Το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου προς τους εκπαιδευτικούς της Αθήνας
Αγαπητοί μου,
Μια μαθήτρια είπε: «Τρομάζω όταν σκέφτομαι το μέλλον. Όχι μόνο το δικό μου, όλων μας. Και τι κάνω; Δεν ξέρω. Άλλοι ετοίμασαν αυτόν τον κόσμο για μας…»(1).
Πράγματι, ο κόσμος μας είναι αντιφατικός, παράδοξος και παράλληλα αντινεανικός. Σήμερα παράγονται περισσότερα υλικά αγαθά από κάθε άλλη εποχή. Αν αυτά τα αγαθά ήταν δυνατό να μοιραστούν με δικαιοσύνη δεν θα υπήρχε άνθρωπος ο οποίος να ήταν γυμνός ή πεινασμένος. Χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς στέγη και εκπαίδευση.
Ο κόσμος που ετοιμάσαμε για τα παιδιά μας είναι άδικος και διχασμένος από ένα βαθύ ρήγμα που διαπερνά τις κοινωνίες και τις χωρίζει σε ευημερούσες και μη. Τρομάζουν τα παιδιά μπροστά σε αυτόν τον ανήθικο διαχωρισμό. Φοβούνται αυτόν τον κόσμο στον οποίο συζεί η σιωπή με την οργή και οι ενήλικες αγνοούν τους ανήλικους. Δεν προσφέρεται με κανένα τρόπο χώρος έκφρασης για τα παιδιά.
Αισθάνομαι αρχάριος μπροστά στο δυσεπίλυτο πρόβλημα της απουσίας μιας παιδείας που να καλλιεργεί τη δημιουργικότητα, την ικανότητα θεωρητικής σκέψης, τη συνεργασία, την αυτονομία, την ικανότητα σχέσης και του σεβασμού ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους. Ίσως είναι ευκολότερο να λέμε παρά να κάνουμε κάτι για όσα επισημαίνουμε.
Για αυτό το «κάτι» θα ήθελα να σας παρακαλέσω. Να επιμένουμε στη μνήμη. Έχουμε καθήκον να θυμόμαστε ότι υποσχεθήκαμε στα παιδιά μας τουλάχιστον ένα κόσμο που θα είναι δικαιότερος, περισσότερο φωτεινός και ανθρώπινος. Να θυμηθούμε τον Κομένιο που έλεγε: «Να διαπαιδαγωγείς σημαίνει να βοηθάς τον κάθε άνθρωπο να σωθεί και να αγωνίζεσαι για την οικοδόμηση μιας ανθρώπινης κοινωνίας σε ολόκληρο τον κόσμο»(2).
Καλή και ευλογημένη χρονιά
Πράγματι, ο κόσμος μας είναι αντιφατικός, παράδοξος και παράλληλα αντινεανικός. Σήμερα παράγονται περισσότερα υλικά αγαθά από κάθε άλλη εποχή. Αν αυτά τα αγαθά ήταν δυνατό να μοιραστούν με δικαιοσύνη δεν θα υπήρχε άνθρωπος ο οποίος να ήταν γυμνός ή πεινασμένος. Χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς στέγη και εκπαίδευση.
Ο κόσμος που ετοιμάσαμε για τα παιδιά μας είναι άδικος και διχασμένος από ένα βαθύ ρήγμα που διαπερνά τις κοινωνίες και τις χωρίζει σε ευημερούσες και μη. Τρομάζουν τα παιδιά μπροστά σε αυτόν τον ανήθικο διαχωρισμό. Φοβούνται αυτόν τον κόσμο στον οποίο συζεί η σιωπή με την οργή και οι ενήλικες αγνοούν τους ανήλικους. Δεν προσφέρεται με κανένα τρόπο χώρος έκφρασης για τα παιδιά.
Αισθάνομαι αρχάριος μπροστά στο δυσεπίλυτο πρόβλημα της απουσίας μιας παιδείας που να καλλιεργεί τη δημιουργικότητα, την ικανότητα θεωρητικής σκέψης, τη συνεργασία, την αυτονομία, την ικανότητα σχέσης και του σεβασμού ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους. Ίσως είναι ευκολότερο να λέμε παρά να κάνουμε κάτι για όσα επισημαίνουμε.
Για αυτό το «κάτι» θα ήθελα να σας παρακαλέσω. Να επιμένουμε στη μνήμη. Έχουμε καθήκον να θυμόμαστε ότι υποσχεθήκαμε στα παιδιά μας τουλάχιστον ένα κόσμο που θα είναι δικαιότερος, περισσότερο φωτεινός και ανθρώπινος. Να θυμηθούμε τον Κομένιο που έλεγε: «Να διαπαιδαγωγείς σημαίνει να βοηθάς τον κάθε άνθρωπο να σωθεί και να αγωνίζεσαι για την οικοδόμηση μιας ανθρώπινης κοινωνίας σε ολόκληρο τον κόσμο»(2).
Καλή και ευλογημένη χρονιά
Υποσημείωση
1. Η μαρτυρία βρίσκεται στο Τάξη και Αταξία, οι νέοι φωνάζουν (επιμ. Μάριου Κουκουνάρα-Λιάγκη), εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2011, σελ. 200.
2. Η φράση βρίσκεται στο βιβλίο του Γ. Τσιάκαλου, Η υπόσχεση της Παιδαγωγικής, εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 20032, σελ. 22.
1. Η μαρτυρία βρίσκεται στο Τάξη και Αταξία, οι νέοι φωνάζουν (επιμ. Μάριου Κουκουνάρα-Λιάγκη), εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2011, σελ. 200.
2. Η φράση βρίσκεται στο βιβλίο του Γ. Τσιάκαλου, Η υπόσχεση της Παιδαγωγικής, εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 20032, σελ. 22.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου