ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΥΚΑΔΟΣ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗΣ κ. κ. ΘEOΦΙΛΟΥ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ

Θ Ε Ο Φ Ι Λ Ο Σ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης

τῆς Θεοφρουρήτου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λευκάδος καί Ἰθάκης

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον, τίς Μοναστικές ἀδελφότητες

καί τόν εὐλογημένον Λαόν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν,

ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν^.

καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον,

τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν πατέρων Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον».

(Κανόνας τοῦ  Ὄρθρου τοῦ Πάσχα)

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Τὸ μεγάλο καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τὸ λαμπροφόρο Πάσχα, μᾶς συγκέντρωσε καὶ πάλι στούς Ἱερούς Ναούς. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς ποὺ γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας. Εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης, ἀφοῦ στὴν ὑμνολογία μας παρουσιάζεται ὡς ἡ κορυφαία τῶν ἑορτῶν, «ἑορτῶν ἑορτὴ καὶ πανήγυρις πανηγύρεων». Εἶναι ἡ «κλητή» καὶ «ἁγία» ἡμέρα, γιατί τὴν ἡμέρα αὐτὴ κάλεσε ὁ Θεὸς ἀπὸ ὅλες τὶς ἡμέρες γιὰ νὰ δείξει τὸν πλοῦτο τῶν θαυμασίων Του καὶ τὴν ἄπειρη δύναμή Του, ποὺ συντρίβει τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ ὁδηγεῖ μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὸν λαό Του στὸ δρόμο πρὸς τὴν αἰώνια Βασιλεία Του. Εἶναι ἀκόμη ἡ «βασιλὶς καὶ κυρία», διότι ἡ βασίλισσα τῶν ἐποχῶν (ἡ ἄνοιξη) συμβαδίζει μὲ τὴ βασίλισσα τῶν ἡμερῶν.

Ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες ἡμέρες τοῦ χρόνου, ὅπως μᾶς ἐπισημαίνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Διότι ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ἀναδείχθηκε νικητὴς σὲ μιὰ διαφορετικὴ μάχη. Μιὰ νίκη μοναδικὴ καὶ σωτήρια γιὰ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Νίκησε τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία, χαρίζοντας σὲ μᾶς τὴν δυνατότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Κάθε ἄνθρωπος χαίρεται γιὰ τὶς νίκες καὶ τὶς ἐπιτυχίες στὴ ζωή του καὶ λυπᾶται γιὰ τὶς ἀποτυχίες καὶ τὶς ἦττες του. Χαίρεται στὴν ἀναγνώριση τῆς ἐπιτυχίας του καὶ ἐπιδεικνύει τὶς  νίκες του, διεκδικώντας μερίδιο δόξας καὶ ἀναγνώρισης. Ὑπάρχουν νίκες σὲ πολέμους, νίκες σὲ κοινωνικοὺς ἀγῶνες, νίκες προσωπικές. Σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς νίκες τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει, σὲ μικρότερο ἢ σὲ μεγαλύτερο βαθμό, ἡ ἐπιθυμία τῆς ἀναγνώρισης καὶ τῆς ἰδιοτέλειας.

Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά. Ὁ Χριστὸς δὲν ἔγινε νικητὴς γιὰ τὸν ἑαυτό Του, γιὰ δική Του χάρη, γιὰ δική Του ἀναγνώριση, ἀλλὰ γιὰ μᾶς. Ἡ νίκη Του δὲν ἔκανε τὸν Ἴδιο μεγαλύτερο, ἀνώτερο, πιὸ ζωντανὸ ἢ πιὸ πλούσιο, ἀλλὰ ἐμᾶς. Τὴ νίκη Του δὲν τὴν χαρακτηρίζει ἰδιοτέλεια ἀλλὰ ἀγάπη, δὲν ἤθελε νὰ πάρει, ἀλλὰ νὰ δώσει. Οἱ ἐγκόσμιοι κατακτητὲς νέμονται τὴ νίκη. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος κατακτητὴς ποὺ τὴν παραδίδει.

Μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστὸς νίκησε τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία, χαρίζοντας καὶ σὲ μᾶς τὴν δυνατότητα νὰ νικήσουμε ὁλοκληρωτικὰ τοὺς μοναδικοὺς ἐχθρούς μας. Πῶς γίνεται ὅμως αὐτό, ὅταν στὸν κόσμο μας μέχρι καὶ σήμερα ἐξακολουθοῦν νὰ κυριαρχοῦν καὶ ὁ θάνατος καὶ ἡ ἁμαρτία; Ὁ νόμος τῆς φθορᾶς, δηλαδὴ ὅτι γεννιέται πεθαίνει, εἶναι ἀπαράβατος γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Γιὰ μᾶς ὅμως τοὺς Χριστιανούς, ὅταν ἀκολουθοῦμε τὴ ζωὴ ποὺ μᾶς δίδαξε ὁ Ἴδιος, ὁ φυσικὸς θάνατος δὲν εἶναι σκοτεινὴ ἄβυσσος, ἀλλὰ γέννηση σὲ μιὰ καινούργια ζωή. Ἐπιστρέφουμε πάλι πίσω στὴν πατρίδα, ποὺ ἀφήσαμε μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Ἔτσι ὁ τάφος δὲν εἶναι σκοτάδι αἰώνιο, ἀλλὰ μιὰ πόρτα ποὺ ἀνοίγει καὶ κατευθύνει τὴν ὕπαρξή μας σὲ κοινωνία μὲ τὸν Χριστό. Καὶ γίνεται ὁ τάφος τοῦ Κυρίου «ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς». Ὁ Χριστὸς μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι θὰ ἔρθει ἡ στιγμὴ, ποὺ θὰ σαλπίσει καὶ θὰ ἐγερθοῦν ὅλοι οἱ νεκροὶ ἄφθαρτοι καὶ ὅσοι ζοῦν τότε θὰ ὑποστοῦν ριζικὴ ἀλλαγή: «σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα» (Α΄Κορ. ιε΄, 52).

Ὁ Χριστὸς ὅμως νίκησε καὶ τὴν ἁμαρτία. Ἡ ζωή Του, ἀπὸ τὴ σύλληψή Του μέχρι καὶ τὸν σταυρικό Του θάνατο, δείχνει τὸν ἀγώνα Του κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἴδια πορεία εἶναι γιὰ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους τὸ ἀντίδοτο κατὰ τῆς ἁμαρτίας.  Ἡ γενικότερη κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας σήμερα δείχνει ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀκόμη δὲν γευθήκαμε τὸ μοναδικὸ φάρμακο κατὰ τῆς ἀρρώστιας αὐτῆς. Ὁ Χριστὸς μᾶς λέει ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀκούει τὴ διδασκαλία του καὶ πιστεύει στὸν Πατέρα ποὺ τὸν ἔστειλε, αὐτὸς ἔχει κερδίσει τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ δὲν θὰ περάσει ἀπὸ κρίση, ἀλλὰ θὰ μεταβεῖ ἀπὸ τὸν πνευματικὸ θάνατο τῆς ἁμαρτίας στὴν αἰώνιο ζωή, «ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντι μὲ ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Ἰω.ε,24).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας δὲν μᾶς ἀφορᾶ, μόνο μετὰ θάνατον. Ἡ μεγαλειώδης νίκη τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας εἶναι κάλεσμα σὲ κάθε ἄνθρωπο νὰ τὴν κάνει καὶ δική του νίκη, ἐδῶ καὶ τώρα. Εἶναι κάλεσμα νὰ ζήσουμε τὴν ἐνθαδικὴ ζωή μας ἀλλιῶς, δηλαδὴ ἀναστάσιμα, ἤ, ἄλλως, ἀγαπητικότερα.

Ὁ Χριστὸς δὲν ἀνασταίνεται μόνο κάθε χρόνο ἐπετειακῶς, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα ἐντός μας. Πῶς; Μὲ τὴν ἀγάπη. Μὲ τὴν χωρητικότερη ψυχή, ποὺ ἀγκαλιάζει τὸν Ἄλλον, ὄχι ἀπὸ καθῆκον, ἀλλὰ ἐπειδὴ μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ ζεῖ: ἐν ἀγάπῃ. Ἡ προοδευτική μας ὡρίμανση στὴν ἀγάπη, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, εἶναι ὁ τρόπος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς μεταμορφώσει καὶ νὰ ἀλλάξει ριζικὰ τὴ ζωή μας. Οἱ πειρασμοί, οἱ θλίψεις, οἱ ἀσθένειες, ἡ φτώχεια, ἀκόμη καὶ οἱ διωγμοί, ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἀγάπης μποροῦν νὰ γίνουν ἀφορμὴ ἀνακαλύψεως τοῦ προσώπου τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Ἀνακαλύπτοντας τὸ πρόσωπό Του μαθαίνουμε νὰ βλέπουμε τοὺς ἄλλους, ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς μας, ὅπως τοὺς βλέπει ὁ Θεός. Γιατί ὅποιος ἀγαπήσει μὲ τὸν τρόπο τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ πεθάνει ποτέ, θὰ μείνει γιὰ πάντα ἐλεύθερος, μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ζώντας πλέον ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ τὴ δική του Ἀνάσταση.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !  ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

Μετά διαπύρων πατρικῶν εὐχῶν ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

† Ὁ Λευκάδος καί Ἰθάκης Θ ε ό φ ι λ ο ς

Προσευχές για όταν ανάβουμε καντήλι, κερί, όταν θυμιατίζουμε και όταν πίνουμε Αγιασμό

Προσευχή όταν ανάβουμε το καντήλι η ένα κερί στο σπίτι μας:

Ούτω λαμψάτω το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς.

Προσευχή όταν θυμιατίζουμε στο σπίτι:
Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου· έπαρσις των χειρών μου θυσία εσπερινή, εισάκουσόν με, Κύριε.

Θυμίαμά σοι προσφέρομεν, Χριστέ ο Θεός ημών, εις οσμήν ευωδίας πνευματικής· ο προσδεξάμενος εις το υπερουράνιόν σου Θυσιαστήριον, αντικατάπεμψον ημίν την χάριν του Παναγίου σου Πνεύματος.

Προσευχή όταν πίνουμε αγιασμό:
Κύριε, ποίησον αυτό και δι᾿ εμέ «Αφθαρσίας πηγήν, αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον, δαίμοσιν ολέθριον, ταίς εναντίαις δυνάμεσιν απρόσιτον, αγγελικής ισχύος πεπληρωμένον». 

πηγή

"Εγώ πήγα στον Χριστούλη και στην Παναγίτσα ψηλά στον ουρανό"

Αφηγούνται ο Ηλίας και η Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών.

Στις 30-3-2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στο Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης με ανυπόφορο κοιλόπονο. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο.

Οι γιατροί μας είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δεν ξεπέρασε τον κίνδυνο. Το βράδυ της Δευτέρας ως το επόμενο πρωΐ είχε 40 πυρετό. Την Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στη μονάδα εντατικής θεραπείας με σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σόκ. Οι ελπίδες να ζήσει μόλις 10%.

Στο μεταξύ, χωρίς να γνωρίζει τίποτα μια γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θα φύγω, εσύ δεν με χρειάζεσαι άλλο. Θα πάω στον Ηλία, εκείνος με έχει ανάγκη τώρα!» Η γυναίκα ύστερα έμαθε για το γιό μας. Μιά γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στον Άγιο Ραφαήλ στη Γρίβα και γονατιστοί με τον Ιερέα διάβασαν παράκληση για τη σωτηρία του παιδιού μας. Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στο άδειο σπίτι μας να κάνει Παράκληση στον άγιο Γεώργιο για την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φώς ; Ίσως η Χάρη του Αγίου.

Μετά απ' αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια να βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.

Όταν συνήλθε, άρχισε να μάς λέει διάφορα: «Εγώ πήγα στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα ψηλά στον ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Με το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν… Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα με ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε και μου είπαν, μη φοβάσαι θα πας πάλι στη μαμά και τα αδέλφια σου. - Δεν ξέρω πως να πάω πάλι εκεί. - Με το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος. - Φοβάμαι, δεν ξέρω να οδηγήσω το άλογο. - Μη φοβάσαι, θα το οδηγήσω εγώ». Ο Μιχάλης είναι κοντά μας, γερό παιδί όπως και πριν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μας τον χάρισαν πάλι κοντά μας.

* † Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Θαύματα Αγίων ­ σημεία Θεού, 'Εκδοση Ι. Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης, Γρίβα Γουμενίσσης.

πηγή

Η Πνευματικότητα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὁ κύριος λόγος πού συνετέλεσε στή διαμόρφωση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὡς τῆς τεσσαρακονθήμερης περιόδου νηστείας καί γενικῆς πνευματικῆς προπαρασκευῆς γιά τή μεγάλη ἑορτή τοῦ Σταυραναστάσιμου Πάσχα πού ἀκολουθεῖ, εἶναι τό παράδειγμα τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος πρίν ἀρχίσει τή δημόσια δράση Του προετοιμάστηκε στήν ἔρημο "νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καί νύκτας τεσσαράκοντα" γιά νά ἀντιμετωπίσει τούς γνωστούς τρεῖς πειρασμούς τοῦ διαβόλου (Ματθ. δ´ 11). Πρός μιά τέτοια πνευματική ἔρημο παρομοιάζεται ἀπό τούς ἁγίους πατέρες καί ἡ Μ. Τεσσαρακοστή, κατά τή διάρκεια τῆς ὁποίας ὁ χριστιανός, μιμούμενος τόν Κύριο, ἀποδύεται σ' ἕναν ἀνάλογο πνευματικό ἀγώνα, ἀντιτάσσοντας στόν πρῶτο πειρασμό αὐτή καθαυτή τή νηστεία, στόν δεύτερο τήν ἀδιάλειπτο λατρεία τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί στόν τρίτο τήν ταπείνωση ὡς μητέρα ὅλων τῶν ἀρετῶν.
Ὅμως, ἡ χριστοκεντρική αὐτή θεμελίωση τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καί ἡ σωτηριολογική θεώρησή της, ὡς μιᾶς ξεχωριστῆς εὐκαιρίας μίμησης τοῦ Χριστοῦ, φαίνεται ἰδιαίτερα στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο διοργανώνεται καί νοηματίζεται κατά τήν περίοδο αὐτή ἡ κοινή προσευχή τῆς Ἐκκλησίας. Καί δέν ἀναφερόμαστε ἐδῶ στήν πνευματική πανδαισία πού προσφέρουν στούς πιστούς οἱ δοξολογικές ἀκολουθίες τῶν πέντε Κυριακῶν τῶν Νηστειῶν ἤ ἡ τόσο λαοφιλής καί πανηγυρική ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου, πού ψάλλεται κατά τίς ἑσπερινές λατρευτικές συνάξεις κάθε Παρασκευῆς, ὡς προεόρτιος ἤ μεθεόρτιος ἀκολουθία τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Ἐννοοῦμε κυρίως τόν κύκλο τῶν ἀκολουθιῶν τοῦ Νηχθημέρου (Μεσονυκτικό, Ὄρθρος, Ὧρες, Ἑσπερινός, Μέγα Ἀπόδειπνο), στίς ὁποῖες καί ἐγκρύπτεται κυρίως τό ἐσώτερο νόημα τῆς πνευματικότητας τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Διότι ἐμπλουτισμένες, κατά τήν περίοδο αὐτή, μ' ἕνα πλῆθος ἐκλεκτῶν ἁγιογραφικῶν ἀναγνωσμάτων καί κατανυκτικῶν ὕμνων, καί σέ συνδυασμό μέ τή νηστεία καί τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, οἱ ἀκολουθίες αὐτές ἀποτελοῦν μιά θαυμάσια ἔκφραση τοῦ ἰδανικοῦ καί τῆς ἀδιάλειπτης δοξολογίας τοῦ Θεοῦ καί ταυτόχρονα τό πλαίσιο μιᾶς καθημερινῆς πνευματικῆς "ἀποδεκάτωσης" τῆς ζωῆς μας, ὅπως ὁρίζει τήν πνευματικότητα τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης.
Ὅσο, ὅμως, κι ἄν οἱ ἀκολουθίες αὐτές ἀποτελοῦν τά εὔοσμα ἐκεῖνα ἄνθη, πού φαιδρύνουν μέ τήν παρουσία τους τήν πνευματική ἔρημο τῆς τεσσαρακονθήμερης νηστείας, εἶναι ἐπίσης γεγονός ὅτι, ἐξ αἰτίας ἱστορικῶν συγκυριῶν καί τῆς προοδευτικῆς ἀλλαγῆς τοῦ τρόπου ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, ἡ πρόσβαση σ' αὐτές ἀποτελεῖ σήμερα προνόμιο μόνο τῶν μοναχῶν καί ὁρισμένων ἄλλων φιλακόλουθων χριστιανῶν. Γι' αὐτό καί εἶναι εὔλογο τό ἀπό πολλές πλευρές διατυπούμενο αἴτημα τῆς ἀναπροσαρμογῆς τῶν ἀκολουθιῶν αὐτῶν στά δεδομένα τῆς σύγχρονης ζωῆς. Κάτω ἀπό τίς προϋποθέσεις αὐτές ἡ περισσότερο ἀξιοποιήσιμη ποιμαντικά εἶναι ἀναμφισβήτητα ἡ Ἀκολουθία τῶν Προηγιασμένων Δώρων, πού ἀποτελεῖ τό ἀποκορύφωμα τῆς καθημερινῆς προσευχῆς τῆς Ἐκκλησίας, κατά τήν περίοδο αὐτή.
Πράγματι, ἡ ἀκολουθία τῶν Προηγιασμένων Δώρων εἶναι μιά ἰδιαίτερη ἑσπερινή ἀκολουθία, πού ψάλλεται κατά τίς Τετάρτες καί Παρασκευές τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καί τά ἰδιάζοντα στοιχεῖα τῆς ὁποίας νοηματίζουν κατά ἕνα ξεχωριστό τρόπο τήν ἑσπερινή προσευχή τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν περίοδο αὐτή. Ἔτσι, Τά πρός Κύριον (Ψαλμ. 119-133) εἶναι οἱ λεγόμενες Ὠδές τῶν Ἀναβαθμῶν, πού ἔψαλλαν οἱ εὐσεβεῖς Ἰουδαῖοι, καθώς ἀνέβαιναν λιτανεύοντας τά σκαλιά τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί διά μέσου τῶν ὁποίων ἐκφράζεται καί σήμερα κατά ἕνα μοναδικό τρόπο ὁ πόθος τοῦ λατρεύοντος χριστιανοῦ γι' αὐτή τήν ἑσπερινή του συνάντηση μέ τόν Κύριο. Ἡ εὐλογία τοῦ λαοῦ μέ τήν ἀναμμένη λαμπάδα καί ἡ ἱερατική ἀναφώνηση "Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι" ἕλκουν τήν καταγωγή τους ἀπό τήν ἀρχαία χριστιανική συνήθεια τῆς εὐλογίας τοῦ ἑσπερινοῦ φωτός καί ἀποτελοῦν μιά συμβολική ἀναγωγή στήν ἔννοια τοῦ πνευματικοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ (Ἰωάν. η´ 12· Ματθ. ιδ´ 20), πού συνδέεται ἄμεσα καί πρός τά ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα πού ἀκολουθοῦν. Πρόκειται γιά τά ἴδια περίπου ἀναγνώσματα, πού διαβάζονταν στίς ἀντίστοιχες ἑσπερινές κατηχητικές συνάξεις τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας καί μᾶς μεταφέρουν στήν ἀτμόσφαιρα τῆς πνευματικῆς προετοιμασίας τῶν πρός τό Ἅγιο Φώτισμα (Βάπτισμα) εὐτρεπιζομένων ἀδελφῶν, πού γινόταν κατά τήν περίοδο αὐτή, καί ὑπέρ τῶν ὁποίων ὥς σήμερα γίνονται εἰδικές δεήσεις στά πλαίσια τῆς ἀκολουθίας αὐτῆς. Χαρακτηριστικό στοιχεῖο τῆς ἀκολουθίας αὐτῆς εἶναι ἀκόμη ἡ ἀσματική ψαλμώδηση τοῦ ἀναδιπλούμενου 140 ψαλμοῦ τοῦ λυχνικοῦ, μέ ἐφύμνιο τόν β´ στίχο τοῦ "Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου...", πού ἐπέχει θέση προκειμένου ἤ ἀλληλουαρίου τῶν ἁγιογραφικῶν ἀναγνωσμάτων καί τή λειτουργικότητα τοῦ ὁποίου, ὡς ψαλμοῦ μετανοίας στά πλαίσια τῆς ἑσπερινῆς προσευχῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐξαίρει ἰδιαίτερα ὁ ἱερός Χρυσόστομος.
Ἐκεῖνο, ὅμως, τό ὁποῖο διαφοροποιεῖ οὐσιαστικά τήν ἀκολουθία αὐτή ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη ἑσπερινή ἀκολουθία εἶναι κυρίως τό γεγονός ὅτι κατά τήν τέλεσή της δίδεται στούς πιστούς ἡ δυνατότητα μιᾶς πραγματικῆς συνάντησης καί κοινωνίας μέ τόν ἀναστημένο Χριστό, ἀφοῦ μποροῦν νά μεταλάβουν ἀπό τά Τίμια Δῶρα, πού καθαγιάστηκαν κατά τή Θεία Λειτουργία τῆς προηγούμενης Κυριακῆς. Καί αὐτό, διότι κατά τίς ἡμέρες αὐτές ἡ Ἐκκλησία καθιέρωσε νά μήν τελεῖται ἡ κανονική Θεία Λειτουργία, γιά νά μήν διαταράσσεται ἀπό τόν δοξολογικό της χαρακτήρα ἡ κατανυκτική ἀτμόσφαιρα τῶν ἀκολουθιῶν αὐτῶν. "Ὁμοῦ δέ χαίρειν καί πενθεῖν ἀσύμβατόν τε καί ἀνακόλουθον", ὅπως λέγει ἕνα ἀρχαῖο κείμενο.
Ὡστόσο αὐτό τό "συνεσκιασμένον καί πενθηρόν καί μυστικόν" τῆς κατανυκτικῆς αὐτῆς τελετῆς δέν ἔχει καμιά σχέση πρός τό κραυγαλέο πένθος τῆς δυτικῆς πνευματικότητας ἤ τά μελαμβαφῆ ἄμφια, πού κατέκλυσαν τά τελευταῖα χρόνια καί τούς δικούς μας ναούς. Ἀλλά ταυτίζεται ἀπόλυτα μέ τό χαροποιόν πένθος τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας, μ' αὐτό τό θρηναγάλλιασμα τῆς ψυχῆς, πού ἐκφράζεται κατά ξεχωριστό τρόπο στόν εἰδικό χερουβικό ὕμνο τῆς ἀκολουθίας, "Νῦν αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σύν ἡμῖν ἀοράτως λατρεύουσιν...". Πρόκειται γιά τόν ὕμνο πού ψάλλεται κατά τήν εἰσόδευση τῶν Προηγιασμένων Δώρων ἀπό τήν πρόθεση στήν ἁγία τράπεζα καί προσδίδει στήν ὅλη στιγμή μιά μυστική καί ὑπερκόσμια μεγαλοπρέπεια, "γιατί ἐκφράζει λειτουργικά τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ καί τό τέλος μιᾶς μακρᾶς νηστείας, προσευχῆς καί ἀναμονῆς· τόν ἐρχομό τῆς βοήθειας, τῆς ἀνακούφισης καί τῆς χαρᾶς πού περιμένουμε".
Ὄντας, λοιπόν, ἀπό τή φύση της ἡ Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων μιά ἑσπερινή ἀκολουθία, συνδυασμένη μέ προσέλευση στή Θεία Κοινωνία, ἀποτελεῖ τό καλύτερο ἐφαλτήριο ἐκκίνησης σ' αὐτό τό μεῖζον ἀγώνισμα χρησιμοποίησης τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς, στό ὁποῖο μᾶς καλεῖ ἰδιαίτερα κατ' αὐτή τήν ἱερή περίοδο ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐκεῖνο πού μᾶς σώζει τελικά δέν εἶναι οὔτε ἡ νηστεία, οὔτε ἡ ψαλμωδία, οὔτε ἡ προσευχή ἀπό μόνα τους, ἀλλά "τό ἐκτελεῖσθαι ταῦτα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ... ὅταν ἀτενῶς ἡ διάνοια ἐκείνῳ ἐνορᾶ, καί διά τό πρός αὐτόν ὁρᾶν καί νηστεύῃ καί ψάλλῃ καί προσεύχηται". Αὐτή δέ ἡ "ἀτενής ἐνόραση" τοῦ Θεοῦ καί ἡ καύση τῆς καρδίας (Λουκ. κβ´ 32) ἐν ὄψει τῆς βραδυνῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι ἀκριβῶς αὐτό πού δίνει ἕνα ἐντελῶς διαφορετικό νόημα σέ κάθε στιγμή τῆς ἡμέρας πού πέρασε καί ἀποτελεῖ τήν σταυραναστάσιμη ἐκείνη γεύση πού αὐξάνει τόν πόθο τῶν χριστιανῶν γιά περισσότερη χριστοποίηση τῆς ζωῆς τους "ὅτι χρηστός ὁ Κύριος" (Ψαλ. λγ´ 9)

πηγή