ΚΥΡΙΑΚΗ Α ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)"Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν"

  

"Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν"

      Κατά την τάξιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας,την Κυριακή Α΄των Νηστειών, γίνεται η Λιτάνευσις των ιερών εικόνων των εκκλησιών γύρω από τους ναούς και η ομολογία της πίστης μας στον Θεό, στον  Υιό Του τον Χριστό, σε όλους τους προφήτες, στην Παναγία μας και στην πλειάδα των οσίων, αγίων και μαρτύρων της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας Του.

      Και οι ιερείς εκφωνούν κατά την διάρκεια της Λιτανείας:"Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, 

οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες,

ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας 

τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες". 

      Και συνεχίζουν οι ιερείς μας:
"Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν· Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, 

Αἰωνία ἡ μνήμη".

Ἡ προσευχή τῆς μετανοίας. «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου». Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ἡ προσευχή τῆς μετανοίας  

«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου»

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε 
Δικαίου Ρουμανικῆς Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους

Ἡ προσευχή αὐτή τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, πού λέγεται συνήθως στήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἶναι μία ἁπλή, σύντομη, ἀλλά γεμάτη ἀπό δύναμι καί πλοῦτο πνευματικό προσευχή, τήν ὁποία ἠμποροῦσε νά γράψη μόνο ὁ μεγάλος πατήρ Ἐφραίμ ὁ Σῦρος, "ἡ κιθάρα τοῦ Πνεύματος".

Τό τυπικό προβλέπει νά ἀπαγγέλεται μέ τά μάτια τοῦ σώματος καί τά χέρια κατεβασμένα πρός τήν γῆ, ἐνῶ τά νοερά μάτια ἀνεβασμένα στόν οὐρανό. Νά συνοδεύεται μέ ταπείνωσι, δάκρυα, φόβο Θεοῦ, μετάνοιες προσκυνητές καί έδαφιαίες. Ὅταν προφέρεται μέ μία τέτοια αἴσθησι καί νοερά συμμετοχή, μεταποιεῖ καί ἀνακαινίζει ὁλόκληρη τήν πνευματική ζωή τῆς ψυχῆς. Ἐάν ἐπιμείνουμε λίγο ἐπάνω στό περιεχόμενό της, θά ἀποκαλύψουμε ἕνα θαυμαστό πλοῦτο μετανοίας, ὥστε νά δικαιώνουμε τήν ὀνομασία της ὡς προσευχῆς τῆς μετανοίας.

Ἡ προσευχή αὐτή λέγεται σ᾿ ὅλες τίς ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες τοῦ ἡμερονυκτίου: στόν ἑσπερινό, ἀπόδειπνο, μεσονυκτικό, ὄρθρο, ὧρες καί τυπικά• συνολικά ἐννέα φορές καί ὀκτώ ὅταν τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων.
Ὁ ἀριθμός ὀκτώ καί ἐννέα μᾶς ὑπενθυμίζει τόν μέλλοντα αῖῶνα, πού συμβολίζεται μέ τόν ἀριθμό ὀκτώ καί τό ἐννέα τά ἀγγελικά τάγματα. Εἶναι ὡσάν νά μᾶς λέγη ὅτι μόνη ἡ μετάνοια μπορεῖ νά μᾶς ἀξιώση τῆς μακαρἰας ζωῆς καί κοινωνίας μέ τούς ἀγγέλους.


Ἡ προσευχή χωρίζεται σέ τρία διαφορετικά μέρη. Στό πρῶτο μέρος προσευχόμεθα στόν Θεό: "Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου! Πνευμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας μή μοι δός". Στό δεύτερο μέρος: "Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ".
Καί τό τρίτο μέρος "Ναί Κύριε βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν!".
Ἀπό τό ἕνα μέρος προσευχόμεθα νά μᾶς φυλάξη ὁ Θεός ἀπό τά τέσσερα πνεύματα τῆς κακίας, τά τέσσερα πάθη, ἐνῶ ἀπό τό ἄλλο μέρος ζητᾶμε νά μᾶς χαρίση τά τέσσερα ἀγαθά πνεύματα, τίς τέσσερεις ἀρετές.

Ἐδῶ παρατηροῦμε ὅτι ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ἐκθέτοντας δύο προτάσεις μέ πάθη καί ἀρετές, τά ὀνομάζει ὅλα ἐξ ἴσου "πνεύματα: πνεῦμα ἀργίας, σωφροσύνης... Πῶς νά ἐννοήσουμε ἄραγε τήν λέξι ἐδῶ "πνεῦμα";
Ὅσον ἀφορᾶ τά κακά πνεύματα τό πρᾶγμα εἶναι ἁπλό. Ἡ κάθε πηγή κακίας εἶναι τό πνεῦμα τῆς πλάνης, ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος, "ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη" (Α' Πέτρ. 5,), καί ὁπότε τήν πάλη μας πρέπει νά τήν στρέψουμε "πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις". (Ἐφεσ. 6, 12).
Τά πάθη πού ὑποδουλώνουν τόν ἄνθρωπο δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά τό σημεῖο τῆς ἧττας τοῦ ἀνθρώπου στόν ἀγώνα του πού εἶχε μέ τίς δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ. Γι᾿ αὐτό οἱ Ἅγιοι Πατέρες συνηθίζουν νά λέγουν "Πνεῦμα" ὄχι μόνον τό πνεῦμα τῆς κακίας, τόν διάβολο, ἀλλά καί τό ἔργο του, λέγοντας ἐξ ἴσου πνεῦμα της ἀργίας τόν δαίμονα τῆς ἀργίας, τό πνεῦμα τῆς γαστριμαργίας, δηλ. τόν δαίμονα τῆς γαστριμαργίας κ.λ.π.
Αὐτός ὁ τρόπος ἐκφράσεως τῶν Πατέρων εἶναι πολύ περιεκτικός καί μᾶς βοηθεῖ νά καταλάβουμε πληρέστερα πώς ἐκδηλώνονται τά ἔργα. Ἕνα πάθος εἶναι βαρύτερο ἀπό μία ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, εἶναι ἡ πτῶσις στήν αἰχμαλωσία μιᾶς σατανικῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία κυριαρχεῖ ἐπάνω μας βίαια, μᾶς πολιορκεῖ ἀνελέητα, ἕως ὅτου μᾶς ὁδηγήσει στόν αἰώνιο θάνατο τῆς ψυχῆς, διότι πίσω ἀπό κάθε πάθος κρύβεται ἡ ἐχθρική δύναμις τοῦ ἐχθρου μας διαβόλου.
Ἀλλά γιατί στό πρῶτο μέρος τῆς προσευχῆς αὐτῆς παρακαλοῦμε τὀν Θεό νά ἀπομακρύνη τά τέσσερα πνεύματα τῆς κακίας; Ἄραγε ὁ Θεός εἶναι πού μᾶς δίνει τήν ἀκηδία, ὀργή καί τά ἄλλα πάθη; Φυσικά ὄχι.
Τά πάθη περιέχουν δαιμονική ἐξουσία καί κανείς δέν θά ἠμπορέση νά λυτρωθῆ ἀπ᾿ αὐτά, ἐάν ὁ Θεός δέν τά κατευνάση, ἀφοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι δέν θά ἐπιτρέψη νά πολεμηθῆ ὁ ἄνθρωπος περισσότερο ἀπό τίς δυνάμεις του. Γι᾿αυτό, ὅταν λέγωμεν: "Πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας... μή μοι δός", παρακαλοῦμε τόν Θεό νά μή μᾶς ἀφήση στήν δουλεία τοῦ πάθους τῆς ἀκηδίας, νά μή ἀφήση τόν δαίμονα αὐτόν νά μᾶς έξουσιάζη.

Ἐάν μέ τά πνεύματα τῶν παθῶν ἐννοοῦμε τούς δαίμονες, τότε μέ τά πνεύματα τῶν ἀρετῶν, τῆς σωφροσύνης, ταπεινώσεως κ.λ.π. πρέπει νά ἐννοοῦμε τά ἀγαθά πνεύματα, τούς ἀγγέλους. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ ἄγγελοι μᾶς βοηθοῦν ἀδιάκοπα στήν ἐπιτέλεσι τοῦ ἀγαθοῦ, ἐάν ἐμεῖς δέν ἀπομακρυνώμεθα ἀπ᾿ αὐτούς μέ τίς ἁμαρτίες μας, ὅπως ἀκοῦμε στόν ὄρθρο τῆς Δευτέρας τοῦ Τυροφάγου: "Οἱ φύλακες τῆς ζωῆς ἡμῶν ἄγγελοι, φιλοπονώτερον παραμένουσι τοῖς διά νηστείας ἡμῖν κεκαθαρμένοις".
 Ἐπίσης oἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅταν ὁμιλοῦν γιά τίς ἀρετές, ποτέ δέν ὁμιλοῦν ὅπως στήν περίπτωσι τῶν παθῶν, δηλαδή δέν λέγουν "ὁ ἄγγελος τῆς σωφροσύνης", "ὁ ἄγγελος τῆς ταπεινώσεως", κ.λ.π. ὅπως συμβαίνη μέ τήν ἄλλη κατηγορία τῶν παθῶν, πού λέγομεν, "ὁ δαίμων τῆς ὑπερηφάνειας", ὁ δαίμων τῆς ἀκηδίας ἤ γαστριμαργίας κ.λ.π. Ὁπότε λοιπόν αὐτά τά τέσσερα πνεύματα δέν εἶναι ἄγγελοι, ἀλλά κάτι ἄλλο.
Γνωρίζουμε ὅτι στό Ἅγιο Βάπτισμα ὁ ἄνθρωπος ἀρνεῖται τόν σατανᾶ καί ἐνδύεται τόν Χριστό, γίνεται κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί λαμβάνει δύναμι γιά νά γίνη υἱός τοῦ Θεοῦ κατά χάριν. Ἔχει μέσα του ὅλα τά σπέρματα τῶν ἀρετῶν, "τάς δωρεάς τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος" καί στόν ἄνθρωπο δέν ἀπομένει τίποτε ἄλλο παρά νά ἐργασθῆ γιά τήν ἐκπλήρωσι τῶν θείων ἐντολῶν καί νά γίνη ὁ ἀνακαινισμένος ἐκ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ἄνθρωπος.
Γι᾿ αὐτό οἱ Ἅγιοι Πατέρες λέγουν γιά τήν πνευματική ζωή ὅτι εἶναι μία ἀξιοποίησις αὐτῶν τῶν δυνάμεων, μία δραστηριοποίησις τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί Χρίσματος. Οἱ ἀρετές λοιπόν, ἐπειδή εἶναι ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού δίδονται στόν ἄνθρωπο ὀνομάζονται καί αὐτές "πνεύματα", ὅπως καί ἡ Πηγή ἀπό τήν ὁποία προέρχονται. Ἔτσι ὀνομάζει καί ὁ Προφήτης Ἡσαΐας τίς δωρεές τοῦ Θείου Πνεύματος λέγοντας: "Πνεῦμα σοφίας, πνεῦμα συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς..." (Ἡσάίου 11,2-3).

Λοιπόν αὐτά τά τέσσερα ἀγαθά πνεύματα, δηλαδή τό πνεῦμα τῆς σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης δέν εἶναι ἄγγελοι, ἀλλά δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί προσευχόμεθα στόν Θεό γιά νά μή παραμείνουν ἀνενέργητες.
Μία ἁπλῆ ματιά ἐπάνω σ᾿αὐτές τίς δύο προτάσεις πού ἀναφέρονται στά πνεύματα, μᾶς βοηθεῖ νά καταλάβουμε ἕνα πρᾶγμα πολύ σημαντικό γιά τήν πνευματική μας ζωή. Τά πνεύματα τῆς κακίας εὑρίσκονται ἔξω ἀπό ἐμᾶς, συνεπῶς καί τό κακό εἶναι ἐξωτερικό• τά πνεύματα τῶν ἀρετῶν, οἱ δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ πηγή κάθε ἀγαθοῦ εἶναι μέσα στό ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς μας.
Πρός τό κακό μᾶς προτρέπουν ἐξωτερικές δυνάμεις, ἐνώ πρός τό ἀγαθό ἡ θεία δύναμις καί οἱ προσωπικές μας δυνάμεις πού εὑρίσκονται μέσα μας. Συνεπῶς λοιπόν, εἶναι εὐκολώτερο νά κάνουμε τό ἀγαθό παρά τό κακό. Ἀπό ἐδῶ προέρχεται καί ἡ μεγάλη εὐθύνη τήν ὁποία ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐπιτέλεσι τοῦ ἀγαθοῦ καί τήν σκληρά τιμωρία, ὅταν ἐπιτελῆ τό κακό.

Σκόπιμα ἔθεσε ὁ ἅγιος Ἐφραίμ πρῶτα-πρῶτα τά πνεύματα τῆς κακίας καί κατόπιν τά πνεύματα τῶν ἀρετῶν. Δέν ἠμποροῦμε νά ἐργασθοῦμε τήν ἀρετή, ἐάν δέν καθαρισθοῦμε πρῶτα από τά πάθη. Ὅταν ὁμιλοῦν γιά πάθη οἱ Ἅγιοι Πατέρες, Ἐφραίμ ὁ Σῦρος, Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί ἄλλοι, ἐννοοῦν ἕνα μεγάλο ἀριθμό αὐτῶν.Ἐπικεφαλῆς ὅλων αὐτῶν εἶναι ἡ παράλογη ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἡ λεγόμενη φιλαυτία, ἐνῶ ἡ ἄγνοια, ἡ λήθη καί ἡ ἀδιαφορία εἶναι οἱ βάσεις ὅλων τῶν παθῶν.
Ἀπ᾿αὐτά πηγάζουν τά ἑπτά θανάσιμα πάθη ἀπό τά ὁποῖα πάλι ξεκινοῦν τά βαλτώδη νερά καί δηλητήρια ὅλων τῶν ἄλλων παθῶν. Εἶναι φυσικό λοιπόν νά ἐρωτήσουμε, γιατί ἀπ᾿ αὐτό τό μεγάλο πλῆθος τῶν παθῶν ὁ Ἅγιος ἐξέλεξε μόνο τέσσερα πάθη καί γιατί αὐτά καί ὄχι ἄλλα;
Μήπως καί αὐτά δέν ἀνήκουν ἀνάμεσα στά πλέον θανάσιμα; Τήν ἀπάντησι σ᾿ αὐτή τήν ἀπορία θά τήν λάβουμε, ἀφοῦ σταματήσουμε γιά λίγο σέ καθένα ἀπ᾿ αὐτά τά τέσσερα τῆς κακίας πνεύματα.

ἀπόσπασμα από τό βιβλίο

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε
Δικαίου Ρουμανικῆς Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους
ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ  ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

Μετάφρασις-Ἐπιμέλεια
Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
2003

  πηγή

Εὐχαριστοῦμε τόν πατέρα Δαμασκηνό Γρηγοριάτη καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Γέρ. Παΐσιος Αγιορείτης: Όταν τα έχουμε όλα άφθονα, ξεχνάμε τον Θεό

Γέρ. Παΐσιος Αγιορείτης: Όταν τα έχουμε όλα άφθονα, ξεχνάμε τον Θεό

-Η στέρηση, Γέροντα, τονώνει την εμπιστοσύνη μας στο Θεό;
Ρώτησε ένας ακόμα επισκέπτης.
-Βοηθάει πολύ. Βοηθάει και στη δοξολογία του Θεού.
Όταν τα έχουμε όλα άφθονα, ξεχνάμε το Θεό.
Στο Σινά το νερό ήταν ελάχιστο.
Από ένα βράχο έτρεχε σταγόνα – σταγόνα και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο.
Το λίγο αυτό νερό το εκτιμούσα πολύ κι ευχαριστούσα συνέχεια το Θεό, πού μου το έδινε.
Μ’ αυτό έκανα όλες τις δουλειές.
Έπινα, πλενόμουν, έπλυνα τα ρούχα και κρατούσα λίγο και για τα πουλάκια και τα ποντικάκια, πού με συντρόφευαν.
Ένιωθα ευγνωμοσύνη για αυτό το νερό.
Αργότερα, όταν ήρθα στο Άγιο Όρος, στη σκήτη των Ιβήρων, άλλαξαν τα πράγματα.
Εκεί υπήρχε άφθονο νερό.
Η στέρνα ξεχείλιζε.
Όμως, έχασα κάτι πολύ σημαντικό.
Δεν αισθανόμουν την ανάγκη να ευχαριστήσω το Θεό.
Στο Σινά βούρκωναν τα μάτια μου από ευγνωμοσύνη για το λίγο νερό, ενώ στη σκήτη ξεχάστηκα απ’ την αφθονία του νερού.
Γέροντας Παΐσιος

 πηγή

Ο ξυλουργός... χτίζοντας μια ζωή!

Ένας ηλικιωμένος ξυλουργός κόντευε να βγει στη σύνταξη, και είπε στο αφεντικό του τα σχέδια του για να φύγει και να ζήσει πιο ξεκούραστα μαζί με τη γυναίκα του.
Βέβαια δεν θα συνέχιζε να βγάζει τόσα λεφτά, όμως έπρεπε να βγει στη σύνταξη. Θα τα κατάφερναν.

Ο εργολάβος του στεναχωρήθηκε που θα έφευγε ένας τόσο καλός μάστορας, και ζήτησε από τον ξυλουργό αν θα μπορούσε να του χτίσει άλλο ένα σπίτι σαν προσωπική του χάρη.
Ο ξυλουργός είπε ναι, όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάποιος πως δεν δούλευε με όλη του τη καρδιά.
Χρησιμοποιούσε υλικά κατώτερης ποιότητας, και έκανε επιπόλαιη δουλειά.
Ήταν ο χειρότερος τρόπος για να τελειώσει μια καριέρα γεμάτη αφοσίωση και επιτυχίες.
Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο, ήρθε ο εργολάβος να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί της εισόδου στον ξυλουργό και του είπε,
"Αυτό το σπίτι είναι δικό σου, ένα δώρο από μένα για σένα."
Ο ξυλουργός έμεινε άναυδος!
Τι κρίμα!
Αν μόνο ήξερε πως έχτιζε το δικό του σπίτι, θα το είχε κάνει εντελώς διαφορετικά.
Το ίδιο συμβαίνει και με μας.
Χτίζουμε τη ζωή μας, μέρα με την μέρα, πολύ συχνά μη κάνοντας το καλύτερο μας σε αυτό που κτίζουμε.
Και μετά μένουμε εμβρόντητοι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κατοικήσουμε στο σπίτι που κτίσαμε.
Αν μπορούσαμε να το κάνουμε ξανά, θα το χτίζαμε εντελώς διαφορετικά. Να όμως που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε ...;.
Εσύ είσαι ο ξυλουργός στη ζωή σου. Κάθε μέρα βάζεις μια πρόκα, τοποθετείς άλλη μια τάβλα, ή ορθώνεις ένα τοίχο.
Οι προθέσεις και οι επιλογές που κάνεις σήμερα χτίζουν το αυριανό σου "σπίτι" ...;
Γι' αυτό να χτίζεις με σοφία!
Ζήτησε από το Θεό να γίνει Αυτός ο εργολάβος στη ζωή σου!
Αυτός θα σου δείξει πως να φτιάξεις ένα γερό θεμέλιο για να χτίσεις το σπιτικό της ζωής σου.
Αν βιάζεσαι να δεις τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, άρχισε από τον εαυτό σου.
Είναι ο συντομότερος δρόμος.
πηγή
Το είδαμε εδώ

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής της Τυροφάγου(Ρωμ. ιγ' 11- ιδ' 4)Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Κυριακής της Τυροφάγου

(Ρωμ. ιγ' 11- ιδ' 4)

Για άλλο ένα έτος η αγάπη τού Θεού μάς ευλόγησε και φθάσαμε στα πρόθυρα της Μ. Τεσσαρακοστής. Η αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία με τους κατανυκτικούς ύμνους της και τα ιερά αναγνώσματά της μας καλεί σε εντονότερο πνευματικό αγώνα. “Έφθασε καιρός η των πνευματικών αγώνων αρχή...”.

Αλλά είναι τόσα που χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να θέσουμε μια ευλογημένη αρχή, αφού “η νυξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν”. Και ομολογουμένως ένα από τα πλέον βασικά θέματα που παρουσιάζει μεταξύ των άλλων, ενώπιόν μας ο Απόστολος Παύλος, δηλ. το Πνεύμα το Άγιον δια του θείου Αποστόλου είναι αυτό της “κακολογίας”. Το φοβερό αμάρτημα της κατακρίσεως.

Για να δείξει ο Απόστολος το μέγεθος της έξεως αυτής, θέτει προς όλους μας ένα συγκλονιστικό ερώτημα: “Συ, τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην;” Κρίνεις και κατακρίνεις τον πλησίον σου. Αλλά με ποίο δικαίωμα και ποία εξουσία κάνεις αυτό που κάνεις; Ποίος είσαι εσύ κύριε που κρίνεις και κατακρίνεις ξένον δούλον, δηλ. δούλον Θεού;

Επειδή λοιπόν το Αποστολικό ερώτημα είναι καταλυτικό και ισοπεδώνει οιοδήποτε προκάλυμμα κατακρίσεως, καλόν είναι να εμβαθύνουμε λίγο στο θέμα αυτό, δοθέντος ότι το απαιτεί και το πνεύμα τής Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Είναι ανάγκη να υποστηρίξουμε ότι όπως όλες οι δυνάμεις τού ανθρώπου δια της παρακοής και παραβάσεως αποσυντονίστηκαν, έτσι και το δώρο αυτό της ικανότητος του ανθρώπου, το να εκφράζεται δηλ. διά του λόγου, ξέπεσε και αυτό από το επίπεδο στο οποίο εξ΄αρχής υπήρχε. Αποτέλεσμα; Ο άνθρωπος να πέφτει σε σφάλματα και μάλιστα αμαρτήματα μεγάλα όπως αυτό της κατακρίσεως. Και ναι μεν η κρίσις αποτελεί ενέργεια της διανοίας, δώρο δηλ. του Θεού στον λογικό άνθρωπο. Άνευ της κρίσεως ο άνθρωπος είναι αδύνατον να ζήσει, αφού θα αδυνατεί να διακρίνει το σωστό από το λάθος και το αναγκαίο και ωφέλιμο από το επιζήμιο και το βλαβερό. Αυτό είναι η κρίσις. Η τόσο αναγκαία για την πνευματική αλλά και την φυσική – βιολογική ζωή τού ανθρώπου.

Κατάκρισις τώρα είναι η κρίσις που εμφανίζεται με αρνητικές διαθέσεις και φέρει αρνητικά τα αποτελέσματα. Είναι όπως διδάσκουν οι πατέρες τής Εκκλησίας μας η ενέργεια που προέρχεται από κακία και με αυτή ο άνθρωπος εκδηλώνει συναισθήματα που αποκαλύπτουν το κενό τής πνευματικής ζωής και ιδίως την έλλειψη της αγάπης.

Ο λόγος τού Κυρίου: “μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε” (Ματθ. ζ' 1) αυτήν ακριβώς την κακή πνευματική, την διεστραμμένη κατάσταση φανερώνει και κτυπά ώστε να την θεραπεύσει. Το ότι αυτή την κατάσταση την αντιμετωπίζουμε επί καθημερινής βάσεως μέσα στην κοινωνία μας και το ότι δεν ομιλούμε πλέον μόνο περί αμαρτήματος αλλά σε πλείστες όσες περιπτώσεις περί πάθους, τούτο είναι αναμφισβήτητο. Πρόκειται μάλιστα περί πάθους το οποίο όσο επαναλαμβάνεται τόσο και εκτρέφεται, με αποτέλεσμα ως άλλο θηρίο να καταπνίγει αυτόν που το εκτρέφει μέσα στη στενόκαρδη καρδία του. Το δε ακραίο σημείο τής ασθένειας αυτής φανερώνεται από το ότι ο άνθρωπος που το έχει χαίρεται στην απαράδεκτη αυτή κατάσταση. “Ουδέν ούτως ηδύ τοις ανθρώποις ώς το κατακρίνειν τα αλλότρια” θα τονίσει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Αλλά από καθαρώς πνευματικής απόψεως, η αρνητική κρίσις, πλην των άλλων, αποτελεί υφαρπαγή! Μάλιστα, υφαρπαγή και σφετερισμόν εξουσίας και δικαιωμάτων τού ίδιου τού Θεού.

Με δυο λόγια αποτελεί ασέβεια και μάλιστα βαριάς μορφής απέναντι αυτού του Δικαίου Κριτού.

Τούτο σημαίνει πως εκείνος που κατακρίνει, μεταξύ των άλλων, διαπράττει αμάρτημα βαρύτερο από εκείνο που έπραξε ο αδελφός του (εάν όντως έπραξε).

Ξεκάθαρος και στο σημείο αυτό ο λόγος τού Θεού δια του Αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου: “Εις εστίν ο νομοθέτης και κριτής, ο δυνάμενος σώσαι και απολέσαι· συ δε τις ει ος κρίνεις τον έτερον;” (Ιακ. Δ' 12). Δηλαδή: Μόνο ένας είναι εκείνος που έχει απόλυτο δικαίωμα να νομοθετεί και να κρίνει κάθε παραβάτη, ο Θεός. Αυτός έχει και τη δύναμη να σώσει, αλλά και να εγκαταλείψει τον άνθρωπο στην απώλεια. Ποίος είσαι λοιπόν εσύ μικρέ και τιποτένιε που κατακρίνεις τον άλλον; Αλλά σε αυτήν ακριβώς την διάσταση του θέματος ο Απ. Παύλος θα συμπληρώσει: “Διό αναπολόγητος ει, ώ άνθρωπε πας ο κρίνων· εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις· τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων” (Ρωμ. Β' 1). Δηλαδή: Και συ όμως άνθρωπέ μου, που κατακρίνεις αυτή τη διαγωγή, δεν είσαι λιγότερο ένοχος. Διότι, κρίνοντας τον άλλο, καταδικάζεις τον ίδιο τον εαυτό σου, αφού και συ ο κριτής πράττεις τα ίδια.

Επομένως, όλοι ανεξαιρέτως είμαστε υπεύθυνοι ενώπιον του Θεού και επιτέλους σε Αυτόν θα δώσουμε λόγο των πράξεών μας.

Αλλά είναι και κάτι ακόμα που θα πρέπει να προσεχθεί. Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου που “από ενδιαφέρον” και “από αγάπη” κατακρίνουμε; Ο άνθρωπος που δέχεται τα καταιγιστικά πυρά τής κατακρίσεως, είναι δυνατόν τελικώς να μετανοήσει και φυσικά να βρει έλεος ενώπιον του Θεού. Όχι απλώς να σωθεί, αλλά να γίνει και άγιος ακόμα, να δοξασθεί δηλ. από τον Θεό και ίσως και τους ανθρώπους. Εκείνος όμως που επιμένει στην βαριά ενοχή τής κατακρίσεως, τι άραγε αποτελέσματα θα έχει; Αναμφιβόλως αρνητικά αφού επισημαίνονται και καταγράφονται στην Γραφή τα αποτελέσματα της κατακρίσεως.

Δεν έχουμε λοιπόν παρά να “κλίνουμε τα γόνατα, έτι και έτι” ενώπιον του Κυρίου και εν ταπεινώσει μέσα στο κατανυκτικό πνεύμα των ημερών να δεηθούμε ώστε εμείς οι ίδιοι να μην βλέπουμε “το κάρφος εν τω οφθαλμώ τού αδελφού”, αλλά “την δοκόν” που φέρουμε στους οφθαλμούς μας. Ταυτοχρόνως δε να παρακαλούμε για την πνευματική προκοπή πάντων των ανθρώπων αφού όλοι λίγο έως πολύ στα ίδια μήκη και πλάτη βαδίζουμε.

Ας μη λησμονούμε δε ποτέ τον Κυριακό λόγο: “Μη κρίνετε κατ' όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε” (Ιωάν. ζ΄24).

Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος