ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ;

Ἡ λέξη «καρναβάλι» καί «καρνάβαλος», προέρχεται ἀπό τήν ἰταλική λέξη carne=κρέας + vale=ἔχε γειά. Τελευταία ἡμέρα κρεοφαγίας. Δηλαδή ἔχει ταυτόσημη ἔννοια μέ τήν ἑλληνική λέξη «ἀπόκρεω», πού σημαίνει ἀπομακρύνομαι ἀπό τό κρέας καί πού ἀφορᾶ στήν περίοδο πρίν τήν ἔναρξη τῆς νηστείας τῆς Μ. Σαρακοστῆς, τῆς προετοιμασίας δηλαδή γιά τό Πάσχα, πού εἶναι καθαρά χριστιανική παράδοση.  Σε αὐτή λοιπόν τήν πνευματική περίοδο πού καθορίστηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία καί πού ὀνομάζεται «Τριώδιο», ἀναμίχθηκαν δυστυχῶς ἐκδηλώσεις, ἔθιμα, θρησκευτικές εἰδωλολατρικές τελετές καί δημιούργησαν ἕνα ἐνιαῖο σύνολο, γνωστό σήμερα σάν καρναβάλι.

Ἡ παράδοση τοῦ καρναβαλιοῦ εἶναι πολύ παλαιά. Συνδέεται μέ τίς εἰδωλολατρικές ἐκδηλώσεις τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων πρός τιμή τοῦ «θεοῦ» τοῦ κρασιοῦ, τοῦ Διονύσου, τοῦ λεγομένου καί Βάκχου. Αύτές οἱ τελετές πού εἶχαν ἔντονο εἰδωλολατρικό θρησκευτικό χαρακτῆρα, ἐπέδρασαν καί στή Δύση ἀλλά καί στήν Ἀνατολή, στούς Βυζαντινούς.

 Αὐτή καθ’ ἑαυτή ἡ διονυσιακή λατρεία, εἶχε βασικό χαρακτῆρα καί κύριο στοιχεῖο τά ἀκατανόμαστα ὄργια, τό χυδαῖο ἐρωτισμό, τίς πάσης φύσεως ἠθικές παρεκτροπές, τήν παθολογική ἔκσταση μέχρι τοῦ σημείου τῆς ὠμοφαγίας ζωντανῶν ζώων καί ἀνθρώπων! Σύμφωνα μέ τούς εἰδικούς, τό διονυσιακό πνεῦμα ἦρθε, ἐπιβλήθηκε καί ἐκτόπισε τό ἀπολλώνιο πνεῦμα, δηλαδή τό μέτρο καί τή νηφαλιότητα.
Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ διονυσιακή λατρεία ἐπιβλήθηκε ἀπό ἀπολυταρχικά καθεστῶτα, ὅπως ἐκεῖνο τῶν Πεισιστρατιδῶν τόν 6Ο π.Χ. αἰῶνα στήν Ἀθήνα, ὡς στροφή τῶν λαϊκῶν μαζῶν στόν ἠδονισμό, τίς ἠθικές ἐλευθεριότητες καί τή μέθη, προκειμένου νά μή διαμαρτύρονται γιά τήν πολιτική καταπίεση!

Γιά μᾶς τούς Χριστιανούς καί τήν Ἐκκληλία, οἱ καρναβαλιστικές ἐκδηλώσεις εἶναι ἔθιμο εἰδωλολατρικό, εἶναι συνέχεια τῶν ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν ἐκδηλώσεων. Εἶναι πομπές καί ἔργα σατανικά. Λατρεία τοῦ Σατανᾶ. Μάλιστα ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, σέ παλαιότερη ἐγκύκλιό της, τό 1957, καλοῦσε ὅλους τούς πιστούς: «νά ἐγκαταλείψουν αὐτά τά σκοτεινά καί ὀργιώδη βακχικά σκιρτήματα»…Οἱ Χριστιανοί μάλιστα πού συμμετέχουν σ’ αὐτά ( εἴτε ντύνονται καρναβάλια, εἴτε ὄχι ), ἀφορίζονται, δηλαδή δέν μποροῦν νά συμμετάσχουν στή Θεία Κοινωνία.

Σχετικά μάλιστα μέ τίς μεταμφιέσεις, ὁ ΞΒ’ Κανών τῆς ΣΤ’ Οἰκουμ. Συνόδου, ἀναφέρει: «…μηδένα ἄνδρα γυναικείαν στολήν ἐνδιδύσκεσθαι, ἡ γυναῖκα τήν ἀνδράσιν ἀρμόδιον. Ἀλλά μήτε προσωπεῖα κωμικά ἤ σατυρικά, ἤ τραγικά ὑποδύσεσθαι…». Δυστυχῶς, σέ παρόμοιες εἰδωλολατρικές ἐκδηλώσεις, ἔλαβε μαρτυρικό θάναντο ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος, Ἐπίσκοπος Ἐφέσσου καί μαθητής τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὅταν προσπάθησε νά διδάξει καί νά παρακινήσει στό σταμάτημα τῶν ἀταξιῶν καί ὀργίων.

Δέν μποροῦμε νά ἰσχυριζόμαστε ὅτι λατρεύουμε τόν Θεό καί ταυτόχρονα νά ἀποδίδουμε λατρεία στούς δαιμονικούς «θεούς». 

Ὀρθόδοξος Τύπος 12/02/2010

ΦΩΤΟΤΥΠΗΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΑΣ

Ταξίδι στη Ζωή. Ο Σεραφείμ διηγείται την "περιπέτειά" του, στον "αγώνα" του να βρεί τον εαυτό του.

 Ο Σεραφείμ διηγείται την "περιπέτειά" του, στον "αγώνα" του να βρεί τον εαυτό του.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO

  Το θαυμαστό ταξίδι από τον Λουθηρανισμό, μέσα από τις ανατολικές θρησκείες, στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή η ιστορία έχει πολλά να διδάξει σε όλους μας, αλλά κυρίως στους Ορθοδόξους επισκόπους και ιερείς. Σε αυτό το βίντεο βλέπει κανείς την θαυμάσια απάντηση του Θεού σε έναν άνθρωπο που είναι αποφασισμένος, και πικραμένος κάνει την "αναζήτηση" για την πνευματική υγεία και την επούλωση των "πληγών" του. Και βλέπει κανείς επίσης και την απλή και ταπεινή αποδοχή του από την πρόνοια του Θεού. Ο Σεραφείμ γεννήθηκε, βαφτίστηκε, ως Λουθηρανός, αν και μόνο κατ' όνομα, γιατί ήταν απλός παρατηρητής, ο οποίος αργότερα, για την μη εκπλήρωση των προσδοκιών και για να βρεί το νόημα στη ζωή του, ζήτησε από τις ανατολικές θρησκείες θρησκευτικές "εμπειρίες".

    Αφού πέρασε μέσα από πολύ πόνο και γνώρισε τον πόνο και ως αποτέλεσμα του ανοίγματος του εαυτού του μέχρι τις "πνευματιστικές καταστάσεις" αυτών των θρησκειών, η Μητέρα του Θεού, η ίδια τον επισκέφθηκε και του αποκάλυψε την αλήθεια του Χριστού και της Εκκλησίας. 
   Αρχικά έλαβε μόνο το χρίσμα, (ακολουθώντας τις συμβουλές όσων νομίζουν ότι το βάπτισμα των Λουθηρανών αλλά και των παπικών και των υπολοίπων αιρετικών στερείται μόνο χρίσματος), αλλά δεν θεραπεύθηκε από τα πνευματικά δεινά του. Οδηγήθηκε και πάλι από τον Θεό σε ένα μοναστήρι στα βουνά της Ρουμανίας όπου βρήκε επιτέλους την ελευθερία, τη θεραπεία και τη νέα  εν Χριστώ ζωή, στο Άγιο Βάπτισμα με την "τριττήν κατάδυσιν", Εις Το Όνομα Του Πατρός και Του Υιού και Του Αγίου Πνεύματος.  Και όπου τελικά, βιωματικά του έγινε κατανοητό "ό,τι αυτή η Ορθοδοξία είναι το θέμα!", και η Διαφορά. 

  Αυτό είναι ένα μήνυμα, το οποίο κάθε Ορθόδοξος ποιμένας των ψυχών πρέπει να ακούσει προσεκτικά, γιατί προέρχεται από έναν άνθρωπο που ΑΝΑΖΗΤΗΣΕ την θεραπεία της ψυχής του - εντελώς ανεπηρέαστα από οτιδήποτε, ή ακόμη και χωρίς να γνωρίζει, εκκλησιαστική πολιτική,οικουμενικές ή οικουμενιστικές αντιλήψεις ή θεωρίες, ή κανονική ποιμαντική ή τις δικαιολογίες περί  ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.....

 

Δική μας ελεύθερη μετάφραση από το πρωτότυπο.

The miraculous journey from Lutheranism, through eastern religions, to the Orthodox Church.

This story has so much to teach us all - but especially Orthodox bishops and priests. In this video one sees the marvelous response of God to one man's determined and pained search for spiritual health and healing and his simple and humble acceptance of the providence of God.

Seraphim was born, baptized, confirmed and raised as a Lutheran, although a nominal observer, who later, for lack of fulfillment and meaning in his life, sought out eastern religious experiences. After passing through much suffering and pain as a result of opening himself up to the spirits present in these religions, the Mother of God herself visited Him and revealed to him the truth of Christ and the Church.

Initially received by chrismation, but not being healed of his spiritual ills, he was led again by God to a mountain monastery in Romania where he finally found freedom, healing and new life in Christ in Baptism - and where he finally, experientially understood "what this Orthodoxy is all about!"

This is a message that every Orthodox shepherd of souls needs to listen to attentively, for it comes from a man in search of healing for his soul - totally unaffected by, or even aware of, ecclesiastical politics, ecumenical perceptions or theories, or canonical or pastoral justifications of oikonomia.

 

Πηγή: Simeron Wordpress

πηγή / αντιγραφή

Ο Φάρος της Πάτρας, ο Αρχιμανδρίτης π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος

Το ιστολόγιο μας, συνεχίζει το αφιέρωμα τιμής στους κληρικούς που ποτέ δεν εμφανίστηκαν με την αλαζονεία της αρετής αλλά απόμειναν μέσα στην ταπείνωση της αμαρτολότητας που όλοι μας σέρνουμε πίσω μας. Και στάθηκαν δίπλα στο Λαό του Θεού και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο. Το αφιέρωμα μας σήμερα είναι στον Π.Γερβάσιο Παρασκευόπουλο.

    
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Παρασκευόπουλος, υιός του Χαραλάμπους και της Βασιλικής, γεννήθηκε στη Νυμφασιά (Γρανίτσα) Γορτυνίας. Πολύ πτωχός, εστερείτο και των στοιχειωδών μέσων για τη φοίτησή του στο Δημοτικό Σχολείο. Σε ηλικία 13 ετών, κινούμενος από θείο έρωτα, κατέφυγε στη Μονή Κερνίτσης και διακονούσε εκεί. Ποθώντας όμως τη μόρφωση σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησε με τα πόδια για το Μ. Σπήλαιο για να εγγραφεί στο Σχολαρχείο της Μονής. Επειδή σε βρήκες την παραμικρή στοργή έφυγε για τη Μ. Ταξιαρχών Αιγιάλειας και εγράφη στο εκεί Σχολαρχείο. Η επίδοσή του στα μαθήματα προκάλεσε το φθόνο και αναγκάστηκε να φύγει και από εκεί.

Η πνευματική ακτινοβολία του Πατρών Ιεροθέου, ο οποίος περιβαλλόταν από πλήθος εμπνευσμένων ανδρών (Ευσέβιος Ματθόπουλος, Ηλίας Βλαχόπουλος, Παν. Λουληγέρης, Γαβρ. Φραγκούλης, κ.ά.) τον προσήλωσε και "εστράφη βαθύτερον εις την αχαϊκήν γην". Ο άγιος εκείνος ιεράρχης, με τη γνωριμία του, τον επηρέασε βαθύτατα.

Μετά τη στρατιωτική του θητεία, επανήλθε θερμότερος στον εκκλησιαστικό περίβολο. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1903 από τον Μητροπολίτη Άρτης Γεννάδιο και του δόθηκε το όνομα Γερβάσιος. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Ριζάρειο Σχολή επί σχολαρχίας του Αγίου Νεκταρίου Κεφαλά. Ήταν ο δεύτερος μέγας ιεράρχης, ο οποίος εκτιμούσε ιδιαίτερα το νεαρό τότε διάκονο.

Διακρινόμενος πάντοτε για την επίδοσή του στα γράμματα έλαβε υποτροφία και εισήλθε στο Πανεπιστήμιο. Όταν πήρε το πτυχίο του, τοποθετήθηκε από τον μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητο στην υπεύθυνη διακονία του πρωτεκδίκου.

Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1912 από τον μητροπολίτη Πατρών Αντώνιο. Στη θρυλική εξόρμηση του 1912-16 συμμετείχε ως ιερεύς του Α' ευζωνικού Συντάγματος, επανειλημμένως διακριθείς και παρασημοφορηθείς από τους διοικητές του. Μετά το 1917, ο π. Γερβάσιος εισήλθε στην εποχή των ειρηνικών αγώνων του. Έμενε μόνιμα στην Πάτρα. Άρχισε εντός της πόλεως πλέον και στις φτωχότερες συνοικίες της να κρούει το "τάλαντον" και "εκ νυκτός ορθρίζων προς τον Κύριον...". Υπηρέτησε ως εφημέριος των ναών Αγ. Παρασκευής και Αγ. Δημητρίου και στη συνέχεια, χωρίς εφημερία ανέλαβε μια άλλη "πορεία" γνήσια αποστολική μέχρι το θάνατό του.

Προ και μετά το 1930 άσκησε ευδοκίμως τα καθήκοντα του πρωτοσυγκέλλου της Μητροπόλεως Πατρών. Και όταν, τέλος, το 1939 ανέλαβε τα καθήκοντα του μεγάλου πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών "διοικήσας της πρωτοσυγκελλίαν της Αρχιεπισκοπής εν δυνάμει και ζήλω Ηλιού και καταλιπών ευαγγελικώς ωραίαν, αγίαν εποχήν..." (Μητροπολίτης Πειραιώς Χρυσόστομος, Ανάπλασις, Ιούνιος 1965). Η πρώτη του μέριμνα ήταν το παιδί. Είναι ο πρώτος ιδρυτής στην Ελλάδα οργανωμένων Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Σχολείων και από το 1923 ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της συστάσεως Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Νηπιαγωγείων.

Δεν ασχολήθηκε συστηματικά με τη συγγραφή, "παρά το εύχυμον εις τούτο τάλαντόν του". Προτιμούσε να ομιλεί, παρά να γράφει. Εδημοσίευε ανελλιπώς σε εφημερίδες και περιοδικά -των Πατρών και των Αθηνών- άρθρα επί θεμάτων "αμέσως ενδιαφερόντων τον ευαγγελισμόν του λαού". Συλλογές τέτοιων άρθρων αποτελούν τα εκδοθέντα βιβλία του "Θρησκευτικαί μελέται" (1945), "Επίκαιρα προβλήματα" (1948) και "Ερμηνευτική επιστασία επί της Θείας Λειτουργίας" (1958). Δεν αξιώθηκε να επεξεργασθεί πλουσιώτατη ύλη κατηχητικών μαθημάτων του για την κατήχηση των Ελληνοπαίδων.

Εις τα "παιδία του" αυτά αφιέρωσε τις ύστατες σκέψεις του και τους παλμούς των τελευταίων του ημερών. Κρατώντας το "ιστορικό" ραβδί του, με το οποίο επί 50 έτη εποίμανε τα πρόβατα του αρχιποίμενος Χριστού και το οποίο εφάνταζε στα παιδικά μάτια "ως άλλη ράβδος Μωυσέως", έλεγε λίγο πριν την αποστολική ημέρα της 30ης Ιουνίου 1964, κατά της οποίαν εξεδέμησε προς Κύριον: "Σας εμπιστεύομαι τα παιδία μου, τα νήπιά μου, το αύριον του Έθνους, τας χρυσάς ελπίδας του αιωνίου μέλλοντός μου...".

Υπομνήσεις από την πορεία του Παππούλη

1877: Γέννηση Νυμφασία Γορτυνίας. Ο μικρός Γεώργιος σε ηλικία 3 ετών έμεινε ορφανός από μητέρα. Η αγάπη του προς την εκκλησιαστική ζωή και τα γράμματα τον οδήγησαν σε διάφορα μοναστήρια: Ι.Μ. Κερνίτσης Γορτυνίας, Ι.Μ. Μεγάλου Σπηλαίου, Ι.Μ. Ταξιαρχών Αιγίου, Ι.Μ. Γηροκομείου Πατρών όπου ασκείτο στον αγγελικό βίο και παράλληλα σπούδαζε.

1896: Υπηρέτησε δύο χρόνια την στρατιωτική θητεία. Αργότερα το 1912-1913 εθελοντικά ζήτησε και υπηρέτησε στην πρώτη γραμμή στη στρατιά των ευζώνων ως στρατιωτικός ιερεύς.

Πνευματικός δεσμούς είχε: Με τον Μητροπολίτη Πατρών και Ηλείας Ιερόθεο (Μητρόπουλο) τη φωτεινή αυτή προσωπικότητα, με τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Άγιο Νεκτάριο (υπήρξε μαθητής του Αγίου στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή στην Αθήνα). Αυτοί σημάδευσαν την πνευματική του πορεία. Συνεδέετο επίσης με μεγάλες Εκκλησιαστικές προσωπικότητες; Τον Επίσκοπο Αργολίδας Ιωάννη (Παπασαράντου), τον γέροντα Γαβριήλ Ι.Μ. Γηροκομείου, τους καθηγητές Πανεπιστημίου της Θεολογικής Σχολής Παναγιώτη Τρεμπέλα, Παν. Μπρατσιώτη, Ανδρέα Παπαγεωργόπουλο.

1903: Χειροτονήθη διάκονος και έλαβε το όνομα Γερβάσιος ,από τον επίσκοπο Άρτης Γεννάδιο (13/9/1903)

1910: Χειροτονήθη πρεσβύτερος (13/9/1910)

1914: Έλαβε το πτυχίο του με άριστα και διδακτορικό δίπλωμα από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το έτος αυτό έλαβε και το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου(19/9/1914)

1915: Διορίστηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο της Σύρου. Το ίδιο έτος (4/12/1915)του ανετέθησαν και τα καθήκοντα του Ηγούμενου της Ι.Μ.Γηροκομείου Πατρών

1919:Διορίστηκε εφημέριος στον Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής Πατρών και από τις 4/8/1919 τακτικός εφημέριος-προϊστάμενος του ιστορικού Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Πατρών. Με τις κατανυκτικές θείες λειτουργίες ιδίως τις νυκτερινές για τους εργαζομένους, με τα εν δυνάμει Ηλιού κηρύγματα, με τα Κατηχητικά σχολεία εις τον Άγιο Δημήτριο και Αγία Αικατερίνη αποτύπωσε τα ίχνη αγίου ανδρός.

1923: Ίδρυση Κατηχητικών Σχολείων Αγίου Δημητρίου (Κ.Σ.Α.Δ.) για όλες τις ηλικίες από νήπια, παιδία (αγόρια-κορίτσια), ενήλικες. Από τότε άρχεται η ιστορία της Αναπλαστικής Σχολής Θηλέων«Αγία Ταβιθά» (Ιωνίας 47, Πάτρα). Το 1931 αποτελεί χρονολογική αφετηρία με τη Σχολή «Χειροτεχνίας» κτλ. Τα εγκαίνια του Ι.Ν.έγιναν στις 7/6/1963. Συλλειτούργησαν ο Γέροντας, ο τότε πρωτοσύγγελος αρχιμ. της Ι.Μ. Πατρών και μετέπειτα μητροπολίτης Ύδρας –Σπετσών και Αιγίνης κ. Ιερόθεος (Τσαντίλης) και ο ιερεύς π. Θεοφάνης Τερζής.

1940-41: Κατά τη δύσκολο εκείνη εποχή για την πατρίδα μας είχε κληθεί και υπηρετούσε ως Πρωτοσύγγελος στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών πλησίον της μεγάλης εκείνης εκκλησιαστικής προσωπικότητας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσάνθου, είχε υπηρετήσει και ως «πρωτέκδικος» της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

1950: Ίδρυση Παιδικής εξοχής «Η Αγία Παρασκευή» εις Συχαινά Πατρών. Τα εγκαίνια του ναού της Αγίας Παρασκευής έγιναν 5/8/1956

1960: Έυρεση σε κορμό δέντρου 20/7/1960, εορτή του προφήτου Ηλία, Αχειροποιήτου Τιμίου Σταυρού (είχε φυτευθεί στον Προφήτη Ηλία 17/2//1929).

1964: Εκοιμήθη οσιακά σε ηλικία 87 ετών (στις 29/6/64) στην Αναπλαστική Σχολή Θηλέων Πατρών που με πολλούς κόπους είχε ιδρύσει. Η εξόδιος ακολουθία του έγινε στις 30/6/64 στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Πατρών ,όπου τα κατάμεστα πλήθη λαού τον κατευόδωσαν με τις επεφημίες «Άγιος». Αναπαύεται όπισθεν του ιερού του Ι.Ν. της Αγίας Παρασκευής στην Παιδική Εξοχή στα Συχαινά Πατρών που ο ίδιος (από το 1950) από μεγάλη αγάπη για τα παιδιά είχε ιδρύσει.

Ο ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ

Η φύτευσις των δενδρυλίων πεύκης από όπου και αποτυπώθη ο Τίμιος Σταυρός, έγινε από τον παππούλη και τα Κατηχητικοπαίδια του εις τον περίβολο της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού Πατρών το έτος 1929

Για όσους δεν γνωρίζουν τον μακαριστό γέροντα π. Γερβάσιο και την πραγματικά ουράνια παρουσία του εδώ στη γη σας αναφέρουμε δύο μόνο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ζωής του.

Η πρώτη του μέριμνα ήταν το παιδί. Είναι ο πρώτος ιδρυτής στην Ελλάδα οργανωμένων Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Σχολείων και από το 1923 ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της συστάσεως Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Νηπιαγωγείων.

Χαρακτηριστικά ένας Άγιος της Εκκλησίας μας είχε πει: «Εις το πρόσωπόν του βλέπω τον αυριανόν "ταγόν" της Εκκλησίας μας, τον γνήσιον ποιμένα του χριστεπωνύμου πληρώματος...» (Άγιος Νεκτάριος Κεφαλάς, Επίσκοπος Πενταπόλεως)

Ο Αχειροποίητος Σταυρός του π. Γερβασίου

Τον Φεβρουάριο του 1929 στις 17 του μηνός ο π. Γερβάσιος μαζί με τους μαθητές των κατηχητικών σχολείων εφύτευσαν στον περίβολο του Προφήτου Ηλιού όπου κατ' αρχήν ελειτούργουν οι παιδικαί κατασκηνώσεις αφού ανεγνώσθη ειδική ευχή, κορμούς δένδρων (πεύκων). Όταν το καλοκαίρι όμως του 1960 χρειάστηκαν ξύλα για τις κατασκηνώσεις που πλέον είχαν μεταφερθεί σε προάστιο των Πατρών, στα Συχαινά, ο κορμός εκείνος του δένδρου αποκόπηκε για να χρησιμοποιηθεί ως καυσόξυλα. Και ω του Θαύματος!!! Καθώς το έκοβαν βρήκαν μέσα στους κορμούς του δένδρου να αποτυπώνεται ένας αχειροποίητος Τίμιος Σταυρός. Την εόρτια εκδήλωση που επακολούθησε τον Σεπτέμβριο του 1960 ηγήθη ο τότε Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κυρός Κωνσταντίνος.

ΣΤΗΝ ΕΥΛΑΒΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΕΠΙ ΤΗ ΑΝΕΥΡΕΣΕΙ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΙΣ ΚΟΡΜΟΝ ΠΕΥΚΗΣ ΠΛΗΘΗ ΠΙΣΤΩΝ ΣΥΝΕΡΡΕΥΣΑΝ ΕΙΣ ΣΥΧΑΙΝΑ 
Κατόπιν πρωτοβουλίας τότε του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών Κωνσταντίνου, ετελέσθη το απόγευμα της Κυριακής ειδική εορτή εις την Αγίαν Παρασκευήν Συχαινών, όπου λειτουργούν αι κατασκηνώσεις του π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, επί τη ανευρέσει, θαυματουργικώς απετυπωμένου, του Τιμίου Σταυρού επί κορμού δένδρου πεύκου εις τον περίβολον του προφήτου Ηλιού, όπου κατ' αρχήν ελειτούργουν αι εν λόγω παιδικαί κατασκηνώσεις.

Παρ' όλον τον καύσωνα και παρά την έλλειψιν συγκοινωνίας μέχρι των κατασκηνώσεων, συνέρρευσαν δια να παρακολουθήσουν την εορτήν πλήθη πιστών.

Ο Σεβασμιώτατος, συνοδευόμενος υπό του πρωτοσυγκέλλου, πανοσ. αρχιμ. Ιεροθέου Τσαντίλη, έφθασεν εις τα Συχαινά την 6ην μ.μ. γενόμενος δεκτός υπό του π. Γερβασίου και πολλών ιερέων, ενώ οι κατηχητόπαιδες έψαλλον εκκλησιαστικά άσματα. Ο Μητροπολίτης προσεκόμισεν, εντός ειδικώς κατασκευασμένου πλαισίου, το τεμάχιον του κορμού του δένδρου, εφ ου έχει αποτυπωθή, κατά τρόπον πράγματι θαυματουργικόν, ο Τίμιος Σταυρός. Το τεμάχιον τούτο φυλάσσεται σήμερα εις τον ναόν της Αγίας Παρασκευής Συχαινών.

Άμα τη αφίξει του Σεβασμιωτάτου, ετελέσθη υπό του ηγουμένου της Ι. Μονής Γηροκομείου, πανοσ. αρχιμ. Αρτεμίου Δρόσου Εσπερινός, κατά την διάρκειαν του οποίου ωμίλησεν ο π. Γερβάσιος, ειπών μεταξύ άλλων ότι: η πεύκη, εις τον κορμόν της οποίας ανευρέθη θαυματουργικώς απετυπωμένος ο Τίμιος Σταυρός, είχε φυτευθή υπό μαθητών του κατηχητικού σχολείου του προφήτου Ηλιού την 17ην Φεβρουαρίου 1929,αφού ανεγνώσθη ειδική ευχή και απεκόπη προ ενός και πλέον μηνός δια να χρησιμοποιηθή ως καυσόξυλα εις την κατασκήνωσιν Συχαινών.

Μετά τον Εσπερινόν, ο Σεβασμιώτατος ανέγνωσε τους ειδικούς χαιρετισμούς, μεστούς υψηλών εννοιών και βαθυστοχάστων φράσεων, προς τον ζωοποιόν Σταυρόν, ενώ τα πλήθη παρηκολούθουν εν ζωηρά κατανύξει και συγκινήσει. Τέλος ωμίλησεν ο Σεβασμιώτατος, τονίσας ότι: η ανεύρεσις εις τον κορμόν του δένδρου του Τιμίου Σταυρού προβάλλει μίαν ακόμη θαυματουργικήν εκδήλωσιν της θείας Δυνάμεως, ενισχύει και ενδυναμώνει την πίστιν των Χριστιανών και επιβραβεύει το πολυετές ιεραποστολικόν έργον του πατρός Γερβασίου, ο οποίος, παρά την προκεχωρημένην ηλικίαν του, εξακολουθεί αόκνως και μετά ζήλου αμειώτου να εργάζεται δια την ηθικήν ανάπλασιν της κοινωνίας.

Κατόπιν, τα πλήθη ησπάσθησαν το ξύλον του Σταυρού, τεμάχιον του οποίου, σημειωτέον, φυλάσσεται και εις τον ναόν της Ιεράς Μονής προφήτου Ηλιού, όπου εκεί είχε γίνει και η δεντροφύτευση του συγκεκριμένου πεύκου.

πηγή /  μεταφορά

Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου Α΄ και Β΄ Εύρεσις Τιμίας Κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου Β΄ Κορινθίους Δ΄ 6-15 Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας αγωνίστηκαν στη ζωή τους να εφαρμόσουν πιστά το πανάγιον και σωστικόν θέλημα του Θεού. Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις, σαν αυτή του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, του οποίου την Α΄ και Β΄ εύρεση της τιμίας του κεφαλής εορτάζουμε αυτή την Κυριακή, κατά την οποία ο όλος του αγώνας, μα κυρίως το μαρτυρικό του τέλος, αφήνουν αιώνιο παράδειγμα συνέπειας, θάρρους, αγωνιστικότητας και μαρτυρίου.

Γνωστή η ζωή του σε όλους τους πιστούς. Από την ώρα δε που η μοιχαλίδα και αιμομίκτης «σύζυγος» του Ηρώδου, από τη στιγμή που αυτό το απόβρασμα του Άδου, η Ηρωδιάδα, παρέλαβε την τιμίαν και μαρτυρικήν κεφαλήν «επί πίνακι» και την έθαψε για να την εξαφανίσει, τρεις φορές χάθηκε και τρεις ξαναβρέθηκε. Την τρίτη τώρα εύρεση την εορτάζει η Εκκλησία μας την 25ην Μαίου.

Βλέπουμε λοιπόν τώρα στο σημερινό μας ανάγνωσμα, ότι οι Άγιοι Απόστολοι, μεταξύ των άλλων έφεραν στη ζωή τους και το μαρτυρικό φρόνημα των Αγίων και ατρομήτων Προφητών και επεσφράγισαν τελικώς το θείο τους κήρυγμα με το ίδιο τους το αίμα.

Μαρτύρησαν όχι μόνο στο τέλος της ζωής τους, αλλά καθημερινώς επεδείκνυαν μαρτύριο, με το λευκό λεγόμενο μαρτύριο της συνειδήσεως και όχι μόνον. Τούτο σημαίνει ότι όχι απλώς διατηρούσαν μια Χερουβική συνείδηση που δοξολογούσε ακαταπαύστως την Τριαδική Θεότητα, όχι απλώς ότι δέχονταν την αποκάλυψη του Θεού, αλλά πάλιν και πολλάκις «εμπαιγμόν και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής» (Εβρ. ΙΑ' 36).

Για τον λόγο δε αυτόν, στη συνείδηση της Εκκλησίας μας, οι μοναδικές προσωπικότητες των Αγίων Αποστόλων ταυτίζονται όχι μόνο με τις ιεραποστολικές τους περιοδείες ανά την οικουμένη, όχι μόνο με το υπό την υφήλιον θείον κήρυγμα του Χριστού, αλλά και με αυτά τα ανήκουστα μαρτύρια, προς επιβεβαίωσιν του λόγου της αληθείας. Ιδίως όμως το ένδοξο τέλος τους αφήνει έως το αμήν της Ιστορίας το αιώνιο παράδειγμα στους φιλους και οπαδούς του εσφαγμένου Αρνίου!

Έτσι λοιπόν, θέλοντας και μη, εφεξής, πιστός, και δη Ορθόδοξος Χριστιανός ίσον (=) ιεραπόστολος. Και Χριστιανός ιεραπόστολος ίσον (=) μάρτυρας για την αγάπη και την δόξα του Χριστού. Όλα τ' άλλα που ακούγονται περί δήθεν «ευγενούς συμπεριφοράς», ώστε ν' απολαύσει κανείς και τα του κόσμου αλλά και να εξασφαλίσει την ευλογία του Χριστού, δεν είναι παρά καμουφλαρισμένα κηρύγματα του διαβόλου και θεωρίες των καταραμένων σκοτεινών δυνάμεων του Άδου.

Όσο όμως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει σώας τας φρένας να παραδεχθεί ότι ο ήλιος βγαίνει από την δύση, άλλο τόσο θα κατορθώσουν και τα γλοιώδη όργανα του εχθρού, που ως άλλοι τυφλοπόντικες κινούνται μέσα στις υπόγειες στοές των λυμάτων, άλλο τόσο λοιπόν τα διεστραμμένα τέκνα του Μπαθομέτ, θα κατορθώσουν να ξεγελάσουν τα τέκνα του φωτός. Τα γνήσια τέκνα της Ορθοδοξίας, στο να παρασυρθούν στις χαμένες και βλακώδεις θεωρίες των αθέων και των απίστων. Τις θεωρίες που ξεκινούν από τους οικουμενισμούς και κάθε -ισμους, έως και το ότι όλοι, θέλοντας και μη επιβάλλεται τώρα να γίνουν δωρητές οργάνων όταν επέλθει ο θάνατος.

Ναι, έχουμε αδελφοί μου να περάσουμε θλίψεις, έχουμε κατά τον λόγο του Προφητάνακτος να «διέλθωμεν δια πυρός και ύδατος», θα φθάσουμε κατά το κοινώς λεγόμενον στα όριά μας, αλλ' ουδέποτε θα εφαρμόσουμε το απαίσιο δόγμα στη ζωή μας, που υπούλως κάποιοι θέλουν να λανσάρουν στην ζωή της Εκκλησίας μας: «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».

Ο πιστός Χριστιανός, μπορεί να είναι απλοϊκός, ενδεχομένως να είναι άσημος, έστω και αγράμματος κατά κόσμο, ουδέποτε όμως γίνεται ανόητος. Ουδέποτε καταντά ηλίθιος και ιδιώτης, όπως τον φαντάζονται οι πονηροί και κακορίζικοι εχθροί του Χριστού. Και επ' αυτού δεν έχουμε για να επιβεβαιωθούμε, παρά να φυλλομετρήσουμε, έστω και για λίγο την ιστορία. Τόσο την Εκκλησιαστική, όσο και αυτή την παγκόσμια. Την παγκόσμια ιστορία, η οποία επιτέλους δεν μπορεί να εξηγηθεί στις τόσες αντιφάσεις της, παρά αν επιχειρήσουμε να πετάξουμε την κρούστα των εξωτερικών γεγονότων και περιστάσεων, των πολέμων και των ποικίλων καταστροφών, και έτσι  να περάσουμε για να αγγίξουμε την ουσία της. Την ουσία των προσώπων και των γεγονότων που αποκαλύπτουν την αδυσώπητη πάλη μεταξύ καλού και κακού και ταυτοχρόνως τη λειτουργία των πνευματικών λεγομένων νόμων του Θεού!

Μέσα λοιπόν στο πλαίσιο του ιερού μας αγώνα, έχουμε τώρα ν' αντιμετωπίσουμε και το δαιμόνιο ή άλλως, κοινωνικό καρκίνωμα που με «επιστημονικό» πασπάλισμα χαρακτηρίζεται ως «εγκεφαλικός θάνατος», με συνέπεια την αρπαγή των οργάνων του ανθρωπίνου οργανισμού.

Δεν γνωρίζω εάν έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αποφάσεως αυτής, το ότι δηλ. ο κάθε Έλληνας τώρα, θέλοντας και μη είναι δωρητής οργάνων. Προφανώς όσοι κατασκευάζουν τα άνομα και αισχρά αυτά διατάγματα, τόσο αριστοτεχνικά και αδιάντροπα, ως άλλοι «γεφυραίοι», γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πού στοχεύουν. Όπως φυσικά γνωρίζουμε και εμείς ότι τίποτε άλλο δεν μισεί ο εχθρός του Θεού τόσο, όσο την κορωνίδα της όλης δημιουργίας. Τον άνθρωπο δηλαδή. Το θεότευκτο αυτό δημιούργημα, το οποίο πλάστηκε υπό του Πατρός δι' Υιού εν Αγίω Πνεύματι, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Θεού!

Βεβαίως, ο πολύς κόσμος, όπως και σε τόσα άλλα που έχει παγιδευθεί, δεν γνωρίζει απολύτως τίποτε. Η όλη μας κοινωνία «καθεύδει τον νήδυμον» και  ως άλλος Ιωνάς ρέγχει εν τη κοιλία του κύτους της διαφθοράς και της αναισθησίας. Όχι βεβαίως ότι απαλάσσονται οι άνθρωποι των ευθυνών τους, αφού και κατά κόσμον ακόμα «άγνοια νόμου δεν συγχωρείται», πόσο μάλλον  είναι απαράδεκτο και ασυγχώρητο η άγνοια του νόμου του Θεού. Αλλά, τέλος πάντων, θα λέγαμε ότι εδώ μπορεί να υπάρξει κάποια, έστω αμυδρά δικαιολογία, αφού εν πολλοίς οι πιστοί πλανώνται σήμερα «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» κατά τον αψευδή λόγο του Θεού.

Εκείνο όμως που κάνει τον κάθε λογικό άνθρωπο τουλάχιστον να αγανακτεί, πόσο μάλλον τον κάθε πιστό Χριστιανό, κληρικό, μοναχό, λαϊκό, είναι τούτο: Καλά, δεν υπάρχει Ελλαδική Εκκλησία; Δεν υφίσταται Εκκλησιαστική αρχή; Εξέλιπαν οι επίσκοποι από την πατρίδα μας; Ή όντως συμβαίνει αυτό που ειρωνικώς και με πόνο καρδίας εκφράζουν οι απλοί πιστοί, ότι δηλ. η Ιερά Σύνοδος μετατράπηκε απλά σε «δεσποτομηχανή» και μόνο;

Άραγε κάποιοι επίσκοποι και γενικώς άνθρωποι του κλήρου και της Εκκλησίας που κατά καιρούς εκφράζονται τόσο ελεύθερα και ανοικτά  υπέρ του εγκεφαλικού θανάτου με όλα τα συμπαρομαρτούντα, ερωτούμε, τι επιτέλους είναι; Αφελείς ή λειτουργούν ασυνείδητα ως κάποιο γρανάζι στην μεγάλη μηχανή της παγκόσμιας καταστροφής που σκοπό έχει την σατανική μείωση του ανθρωπίνου πληθυσμού; Αγνοούν λοιπόν το ότι ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες, παγκοσμίως πλέον, αρνούνται τον εγκεφαλικό θάνατο; Και πώς είναι δυνατόν να αγνοούν καθ' ην στιγμήν εκφέρουν γνώμη επί των θεμάτων αυτών; Και αν δεν αγνοούν, τι συμβαίνει  επιτέλους και επιμένουν στις έωλες θέσεις τους. Τους θέτουμε λοιπόν ευθέως, με τη σειρά μας, τα ερωτήματα στα οποία αναμένουμε και απάντηση. Αφού ο εγκεφαλικά νεκρός άνθρωπος είναι όντως νεκρός (σύμφωνα με τους μεγάλους αυτούς φωστήρες), σε μια τέτοια τραγική περίπτωση κάποιου ανθρώπου, θα βάλετε πετραχήλι και θα φορέσετε ωμοφώριο για να του διαβάσετε την εξόδιο ακολουθία, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε νεκρό; Και στη συνέχεια θα τον θάψετε; Ή αν είστε και «φιλελεύθεροι και προοδευτικοί» θα επιτρέψετε και την αποτέφρωσή του;

Επιτρέψτε μας και πάλι. «Πατέρες» μου, έπαψε να υφίσταται στη συνείδησή και στο νου η νηφαλιότητα; Αρνούμαστε πλέον λόγω ανθρωπαρέσκειας τις άκτιστες ενάργειες Του Θεού με αποτέλεσμα να παύσει το ορθοτομείν; Τι ακριβώς συμβαίνει; Κατορθώνουμε να λάβουμε τώρα την φοβερή επιτίμηση και υποτίμηση του Απ. Παύλου που απήυθυνε στους Γαλάτες; (Γαλάτ Γ΄1) ή θέλετε να ξεγελάσετε τους απλοϊκούς ανθρώπους; Δεν βλέπετε ότι εξευτελίζεσθε στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα, για να μην πούμε ότι με αυτά τα «εν ωμοφορίω» εγκλήματα, αποκτάτε εάν ήδη δεν έχετε αποκτήσει κώλυμα ιερωσύνης και αρχιερωσύνης, αφού η αφαίρεση ζωής δεν επιτρέπει την είσοδο εντός του ιερού βήματος;... Βλέπετε και σκέπτεσθε τις συνέπειες που έρχονται ως πνευματικοί νόμοι όταν κανείς νομίζει ότι μπορεί να παίζει «εν ου παικτοίς»;

Δεν ομιλούμε αυτή τη στιγμή για τον πολιτικό λεγόμενο κόσμο και για όσους διαθέτουν και προσκυνούν τον «θεό Μαμωνά»... Ο καθένας όμως μπορεί να εννοήσει από δω και στο εξής τι έχει να συμβεί...

Ώστε το δώρο της ζωής δεν είναι λοιπόν για όλο τον κόσμο; Τα ταλαίπωρα φτωχαδάκια δεν θα μπορούν τώρα ούτε να αρρωστήσουν; Δεν φτάνει που όταν ζουν, ως άλλες βδέλλες του υλισμού οι πλούσιοι τους ροφούν το αίμα, τώρα θα χάνουν και αυτή τη βιολογική τους ζωή;...

Στρέφουμε όμως τώρα με θλίψη και πόνο καρδιακό τον αδύναμο λόγο μας στο Αγιόνυμον Όρος και κατ' επέκτασιν στις Ιερές μονές και στις αδελφότητες της Πατρίδος μας και στον όπου γης Ορθόδοξο μοναχισμό. Πατέρες, Πατέρες άγιοι, «ώρα ημάς εξ' ύπνου εγερθήναι». Πατέρες ευλογημένοι, τυλιχτήκαμε το τιμημένο ράσο, το πολυτιμότερο βασιλικών χλαμύδων και  πορφυρών αυτοκρατορικών, όχι για να φυλάμε τα κτίρια και τα ντουβάρια. Ούτε βεβαίως θα μας ερωτήσει εν ημέρα εξόδου μας ο Δίκαιος Κριτής εάν έγιναν οι επισκευές των κτιρίων σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Κε.Δ.Α.Κ. και τους κανόνες της πολεοδομίας. Αλλοίμονο εάν ντυθήκαμε το μέλαν ένδυμα για να καταντήσουμε μετ' ολίγον φύλακες μουσείων και αναπαραγωγοί των φολκλόρ. Ανάθεμα εάν ο θείος έρως θα μείνει σ' αυτές τις σκιές, που επιτέλους θέλοντας και μη κάποτε θ' αφανιστούν. Αλλοίμονο εάν οι προηγούμενοι Πατέρες που μας παρέδωσαν τη σκυτάλη στα χέρια, διέπονταν απ' αυτή την νόθα αντίληψη. Πατέρες ευλογημένοι. Τούτη τη στιγμή η υψηλή κορυφή του Άθω θα έπρεπε ν' αστράπτει και να βροντά εν παρρησία ως άλλο Όρος Σινά. Νυν, πίστις εστί το κινδυνευόμενον, και αθάνατες ψυχές, εν πνεύματι πλάνης πορεύονται προς το πλατύ στόμα του Άδου... Αυτές τις στιγμές, ολόκληρο το Άγιον Όρος θα έπρεπε να ήταν και από την άποψη αυτή του ελέγχου και της ομολογίας, ένα ζωντανό θυμιατήριον που θα καιγόταν ευωδιαστό το θυμίαμα της αμωμήτου ομολογίας μας, της παρρησίας και της ασυμβίβαστης ζωής μας...

Πατέρες, Ποιμένες και Αρχιποιμένες. Ας μην πέσουμε στην παγίδα των χρυσοποίκιλτων αμφίων και των ρωσικών φελονίων τα οποία και κατέστρεψαν τελικώς ολόκληρη αυτοκρατορία...

Επιτέλους, ας συνειδητοποιήσουμε (εάν όντως πιστεύουμε) ότι θάττον ή βράδιον θα δώσουμε λόγο στον Θεό. Ο δε Θεός ημών «εστί πυρ καταναλίσκον». 

Πατέρες, ας αποβάλλουμε έξωθεν της παρεμβολής τον απαίσιο Ιούδα που καιροφυλακτεί να προδώσει έτι άπαξ τον Κύριον της δόξης μέσω των κανιβαλικών τούτων νομοθετημάτων.

Ανοίξατε ώτα ψυχής τε και καρδίας στην ισχνή φωνή των απλών και πολύ μικρών και πτωχών συναδελφών σας.

Δεν είναι πλέον καιροί για τίποτε άλλο, παρά για αγώνες και μάλιστα τι αγώνες!

Διασαλπίζει από τα βάθη των αιώνων το Πνεύμα το Άγιον δια του προφήτου Ιωήλ: «Εξεγείρατε τους μαχητάς και ο πραύς έστω μαχητής». Και πόσο μάλλον θα πρέπει να τον ακούσουν, εννοήσουν και εφαρμόσουν τον λόγον τούτον όλοι, κυρίως όμως οι φερώνυμοι του προφήτου...

Βεβαίως, δεν λησμονούμε ποτέ ότι τον τελευταίον λόγο τον έχει ο Θεός, όπως θα σπεύσουν προφανώς κάποιοι να μας παρατηρήσουν. Ναι, αλλ΄εάν μένουμε μόνο σ΄αυτό δίχως εμείς να κάνουμε και ό,τι περνά από το χέρι μας, ήδη έχουμε πέσει μέσα στην καλοστημένη παγίδα του εχθρού. Διότι, ναι μεν θα γίνει του Θεού όπως πάντοτε και τελικώς θα νικήσει ο Θεός. Οπωσδήποτε αυτό και μόνο θα συμβεί. Αλλ' ας μη λησμονούμε ότι υπάρχει και η κόλαση. Η φρικτή κόλαση που περιμένει τους ριψάσπιδες και όσους θέλουν να τα έχουν καλά με τον κόσμο αρνούμενοι την μετάνοια και την ομολογία.

Ίσως και πάλι επισημάνει κανείς ότι μικρή είναι η φωνή μας και ίσως, ίσως κάποιος «καλοθελητής» επαναλάβει τον πειρασμικό λόγο ότι «ένας κούκος δεν φέρει την άνοιξη». Απαντούμε: Και ο Τίμιος Πρόδρομος  ένας ήταν όταν έλεγχε και στο τέλος φάνηκε ότι νικήθηκε. Φάνηκε ότι το στόμα του έκλεισε. Νόμισαν ότι η ελεγκτική του γλώσσα εσιώπησε. Ίσως κάποιοι τότε  και να πίστεψαν ότι εθριάμβευσε η καταραμένη Ηρωδιάδα. Ναι, τούτο όμως συνέβη μόνο για λίγο. Διότι, αφ΄ ενός μεν, «η του Προδρόμου ένδοξος αποτομή, οικονομία γέγονέ τις θεϊκή, ίνα και τοις εν Άδη του Σωτήρος κήρυξη την έλευσιν», αφ' ετέρου δε η φωνή του διά του αποκεφαλισμού (αφορισμού) του ακούεται έκτοτε ολοένα και ισχυρότερη από ποτέ.

Ακούεται μέχρι σήμερα και θα διατρανώνει τον έλεγχό της έως το τέλος του κόσμου και για πάντα. Αυτή είναι η αλήθεια. Και όποιος αρνείται τις Ευαγγελικές αυτές αλήθειες, όποιος αποστρέφεται την τελωνική μετάνοια, ας ετοιμάζεται μετά τον θάνατό του, ίσως μά

λιστα  και προώρως, λόγω «εγκεφαλικού του θανάτου», προς συνάντηση του Ηρώδη και της πόρνης του, με ολόκληρο τον συρφετό της κολάσεως, μεταξύ δε των οποίων «πρώτη θέση» κατέχουν οι δειλοί (Αποκάλ. ΚΑ΄ 8).

Ω, Τίμιε Πρόδρομε, ένδοξε αρχηγέ του Ορθοδόξου Μοναχικού μας Τάγματος!

Ω, μεγάλε κήρυκα της αληθείας, φίλε και Βαπτιστά του Χριστού!

Δώσε, Πρόδρομε ν' αφυπνιστούμε εμείς τα τέκνα σου και χάρισε την παρρησία σ' όσους αγαπούν τον Κύριο. Το θάρρος της ομολογίας ώστε, να ορθοτομούν και να ελέγχουν. Να κηρύττουν δε δίχως να βλέπουν σε πρόσωπα ανθρώπων. Και αν χρειαστεί, «ένεκεν αληθείας» και για την αγάπη των αδελφών που ως αρνία άκακα σφαγιάζονται πλέον, να δώσουν ακόμα και αυτή την ζωή τους.

Αμην.

πηγή

"Το δάνειο είναιαφορμή αχαριστίας, αγνωμοσύνης, επιορκίας."

Έχει αποδειχτεί, ουκ ολίγες φορές, πως η Ορθόδοξη Πίστη μας, έχει ασχοληθεί ανά τους αιώνες, και με τα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν τους ανθρώπους! Ακόμη και για τα χρέη και το δανεισμό! 

Διδαχές Αγίων Πατέρων αναφέρονται σε αυτήν την περίπτωση! Ένας από αυτούς είναι κι ο Μέγας Βασίλειος! Αν οι κυβερνώντες μας αλλά κι όλοι εμείς πιστεύαμε στην Ορθοδοξία μας, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά σήμερα, γιατί τότε θα ακολουθούσαμετις διδαχές αυτού του Μεγάλου Ιεράρχα! Παραθέτουμε κάποιες από αυτές παρακάτω:


Αρχικά ας διβάσουμε τι είναι το δάνειο κατά τον Μέγα Βασίλειο: "Το δάνειο είναι αρχή ψεύδους. Είναι αφορμή αχαριστίας, αγνωμοσύνης, επιορκίας. Άλλα λέγει ο δανειζόμενος κι άλλα ο δανειστής." 

Πείτε μου, που συμφωνούν όλα τα παραπάνω με έναν σωστό χριστιανό; 

Και συνεχίζει ο Άγιος: 
"Είναι καλύτερο να παρηγορεί κανείς την ανάγκη του λίγο - λιγό με διάφορες επινοήσεις, παρά αφού υψωθεί δια μιας με τα ξένα χέρια, ύστερα να απογυμνωθεί απ' όλα τα υπάρχοντα του. Αν λοιπόν, έχεις για να τα επιστρέψεις, γιατί τότε δεν ικανοποιείς την παρούσα ανάγκη μ' αυτά που έχεις; Αν όμως δεν έχεις πόρους για να πληρώσεις το χρέος σου, θεραπεύεις το κακό με το κακό."  

Πόσο μας θυμίζει αυτό το παράδειγμα τόσων ανθρώπων που προτίμησαν το δάνειο από τις τράπεζες όσο και των κυβερνήσεων της χώρας μας που δανείζονταν συνεχώς από ξένες χώρες και τράπεζες και την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα!

Σε άλλο σημείο αναφέρει ο Άγιος: 
"Αλλά, λέγει, ότι πολλοί πλούτισαν απ' τα δάνεια. Νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι κρεμάστηκαν. Εσύ βλέπεις μεν εκείνους που πλούτισαν, δεν μετράς όμως εκείνους που αυτοκτόνησαν, οι οποίοι, επειδή δεν υπέφεραν την ντροπή να τους ζητούν τα χρέη, προτίμησαν δι' αγχόνης θάνατο από μια ζωή ντροπής." 

Εδώ το μόνο που μπορούμε να σχολιάσουμε είναι: σχεδόν 3000 αυτοκτονίες...

Μακάρι να είχαμε στη ζωή μας για οδηγούς τους Αγίους της Εκκλησίας μας και τον Χριστό μας! Τότε πολλα δεινά θα είχαμε αποφύγει! 

Τα χωρία των διδαχών προέρχονται από το βιβλίο "Βασιλειανό αποθησαύρισμα" του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου  
πηγή

Μάθε τὸ παιδί σου νὰ προσεύχεται

"Εἶναι ὥρα γιὰ ὕπνο καὶ πρέπει νὰ προσευχηθεῖς" ἢ "ὁ Θεὸς εἶναι καλός, εὐχαρίστησε Τὸν γιὰ τὸ φαγητὸ πού σου ἔδωσε" εἶναι μερικὲς ἀπὸ τὶς πιὸ συνηθισμένες ἐκφράσεις τῶν γονέων πρὸς τὰ παιδιά τους. Δυστυχῶς ὅμως πάρα πολὺ συχνὰ διαπιστώνουμε τὴ δυσκολία τῶν παιδιῶν νὰ ποῦν τὶς μικρὲς παιδικές τους προσευχές. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ αἰσθανόμαστε ἀπογοητευμένοι καὶ προβληματισμένοι ἐπειδὴ ἐνῶ πολλὲς φορὲς ἔχουμε διδάξει τὰ παιδιά μας νὰ προσεύχονται, τὸ ἀποτέλεσμα δὲν εἶναι ἱκανοποιητικό.

 Αὐτὸ συμβαίνει γιατί οἱ γονεῖς καὶ οἱ μεγαλύτεροι, γιαγιάδες καὶ παπποῦδες, ξεχνοῦν μία μεγάλη ἀλήθεια: Τὰ παιδιὰ μιμοῦνται καὶ παιδαγωγοῦνται σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ βλέπουν ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους. Πῶς θέλουμε τὰ παιδιά μας νὰ προσεύχονται στὸ Θεό, ὅταν αὐτὰ δὲν ἔχουν δεῖ ποτὲ ἐμᾶς νὰ προσευχόμαστε; Πῶς θὰ μάθουν νὰ εὐχαριστοῦν τὸ Θεὸ γιὰ τὴν τροφὴ ἢ τὴν ὑγεία, ἐὰν πρῶτα δὲν δοῦν ἐμᾶς νὰ βρισκόμαστε στὰ γόνατα καὶ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸ Δημιουργὸ γιὰ τὴν ἡμέρα ποῦ πέρασε, γιὰ τὸ φαγητὸ ποῦ προμήθευσε, γιὰ τὴν ὑγεία μας, γιὰ τὴν προστασία Του, γιὰ τὴν...

ὁδηγία μέσα στὴ ζωή μας;

 Παρακάτω δίνουμε 7 ἁπλὲς συμβουλὲς ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ βοηθήσουν τὰ παιδιὰ νὰ κατανοήσουν τὴν σπουδαιότητα τῆς προσευχῆς:

Ἀφῆστε τὰ παιδιά σας νὰ σᾶς δοῦν: Τὰ παιδιὰ μαθαίνουν ἀπὸ τὸ παράδειγμα. Τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια μᾶς πρέπει νὰ δοῦν τὴν ἡμέρα μας κάτω ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μελέτη τῆς Βίβλου. Γίνε τὸ παράδειγμα στὰ παιδιά σου μέσα ἀπὸ τὴ δική σου ζωή.

Συμμεριστεῖτε τὸ πρόβλημα μαζί τους. Τὶς περισσότερες φορὲς ὅταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα στὴν οἰκογένεια, οἱ γονεῖς προσεύχονται στὸ Θεὸ νὰ δώσει λύση χωρὶς νὰ συμμετέχουν στὴν προσευχὴ καὶ τὰ παιδιά. Προσευχηθεῖτε μαζί τους καὶ δῶστε τοὺς τὴν εὐκαιρία νὰ ἐκθέσουν τὸν πρόβλημα τῆς οἰκογένειας καὶ αὐτὰ στὸ Θεὸ μὲ τὸ δικό τους τρόπο. Ἡ ἐπίκληση θὰ πρέπει νὰ ἔχει περισσότερο χρόνο ἀπὸ ὅτι μία προσευχὴ πρὶν τὴν ὥρα τοῦ φαγητοῦ.

 Συνοδεύεστε τὰ παιδιά σας μὲ μία προσευχή. Καθημερινὰ ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ διδάξουμε τὴν προσευχὴ στὰ παιδιά μας μὲ ἁπλὸ καὶ σύντομο τρόπο: Προσευχηθεῖτε μαζί τους πρὶν αὐτὰ φύγουν γιὰ τὸ σχολεῖο ἢ τὴν ἐκδρομή τους, ζητώντας τὴν προστασία καὶ τὴν καθοδήγησή τους ἀπὸ τὸ Θεό. Ζητεῖστε ἀπὸ τὰ παιδιὰ νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Πολλὲς φορὲς τὰ λόγια της προσευχῆς ἔρχονται νὰ τοὺς ὑπενθυμίσουν γιὰ αὐτὸ ποὺ προσευχήθηκαν κατὰ τὴ διάρκεια τῶν σχολικῶν μαθημάτων τους καὶ νὰ συμπεριφερθοῦν κόσμια καὶ χριστιανικὰ σὲ καθημερινὲς περιστάσεις.

 Δημιουργεῖστε ἕναν κατάλογο προσευχῆς καὶ γράψτε ὅλα τὰ ὀνόματα συγγενῶν καὶ φίλων, φτιάξτε ἕναν κατάλογο μὲ ἄτομα ποὺ χρειάζονται τὴν προσευχή σας. Δῶστε τὴ δυνατότητα στὰ παιδιὰ νὰ ἔχουν καὶ τὸ δικό τους κατάλογο μὲ ἀγαπημένα τοὺς πρόσωπα ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, τοὺς συγγενεῖς, ἀπὸ φίλους καὶ συμμαθητές τους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀνάγκες ποὺ αὐτὰ βλέπουν καὶ γνωρίζουν. Καθορίστε συγκεκριμένη ὥρα γιὰ νὰ προσευχηθεῖτε μαζί τους. Καλὸ θὰ εἶναι οἱ δικές σας προσευχὲς νὰ εἶναι σύντομες καὶ περιεκτικὲς ἔτσι ὥστε νὰ μὴν κουράσουν τὰ παιδιὰ σᾶς ἀλλὰ καὶ νὰ δώσουν τὴν εὐκαιρία καὶ σ? αὐτὰ νὰ προσευχηθοῦν μὲ μεγαλύτερη διάθεση.

 Εὐχαριστῆστε τὸ Θεὸ γιὰ κάθε θετικὴ ἐξέλιξη. Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ ἐνῶ ἔχουμε ζητήσει ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ ἐνεργήσει καὶ ἡ ἔκβαση ἑνὸς προβλήματος ἔχει διευθετηθεῖ μὲ τὸν καλύτερο τρόπο, ξεχνᾶμε νὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα. Εὐχαριστῆστε τὸ Θεὸ γιὰ τὸ συγκεκριμένο ἀποτέλεσμα προσευχόμενοι μαζὶ μὲ τὰ παιδιά σας. Ἔτσι θὰ μάθουν ὄχι μόνο νὰ ζητοῦν ἀλλὰ καὶ νὰ εὐχαριστοῦν.

 Φτιάξτε ἕναν κατάλογο εὐχαριστίας. Ὅταν οἱ προσευχὲς ἀπαντιόνται, σὲ θέματα ποὺ εἶχαν σχέση μὲ τὰ παιδιά σας, μάθετε νὰ εὐχαριστοῦν τὸ Θεὸ γὶ αὐτό. Θὰ ἦταν καλὸ μία φορὰ τὴν ἑβδομάδα, νὰ προσευχόμαστε γιὰ τὰ θετικὰ ἀποτελέσματα ποὺ προέκυψαν μέσα στὴ συγκεκριμένη ἑβδομάδα.

 Συμβουλεῦστε καὶ συγχρόνως προσευχηθεῖτε. Ὅταν τὸ παιδὶ μᾶς ἔρχεται νὰ μᾶς ἐκθέσει ἕνα προβλήματα, π.χ. σχέση μὲ κάποιο συμμαθητή του, συμβουλεῦστε τὸ καὶ συγχρόνως προσευχηθεῖτε μαζί του γιὰ θετικὴ ἔκβαση στὸ πρόβλημα ποὺ τὸ ἀπασχολεῖ. Συμβουλεῦστε τὸ καὶ προσευχηθεῖτε συγχρόνως. Ποτὲ μὴν κάνετε τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο μόνο.

Πρέπει νὰ θυμόμαστε πὼς τὰ παιδιά μας καὶ τὰ ἐγγόνια μας δὲν θὰ γίνουν "πολεμιστὲς προσευχῆς", τὰ ὁποία θὰ προσεύχονται ὁλονύχτια. Θέλουμε ὅμως νὰ μάθουν πὼς ἡ προσευχὴ μπορεῖ νὰ γίνει ἕνα ζωτικῆς σημασίας μέρος τῆς ζωῆς τους. Πάνω ἀπὸ ὅλα προσευχηθεῖτε στὸ Θεὸ ἔτσι ὥστε Αὐτὸς νὰ σᾶς ὁδηγήσει καὶ νὰ σᾶς συμβουλέψει μὲ ποιὸν τρόπο θὰ ἐργαστεῖτε μαζί τους. Καὶ μὴν ξεχνᾶτε πὼς τὸ καλύτερο μάθημα εἶναι τὸ δικό σας παράδειγμα. Ἡ δική σας πνευματικὴ πορεία θὰ γίνει εὐλογία καὶ σὲ σᾶς καὶ στὰ παιδιά σας, στοὺς γύρω σας!

πηγή

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ π.Αθανάσιος Καρανάσιος

Οι ιερείς της Εκκλησίας μας είναι νοσηλευτές και η Εκκλησία μας θεραπευτήριο. Οι ιερείς πλησιά­ζουν τους ασθενείς για να τους απελευθερώσουν, να τους επαναπροσανατολίσουν, να τους ανορθώσουν δια της μετανοίας. Συμμετέχουν όσο μπορούν στον πόνο για να τους τον απαλύνουν και να κάνουν πιο ε­λαφρύ τον σταυρό τους. Είναι μεγάλη η παράκληση των πασχόντων όταν κατανοήσουν το νόημα του σταυρού τους. Η προσωπική άρση του σταυρού νοηματιζόμενη συντελεί στην ανόρθωση. Βλέποντας ο ταλαιπωρούμενος και δοκιμαζόμενος άνθρωπος τη δοκιμασία του ως θεία επίσκεψη και θεία παιδαγωγία με­ταβάλλει τη στάση του, αντιμετωπίζει το πρόβλημα πολύ διαφορετικά, αν δεν γεμίζει χαρά γεμίζει πάντως ελπίδα. Η θεία Χάρη μπορεί να οδηγήσει σε αυτή την ωριμότητα τον σκληρά δοκιμαζόμενο. Εμείς θα πούμε τον καλό λόγο, αλλά η Χάρη του Θεού θα ολο­κληρώσει το έργο αυτό.

Το ευχολόγιο στα χέρια του ιερέως είναι πολύ πα­ρηγορητικό στις δύσκολες αυτές ώρες. Η σύνοψη ή το προσευχητάρι, με την Παράκληση της Παναγίας και τους υπέροχους Χαιρετισμούς, στα χέρια του α­σθενούς είναι φτερά ειρήνης. Η Παναγία, η μάνα ό­λων των πονεμένων, που πόνεσε τόσο πολύ και συ­μπονά όλους τους πονεμένους, δίνει μια γλυκειά πα­ραμυθία και μεγάλη ενίσχυση σε όλους. Μη φοβόμα­στε το ιερατικό πετραχήλι, τον τίμιο σταυρό, το άγιο έλαιο, τα τίμια και χαριτόβρυτα λείψανα, τον αγια­σμό, το αντίδωρο, τη θεία Κοινωνία.

 πηγή

αντιγράφη

Αρχιμανδρίτης ΧΑΡΙΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΚΙΣ, ΑΟΚΝΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Το ιστολόγιο μας, συνεχίζει το αφιέρωμα τιμής στους κληρικούς που ποτέ δεν εμφανίστηκαν με την αλαζονεία της αρετής αλλά απόμειναν μέσα στην ταπείνωση της αμαρτολότητας που όλοι μας σέρνουμε πίσω μας. Και στάθηκαν δίπλα στο Λαό του Θεού και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο. Το αφιέρωμα μας σήμερα είναι για τον Π. Χαρίτωνα Πνευματικάκη.

Ο π Χαρίτων γεννήθηκε στις 17-8-1908 στο Παλαιλώνιο Χανίων Κρήτης. Από μικρή ηλικία έδειξε σημεία του προορισμού του. Δεκαεπταετής μιλούσε στην πλατεία του χωριού του . Μετά τη λήψη του πτυχίου του από τη Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών , κήρυξε σε πολλές περιοχές της Ελλάδος.

Το 1940 χειροτονήθηκε διάκονος υπό του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρύσανθου και το 1945 Ιερεύς στην Έδεσσα. Μετά την Κατερίνη όπου από το 1947 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας , ήλθε στην Πάτρα το 1958 και για 15 χρόνια έδωσε μαρτυρία “Πίστεως και Αγάπης” ως λειτουργός του Υψίστου , ως φιλόστοργος πατέρας, ως σύμβουλος, ως δραστήριος εργάτης της Χριστιανικής προσπάθειας.

Το 1972 με όμιλο Χριστιανών επιστημόνων και διανοουμένων, ίδρυσε το Σύλλογο Ορθοδόξου Ιεραποστολής “Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ” .

Το 1973 με την συνταξιοδότησή του ως Ιεροκήρυκας , κλείνει ένα μεγάλο πολύεδρο, πολύμορφο και δημιουργικό έργο , που τον καταξίωσε στον Ελλαδικό χώρο.

Η μεγάλη και σημαντική απόφαση.

Σε ηλικία 65 ετών, στις 9-7-73 ο π. Χαρίτων με αποστολικό ζήλο, πορεύεται στην Αφρική για τον Χριστό, στον τόπο, που άφησε την τελευταία του πνοή ο αείμνηστος π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, την Κανάγκα του Κονγκό.

Αναλώθηκε στο να κηρυχθεί “το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει” η ορθοδοξία εις την οικουμένη”. Στην Κανάνγκα ο π. Χαρίτων παρέμεινε συνεχώς 25 χρόνια μέχρι την κοίμησή του.

Ο Θεός ευλόγησε το αγιαστικό , λατρευτικό, διδακτικό, κατηχητικό, εκπαιδευτικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό, Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό του Έργον. Η Θ. Λειτουργία, που με ιεροπρέπεια και κατάνυξη επιτελούσε , προσήλκυε τους ιθαγενείς στην Ορθοδοξία.

Βρήκε 30 Ορθοδόξους και με την Χάρη του Θεού, κατόπιν κατηχήσεως, δια του Αγ. Βαπτίσματος τους χάρηκε αυξανόμενους σε 30.00 και πλέον.

Δώδεκα πνευματικά του τέκνα Ορθόδοξοι ιθαγενείς αξιώθηκαν της τιμής να γίνουν κληρικοί.

Πλήρης ημερών και έργων αγαθών λευκανθείς εις αγώνας κατακτήσεως της αγιότητος κοιμήθηκε εν Κυρίω “ανώδυνα και ειρηνικά” την Κυριακή 29-3-1998 που η εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Ιωάννη τον συγγραφέα της Κλίμακας αφού κοινώνησε για τελευταία φορά των Αχράντων Μυστηρίων.

Ετάφη κατά την επιθυμία του πίσω από τον Ιερό Ναό του Αγ. Ανδρέου που με αίμα και ιδρώτα ανήγειρε και αναπαύεται στην αφρικανική γη κηρύσσων την Εκκλησία της Αναστάσεως , την Ορθοδοξία.

Επί του τάφου του αναγράφονται σε μαρμάρινη πλάκα τα τελευταία του λόγια:

“Χριστός Ανέστη…! Χτυπάτε τις καμπάνες της Ορθοδοξίας , Σε όλη την Αφρική, σε όλη την Αφρική…Χτυπάτε τις καμπάνες της Ορθοδοξίας…!

πηγή / αντιγραφή