ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΥΚΑΔΟΣ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗΣ κ. κ. ΘEOΦΙΛΟΥ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ

Θ Ε Ο Φ Ι Λ Ο Σ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης

τῆς Θεοφρουρήτου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λευκάδος καί Ἰθάκης

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον, τίς Μοναστικές ἀδελφότητες

καί τόν εὐλογημένον Λαόν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν,

ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν^.

καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον,

τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν πατέρων Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον».

(Κανόνας τοῦ  Ὄρθρου τοῦ Πάσχα)

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Τὸ μεγάλο καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τὸ λαμπροφόρο Πάσχα, μᾶς συγκέντρωσε καὶ πάλι στούς Ἱερούς Ναούς. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς ποὺ γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας. Εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης, ἀφοῦ στὴν ὑμνολογία μας παρουσιάζεται ὡς ἡ κορυφαία τῶν ἑορτῶν, «ἑορτῶν ἑορτὴ καὶ πανήγυρις πανηγύρεων». Εἶναι ἡ «κλητή» καὶ «ἁγία» ἡμέρα, γιατί τὴν ἡμέρα αὐτὴ κάλεσε ὁ Θεὸς ἀπὸ ὅλες τὶς ἡμέρες γιὰ νὰ δείξει τὸν πλοῦτο τῶν θαυμασίων Του καὶ τὴν ἄπειρη δύναμή Του, ποὺ συντρίβει τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ ὁδηγεῖ μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὸν λαό Του στὸ δρόμο πρὸς τὴν αἰώνια Βασιλεία Του. Εἶναι ἀκόμη ἡ «βασιλὶς καὶ κυρία», διότι ἡ βασίλισσα τῶν ἐποχῶν (ἡ ἄνοιξη) συμβαδίζει μὲ τὴ βασίλισσα τῶν ἡμερῶν.

Ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες ἡμέρες τοῦ χρόνου, ὅπως μᾶς ἐπισημαίνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Διότι ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ἀναδείχθηκε νικητὴς σὲ μιὰ διαφορετικὴ μάχη. Μιὰ νίκη μοναδικὴ καὶ σωτήρια γιὰ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Νίκησε τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία, χαρίζοντας σὲ μᾶς τὴν δυνατότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Κάθε ἄνθρωπος χαίρεται γιὰ τὶς νίκες καὶ τὶς ἐπιτυχίες στὴ ζωή του καὶ λυπᾶται γιὰ τὶς ἀποτυχίες καὶ τὶς ἦττες του. Χαίρεται στὴν ἀναγνώριση τῆς ἐπιτυχίας του καὶ ἐπιδεικνύει τὶς  νίκες του, διεκδικώντας μερίδιο δόξας καὶ ἀναγνώρισης. Ὑπάρχουν νίκες σὲ πολέμους, νίκες σὲ κοινωνικοὺς ἀγῶνες, νίκες προσωπικές. Σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς νίκες τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει, σὲ μικρότερο ἢ σὲ μεγαλύτερο βαθμό, ἡ ἐπιθυμία τῆς ἀναγνώρισης καὶ τῆς ἰδιοτέλειας.

Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά. Ὁ Χριστὸς δὲν ἔγινε νικητὴς γιὰ τὸν ἑαυτό Του, γιὰ δική Του χάρη, γιὰ δική Του ἀναγνώριση, ἀλλὰ γιὰ μᾶς. Ἡ νίκη Του δὲν ἔκανε τὸν Ἴδιο μεγαλύτερο, ἀνώτερο, πιὸ ζωντανὸ ἢ πιὸ πλούσιο, ἀλλὰ ἐμᾶς. Τὴ νίκη Του δὲν τὴν χαρακτηρίζει ἰδιοτέλεια ἀλλὰ ἀγάπη, δὲν ἤθελε νὰ πάρει, ἀλλὰ νὰ δώσει. Οἱ ἐγκόσμιοι κατακτητὲς νέμονται τὴ νίκη. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος κατακτητὴς ποὺ τὴν παραδίδει.

Μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστὸς νίκησε τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία, χαρίζοντας καὶ σὲ μᾶς τὴν δυνατότητα νὰ νικήσουμε ὁλοκληρωτικὰ τοὺς μοναδικοὺς ἐχθρούς μας. Πῶς γίνεται ὅμως αὐτό, ὅταν στὸν κόσμο μας μέχρι καὶ σήμερα ἐξακολουθοῦν νὰ κυριαρχοῦν καὶ ὁ θάνατος καὶ ἡ ἁμαρτία; Ὁ νόμος τῆς φθορᾶς, δηλαδὴ ὅτι γεννιέται πεθαίνει, εἶναι ἀπαράβατος γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Γιὰ μᾶς ὅμως τοὺς Χριστιανούς, ὅταν ἀκολουθοῦμε τὴ ζωὴ ποὺ μᾶς δίδαξε ὁ Ἴδιος, ὁ φυσικὸς θάνατος δὲν εἶναι σκοτεινὴ ἄβυσσος, ἀλλὰ γέννηση σὲ μιὰ καινούργια ζωή. Ἐπιστρέφουμε πάλι πίσω στὴν πατρίδα, ποὺ ἀφήσαμε μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Ἔτσι ὁ τάφος δὲν εἶναι σκοτάδι αἰώνιο, ἀλλὰ μιὰ πόρτα ποὺ ἀνοίγει καὶ κατευθύνει τὴν ὕπαρξή μας σὲ κοινωνία μὲ τὸν Χριστό. Καὶ γίνεται ὁ τάφος τοῦ Κυρίου «ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς». Ὁ Χριστὸς μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι θὰ ἔρθει ἡ στιγμὴ, ποὺ θὰ σαλπίσει καὶ θὰ ἐγερθοῦν ὅλοι οἱ νεκροὶ ἄφθαρτοι καὶ ὅσοι ζοῦν τότε θὰ ὑποστοῦν ριζικὴ ἀλλαγή: «σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα» (Α΄Κορ. ιε΄, 52).

Ὁ Χριστὸς ὅμως νίκησε καὶ τὴν ἁμαρτία. Ἡ ζωή Του, ἀπὸ τὴ σύλληψή Του μέχρι καὶ τὸν σταυρικό Του θάνατο, δείχνει τὸν ἀγώνα Του κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἴδια πορεία εἶναι γιὰ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους τὸ ἀντίδοτο κατὰ τῆς ἁμαρτίας.  Ἡ γενικότερη κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας σήμερα δείχνει ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀκόμη δὲν γευθήκαμε τὸ μοναδικὸ φάρμακο κατὰ τῆς ἀρρώστιας αὐτῆς. Ὁ Χριστὸς μᾶς λέει ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀκούει τὴ διδασκαλία του καὶ πιστεύει στὸν Πατέρα ποὺ τὸν ἔστειλε, αὐτὸς ἔχει κερδίσει τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ δὲν θὰ περάσει ἀπὸ κρίση, ἀλλὰ θὰ μεταβεῖ ἀπὸ τὸν πνευματικὸ θάνατο τῆς ἁμαρτίας στὴν αἰώνιο ζωή, «ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντι μὲ ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Ἰω.ε,24).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας δὲν μᾶς ἀφορᾶ, μόνο μετὰ θάνατον. Ἡ μεγαλειώδης νίκη τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας εἶναι κάλεσμα σὲ κάθε ἄνθρωπο νὰ τὴν κάνει καὶ δική του νίκη, ἐδῶ καὶ τώρα. Εἶναι κάλεσμα νὰ ζήσουμε τὴν ἐνθαδικὴ ζωή μας ἀλλιῶς, δηλαδὴ ἀναστάσιμα, ἤ, ἄλλως, ἀγαπητικότερα.

Ὁ Χριστὸς δὲν ἀνασταίνεται μόνο κάθε χρόνο ἐπετειακῶς, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα ἐντός μας. Πῶς; Μὲ τὴν ἀγάπη. Μὲ τὴν χωρητικότερη ψυχή, ποὺ ἀγκαλιάζει τὸν Ἄλλον, ὄχι ἀπὸ καθῆκον, ἀλλὰ ἐπειδὴ μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ ζεῖ: ἐν ἀγάπῃ. Ἡ προοδευτική μας ὡρίμανση στὴν ἀγάπη, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, εἶναι ὁ τρόπος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς μεταμορφώσει καὶ νὰ ἀλλάξει ριζικὰ τὴ ζωή μας. Οἱ πειρασμοί, οἱ θλίψεις, οἱ ἀσθένειες, ἡ φτώχεια, ἀκόμη καὶ οἱ διωγμοί, ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἀγάπης μποροῦν νὰ γίνουν ἀφορμὴ ἀνακαλύψεως τοῦ προσώπου τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Ἀνακαλύπτοντας τὸ πρόσωπό Του μαθαίνουμε νὰ βλέπουμε τοὺς ἄλλους, ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς μας, ὅπως τοὺς βλέπει ὁ Θεός. Γιατί ὅποιος ἀγαπήσει μὲ τὸν τρόπο τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ πεθάνει ποτέ, θὰ μείνει γιὰ πάντα ἐλεύθερος, μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ζώντας πλέον ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ τὴ δική του Ἀνάσταση.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !  ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

Μετά διαπύρων πατρικῶν εὐχῶν ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

† Ὁ Λευκάδος καί Ἰθάκης Θ ε ό φ ι λ ο ς