Όπως με τον εκούσιο του θάνατο (ο Σωτήρας) μάς έσωσε από τη φθορά, έτσι και τη δική μας φύση, που κατασχέθηκε στο θάνατο και τη φθορά, παρακάλεσε Παρθένε τον Υιό σου και Κύριο να τη σώσει από την κακουργία των έχθρων.
Οι εχθροί του ανθρώπου είναι πολλοί. Άνθρωποι φθονεροί και κακοί, αποκομμένοι από το αγαθό και το Θεό, οι οποίοι επιβουλεύονται τους ευσεβείς και δικαίους, αποζητώντας να τους βλάψουν και να τους καταστρέψουν. Κυρίως όμως εχθρός είναι ο διάβολος και το σκοτεινό επιτελείο του. Το πνεύμα της ακαθαρσίας, από τότε που επαναστάτησε κατά του Θεού και σταθεροποιήθηκε η φύση του στο κακό, έχει σαν σκοπό της σκοτεινής του ύπαρξης τον πόλεμο κατά του θελήματος του Θεού και ό,τι προέρχεται από το Θεό, τα άψυχα και τα λογικά του δημιουργήματα. Στα τελευταία υπάγεται ο άνθρωπος, η λογική εικόνα του Θεού, τον οποίον ο διάβολος προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον σκοτώσει πνευματικά, να τον απομακρύνει από το αγαθό και το Θεό, να τον οδηγήσει στην αμαρτία και να του ανακόψει το δρόμο προς τη βασιλεία των ουρανών. Ο αγώνας του πιστού κατά των πνευμάτων της ακαθαρσίας είναι πολύ σκληρός, γιατί είναι πάλη προς αόρατους και πανίσχυρους πνευματικούς εχθρούς, πάλη προς τα «πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις». Ο πιστός με τις πενιχρές δυνάμεις που διαθέτει, δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει νικηφόρα την κακουργία των εχθρών. Έχει ανάγκη βοήθειας και συμπαράστασης. Η μόνη του καταφυγή είναι η άσπιλη Παρθένος, από την οποία γεννήθηκε ο Θεός που με το εκούσιο πάθος του κατάργησε τη φθορά και το θάνατο. Η προστασία της Παρθένου είναι δραστική και ακαταμάχητη. Με αυτήν ο άνθρωπος μπορεί να νικήσει τις ενάντιες δυνάμεις και να κερδίσει την υπόθεση της σωτηρίας του.
«Προστάτιν σε της ζωής επίσταμαι, και φρουράν ασψαλεστάτην Παρθένε, των πειρασμών διαλύουσαν όχλον, και επήρειας δαιμόνων ελαύνουσαν· και δέομαι διαπαντός, εκ φθοράς των παθών μου ρυσθήναί με».
Σε αναγνωρίζω, Παρθένε, ως προστάτιδα και ασφαλέστατη φρουρό της ζωής μου, που διαλύεις το άτακτο πλήθος των πειρασμών και απομακρύνεις τις κακές επιδράσεις των δαιμόνων. Και προσεύχομαι παντοτινά να με σώσεις από τα ψυχοφθόρα πάθη μου.
Οι πειρασμοί, οι δαίμονες και τα πάθη είναι οι τρεις μεγάλοι εχθροί της πνευματικής ζωής του ανθρώπου. Οι πειρασμοί, γιατί γίνονται παγίδα πτώσεως του άνθρωπου, του οποίου η φύση είναι αδύνατη και ευόλισθη προς το κακό και την αμαρτία. Των δαιμόνων, γιατί αυτοί είναι ανύσταχτοι πολέμιοι του Θεού και των ανθρώπων, είναι πολυμήχανοι και πανούργοι, έχοντας ένα και μόνο κατά νουν, να αχρειώσσυν την εικόνα του Θεού που είναι στον άνθρωπο, να αφανίσουν τη θεομορφία του και να τον ντύσουν με τη δική τους κακομορφία και τελικά να τον οδηγήσουν στην άβυσσο της καταστροφής στην οποία οι ίδιοι βρίσκονται από τότε που επαναστάτησαν κατά του Θεού και έγιναν φύσεις σκοτεινές και αποτρόπαιες. Και των παθών, γιατί αυτά είναι ασθένεια διαλυτική της φύσεως, η οποία, αν παραμείνει επί μακρόν στην ψυχή, θα την οδηγήσει στη φθορά και τη νέκρωση.
Όλα αυτά συνιστούν μια θανατερή κατάσταση, μια απειλή πολύ μεγάλη, η οποία πρέπει να αντιμετωπισθεί θετικά. Είναι κίνδυνος υπαρξιακός, που μπορεί να οδηγήσει στον όλεθρο και την αιώνια απώλεια. Όπως δε το μικρό παιδί, όταν κινδυνεύει, τρέχει προς τη μητέρα του για να βρει προστασία, έτσι και ο πιστός, συνθλιβόμενος από την κακή συγκυρία της ζωής του, τρέχει προς τη Μάνα του, την Παναγία, που είναι πιο μεγάλη από τους ουρανούς, που βάσταξε στα χέρια της τον ποιητή του παντός και έχει δύναμη πολύ μεγάλη, έχοντας την πεποίθηση ότι θα βρει εκεί προστασία και φροντίδα και βοηθό στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής του.
«Ως τείχος καταφυγής κεκτήμεθα, και ψυχών σε παντελή σαπηρίαν, και πλατυσμόν, εν ταις θλίψεσι, Κόρη, και τω φωτί σου αεί αγαλλόμεθα. Ω Δέσποινα και νυν ημάς, των παθών και κινδύνων διάσωσον».
Ως τείχος προστατευτικό καταφυγής σε έχουμε, Κόρη, και των ψυχών μας πλήρη σωτηρία και άνεση στις θλίψεις και στο φως σου ασταμάτητα αγαλλόμασιε. Και τώρα, ω Δέσποινα, διάσωσέ μας από τα πάθη και τους κινδύνους.
Μια γλυκιά και πολύ συγκινητική αποστροφή της ορθόδοξης ψυχής προς την Ύπεραγία Θεοτόκο! Πνιγμένοι στις χάρες της οι πιστοί δεν κρατάνε μέσα τους τα συναισθήματά τους, αλλά τα εξωτερικεύουν με ιερή καύχηση και χαρά. Ω μητέρα της Εκκλησίας και Κόρη της θείας βασιλείας, στο φως της θαλπωρής και της χάρης σου νιώθουμε άφατη χαρά και αγαλλίαση. Σε νιώθουμε προστασία και καταφύγιο στους χειμώνες των πειρασμών και των θλίψεων, στην παγωνιά της αμαρτίας και της φυσικής αδυναμίας μας. Στις συμφορές και τις αντιξοότητες του βίου, όταν οι ψυχές μας κουρασμένες αποκάμνουν στα μισοσκόταδα της απελπισίας, εσύ με το απαλό φως του λυτρωτικού έργου του Υιού σου γεμίζεις τις ψυχές μας με αγαλλίαση και χαρά, πλατύνοντας τις καρδιές μας μέσα στη στενότητα, την πίεση και την κακοπάθεια του πρόσκαιρου βίου μας. Και τώρα, ω Δέσποινα, λύτρωσέ μας από τα πάθη και τους όποιους κινδύνους μας περιβάλλουν.
«Εν κλίνη νυν ασθενών κατάκειμαι, και ουκ εστίν ίασις τη σαρκί μου· αλλ’ η Θεόν, και Σωτήρα του κόσμου, και τον λυτήρα των νόσων κυήσασα, σου δέομαι της αγαθής· εκ φθοράς νοσημάτων ανάστησον».
Στο κρεβάτι της αρρώστιας είμαι πεσμένος και δεν υπάρχει θεραπεία για τη σάρκα μου· αλλά προσεύχομαι σ’ εσένα την αγαθή, που γέννησες το Θεό, το σωτήρα του κόσμου και θεραπευτή των νόσων, να με σηκώσεις από το κρεβάτι απαλλαγμένο από την καταστροφή των νοσημάτων,
Μια από τις τραγικότερες στιγμές της ανθρώπινης ζωής είναι η σωματική ασθένεια. Ο άνθρωπος είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι, ανήμπορος να κινηθεί. Ο πόνος τον θερίζει. Οι ψυχικές του δυνάμεις είναι πεσμένες. Ο φόβος και η απελπισία τον σφίγγουν. Η γεύση του θανάτου ολοένα τον αγγίζει. Ένα αδύνατο πλάσμα παλεύει με τα μυστήρια της υπάρξεως. Το τέλος ανελέητο έρχεται να κόψει τη ζωή του. Που και που θυμάται: «ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός…».
Για τους ανθρώπους όμως που πιστεύουν και με την πίστη τους αποκρυπτογραφούν τα αινίγματα της ζωής και του θανάτου, υπάρχουν πολλές διέξοδοι από τα τραγικά αινίγματα της υπάρξεως. Ξέρουν γιατί ζουν και γιατί πεθαίνουν. Παίρνουν απαντήσεις από την αλήθεια του Θεού. Ο θάνατος δεν τους είναι τόσο τρομακτικός, γιατί τον νίκησε με το θάνατό του ο ίδιος ο Θεός. Παίρνουν ανάσες στο μαστίγωμα του πόνου και την ορμητική επέλαση του θανάτου. Και έχουν βοηθό τους την Παναγία Μητέρα του Χριστού, που γέννησε τον «λυτήρα των νόσων» και εξαφάνισε το θάνατο. Και την παρακαλούν να τους βοηθήσει να λύσουν το δράμα της σωματικής ασθένειας και γρήγορα να σηκωθούν υγιείς και πάλι στην καθημερινή τους ζωή. Κι αυτό φυσικά χωρίς να παραβλέπουν και την ιατρική επιστήμη, η οποία είναι ταγμένη από το Θεό να θεραπεύει τις σωματικές αρρώστιες και ν’ ανακουφίζει τους ασθενείς από τον πόνο και τη λοιπή τους κακοπάθεια.
(Α. Θεοδώρου, «Χρυσοπλοκώτατε Πύργε» -Μετάφραση και σχολιασμός των Παρακλητικών Κανόνων, εκδ. Αποστ. Διακονίας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου