«Έμπλησον Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, την σην ακήρατον δίδουσα χαράν, της ευφροσύνης η γεννήσασα τον αίτιον»..
Γέμισε Αγνή, με ευφροσύνη την καρδιά μου, δίνοντάς μου τη δική σου χαρά και ευφροσύνη, εσύ που γέννησες την πηγή και την κύρια αιτία της ευφροσύνης.
Ο άνθρωπος ο οποίος παιδεύεται στη σκληρή καθημερινότητα του βίου, στα αμαρτωλά πάθη και τα δεινά της ζωής, στον πόνο και την ξηρότητα της αμαρτίας, έχει ανάγκη από ανάσα και χαρά να νιώσει γλυκύτητα στη καρδιά του, ηρεμία στους λογισμούς του, κατεύναση στα πάθη του, κουφισμό στη σάρκα του, για να έχει αντοχή να παλέψει τη ζωή του, να επιλύσει τα προβλήματά του, να δουλέψει τη σωτηρία του. Αν δεν τα έχει αυτά, τα αγκάθια της αμαρτίας θα τρυπήσουν τη φύση του, θα γεμίσουν με ακηδία και απελπισία την καρδιά του, δεν θα τελεσφορήσει στον αγώνα του, θα είναι δυστυχής και άθλιος, πνιγόμενος στα καυσαέρια της φθοράς,
Η ευφροσύνη που χρειάζεται ο πιστός για να γεμίσει τη ζωή του προέρχεται από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού είναι η όντως χαρά. Διά του λυτρωτικού έργου του κοινοποίησε τον άνθρωπο. Πάτησε το θάνατο και κατάργησε τη φθορά της φύσεως και με την ανάστασή του φώτισε και λάμπρυνε τα σύμπαντα. Το σκοτάδι της αμαρτίας διαλύθηκε και καταλύθηκε η μοχθηρή δυνάστευση του διαβόλου. Γκρεμίστηκαν οι φραγμοί που εμπόδιζαν το δρόμο προς τη θεία βασιλεία. Οι ψυχές των πιστών, ξαλαφρωμένες, γέμισαν από το ανέσπερο θείο φως, αντήχησαν μέσα τους θεία άσματα, η χάρη μαλάκωσε τις καρδιές τους, η ευφροσύνη διαδέχθηκε τον πόνο και την κατήφεια του θανάτου. Ο Χριστός ένωσε παντοτινά Θεό και άνθρωπο.
Δεύτερη παράλληλη πηγή ευφροσύνης είναι η Μητέρα του Χριστού, η Παναγία. Ουσιαστικά μία είναι η πηγή ευφροσύνης, ο Χριστός. Την ευφροσύνη της η Παναγία, όπως και όλο το θεομητορικό της αξίωμα, αντλεί από τον Υιό της. Την ακήρατη χαρά που αισθάνεται η τιμιότερα πάντων και υψηλότερα των ουρανών, την μεταδίδει και στα πιστά μέλη της Εκκλησίας, σε όσους ζητούν τη βοήθεια και την παρηγοριά της.
«Λύτρωσε ημάς, εκ κινδύνων Θεοτόκε Αγνή, η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν, και την ειρήνην την πάντα νουν υπερέχουσαν».
Λύτρωσέ μας από κινδύνους αγνή Θεοτόκε, εσύ που γέννησες την αιώνια λύτρωση, και την ειρήνη που υπερέχει κάθε νοητική κατάληψη.
Η αιώνια λύτρωση και η ειρήνη που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη κατάληψη, είναι ο Χριστός. Η δε Μαρία γέννησε αφράστως τον Υιό του Θεού. Στο θέμα της λύτρωσης μπαίνει αβίαστα και η αγία Θεοτόκος, πάντοτε βέβαια στο θεομητορικό μέτρο της. Η λύτρωση που προέρχεται απ’ αυτήν δεν είναι κύρια, αλλά δευτερεύουσα. Η Παναγία βοηθάει τους πιστούς διά της πρεσβείας και της μεσιτείας της, Δεν είναι παράλληλη πηγή σωτηρίας ισοστάσια με εκείνη του Υιού της. Δεν σώζει αυτοδίκαια και αυτοδύναμα τον άνθρωπο, ιδέα δογματικά λαθεμένη. Θεομητορικές εκκεντρικότητες δεν ασπάζεται η Ορθοδοξία, όπως συμβαίνει στην Παπική Εκκλησία. Τα μεγαλεία της οφείλονται όλα στο ρόλο και τη συμβολή της, που την αξίωσε να έχει ο Θεός στο έργο της θείας ενανθρωπήσεως.
Δόξα Πατρί.«Λύσον την αχλύν, των πταισμάτων μου, Θεόνυμφε, τω φωτισμω της σης λαμπρότητος, η φως τεκούσα το θείον και προαιώνιον».Αφάνισε τη σκοτεινιά των πταισμάτων μου Θεόνυμφε, με το φωτισμό της λαμπρότητάς σου, εσύ που γέννησες το θείο και προαιώνιο φως.
Το φως στην ορθόδοξη θεολογία είναι μια πολύ σημαντική τριαδική και σωτηριολογική κατηγορία. Παραδειγματίζεται από το ηλιακό φως που είναι τόσο απαραίτητο για τη φυσική ζωή και την ύπαρξη των όντων. Χωρίς φως δεν υπάρχει ζωή, τα πάντα είναι ακίνητα και νεκρά. Αυτό ισχύει κυρίως για τον άνθρωπο, ο οποίος μπορεί μεν να ζήσει στο σκοτάδι, πιέζεται όμως αφόρητα και χάνει το ρυθμό της ύπαρξής του. Είναι δε το φως μια θαυμάσια εικονική αναλογία πνευματικών και θεολογικών καταστάσεων. Ο Θεός είναι φως, φως και τα προστάγματα και η τριαδική δόξα του, όπως φως είναι και η χαρά της θείας βασιλείας του. Ο φωτισμός της θείας χάριτος που καθοδηγεί τον άνθρωπο στη σωτηρία του, είναι η κρηπίδα της πνευματικής ζωής. Αντίθετα, το σκοτάδι είναι ο θάνατος της πνευματικής ζωής, η νέκρωση της φθοράς, η απελπισία της κολάσεως.
Φως όμως ιδιότυπο και απερινόητο είναι και η φύση του Θεού, η άκτιστη θεία του ενέργεια. Προέρχεται από την απερινόητη ουσία του Θεού την οποία εκφράζει, συντηρώντας την πνευματική ζωή και σώζοντας τον άνθρωπο, τον οποίο αγιάζει, συνάπτοντάς τον με τη θεότητα,
Το θείο φώς είναι τριαδικό. Υπάρχει ισότιμα και στα τρία πρόσωπα της αγίας Τριάδος. Το φως του Χριστού έλαμψε στο Θαβώριο όρος και φώτισε τους μαθητές και την κτίση. Είναι άχτιστο και αδιαχώριστο από τη φύση του Θεού. Το φως αυτό ο Κύριος το μετέδωσε και στην πάναγνη Μητέρα του, η οποία με τη σειρά της το μεταδίδει και στα πιστά τέκνα της. Οι ευσεβείς χριστιανοί ζητούν από την Παναγία να σκορπίσει τη σκοτεινιά των πταισμάτων τους, το ψέμα και την πλάνη, η οποία ασφυκτικά καλύπτει τον κάθε άνθρωπο, από τότε που ο Αδάμ αμάρτησε, χάνοντας το φώς του Θεού και μεταπίπτοντας στο σκοτάδι της αγνωσίας και της πλάνης. Θα το κάνει δε αυτό η Θεοτόκος με τη δική της λαμπρότητα, επειδή έτεκε το Χριστό, το φως το θείο και προαιώνιο.
Και νυν.«Ίασαι Αγνή, των παθών μου την ασθένειαν, επισκοπής σου αξιώσασα, και την υγείαν τη πρεσβεία σου παράσχου μοι».
Θεράπευσε Αγνή την ασθένεια των παθών μου, αφού με κοιτάξεις προσεκτικά και διά της μεσιτείας σου χάρισέ μου την υγεία μου.
Όπως η Παναγία είναι φως που φωτίζει τον άνθρωπο προς το αγαθό αποδιώκοντας τα σκοτάδια της αμαρτίας, έτσι είναι και γιατρός που θεραπεύει τις ασθένειες, σωματικές και πνευματικές των τέκνων της, που με πίστη προσφεύγουν στην ιαματική χάρη της. Η Θεοτόκος είναι πηγή ιάσεων τις οποίες επιδαψιλεύει στους πιστούς, θαυματουργώντας κάθε φορά και πολύ συχνά διά των θαυματουργών εικόνων της. Και το ιαματικό της αυτό αξίωμα το τελεί ως Υπεραγία Μητέρα του Υιού του Θεού, του μεγάλου ιατρού, του οποίου ο επί γης βίος ήταν μία συνεχής θαυματουργία και ίαση «πάσης νόσου και πάσης μαλακίας».
(Α. Θεοδώρου, «Χρυσοπλοκώτατε Πύργε» -Μετάφραση και σχολιασμός των Παρακλητικών Κανόνων, εκδ. Αποστ. Διακονίας)
«Έμπλησον Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, την σην ακήρατον δίδουσα χαράν, της ευφροσύνης η γεννήσασα τον αίτιον»..
Γέμισε Αγνή, με ευφροσύνη την καρδιά μου, δίνοντάς μου τη δική σου χαρά και ευφροσύνη, εσύ που γέννησες την πηγή και την κύρια αιτία της ευφροσύνης.
Ο άνθρωπος ο οποίος παιδεύεται στη σκληρή καθημερινότητα του βίου, στα αμαρτωλά πάθη και τα δεινά της ζωής, στον πόνο και την ξηρότητα της αμαρτίας, έχει ανάγκη από ανάσα και χαρά να νιώσει γλυκύτητα στη καρδιά του, ηρεμία στους λογισμούς του, κατεύναση στα πάθη του, κουφισμό στη σάρκα του, για να έχει αντοχή να παλέψει τη ζωή του, να επιλύσει τα προβλήματά του, να δουλέψει τη σωτηρία του. Αν δεν τα έχει αυτά, τα αγκάθια της αμαρτίας θα τρυπήσουν τη φύση του, θα γεμίσουν με ακηδία και απελπισία την καρδιά του, δεν θα τελεσφορήσει στον αγώνα του, θα είναι δυστυχής και άθλιος, πνιγόμενος στα καυσαέρια της φθοράς,
Η ευφροσύνη που χρειάζεται ο πιστός για να γεμίσει τη ζωή του προέρχεται από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού είναι η όντως χαρά. Διά του λυτρωτικού έργου του κοινοποίησε τον άνθρωπο. Πάτησε το θάνατο και κατάργησε τη φθορά της φύσεως και με την ανάστασή του φώτισε και λάμπρυνε τα σύμπαντα. Το σκοτάδι της αμαρτίας διαλύθηκε και καταλύθηκε η μοχθηρή δυνάστευση του διαβόλου. Γκρεμίστηκαν οι φραγμοί που εμπόδιζαν το δρόμο προς τη θεία βασιλεία. Οι ψυχές των πιστών, ξαλαφρωμένες, γέμισαν από το ανέσπερο θείο φως, αντήχησαν μέσα τους θεία άσματα, η χάρη μαλάκωσε τις καρδιές τους, η ευφροσύνη διαδέχθηκε τον πόνο και την κατήφεια του θανάτου. Ο Χριστός ένωσε παντοτινά Θεό και άνθρωπο.
Δεύτερη παράλληλη πηγή ευφροσύνης είναι η Μητέρα του Χριστού, η Παναγία. Ουσιαστικά μία είναι η πηγή ευφροσύνης, ο Χριστός. Την ευφροσύνη της η Παναγία, όπως και όλο το θεομητορικό της αξίωμα, αντλεί από τον Υιό της. Την ακήρατη χαρά που αισθάνεται η τιμιότερα πάντων και υψηλότερα των ουρανών, την μεταδίδει και στα πιστά μέλη της Εκκλησίας, σε όσους ζητούν τη βοήθεια και την παρηγοριά της.
«Λύτρωσε ημάς, εκ κινδύνων Θεοτόκε Αγνή, η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν, και την ειρήνην την πάντα νουν υπερέχουσαν».
Λύτρωσέ μας από κινδύνους αγνή Θεοτόκε, εσύ που γέννησες την αιώνια λύτρωση, και την ειρήνη που υπερέχει κάθε νοητική κατάληψη.
Η αιώνια λύτρωση και η ειρήνη που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη κατάληψη, είναι ο Χριστός. Η δε Μαρία γέννησε αφράστως τον Υιό του Θεού. Στο θέμα της λύτρωσης μπαίνει αβίαστα και η αγία Θεοτόκος, πάντοτε βέβαια στο θεομητορικό μέτρο της. Η λύτρωση που προέρχεται απ’ αυτήν δεν είναι κύρια, αλλά δευτερεύουσα. Η Παναγία βοηθάει τους πιστούς διά της πρεσβείας και της μεσιτείας της, Δεν είναι παράλληλη πηγή σωτηρίας ισοστάσια με εκείνη του Υιού της. Δεν σώζει αυτοδίκαια και αυτοδύναμα τον άνθρωπο, ιδέα δογματικά λαθεμένη. Θεομητορικές εκκεντρικότητες δεν ασπάζεται η Ορθοδοξία, όπως συμβαίνει στην Παπική Εκκλησία. Τα μεγαλεία της οφείλονται όλα στο ρόλο και τη συμβολή της, που την αξίωσε να έχει ο Θεός στο έργο της θείας ενανθρωπήσεως.
Δόξα Πατρί.
«Λύσον την αχλύν, των πταισμάτων μου, Θεόνυμφε, τω φωτισμω της σης λαμπρότητος, η φως τεκούσα το θείον και προαιώνιον».
Αφάνισε τη σκοτεινιά των πταισμάτων μου Θεόνυμφε, με το φωτισμό της λαμπρότητάς σου, εσύ που γέννησες το θείο και προαιώνιο φως.Το φως στην ορθόδοξη θεολογία είναι μια πολύ σημαντική τριαδική και σωτηριολογική κατηγορία. Παραδειγματίζεται από το ηλιακό φως που είναι τόσο απαραίτητο για τη φυσική ζωή και την ύπαρξη των όντων. Χωρίς φως δεν υπάρχει ζωή, τα πάντα είναι ακίνητα και νεκρά. Αυτό ισχύει κυρίως για τον άνθρωπο, ο οποίος μπορεί μεν να ζήσει στο σκοτάδι, πιέζεται όμως αφόρητα και χάνει το ρυθμό της ύπαρξής του. Είναι δε το φως μια θαυμάσια εικονική αναλογία πνευματικών και θεολογικών καταστάσεων. Ο Θεός είναι φως, φως και τα προστάγματα και η τριαδική δόξα του, όπως φως είναι και η χαρά της θείας βασιλείας του. Ο φωτισμός της θείας χάριτος που καθοδηγεί τον άνθρωπο στη σωτηρία του, είναι η κρηπίδα της πνευματικής ζωής. Αντίθετα, το σκοτάδι είναι ο θάνατος της πνευματικής ζωής, η νέκρωση της φθοράς, η απελπισία της κολάσεως.
Φως όμως ιδιότυπο και απερινόητο είναι και η φύση του Θεού, η άκτιστη θεία του ενέργεια. Προέρχεται από την απερινόητη ουσία του Θεού την οποία εκφράζει, συντηρώντας την πνευματική ζωή και σώζοντας τον άνθρωπο, τον οποίο αγιάζει, συνάπτοντάς τον με τη θεότητα,
Το θείο φώς είναι τριαδικό. Υπάρχει ισότιμα και στα τρία πρόσωπα της αγίας Τριάδος. Το φως του Χριστού έλαμψε στο Θαβώριο όρος και φώτισε τους μαθητές και την κτίση. Είναι άχτιστο και αδιαχώριστο από τη φύση του Θεού. Το φως αυτό ο Κύριος το μετέδωσε και στην πάναγνη Μητέρα του, η οποία με τη σειρά της το μεταδίδει και στα πιστά τέκνα της. Οι ευσεβείς χριστιανοί ζητούν από την Παναγία να σκορπίσει τη σκοτεινιά των πταισμάτων τους, το ψέμα και την πλάνη, η οποία ασφυκτικά καλύπτει τον κάθε άνθρωπο, από τότε που ο Αδάμ αμάρτησε, χάνοντας το φώς του Θεού και μεταπίπτοντας στο σκοτάδι της αγνωσίας και της πλάνης. Θα το κάνει δε αυτό η Θεοτόκος με τη δική της λαμπρότητα, επειδή έτεκε το Χριστό, το φως το θείο και προαιώνιο.
Και νυν.
«Ίασαι Αγνή, των παθών μου την ασθένειαν, επισκοπής σου αξιώσασα, και την υγείαν τη πρεσβεία σου παράσχου μοι».Θεράπευσε Αγνή την ασθένεια των παθών μου, αφού με κοιτάξεις προσεκτικά και διά της μεσιτείας σου χάρισέ μου την υγεία μου.
Όπως η Παναγία είναι φως που φωτίζει τον άνθρωπο προς το αγαθό αποδιώκοντας τα σκοτάδια της αμαρτίας, έτσι είναι και γιατρός που θεραπεύει τις ασθένειες, σωματικές και πνευματικές των τέκνων της, που με πίστη προσφεύγουν στην ιαματική χάρη της. Η Θεοτόκος είναι πηγή ιάσεων τις οποίες επιδαψιλεύει στους πιστούς, θαυματουργώντας κάθε φορά και πολύ συχνά διά των θαυματουργών εικόνων της. Και το ιαματικό της αυτό αξίωμα το τελεί ως Υπεραγία Μητέρα του Υιού του Θεού, του μεγάλου ιατρού, του οποίου ο επί γης βίος ήταν μία συνεχής θαυματουργία και ίαση «πάσης νόσου και πάσης μαλακίας».
(Α. Θεοδώρου, «Χρυσοπλοκώτατε Πύργε» -Μετάφραση και σχολιασμός των Παρακλητικών Κανόνων, εκδ. Αποστ. Διακονίας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου