἡ κρίση τῶν συνειδήσεων τῶν ἀνθρώπων, πού νεκρώνονται ἐξαιτίας τοῦ ἀτομισμοῦ καί τῆς μοναξιᾶς. 

Σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἑλληνισμός δίνουν τήν δική τους μαρτυρία σέ ὅλο τόν κόσμο, προβάλλοντας τίς πνευματικές τους ἀξίες στό δυτικό τρόπο ζωῆς, ὁ ὁποῖος ἀποχαυνώνει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί προξενεῖ μία νέα ἀπαξία, τοῦ μηδενισμοῦ καί τῆς στείρας λογικῆς. Ἡ μέν Ὀρθοδοξία ἐκτός ἀπό μία μυστηριακή ἐκκλησιολογική ἑνότητα, δημιουργεῖ ἕνα συγκροτημένο ἄνθρωπο μέ ὀρθόδοξο ἦθος. Ὁ δέ Ἑλληνισμός μέ τόν πολιτισμό του προσφέρει ἕνα κοινωνικό γίγνεσθαι στό σημερινό ἄνθρωπο, γιά νά ξεφύγει ἀπό τό λαβύρινθο τῶν ἀδιεξόδων πού μαστίζουν τήν κοινωνία. Ἡ Ὀρθοδοξία προβάλλει τόν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ἑλληνισμός τήν ἀκρόπολη τῶν ἀξιῶν, τήν Δημοκρατία μέ ὅλα τά ὑγιῆ στοιχεῖα της. Ἡ Ὀρθοδοξία μέ τήν λατρεία τῆς ἐνώνει τόν πιστό μέ τόν Θεό, γιά νά νικήσει τίς δυνάμεις τῆς ἁμαρτίας καί νά τόν ὁδηγήσει πλέον στή θεία ζωή τοῦ καινοῦ κόσμου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἑλληνισμός προβάλλει τήν ἀρετή τοῦ Σωκράτη, τήν ἠθική τοῦ Πλάτωνα, τήν ἀνδρεία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καί τά ὑψηλά ἰδανικά σοφῶν ἀνδρῶν. 

Καί σήμερα ὑπάρχουν πολλοί πού ἐπιβουλεύονται τήν ἀκεραιότητα τῆς Ἑλλάδος, προσβάλλοντας τήν ἐθνική συνείδησή μας μέ τό νά ἀλλοιώνουν τήν ἑλληνική Ἱστορία (ὅπως μέ τήν ὀνομασία τῆς Μακεδονίας τῶν Σκοπίων). Ἐπίσης ἐσωτερικοί ἐχθροί πού προσβάλλουνπηγ τό ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, προβάλλοντας ξενόφερτα πρότυπα ζωῆς, ἰδέες καί δοξασίες ἄλλων χωρῶν. Προσπαθοῦν μέ ὅλα αὐτά νά μειώσουν τήν δύναμη τῆς Ἑλλάδος καί νά δεσμεύσουν τήν ἐλευθερία τῆς πίστεως τοῦ λαοῦ. Στήν Ἑλλάδα γεννήθηκαν ὁ λόγος καί ἡ ἐλευθερία καί ἡ Ἑλλάδα μεγαλούργησε γιατί πίστευε σέ ὑψηλά ἰδανικά καί ἀξίες πού τήν διέκριναν ἀπό τίς ἄλλες χῶρες τοῦ κόσμου. Καί σήμερα, ἄν ἀγαπᾶμε τήν πατρίδα καί τήν Ὀρθοδοξία μας, εἶναι ἀνάγκη νά ὑψώσουμε τήν φωνή μας τόσο σέ ξένους ἐπιβουλεῖς ὅσο καί σ' ἐκείνους πού ζητοῦν νά σκλαβώσουν τήν θρησκευτική πίστη μας εἴτε σέ μία ταυτότητα ἤ σέ ξενόφερτες παραθρησκεῖες καί αἱρέσεις πού ἀλλοιώνουν τήν ὀρθόδοξη ἑλληνική παράδοση. Καί πάλι ἡ Παναγία θά κάνει τό θαῦμα της γιά νά μᾶς προστατέψει ἀπό ἐχθρούς, ὅπως τήν ἐποχή ἐκείνη, ἀρκεῖ ἡ πίστη στόν Θεό νά εἶναι δυνατή καί σταθερή.

Τό μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης (γιά ἡλικία 6-13)

  

Ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας πριν πάμε να εξομολογηθούμε (ηλικία 6-13)

1. Η ζωή μου μπροστά στο Θεό

• Προσευχήθηκα στο Θεό κάθε μέρα; Πριν και μετά το φαγητό;

• Τον ευχαρίστησα για τα δώρα που μου χαρίζει, τροφή, μόρφωση, υγεία κλπ ;

• Μήπως μίλησα χωρίς σεβασμό για το Θεό;

• Έδειξα αγάπη στο Θεό και προσπάθησα να ζήσω σύμφωνα με τις εντολές του; Ποιες εντολές του ξέχασα;

• Πηγαίνω τακτικά στην Εκκλησία; Κοινωνώ τακτικά;

2. Η συμπεριφορά μου στην οικογένειά μου και στους φίλους μου

• Θυμήθηκα στις προσευχές μου την οικογένειά μου, τους φίλους μου και άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη την βοήθεια του Θεού;

• Ήμουν καλός κι έδειξα την αγάπη μου στους γονείς μου; Όταν με ρώτησαν για κάτι, τους είπα την αλήθεια; Μήπως τους είπα ψέματα; Μήπως ήμουν πεισματάρης κι έδειξα ασέβεια; Μήπως θύμωσα εναντίον τους; Μήπως δεν τους υπάκουσα; Μήπως φέρθηκα με αγένεια στον παππού και στη γιαγιά ή σε άλλα πρόσωπα της οικογένειας;

• Ήμουν καλός με τα αδέρφια μου; Τους έδινα ευχαρίστως τα πράγματά μου; Ή ήμουν εγωιστής και τα ήθελα όλα δικά μου; Τους βοήθησα; Έκανα, με τη σειρά μου, θελήματα και δουλειές του σπιτιού; Ενδιαφερόμουν γι’ αυτούς ή μήπως τους πείραζα και τους κορόιδευα; Μήπως τους ζηλεύω;

• Ήμουν καλός στους φίλους μου και τους δασκάλους μου; Μήπως θύμωσα και μάλωσα μαζί τους; Μήπως ήμουν εγωιστής και έδειξα ασέβεια; Μήπως πήρα κάτι που δεν ήταν δικό μου; Μήπως παραμέλησα τα μαθήματά μου ή ξεγέλασα τους δασκάλους μου; Προσπάθησα να βοηθήσω έστω και λίγο κάποιον συμμαθητή μου; Μήπως ειρωνεύτηκα ή μίσησα κάποιον;

• Προσπάθησα να κάνω φίλο κάποιον που ήταν «μόνος» του και δεν είχε άλλους φίλους;

• Μήπως μίλησα άσχημα για κάποιον άλλο ή τον χτύπησα; Είπα ψέματα για τον εαυτό μου ή για άλλους;

• Χρησιμοποίησα με καλό τρόπο τα πράγματα που ο Θεός , οι γονείς μου και οι φίλοι μου χάρισαν; Μήπως κακομεταχειρίστηκα σπίτια, δένδρα, μικρά ζώα ή πουλιά; Φέρθηκα καλά σ’ άλλους ανθρώπους; Έκανα ελεημοσύνες;

3. Η προσωπική μου ζωή

• Ήμουνα υπεύθυνος; έκανα δηλαδή ότι μου ζήτησαν να κάνω στο σπίτι, στο σχολείο ή σε κάποια άλλη συντροφιά;

• Υπερηφανεύτηκα για τον εαυτό μου, ότι είμαι τάχα καλύτερος από τους άλλους; Είμαι εγωιστής;

• Θυμώνω συχνά; Ζηλεύω τους άλλους; Τεμπελιάζω; Πεισμώνω; Λεω άσχημες λέξεις;

4. Γενικά

• Λυπάμαι ειλικρινά για τις αμαρτίες μου; Λυπάμαι ειλικρινά γιατί έβλαψα τους άλλους; Συγχωρώ τους άλλους που με έβλαψαν;

• Θέλω ν’ αλλάξω συμπεριφορά και συνήθειες και να ζήσω όπως θέλει ο Θεός;

• Γνωρίζω ότι ο Θεός μ’αγαπάει και ότι θα με βοηθήσει ν’ αλλάξω συμπεριφορά; Πιστεύω ότι ο Θεός είναι καλός και ότι θα με συγχωρέσει;
πηγή
Το είδαμε εδώ

Οι περισσότεροι ζουν λες και θα μείνουν για πάντα εδώ...

Μία παλία ιστορία λέει ότι, τον περασμένο αιώνα ένας καμηλίερης έμπορος ξεκίνησε για το Κάϊρο, με σκοπό να επισκεφτεί έναν ξακουστό σοφό γέροντα...
Τελικά, συναντήθηκε με τον σοφό γέροντα, αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξίδι, διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου...

Ξαφνίαστηκε όμως όταν είδε ότι ο γέροντας ζούσε σε μία σκηνή, με μοναδικά έπιπλα ένα στρώμα πάνω στήν άμμο, ένα σοφρά, δύο σκαμνιά και πολλά βιβλία.

Γύρισε τότε προς τον σοφό και γεμάτος απορία τον ρώτησε:
-Πού είναι τα έπιπλά σου...;

Ο γέροντας κοίταξε τον καμηλίερη και του απάντησε με μία ερώτηση:
-Τα δικά σου που είναι...;
-Μα εγώ δεν έχω, είμαι περαστικός...!

-Και εγώ περαστικός είμαι...!

Οι περισσότεροι ζουν λες και θα μείνουν για πάντα εδώ... Ξέχασαν να γίνουν ευτυχισμένοι!!!

Η αξία των πραγμάτων δεν εξαρτάται από το χρόνο που διαρκούν, αλλά από την ένταση με την οποία γίνονται.

Γι' αυτό υπάρχουν στιγμές αλησμόνητες, πράγματα ανεξήγητα και άτομα ασύγκριτα.

Κι εσύ μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος σήμερα... αλλά και καθημερινά!!!   
το είδαμε εδώ

Ευαγγελισμός – η ανατολή της σωτηρίας

Λαμπρή και χαρμόσυνη η σημερινή ημέρα για το ανθρώπινο γένος. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ φέρνει στην Παρθένο Μαρία το μήνυμα της σωτηρίας των ανθρώπων. Ο Θεός έρχεται να σαρκωθεί, να κατοικήσει στο ανθρώπινο σώμα, για να εξαλείψει την κατάρα, για να γεφυρώσει το χάσμα που χώριζε το Θεό από τον άνθρωπο. Ο Κύριος των ουρανών ζητά τη συγκατάθεση του πλάσματός του, για να μνηστευθεί την ευτέλεια της φύσης του. Σήμερα φανερώνεται το άρρητο μέγεθος της θείας ευσπλαχνίας για τον αποστάτη άνθρωπο. Ο αχώρητος στην κτίση κατέρχεται και κενώνεται, αδειάζει, και γίνεται υιός ανθρώπου, “μορφήν δούλου” και “κτιστήν σάρκα λαβών”.

Μέσα στην Άνοιξη, την εποχή της αναγέννησης της φύσης, έρχεται ο Υιός και Λόγος του Θεού να προσλάβει την ανθρώπινη φύση και να ενοικήσει σ’ αυτήν. Ο νέος Αδάμ έρχεται να αναπλάσει και να αναμορφώσει τον άνθρωπο σε μια δεύτερη δημιουργία, να του προσφέρει τον Παράδεισο που έχασε ο πρώτος Αδάμ μετά την πρώτη δημιουργία. Η ταπεινή Ναζαρέτ γίνεται η νέα Εδέμ της ανθρωπότητας. Ο Πατήρ των οικτιρμών αποδεικνύει πως δεν λησμόνησε το πλάσμα των χειρών Του. Γι’ αυτό και σήμερα έχει κάθε λόγο να αγαλλιάται και να λαμπρύνεται ο άνθρωπος, για το μεγάλο δώρο που του προσφέρεται.

Ύστερα από την καταστροφική για τον άνθρωπο συνομιλία που είχε η Εύα με τον αρχέκακο εχθρό, έρχεται η σωτηριώδης συνομιλία μιας άλλης γυναίκας με τον απεσταλμένο του Θεού. Την αρχική ταραχή της για το παράδοξο άγγελμα, ακολουθεί η υπακοή στο θείο θέλημα και η πρόθυμη συμμετοχή στο θείο σχέδιο της απολύτρωσης από τα δεσμά της φθοράς και της αμαρτίας. Η Πάναγνος κόρη, αφού στάθηκε για λίγο μετέωρη ανάμεσα στο φόβο και τη χαρά, δεν αποστρέφεται την ευεργεσία και το μυστήριο της σωτηρίας αρχίζει να πραγματοποιείται. Ο Θεός από της ώρας εκείνης συνεργεί στην ανθρώπινη συγκατάβαση και έτσι η Άχραντος Μαρία ζευγνύει  την παρθενία με τη λοχεία. 

Αυτός που μοιράζεται την αϊδιότητα και τον ουράνιο θρόνο με τον Πατέρα Του, έρχεται σήμερα να καταστήσει τον άνθρωπο συμμέτοχο της θείας φύσεως. Μεγάλο και παράδοξο το γεγονός! Χωρίς να εξέρχεται από τη θεότητά του, Αυτός πού υπάρχει πριν από τον άνθρωπο, σήμερα γίνεται μαζί με τον άνθρωπο και μετά από λίγο θα προέλθει από τον άνθρωπο. Το ίδιο παράδοξο όμως παραμένει και το μυστήριο της σωτηρίας:Η θεία ευσπλαχνία παραθεωρεί το επιτίμιο της παρακοής και επισκιάζει την ανθρώπινη φύση.

Χωρίς να χάσει την οικεία Του δόξα, καθιστά την Παρθένο ανάκτορο της θείας δόξας. Η ευλογημένη Θεοτόκος γίνεται σήμερα το μέσ της αποκατάστασης του αρχικού αξιώματος που δόθηκε στον άνθρωπο. Η πικρή γεύση του καρπού της παρακοής σήμερα υποχωρεί, γιατί επικρατεί η γλυκύτητα του “ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον”. Ο άρτος της ζωής παρέχεται άφθονος στον άνθρωπο – άνθρωπος πια κι αυτός, τέλειος κατά πάντα και όμοιος “τοις αδελφοίς, ίνα ελεήμων γένηται”. Σήμερα γιατρεύεται το θέλημα της σαρκός και ο ανεξάντλητος πλούτος της σωτηρίας ξαναδίνεται στον άνθρωπο.

Μαζί με τον Γαβριήλ σήμερα όλη η κτίση επαινεί την αειπάρθενο Θεοτόκο και της απευθύνει ευχαριστήριο χαιρετισμό, που έγινε η επίγειος Μητέρα του Κυρίου της κτίσεως. Την ευγνωμονούμε που διόρθωσε το σφάλμα της Εύας και μεσίτευσε, για να πετύχουμε τη συμφιλίωσή μας με το Θεό. Αυτή που αφιερώθηκε στον Θεό ως ναός έμψυχος και αχειροποίητος, γκρεμίζει το μεσότοιχο της αμαρτίας και γίνεται χορηγός χαράς άφατης για τους ανθρώπους. Γι΄ αυτό και της πρέπει αιώνια τιμή και ευγνωμοσύνη. 

το είδαμε εδώ